Ὁ μεγαλύτερος θησαυρός

«Ὁ σπόρος ἐστὶν ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ».

Κυριακή Δ΄ Λουκᾶ (Λουκ. η΄ 4-15)

(†) ἐπισκόπου Γεωργίου Παυλίδου Μητροπολίτου Νικαίας

Πολὺ παραστατικὴ καὶ διδακτικώτατη ἡ σημερινὴ Παραβολή, ἀγαπητὲ ἀναγνῶστα. Καὶ ἐπίκαιρη.  Διότι ἡ ἐποχή, ποὺ διατρέχομεν, εἶναι περίοδος σπορᾶς. Σπορεύς, ἐξήγησεν ὁ ἴδιος ὁ Κύριος, εἶναι ὁ αἰώνιος Δημιουργὸς καὶ Τροφοδότης.  Σπόρος, ὁ θεῖος καὶ σωτήριος λόγος Του. Χωράφι, εἰς τὸ ὁποῖον σπείρεται, εἶναι αἱ ψυχαὶ τῶν ἀνθρώπων.  Καὶ εἶναι λοιπηρόν, ὅτι δὲν εἶναι ὅλαι αἱ ψυχαὶ κατάλληλοι.

Σὲ πολλὲς ὁ σπόρος πηγαίνει χαμένος.  Κρῖμα!  Βέβαια, δι’ αὐτὸ, δὲν πταίει ὁ σπόρος.  Τὸ χωράφι δὲν εἶναι καλό. Διότι μπορεῖ ὁ σπόρος, ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ δηλ., εἶναι ἅγιος. Οὐράνιος. Ἠμπορεῖ νὰ τὸν ἔγραψαν ἄνθρωποι. Ἀλλὰ εἰς τὴν πραγματικότητα οἱ ἄνθρωποι ἔδωσαν μόνον τὰ χέρια τους, διὰ νὰ γραφῇ. Ἡ πνοὴ καὶ ἡ δύναμις, ποὺ ἐκίνησαν τὰ χέρια αὐτά, ἦταν ἀπὸ τὸν ἴδιον τὸν Θεόν. Εἶναι, συνεπῶς, θεόπνευστος ὁ Νόμος αὐτός.
Αὐτὸν, τὸν μοναδικὸν καὶ εὐλογημένον Νόμον, ποὺ εἶναι δοσμένος ἀπὸ τὸν Θεὸν εἰς τὸν ἄνθρωπον, θὰ ἤθελε νὰ παρουσιάσῃ, μὲ ὅλη τὴν θέρμην καὶ τὴν εὐλάβειαν, τὸ σημερινὸν μας κήρυγμα·


1.Ἡ ἱστορία του.

