Ὁ Χριστός ἀνεπιθύμητος…

Εὐαγγελικό Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 25 Ὀκτωβρίου 2020, Στ΄ Λουκᾶ (Λουκ. η΄ 27-39)

Ὁ δαιμονισμένος τῆς περιοχῆς τῶν Γαδαρηνῶν ἦταν ὁ φόβος καὶ ὁ τρόμος τῆς περιοχῆς. Ροῦχα δὲν φοροῦσε καὶ σὲ σπίτι δὲν κατοικοῦσε· κατοικία του εἶχε τὰ μνήματα. Καθὼς ἀντικρύζει τὸν Κύριο, τὰ δαιμόνια ἀναστατώνονται, βάζει φωνὴ μεγάλη τὸ θύμα τους: «Τί ἐμοὶ καὶ σοί, Ἰησοῦ, υἱὲ τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου;»· ποιὰ σχέση ὑπάρχει ἀνάμεσα σὲ μένα καὶ σὲ σένα, Ἰησοῦ, υἱὲ τοῦ Ὑψίστου; Σὲ παρακαλῶ μὴ μὲ βασανίσεις. Τὸ δαιμόνιο ποὺ μίλησε ἦταν φοβισμένο πολύ, διότι ὁ Κύριος εἶχε διατάξει νὰ φύγει ἀπὸ τὸν ταλαιπωρημένο ἄνθρωπο. Ταλαιπωρημένο μάλιστα φρικτά, διότι γιὰ πολλὰ χρόνια τὸν εἶχαν καταλάβει τὰ δαιμόνια. Καὶ ἦταν τόσο ἀγριεμένος, ὥστε τὸν ἔδεναν οἱ ἄνθρωποι μὲ ἁλυσίδες καὶ δεσμὰ στὰ πόδια, γιὰ νὰ μποροῦν νὰ τὸν φυλᾶνε. Αὐτὸς ὅμως ἔσπαζε τὰ δεσμὰ καὶ καταδιωκόταν ἀπὸ τὰ δαιμόνια στὶς ἐρημιές.

Ὁ Κύριος ἀπευθύνει τώρα ἕνα ἐρώτημα στὸν δαιμονισμένο· τὸν ρωτάει ποιὸ εἶναι τὸ ὄνομά του. Ἀντὶ γιὰ τὸν ἄνθρωπο ὅμως ἀπαντᾶνε τὰ δαιμόνια καὶ λένε: «Λεγεών». Λεγεὼνα ἦταν ρωμαϊκὸ τμῆμα στρατοῦ περίπου 6.000 ἀνδρῶν, σὰν τὸ σημερινὸ Σύνταγμα στρατοῦ ἤ τὴν Ταξιαρχία. Οἱ δαίμονες ἔδωσαν αὐτὴ τὴν ἀπάντηση, διότι ἦταν πλῆθος πολὺ μέσα στὸ σῶμα τοῦ δυστυχισμένου αὐτοῦ ἀνθρώπου.

Ταυτόχρονα αὐτὰ τὰ πλήθη τῶν δαιμόνων παρακαλοῦν τὸν Κύριο νὰ τοὺς ἐπιτρέψει νὰ εἰσέλθουν σὲ ἕνα κοπάδι χοίρων ποὺ ἔβοσκε ἐκεῖ κοντά. Ὁ Κύριος τοὺς τὸ ἐπέτρεψε. Καὶ ἀμέσως τὸ κοπάδι τῶν χοίρων καταλήφθηκε ἀπὸ μανία καὶ ὁρμώντας ἀπὸ τὸν κοντινὸ γκρεμὸ στὴ λίμνη πνίγηκε. Τρομαγμένοι οἱ βοσκοὶ ἔφυγαν καὶ ἀνήγγειλαν τὸ φοβερὸ γεγονὸς στοὺς κατοίκους τῆς πόλης καὶ τῶν γύρω χωριῶν.

Γιατί ὁ Κύριος ἔδωσε μία τέτοια ἄδεια ποὺ εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα τὴν καταστροφὴ τῶν χοίρων; Τὴν ἔδωσε γιὰ δύο λόγους. Πρῶτον, γιὰ νὰ γνωρίσουν οἱ κάτοικοι τῆς περιοχῆς ἐκείνης ἀλλὰ κι ὅλοι ἐμεῖς τὴν καταστροφικὴ μανία τῶν δαιμόνων· καὶ δεύτερον, γιὰ νὰ τιμωρήσει τοὺς ἰδιοκτῆτες τοῦ κοπαδιοῦ ποὺ ἔτρεφαν χοίρους παράνομα, ἀφοῦ τὸ χοιρινὸ κρέας ἦταν ἀπαγορευμένο στοὺς Ἑβραίους ἀπὸ τὸν Νόμο τοῦ Θεοῦ.

