ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΣΤ ́ ΜΑΤΘΑΙΟΥ «Τῶν Tαλάντων»

«Τοῦ κρύψαντος τὸ τάλαντον, τὴν κατάκρισιν, ἀκούσασα ψυχή, μὴ κρύπτε λόγον Θεοῦ, κατάγγελλε τὰ θαυμάσια αὐτοῦ».

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

Αὐτός ὁ καταπληκτικός ὕμνος πού ἀκούγεται μέσα σέ κλίμα κατάνυξης τήν Μεγάλη Δευτέρα ἑσπέρας, οὐσιαστικά μᾶς παραπέμπει στό Εὐαγγελικό Ἀνάγνωσμα τῆς σημερινῆς Κυριακῆς. Τῆς Κυριακῆς πού ἀναγιγνώσκεται ἡ παραβολή τῶν Ταλάντων. Τῶν χαρισμάτων δηλαδή πού ὁ Κύριος μᾶς ἐμπιστεύεται καί οἱ χρήση τους πού ὅλοι μας κάνουμε.

Ἀκούσαμε στήν Εὐαγγελική παραβολή ὅτι κάποιος ἄνθρωπος, πού δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τόν Θεό πατέρα, δείχνοντας ἐμπιστοσύνη, παρέδωσε διαφορετικό ἀριθμό ταλάντων πού εἶναι τά χαρίσματα, μέ στόχο τήν κατάλληλη ἀξιοποίηση ἀπό τά δημιουργήματά του, τούς δούλους του, πού ἐκπροσωποῦν τό ἀνθρώπινο εἶδος. Μοναδικός ὅρος, μοναδική ἀπαίτηση ἀπό τήν πλευρά Του, στήν ἐπιστροφή του, νά προβεῖ σέ ἔλεγχο γιά τή διαχείριση πού ἔγινε σέ αὐτά τά χαρίσματα πού τούς ἐμπιστεύθηκε.

Ὁ χωροχρόνος σέ τούτη τήν ζωή εἶναι στενός καί σύντομος καί ὁ Κύριος τοῦ Ἀμπελῶνος πού εἶχε δώσει τά τάλαντα ἐπέστρεψε ἐν δόξῃ, ὄχι γιά νά ἐμπιστευθεῖ αὐτή τή φορά καί πάλι τάλαντα, ἀλλά νά ἐξετάσει νά ἐλέγξει τήν διαχείρισή τους ἀπό τούς δούλους του. Οἱ τρεῖς δοῦλοι κλήθηκαν νά ἀποδώσουν τά ὀφειλόμενα. 

Οἱ δύο κατάφεραν νά διπλασιάσουν τό «κεφάλαιο τῶν χαρισμάτων» πού τούς ἐμπιστεύθηκε ὁ Κύριός τους καί Ἐκεῖνος ἀπό τήν πλευρά του τούς ἐπιβράβευσε καί τούς ἀντάμειψε ἀναλογικά μέ τήν προσπάθειά τους.

Ὁ τρίτος δοῦλος φάνηκε ἀνάξιος της ἐμπιστοσύνης τοῦ Κυρίου του καί ἀδιαφορώντας τελείως γιά τήν μοναδική ἀπαίτηση πού εἶχε κάνει δεκτή, ἔθαψε στό χῶμα τό τάλαντο πού τοῦ εἶχε δοθεῖ καί τό ἐπέστρεψε πίσω χωρίς ἴχνος ντροπῆς ἤ μετάνοιας, προσβάλλοντας μάλιστα φραστικά τόν Κύριό του. Ἡ ἀνταμοιβή γιά τήν ὅλη στάση του δέν ἦταν ἄλλη ἀπό τήν αἰώνια τιμωρία.

Σέ ἄλλους περισσότερα καί σέ ἄλλους λιγότερα ὁ δικαιοκρίτης Χριστός γνωρίζει καλύτερα ἀπό τόν καθένα τί χαρίσματα ἐμπιστεύεται καί πόσα μπορεῖ νά διαχειριστεῖ ὁ καθένας. Ὁ ἄνθρωπος ὅμως ἀναλογίζεται τήν εὐθύνη ποῦ ἀναλαμβάνει ἔναντί του Κυρίου του;

Ἀξιοποιεῖ πρός δόξαν Θεοῦ αὐτά τά χαρίσματα ἤ λειτουργώντας μέ ἰδιοτέλεια καί ἀλαζονεία ἀποσκοπεῖ σέ πρόσκαιρα ὀφέλη ποῦ δέν θά τοῦ ἀποδώσουν τίποτα ὅταν βρεθεῖ ἐνώπιον τοῦ Κυρίου του γιά ἐξέταση; 

Ἔχει ἀντιληφθεῖ ὅτι τά χαρίσματα ποῦ τοῦ ἐμπιστεύθηκε ὁ Θεός δέν τοῦ τά ἔδωσε γιά νά ἐκμεταλλεύεται τόν συνάνθρωπό του, ἀλλά νά τόν ὑπηρετεῖ;