Ἡ ἱστορία του εἶναι πολὺ παλαιά. Ἀρχίζει ἀπὸ τότε ποὺ ὁ Ἰσραηλιτικὸς λαὸς εὑρίσκετο μέσα εἰς τὴν ἔρημον, προχωρῶντας πρὸς τὴν γῆν Χαναάν. Ἐκεῖ, διὰ πρώτην φοράν, ὁ Θεὸς ἔρριψε τὰ πρῶτα σπέρματα τοῦ θείου Του νόμου, διδάσκοντας τὸν Δεκάλογον εἰς τὸν Μωϋσῆν. Ἦταν ἁπλοὺς ὁ Νόμος.  Καὶ σύντομος.
Καὶ ὁ Νομοθέτης ἐζήτησε τότε πιστὴν τήρησιν τῶν ἐντολῶν Του. Ἀλλ’ ὁ Ἰουδαϊκὸς λαὸς εἶχεν ἀνάγκην ἀπὸ λεπτομερεστέραν διδασκαλίαν. Ἀπὸ περισσότερον φῶς. Ἐνέπνευσε διὰ τοῦτο ὁ Θεὸς διαφόρους ἁγίους ἄνδρες τῆς Π. Διαθήκης οἱ ὁποῖοι, ὑπὸ τὴν θείαν καθοδήγησιν, ἔγραψαν τὰ ἱερὰ κείμενα, εἴτε διὰ νὰ διδάξουν ἀμέσως τὸν λαόν, εἴτε διὰ νὰ ἱστορήσουν διάφορα μεγάλα γεγονότα, ποὺ ἐπέδρασαν εἰς τὴν ζωὴν τῶν Ἑβραίων.  Μὲ τὸν τρόπον αὐτὸν συνεγράφησαν 49 βιβλία, διδακτικὰ, ἱστορικά, προφητικά κ.λ.π., τὰ ὁποῖα ἀπετέλεσαν τὴν Π. Διαθήκην, δηλαδὴ τὴν παλαιὰν συμφωνίαν μεταξὺ Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων.
Μετὰ τὴν ἔλευσιν ὅμως τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι, ἐμπνεόμενοι πάλιν ἀπὸ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, ἔγραψαν τὰ 27 βιβλία, μέσα εἰς τὰ ὁποῖα ἐξιστόρησαν τὴν ζωὴν καὶ τὸ ἔργον τοῦ Κυρίου καὶ τῶν μαθητῶν Του ἤ διετύπωσαν ὑπὸ μορφὴν ἐπιστολῶν, ποὺ ἔστειλαν εἰς ἄτομα καθὼς καὶ εἰς τὰ διαφόρους τότε κατὰ τόπους ἐκκλησίας, τὰς ἀληθείας τῆς νέας πίστεως. Οὕτω, τὰ 4 Εὐαγγέλια, αἱ Πράξεις τῶν Ἀποστόλων, αἱ διάφοροι ἐπιστολαὶ καὶ ἡ Ἀποκάλυψις τοῦ Ἰωάννου ἀπετέλεσαν τὴν Καινὴν Διαθήκην, τὴν νέαν δηλαδὴ συμφωνίαν, ποὺ ὑπέγραψεν ὁ Κύριος μὲ τὸ πανάγιον αἷμα Του.
Ὠνομάσθη δὲ καὶ Εὐαγγέλιον ἡ Καινὴ Διαθήκη, διότι εἶναι ἡ καλὴ ἀγγελία, ὅτι ὁ Χριστὸς, ποὺ ἦλθεν εἰς τὸν κόσμον, εἶναι ὁ Σωτὴρ καὶ Λυτρωτὴς ὅλων μας. Πρέπει δὲ νὰ αἰσθανώμεθα ἡμεῖς δικαιολογημένην ὑπερηφάνειαν, διότι ἡ Κ. Διαθήκη ἐγράφη εἰς τὴν ἰδικήν μας, τὴν ἑλληνικὴν γλῶσσαν, γεγονὸς τὸ ὁποῖο φανερώνει ἰδιαιτέραν εὔνοιαν τοῦ Θεοῦ πρὸς τὴν Ἑλλάδα.
