ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 14 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2021

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΖ΄ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ (Β΄ Κορ. στ΄ 16 -ζ΄ 1)

ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

Ἡ ἀνάγκη γιὰ κοινωνικοποίηση εἶναι θεμελιώδης στὸν ἄνθρωπο, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ζεῖ κάποιος ἀποκομμένος ἀπὸ τὴν κοινωνία, περιχαρακωμένος σὲ ἕναν μοναχικό, ἰδιωτικὸ χῶρο. Θὰ ἔχει ἐπαφές, φιλίες, γενικότερες σχέσεις μὲ πολλοὺς καὶ ποικίλους, μὲ ὅλων τῶν εἰδῶν τοὺς ἀνθρώπους. Οἱ διαπροσωπικὲς σχέσεις προκαλοῦν ἀλληλεπίδραση, ἐπηρεάζουν τὶς ψυχὲς καὶ τὰ σώματα κατὰ ἕναν πολὺ ἰδιαίτερο τρόπο, ποὺ κάποτε μπορεῖ νὰ ἀποβεῖ καθοριστικὸς γιὰ τὴν ὁμαλὴ συνέχιση καὶ αὐτῆς τῆς ζωῆς. Ἑπομένως ἕνα πολὺ φλέγον ζήτημα ποὺ ἀφορᾶ κάθε πιστὸ Χριστιανὸ εἶναι ἡ σχέση του μὲ τοὺς ἐκτός τῆς πίστεως ἀνθρώπους μέσα στὰ πλαίσια τῆς φυσικῆς κοινωνικότητας καὶ σὲ αὐτὸ δίνει ἀπάντηση, σαφῆ καὶ κατηγορηματικὴ, ἡ σημερινὴ περικοπὴ ἀπὸ τὴν Β’ πρὸς Κορινθίους ἐπιστολὴ τοῦ ἀποστόλου Παύλου.

Ἠχηρὴ ἀκούγεται ἡ ἐρώτηση: «Τὶς δὲ συγκατάθεσις ναῷ Θεοῦ μετὰ εἰδώλων;» Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ βρίσκονται στὸν ἴδιο τόπο ὁ ναὸς τοῦ Θεοῦ καὶ τὰ εἴδωλα; Ἡ ἐρώτηση εἶναι ρητορική, δηλαδὴ ἡ ἀπάντησή της εἶναι αὐτονόητη: Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ συμβεῖ αὐτό. Ὁ ναὸς τοῦ Θεοῦ δὲν μπορεῖ νὰ γίνει ναὸς εἰδώλων! Τὰ ἀσυμβίβαστα δὲν μποροῦν νὰ συνενωθοῦν, νὰ συνυπάρξουν στὸν ἴδιο χῶρο. Ἑπομένως, καμία θέση δὲν μποροῦν νὰ ἔχουν τὰ εἴδωλα στὴν ζωή σας καὶ αὐτὸ γιατί ἐσεῖς εἶστε ὁ ναὸς τοῦ Ζῶντος Θεοῦ, εἴσαστε τὸ ἔμψυχο κατοικητήριό Του. Ἐδῶ προβάλλεται ὡς ἀπαραίτητο ἐφόδιο τὸ νὰ διαθέτει ὁ κάθε Χριστιανὸς μία εἰλικρινῆ αὐτογνωσία, μία βαθιὰ συναίσθηση τοῦ ποιὸς εἶναι ὁ ἴδιος καὶ ποιὸς εἶναι ὁ προορισμός του. Ὁ Χριστιανὸς εἶναι ὁ ἄνθρωπος τοῦ Χριστοῦ, εἶναι αὐτὸς ποὺ πιστεύει στὸν Ἕνα καὶ Τριαδικὸ Θεὸ καὶ στὸν Ἐνανθρωπήσαντα Υἱὸ καὶ Λόγο τοῦ Θεοῦ. Εἶναι αὐτὸς ποὺ ἀγωνίζεται νὰ τηρεῖ στὴν ζωὴ του τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, νὰ ζεῖ σύμφωνα μὲ τὰ διδάγματα τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι αὐτὸς ποὺ πολεμᾶ ἐνάντια στὸν ἁμαρτωλὸ ἑαυτό του, ἐνάντια στὸν διεφθαρμένο κόσμο τῆς ἁμαρτίας καὶ ἐνάντια στὸν ἀρχέκακο καὶ μισόκαλο Διάβολο, σκοπός του δὲ εἶναι ὁ ἐξαγιασμὸς τοῦ βίου του καὶ ἡ εἴσοδός του κατὰ χάριν Θεοῦ στὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Αὐτὸ μὲ συντομία εἶναι τὸ πνευματικὸ στίγμα τοῦ Χριστιανοῦ.

