Κυριακή E ́ Λουκᾶ

Τήν περασμένη Κυριακή (Στ ́ Λουκᾶ) εἴδαμε πῶς ἡ σχέση μέ τό διάβολο ἀποσυνθέτει τήν ἀνθρώπινη προσωπικότητα.

Ὁ Χριστός διώχνοντας τά δαιμόνια θεραπεύει τήν ἀσθενοῦσα ἀνθρώπινη φύση καί συνδέει καί συνθέτει ἐκ νέου τήν ἀνθρώπινη προσωπικότητα.

Ὁ βασικός παράγοντας πού διασπᾶ τήν ἀνθρώπινη προσωπικότητα ἀποσπώντας τόν ἄνθρωπο ἀπ’ τό Θεό καί συντάσσοντάς τον μέ τό διάβολο εἶναι ἡ ἁμαρτία.

Ἡ ἁμαρτία γυμνώνει τήν ἀνθρώπινη φύση ἀπό τή Θεία Χάρη, ἀλλάζει τό κέντρο τοῦ ἀνθρώπινου προσώπου ἀπορρίπτοντας ἔτσι τό θεόδοτο τρόπο ζωῆς. 

Ἡ ἀφορμή στό Χριστό γι’ αὐτή τήν παραβολή δίνεται ἀπό τή φιλαργυρία τῶν Γραμματέων καί τῶν Φαρισαίων. 

Οἱ Φαρισαῖοι δέχονταν πώς ὁ πλοῦτος καί τά συναφῆ μ’ αὐτόν ὑλικά ἀγαθά ἀποτελοῦσαν ἀπόδειξη πώς ἦταν καλοί ἄνθρωποι καί πώς ὁ Θεός ἦταν μέ τό μέρος τους.

Μ’ αὐτό τόν τρόπο αὐτοδικαιώνονταν μπρός στούς ἀνθρώπους καί ἀδιαφοροῦσαν γιά ὅ,τί ἔλεγε γι’ αὐτούς ὁ Χριστός. 

Ἀντίθετα ἀπό αὐτούς ὁ Χριστός μέ αὐτή τήν παραβολή διδάσκει πώς ὁ Θεός πλησιάζει, ὄχι ἐκεῖνον πού ἐγωιστικά ματαιοπονεῖ σ’ ἕνα φιλήδονο βίο, ἀλλά σ’ ἐκεῖνον πού ἀγόγγυστα δέχεται τίς κακουχίες πού τόν συναντοῦν μέσα στό διάβα τῆς ζωῆς του.

Γιά τόν ἀνώνυμο πλούσιο τῆς παραβολῆς, τόν μπερδεμένο ἀπό τόν ὑπερβολικό ἐγωισμό, ἡ μεγαλύτερη ἀξία τῆς ζωῆς ἦταν ὁ πλοῦτος, ἡ καλοπέραση καί ἡ ἀδιαφορία γιά τούς ἄλλους ἀνθρώπους.

Ὁ ἄνθρωπος ἀντικαθιστώντας τό κέντρο τῆς ζωῆς, τό Θεό, μέ τήν ὕλη χάνει τήν ταυτότητα καί τήν ἀξία του. Ὑποτασσόμενος σέ θεσμούς καί συστήματα ἀπόλλυται τῆς ἐλευθερίας καί μετατρέπεται σέ ἀνώνυμη μάζα.

Ἡ εὐαγγελική ἀντίθεση ὑπῆρχε, ὑπάρχει καί θά ὑπάρχει ὡς τό τέλος αὐτοῦ του κόσμου.

Ἡ καλοπέραση τοῦ πλούσιου πού θέλει νά τόν ὑπηρετοῦν χωρίς ἐκεῖνος νά προσφέρει κάτι, οὔτε καν ἀπό τά περισσεύματά του καί ἡ ἐξαθλίωση τοῦ Λάζαρου, ἐκείνου πού ὅπως μαρτυρεῖ τό ὄνομά του εἶναι «ὁ Θεός βοηθός μου» ἀπό τήν ἄλλη, εἶναι μία πραγματικότητα τοῦ κόσμου τούτου πού ὅμως «παράγει τό σχῆμα» του.

Ὁ πλούσιος μέ τίς πράξεις του δέν ἔχει νά μᾶς προσφέρει τίποτε. Ἀντίθετα ὁ Λάζαρος διδάσκει πολλά.

Φτωχός καί ἀσθενής βαριά, προσπαθοῦσε νά χορτάσει τήν πείνα του μέ ψίχουλα. Ἀδύναμος, τόσο πού δέ μποροῦσε νά ἀπομακρύνει τούς σκύλους πού ἔγλειφαν τίς πληγές του.

Κι ὅμως. Οὔτε ἕνα παράπονο, οὔτε μία διαμαρτυρία γιά τά βάσανά του.

Ἡ ὑπομονή του, παρεξηγημένη. Τόσο, πού θεωροῦνταν ἀρρωστημένη νοοτροπία.