Ἀλλὰ καὶ ἡ Π. Διαθήκη πολὺ ἐνωρὶς μεταφράσθη καὶ αὐτὴ ὑπὸ τῶν Ἐβδομήκοντα ἀπὸ τὴν ἑβραϊκὴν εἰς τὴν ἑλληνικήν, εἰς τρόπον, ὥστε νὰ καθιερωθῇ κατόπιν τὸ ἑλληνικὸν ὡς τὸ ἐπίσημον κείμενον. Ἔτσι ἐγράφησαν τὰ ἱερὰ κείμενα τῆς Θρησκείας μας. Μὲ χέρια μέν, ὅπως ἐλέχθη, ἀνθρώπινα, μὲ πνοὴν ὅμως θεϊκήν.
Καὶ ἔκτοτε αἱ δύο αὐταὶ Διαθῆκαι μαζί, ἡ Καινὴ καὶ ἡ Παλαιά, ἀπετέλεσαν τὴν ἁγίαν Γραφήν, τὸ μοναδικὸν βιβλίον τῆς Ἀληθείας, μὲ τὸ ὁποῖο ὡμίλησε ὁ Οὐρανὸς πρὸς τὴν γῆν.  Δι’ αὐτὸ τὸ ἠγάπησεν ὁ κόσμος.  Τὸ ἔκαμεν ὁδηγὸν εἰς τὴν ζωήν του. Ἑκατομμύρια ψυχῶν, εἰς τὸ παρελθὸν καὶ εἰς τὰς ἡμέρας μας, ἐντρυφοῦν εἰς τὰς σελίδας του καὶ ἀντλοῦν φωτισμὸν καὶ δύναμιν.
Ἡ κυκλοφορία τῆς Ἁγίας Γραφῆς εἶναι πραγματικὰ καταπληκτική.  Κανέν ἄλλο βιβλίο εἰς τὸν κόσμον δὲν ἔχει διαβασθῆ μὲ τὸσην λαχτάραν καὶ ἀπὸ τόσους ἀνθρώπους, ὅσον τὸ βιβλίον αὐτὸ τῆς θείας Σοφίας.  Εἴκοσι τρεῖς ἐκδοτικαὶ ἑταιρίαι ἐργάζονται εἰς ὅλον τὸν κόσμον διὰ τὴν διάδοσιν τῆς Ἁγίας Γραφῆς.
Ἑκατομμύρια ἀντιτύπων κυκλοφοροῦν εἰς ὅλα τὰ σημεῖα τῆς γῆς. Μόνον κατὰ τὸ 1952 διετέθηκαν 24.175.243 ἀτνίτυπα ἀπὸ γνωστοὺς ἐκδοτικοὺς οἴκους, χωρὶς νὰ ὑπολογίζωνται τὰ ὅσα διαθέτουν ἄλλαι μικρότεραι ὀργανώσεις, ποὺ ὑπάρχουν παντοῦ. Ἡ κυκλοφορία δὲ θὰ ἦτο ἀκόμη μεγαλυτέρα, ἄν ἡ διάδοσις τῆς Ἁγίας Γραφῆς ἦτο ἀπολύτως ἐλευθέρα εἰς τὰ 800.000.000 τῶν κατοίκων, οἱ ὁποῖοι εὑρίσκονται εἰς τὸ σιδηροῦν παραπέτασμα.
Μέχρι σήμερον, ἐπίσης, ἔχει μεταφρασθῆ ὁλόκληρος ἡ Ἁγία Γραφὴ εἰς 1100 γλώσσας καὶ διαλέκτους, μικρότερα δὲ τμήματα αὐτῆς εἰς ἄλλας ἀκόμη 90, ἐνῷ ταὐτοχρόνως ἑτοιμάζονται καὶ νέαι εἰς ἄλλας γλώσσας. Ἔχει ὑπολογισθῆ, ὅτι εἰς ὅλον τὸν κόσμον ὁμιλοῦνται 3075 γλῶσσαι.
Συνεπῶς οἱ ἄνθρωποι διαβάζουν τὴν Ἁγίαν Γραφὴν εἰς ποσοστὸν μεγαλύτερον τοῦ 1/3 τῶν ἐν χρήσει γλωσσῶν. Ἔφθασε, μάλιστα, νὰ μεταφρασθῇ καὶ εἰς αὐτὴν ἀκόμη τὴν γλώσσαν τῶν τυφλῶν, ὅπου τὴν θέσιν τῶν ματιῶν ἀντικαθιστοῦν τὰ δάκτυλα τῶν χεριῶν, ποὺ προσπαθοῦν, σὲ κατάλληλο χαρτί, τὴν εἰδικὴν τυφλικὴν γραφήν.  Θὰ ἔλθῃ κάποτε ἡ ὥρα, ποὺ ἡ φωνὴ τοῦ Θεοῦ θὰ μεταφέρεται παντοῦ, πρὸς ὅλας τὰ φυλὰς τοῦ κόσμου, ἐπάνω εἰς τὰ πτερὰ ὅλων τῶν γλωσσῶν. Ναί!  Ἡ φωνὴ καὶ τὸ ἅγιον θέλημα τοῦ Δημιουργοῦ καὶ Κυβερνήτου τῶν ὅλων!