Τὸ ὅτι ὁ Χριστιανὸς βρίσκεται σὲ ἄμεση σχέση μὲ τὸν Θεὸ καὶ ἀνήκει σὲ Αὐτὸν φανερώνεται ἀπὸ τὸν λόγο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ποὺ ἐπαναλαμβάνει καὶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «Εἶπεν ὁ Θεὸς ὅτι ἐνοικήσω ἐν αὐτοῖς καὶ ἐμπεριπατήσω καὶ ἔσομαι αὐτῶν Θεὸς καὶ αὐτοὶ ἔσονταί μοι λαός». Μέσα στὸν Χριστιανὸ ἀτομικά, ἀλλὰ καὶ στὸ σύνολο τῶν πιστῶν συλλογικὰ μένει, κατοικεῖ καὶ περπατᾶ ὁ ἴδιος ὁ Θεός! Ἡ ἀνθρωποπαθής αὐτὴ εἰκόνα φανερώνει τὸν Θεὸ ὡς ἀγαπητὸ καὶ φιλάνθρωπο βασιλιὰ ποὺ δὲν στέκει μακριὰ ἀπὸ τὸν λαό του, ἀλλὰ ἀνακατεύεται μὲ τοὺς ὑπηκόους του καὶ κινεῖται ὡς φίλος πλησιάζοντας τὸν καθένα, γιὰ νὰ ἀκούσει τὸν πόνο του καὶ νὰ τὸν θεραπεύσει, νὰ τὸν ἐνισχύσει, νὰ τὸν χαροποιήσει. Λίγο πιὸ κάτω ὁ Θεὸς ἐμφανίζεται ὡς καλὸς πατέρας, ποὺ ἀποκαλεῖ τοὺς πιστούς Του «υἱοὺς καὶ θυγατέρας», ποὺ θέλει πάντα τὸ καλό τους, ποὺ φέρνει πάντα τὴν εἰρήνη καὶ τὴν εὐτυχία. Πόσο γλυκειά, πόσο ἀναπαυτικὴ εἶναι αὐτὴ ἡ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ-Πατέρα, ποὺ φροντίζει προσωπικὰ κάθε πλάσμα Του, ὅσο ἀσήμαντο κατὰ κόσμον καὶ ἂν φαίνεται πὼς εἶναι! 