Ἡ εἴδηση προκάλεσε φόβο στὴν περιοχή. Οἱ κάτοικοι κατέφθασαν ἀπὸ παντοῦ κι ἔκπληκτοι ἔβλεπαν τὸν πρώην δαιμονισμένο νὰ κάθεται ἥσυχος κοντὰ στὰ πόδια τοῦ Κυρίου. Τὸ θέαμα τοῦ θεραπευμένου ἀνθρώπου καὶ τῶν πνιγμένων χοίρων τοὺς γέμισε μὲ τρόμο. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁμαδικὰ ζήτησαν ἀπὸ τὸν Κύριο νὰ φύγει ἀπὸ τὸν τόπο τους. Φοβήθηκαν, φαίνεται, μήπως χάσουν ὅλοι τὶς περιουσίες τους.

Τὴν ὥρα ὅμως ποὺ ἐκεῖνοι Τὸν ἔδιωχναν, ὁ πρώην δαιμονισμένος παρακαλοῦσε τὸν Κύριο νὰ τοῦ ἐπιτρέψει νὰ Τὸν ἀκολουθήσει. Ἀλλὰ ὁ Κύριος δὲν τοῦ τὸ ἐπέτρεψε. Τοῦ παράγγειλε νὰ μείνει στὸν τόπο του, γιὰ νὰ διηγεῖται στοὺς δικούς του τὸ μεγάλο θαῦμα. Καὶ ὁ εὐγνώμων ἄνθρωπος τὸ ἔκανε μέ ὅλες του τίς δυνάμεις. Διακήρυττε σὲ ὅλη τὴν πόλη τὴ θαυμαστή του θεραπεία.

ΕΚΤΟΣ ΣΥΝΟΡΩΝ

Ἡ συμπεριφορὰ τῶν ἀνθρώπων τῆς περιοχῆς ἐκείνης ἔμεινε παραδειγματικὴ στὴν ἱστορία. Ἀπὸ τότε λέμε «Γαδαρηνούς» ὅλους τοὺς ἀνθρώπους ἐκείνους οἱ ὁποῖοι διώχνουν ἀπὸ τὴ ζωή τους τὸν Χριστό. Τὸν διώχνουν, δὲν θέλουν νὰ ἔχουν πολλὲς σχέσεις μαζί Του. Γιατί; Διότι Τὸν φοβοῦνται. Φοβοῦνται μήπως μὲ τὴν παρουσία Του βλάψει αὐτὰ στὰ ὁποῖα εἶναι δοσμένη ἡ ψυχή τους. Τὴν περιουσία τους, τὶς δραστηριότητές τους, τὴν ἐξέλιξή τους. Φοβοῦνται μήπως τοὺς ἐμποδίσει ἀπὸ τὰ ἁμαρτωλά τους ἔργα. Μήπως δὲν μπορέσουν νὰ πραγματοποιήσουν τὶς κοσμικὲς ἐφάμαρτες ἐπιδιώξεις τους, τὶς παράνομες καὶ ἔνοχες ἐπιθυμίες τους.

Τελικὰ ὁ Χριστὸς συχνὰ καθίσταται ἀνεπιθύμητος. Ἀκόμη κι ἀπὸ μᾶς τοὺς ἴδιους, τοὺς πιστοὺς Χριστιανούς. Θέλουμε νὰ μᾶς ἀπαλλάξει ἀπὸ τὰ δαιμόνια, ἀλλὰ χωρὶς νὰ πειράξει τοὺς χοίρους τῶν παθῶν μας ποὺ παράνομα ἐκτρέφουμε. Θέλουμε δηλαδὴ νὰ μᾶς προστατέψει ἀπὸ τὰ ἔργα τοῦ διαβόλου (μαγεῖες, μαντεῖες κλπ.), δὲν συμφωνοῦμε ὅμως μὲ τὸ νὰ ἐγκαταλείψουμε τὰ πάθη μας, τὸν φιλήδονο καὶ σαρκικὸ τρόπο ζωῆς, καὶ νὰ ζήσουμε σύμφωνα μὲ τὸ θέλημά Του.

Πόσο ἐπικίνδυνος εἶναι ὁ Χριστός!

Οἱ ἄνθρωποι θέλουμε τὴν προστασία Του, δὲν δεχόμαστε ὅμως ἐξίσου πρόθυμα τὴν ἑξαγιαστικὴ καὶ ἀνακαινιστικὴ παρουσία Του. Μὲ τὸν τρόπο αὐτόν, χωρὶς νὰ τὸ πολυκαταλαβαίνουμε, γινόμαστε καὶ ἐμεῖς κάποιου εἴδους«Γαδαρηνοί». Τὸν Χριστὸ τὸν θέλουμε ἔξω ἀπὸ τὰ σύνορα τῆς ζωῆς μας. Ἀλλὰ τότε τί νόημα καὶ ποιὰ χαρὰ θὰ εἶναι δυνατὸν νὰ ἔχει ἡ ζωή μας; Ἀφοῦ τὸ νόημα καὶ ἡ χαρὰ τῆς ζωῆς εἶναι ὁ Χριστός. Ὁ Χριστός, ἡ ζωή μας!

ΠΗΓΗ