Ἔχει κατανοήσει ὅτι ἀπό τό πλῆθος τῶν χαρισμάτων πού δίδει ὁ Κύριος δέν ἀπορρέουν μόνο δικαιώματα ἀλλά καί κύρια ὑποχρεώσεις;

Ἔχει συνειδητοποιήσει ὅτι δέν τοῦ ἀνήκει τίποτα καί ὅλα πρέπει νά τά ἀποδώσει στήν ὥρα τους στόν Θεό ποῦ τοῦ τά εἶχε ἐμπιστευτεῖ;

Ἔχει καταλάβει ὅτι ὁ Θεός εἶναι ὁ Δημιουργός καί ὁ ἴδιος δημιούργημα ποῦ τοῦ ἐμπιστεύτηκε τό χάρισμα τῆς συνδημιουργίας;

Ἔχει τέλος ἐνσωματώσει στήν καρδιά καί στό μυαλό του ὅτι ἡ ὕπαρξή του ὀφείλεται στήν ὕπαρξη τοῦ ἄλλου καί ὅτι χωρίς αὐτόν δέν μπορεῖ νά εἶναι τίποτα;

Τό ἕνα τάλαντο, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὅταν τοῦ στεροῦμε τήν καλλιέργεια τῆς προσαύξησης γιά νά γίνουν δύο, δέν ἔχει καμιά ἀξία ἀφοῦ οὐσιαστικά ὑποκρύπτει τόν ἐγωισμό καί τήν φιλαυτία πού καταδικάζει ὁ Κύριός μας. Θάβοντας τό τάλαντο, τό χάρισμα τοῦ Θεοῦ καί πατέρα μας, οὐσιαστικά μαυρίζουμε – μουτζουρώνουμε τό κατ’ εἰκόνα καί ἀπομακρυνόμαστε ἀπό τό καθ’ ὁμοίωση.

Τά τάλαντα ὁ Κύριος τα ἐμπιστεύεται γιά νά κάνει πιό εὔκολη τήν κοινωνία μέ τόν πλησίον καί κάνοντας σωστή χρήση, νά φωτίσει τή δυνατότητα τῆς πρόγευσης τῆς αἰώνιας Βασιλείας καί χαρᾶς τοῦ Θεοῦ, ἀπό τήν παροῦσα ζωή.

Κρύβοντας τό τάλαντο δημιουργοῦμε τήν ψευδαίσθηση στόν ἑαυτό μας ὅτι ἀφήσαμε πίσω (ξεχάσαμε) τόν εὐεργέτη Θεό καί ἄρα δέν τοῦ ὀφείλουμε τίποτα. Αὐτή ἀκριβῶς ἡ ἀπομάκρυνση ὁδηγεῖ τόν τρίτο δοῦλο τῆς παραβολῆς στό νά ἔχει φόβο γιά τόν Κύριο πού ἦρθε νά εἰσπράξει τά ὀφειλόμενα.

Αὐτός ὁ δοῦλος εἶναι δυστυχισμένος, διότι ἀναζητᾶ συνεχῶς δικαιολογίες ἀπό τίς φοβίες πού τόν κυνηγοῦνε καί ἔχει χάσει τελείως τήν ἀγάπη, τόν Χριστό, πού θά τοῦ μπόλιαζε τό γιατρικό τῆς μετάνοιας, πού θά τόν ἔσωζε. Ἡ σωτηρία ἔχει προϋποθέσεις μέ κυριότερη τήν ἀγάπη, ὄχι ὅμως μόνο γιά τόν ἑαυτό του.

Στήν σημερινή παραβολή, ὁ Κύριος μᾶς ἐμπιστεύεται τά χαρίσματα καί μᾶς ἐπιτρέπει ἐλεύθερα νά ἐργαστοῦμε πρός τήν κατεύθυνση, εἴτε νά φανοῦμε ἄξιοι τῆς ἐμπιστοσύνης του, εἴτε νά φανοῦμε ἀνάξιοι. Εἴτε νά εἰσέλθουμε στήν χαρά τοῦ Κυρίου μας, εἴτε νά ἐκδιωχθοῦμε στό πῦρ τό ἐξώτερον μέ ὅλες τίς συνέπειες πού αὐτό ἐπιφέρει.

Κλείνοντας εἶναι σημαντικό νά ἀντιληφθοῦμε ὅλοι μας ὅτι ὅλα τα χαρίσματα πού δίδει ὁ Θεός πηγάζουν ἀπό τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, τοῦ Θεοῦ Λόγου, καί ὡς ἐκ τούτου ἡ κατάλληλη καλλιέργεια προϋποθέτει προσωπική σχέση καί γνώση μέ τόν Κύριο ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστό. Ἀμήν.

Αἰδεσ. Πρωτοπρ. Κωνσταντῖνος Σιόντης

Προϊστάμενος Ι.Ν. Ἁγίου Ἰωάννου Ἀνατολῆς

ΠΗΓΗ