Ὅσοι, λοιπὸν, ἀποτελοῦν τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ καὶ λατρεύουν τὸν ἕνα καὶ μοναδικὸ Θεὸ δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ σχετίζονται μὲ ἀλλόπιστους, μὲ ἀνθρώπους πλανεμένους, ποὺ κινοῦνται στὸ σκοτάδι τῆς εἰδωλολατρείας ἢ καὶ τῆς ἀθεΐας. Σὰν βροντὴ ἀκούγεται ἡ προσταγὴ τοῦ Θεοῦ: «Ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἀφορίσθητε καὶ ἀκαθάρτου μὴ ἅπτεσθε!» Βγεῖτε γρήγορα ἔξω ἀπὸ τὸ σύνολο τῶν ἀπίστων, ἀπομακρυνθεῖτε καὶ φύγετε μακριὰ ἀπὸ αὐτούς, ξεχωρισθεῖτε ἀπὸ αὐτοὺς καὶ μὴν ἀγγίζετε ὁ,τιδήποτε ἀκάθαρτο κάνουν αὐτοί. Σκληρὸς ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ! Μὲ τὰ σημερινὰ δεδομένα θὰ τὸν χαρακτηρίζαμε ρατσιστικὸ καὶ προκλητικὸ ἐχθροπάθειας. Ξεχωρίζει τοὺς ἀνθρώπους σὲ καθαροὺς καὶ ἀκάθαρτους καὶ προστάζει τοὺς καθαροὺς νὰ μὴν ἔρχονται σὲ ἐπαφὴ μὲ τοὺς βρώμικους, γιὰ νὰ μὴν βρωμίσουν καὶ οἱ ἴδιοι. Πρέπει, ὅμως, νὰ ὁμολογήσουμε ὅτι ἡ πραγματικότητα εἶναι αὐτὴ ἀκριβῶς ποὺ ἀποδίδει τὸ ἱερὸ κείμενο. Οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ εἶναι καθαροί, γιὰ τὴν ἀκρίβεια ἀγωνίζονται νὰ καθαρίσουν τὴν ψυχή τους ἀπὸ κάθε εἴδους πνευματικὸ μολυσμὸ καὶ, ἑπομένως, δὲν θέλουν νὰ μπαίνουν σὲ πειρασμὸ ἀναμειγνύμενοι μὲ τοὺς χωρὶς Θεὸ ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι διαπράττουν τὴν ἀκαθαρσία τῆς ἁμαρτίας ἀνενδοίαστα. Οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ εἶναι καθαροὶ μὲ τὴν ἔννοια ὅτι διαρκῶς μετανοοῦν καὶ ἐπιζητοῦν τὸ ἔλεός Του, τὸ ὁποῖο εἶναι τὸ μόνο ποὺ καθαρίζει τὶς ψυχὲς διὰ τῶν Ἱερῶν Μυστηρίων, κατ’ ἐξοχὴν δὲ διὰ τοῦ θεοσδότου καὶ φρικτοῦ Μυστηρίου τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Ἑπομένως, ἡ καθαρότητά τους δὲν ἀποτελεῖ προσωπικὸ ἐπίτευγμα ποὺ μπορεῖ νὰ γίνει αἰτία γιὰ καταστροφικὴ ὑπερηφάνεια, ἀλλὰ εἶναι δῶρο Θεοῦ ποὺ χαρίζεται στοὺς «πτωχοὺς τῷ πνεύματι», στοὺς ἐν ταπεινώσει ἀγωνιζομένους πιστούς. Καὶ ἡ προσταγὴ τοῦ Θεοῦ γιὰ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς ἀπίστους δὲν συνεπάγεται καμία ἀλαζονικὴ στάση ἢ πνεῦμα πνευματικῆς ὑπεροχῆς καὶ περιφρόνησης πρὸς τοὺς ἐκτός της ἀληθινῆς πίστης ἀνθρώπους. Ἔρχεται νὰ προφυλλάξει τοὺς δικούς Του ἀνθρώπους, ἰδιαίτερα τούς ἀσθενέστερους, ἀπὸ τὸν ἐπιζήμιο ἐπηρεασμὸ ἀπὸ τὴν συναναστροφὴ μὲ τοὺς μακράν του Θεοῦ ἀνθρώπους.