Ἕνας κόσμος γεμάτος διαμαρτυρίες καί ἀσταμάτητες ἀντιδράσεις πρός κάθε τί ἀντίθετο στό ἐγώ καί τά πιστεύω. Μιά πάλη ἐναντίον ὅλων μέ πρόσχημα τήν ἐξάλειψη τῆς ἀδικίας καί τῆς φτώχειας ἀπ’ τόν κόσμο. Μία κοινωνική ζούγκλα ἀλληλοσπαρασσόμενων θηρίων.

Καί μετά ἀπό ὅλα αὐτά ἔρχεται ἡ ἀλήθεια τῆς ζωῆς. Ὁ θάνατος!

Οἱ ρόλοι ἀντιστρέφονται. Ὁ ἔσχατος γίνεται πρῶτος καί ὁ πρῶτος ἔσχατος. Ὁ Λάζαρος ἀκόμη καί στήν ὥρα τοῦ θανάτου ἀλλά καί στόν τρόπο πρωτεύει!

Ὕστερα ὁ πλούσιος. Μ’ ἕνα θάνατο γεμάτο βάσανα καί πόνους. Πόνους πού δυνάμωναν ὅσο ἔβλεπε τό Λάζαρο νά ἀπολαμβάνει εὐτυχισμένος ὅλα ὅσα ἐκεῖνος τοῦ εἶχε στερήσει στή γῆ.

Ὁ πλούσιος μόνος, ἐλεύθερος ἐπιλογέας, ἐπέλεξε νά ζήσει πνιγμένος στή μοναξιά τοῦ ἐγωκεντρισμοῦ του. Ἡ τιμωρία πού ἐπέλεξε γιά τόν ἑαυτό του ἦταν ἀφόρητη. Ζητάει βοήθεια μά δέν ἔχει νά λάβει τίποτε γιατί ποτέ δέν ἔδωσε.

Μόνος του δημιούργησε «χάσμα μέγα» μέ τό φτωχό Λάζαρο.

Ἀρνεῖται ὁ Θεός τή βοήθειά Του; Ἀρνεῖται νά βοηθήσει τό πλάσμα Του;

Ἄν ναί, γιατί ἄραγε;

Δέν ἀρνεῖται ὁ δίκαιος Θεός. Ὁ πλούσιος ζητάει μέ τό λάθος τρόπο.

Πνιγμένος στόν ἐγωισμό καί τήν ἀλαζονεία του διατάζει. Δέν παρακαλεῖ. Θέλει κι ἐδῶ ὁ φτωχός νά τόν ὑπηρετήσει. Τόν θέλει τό Λάζαρο κι ἐδῶ ἀποκλειστικό ὑπηρέτη τοῦ ἐαυτοῦ του. Δέ μετανιώνει εἰλικρινά. Ἄλλωστε στόν Ἅδη δέν ὑπάρχει μετάνοια. Δέν αἰσθάνεται τήν ἁμαρτία καί τήν εὐθύνη του.

Μένει κλεισμένος στόν ἑαυτό τοῦ ἀλλά ζητάει τήν κοινωνία τῆς ἀγάπης καί τῆς ἐλευθερίας γι’ αὐτόν καί μέ τό πεῖσμα καί τόν ἐγωισμό τοῦ ἐπιθυμεῖ νά μετατρέψει τόν Παράδεισο σέ κόλαση. Γι’ αὐτό ὁ Πατριάρχης Ἀβραάμ ἀρνεῖται νά τόν βοηθήσει.

Παραμένοντας ἀμετανόητος ζητάει ἕνα θαῦμα. Πάλι ζητάει. Ζητάει τήν ἀνάσταση τοῦ Λάζαρου. Ἕνα θαῦμα θά πείσει τά ἀδέλφια του νά μετανοήσουν.

Μέ ἔμμεσο πονηρό τρόπο θέλει νά ἐνοχοποιήσει τό Θεό.

Ἄν δέ γίνει τό θαῦμα, δέ θά ἐξαναγκαστοῦν τά πέντε ἀδέλφια του νά πιστέψουν στό Θεό κι ἔτσι Ἐκεῖνος θά φταίει, ἄν καταλήξουν στήν κόλαση. 

Κι ἐδῶ ὁ Πατριάρχης Ἀβραάμ ἀρνεῖται καί πάλι. Ὁ Θεός δέν πιέζει, δέν ἐξαναγκάζει, δέν καταστρέφει τόν ἄνθρωπο στερώντας τοῦ τήν ἐλευθερία.

«Ὁ Θεός ἀγάπη ἐστι» καί γι’ αὐτό μας ἔδωσε τό Νόμο τῆς Ἀγάπης ὁδηγό στή ζωή μας.

Ὅποιος θέλει νά συμμετάσχει στή ζωή τῆς Ἀγάπης ἔχει ἕνα χρέος. 

Ἐλεύθερα νά ἀποδεχθεῖ τίς προϋποθέσεις της, τήν ταπείνωση καί τή μετάνοια, καί μόνο τότε θά μπορέσει νά ζήσει αἰώνια μέ τό Θεό. Ἀμήν.

Πρωτοπρεσβύτερος Ἰωάννης Κίτσιος

Ἐφημέριος Ἁγίου Χαραλάμπους Περάματος

ΠΗΓΗ