Ὅσο καὶ ἂν ἀκούγεται ὑπερβολικὰ αὐστηρὸς καὶ σκληρὸς ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ποὺ ἀπαιτεῖ πλήρη ἀπομάκρυνση τῶν Χριστιανῶν ἀπὸ τὸν κόσμο τῶν ἁμαρτωλῶν ἀνθρώπων εἶναι σωτήριος. Ὁ Θεὸς ζητάει τὴν ἀποκλειστικότητα ἐπὶ τῶν δικῶν Του ἀνθρώπων καὶ γνωρίζει πὼς ἡ ἀνθρώπινη φύση, ἐπιρρεπὴς καθὼς εἶναι πρὸς τὸ κακὸ πρέπει νὰ μὴν ἔρχεται σὲ ἐπαφὴ μὲ τοὺς πειρασμοὺς ποὺ συνεχῶς ξεφυτρώνουν μέσα στὴν ἁμαρτωλὴ κοινωνία, ἂν θέλει νὰ ἐνδυναμωθεῖ καὶ νὰ προκόψει πνευματικά. Ὡστόσο, ἡ ἐποχὴ μᾶς προβάλλει ὡς μέγιστες «ἀρετὲς» τὴν ἄκρατη κοινωνικότητα, τὸν συμβιβασμὸ τῶν πλέον ἀνόμοιων καταστάσεων, τὴν  ἀνοχὴ στὴν διαφορετικότητα, τὴν ἀποδοχὴ τοῦ ἄλλου καὶ τῶν ἰδεῶν του, ὅπως εἶναι, χωρὶς νὰ τοῦ ἀποδίδουμε ἠθικοὺς ἢ ὅποιους ἄλλους δυσάρεστους χαρακτηρισμούς, τὴν κατάργηση τῆς διάκρισης ἀντικειμενικὰ καλοῦ καὶ κακοῦ, μὲ τὴν σκέψη πὼς τὸ καλὸ εἶναι ὑποκειμενικό, εἶναι καλό, ἐφόσον ἐσὺ τὸ θεωρεῖς καλό. Ἔτσι, ὁ ἐγωιστὴς ἄνθρωπος ἀποθεώνει τὸ ἁμαρτωλὸ ἐγώ του καὶ ἀρνεῖται ὁποιαδήποτε κριτική. Αὐτὸς εἶναι ὁ τύπος ἀνθρώπου τῆς λεγόμενης Νέας Ἐποχῆς, δηλαδὴ τῆς ἐποχῆς τοῦ Ἀντιχρίστου.

Εἶναι ποτὲ δυνατὸν νὰ ἀποδεχθεῖ ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ αὐτὸν τὸν κυκεώνα τῆς ἀτομικῆς αὐθαιρεσίας καὶ ἁμαρτίας, εἶναι ποτὲ δυνατὸν νὰ συνάψει βαθιὲς καὶ οὐσιαστικὲς σχέσεις μὲ ἀνθρώπους ποὺ ἀπορρίπτουν τὴν πίστη πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τὴν πνευματικὴ ζωὴ ποῦ ἀπορρέει ἀπὸ αὐτὴν τὴν πίστη; Πολὺ συχνὰ θὰ ἐπαναλαμβάνει τοὺς λόγους τοῦ Προφητάνακτος καὶ Ψαλμωδοῦ Δαυίδ: «Ἐξελεξάμην παραρριπτεῖσθαι ἐν τῷ οἴκω τοῦ Θεοῦ μου μᾶλλον ἢ οἰκεῖν με ἐν σκηνώμασιν ἁμαρτωλῶν.» Καὶ ἂν αἰσθανθεῖ τὴν μοναξιὰ ποὺ προκαλεῖ αὐτὴ ἡ στάση ζωῆς καὶ ἀναφωνήσει, ὅπως ὁ Προφήτης Ἠλίας: «Ὑπελείφθην μονώτατος»!, θὰ ἔρθει ἡ θεϊκὴ παρηγοριὰ καὶ θὰ τοῦ ἀποκαλύψει χιλιάδες ἀγνώστους, οἱ ὁποῖοι «οὐκ ἔκλιναν γόνυ τῷ Βάαλ», δὲν προσκύνησαν τὴν ἁμαρτία.

Αὐτὸ ὀφείλουμε νὰ κάνουμε καὶ ἐμεῖς καθημερινά, νὰ φεύγουμε μακριὰ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ τὴν διαπράττουν ἀμετανόητοι, γιὰ νὰ ἔχουμε πάντοτε μαζί μας τὸν Θεὸ-Πατέρα μας ποὺ μᾶς φροντίζει καὶ μᾶς ἀγαπᾶ σὰν παιδιά Του καὶ θέλει νὰ ζοῦμε μαζί Του στὴν Οὐράνια Βασιλεία Του εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων, ἀμήν! Γένοιτο! 

ΠΗΓΗ