2. Ἡ δύναμίς του.

Ἡ Ἁγία Γραφὴ εἶναι ἕν ἀπὸ τὰ μικρότερα βιβλία.  Διὰ μέσου ὅμως τῶν αἰώνων ἀπεδείχθη, ὅτι εἶναι τὸ ἰσχυρότερον ὅλων.  Τὸ φανερώνει ἡ ζωτικότης του.  Ἐκεῖνο ποὺ εἶχεν εἴπει ὁ Κύριος: «Ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ παρελεύσονται, οἱ δὲ λόγοι μου οὐ μὴ παρέλθωσι» (Ματθ. κδ΄35), διαπιστώνεται κατὰ τρόπον ἀναντίρρητον κάθε ἡμέραν.  Ποῦ εἶναι ἡ ἀρχαία Ρώμη μὲ τὸ μεγαλεῖον της;
Ποῦ εἶναι αἱ κλασικαὶ Ἀθῆναι μὲ τοὺς Μαραθωνομάχους της; Ποῦ εἶναι οἱ ἄπειροι ἐχθροὶ τῆς πίστεως, ποὺ ἐπολέμησαν τὴν ἀλήθειαν τῆς Ἁγ. Γραφῆς; Ποῦ εἶναι ὁ Βολταῖρος, ὁ Ρενάν, οἱ ἀρνηταὶ μὲ τὴν μανίαν καὶ τὸ μῖσος των; Ποῦ εἶναι; Οἱ πάντες, τὰ πάντα ἐξέλιπον. «Τὸ δὲ ρῆμα Κυρίου μένει εἰς τὸν αἰῶνα».
Μένει καὶ θὰ μένῃ αἰώνιον, ὅπως αἰώνιος καὶ ἀμετάβλητος εἶναι ὁ Θεός. Διότι εἶναι ἀνθρωπίνως ἀνεξήγητος ἡ ἐπικράτησις τοῦ Νόμου τοῦ Θεοῦ, τῆς Ἁγίας Γραφῆς εἰς τὸν κόσμον.
Δὲν ἐχρησιμοποιήθη ἡ βία καὶ ἀπειλὴ διὰ τὴν ἐπιβολὴν της. Ἀντιθέτως, ἐφυτεύθη εἰς τὸν κόσμον τὸ οὐράνιον αὐτὸ φυτὸν ἐν μέσῳ διωγμῶν ἀφαντάστων.  Δὲν ἐκολάκευσεν, ἔπειτα, τὰς ἀδυναμίας τοῦ ἀνθρώπου καὶ τὰ πάθη διὰ νὰ ἑλκύσῃ ἀναγνώστας, ὅπως κάμνουν οἱ ἀνόσιοι συγγραφεῖς ἐκφυλιστικῶν βιβλίων.  Τοὐναντίον, καυτηριάζει μετὰ δριμύτητος τὰς χαμηλὰς ὁρμὰς τοῦ ἀνθρώπου καὶ ζητεῖ, ἵνα «σωφρόνως καὶ δικαίως καὶ εὐσεβῶς ζήσωμεν» (Τίτον β΄ 12), ἔστω καὶ ἄν ὑποβληθῶμεν εἰς θυσίας καὶ κόπους.  Μήπως προεβλήθη ὑπὸ ἐπισήμων Σχολῶν φημισμένων διδασκάλων; Ἕνας Ἐσταυρωμένος κατάδικος καὶ μερικοὶ ἀγράμματοι ψαράδες τὴν ἐνεφάνισαν, εἰς τρόπον ὥστε νὰ χρακτηρισθῇ ἡ διδαχή της ὡς: «Ἰουδαίοις μὲν σκάνδαλον, Ἕλλησι δὲ μωρία» (Α΄ Κορ. α΄23).
Καὶ ὅμως, αὐτό, ποὺ ἡ ἀρχαία φιλοσοφία τὸ ἐξέλαβεν ὡς μωρίαν, αὐτὸ, ὁ Νόμος τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ ἀλήθειά Του, ποὺ εἶναι συγκεντρωμένη εἰς τὴν Ἁγίαν Γραφήν, ἔγινεν ἡ δύναμις, ποὺ ἐκρήμνισε τὰ εἴδωλα καὶ τοὺς ναοὺς τῶν ἀρχαίων θεοτήτων·  ἔγινε τὸ γάλα, ποὺ ἐξέθρεψε τοὺς λαούς· ἔγινεν ἡ πνοή, ποὺ μετέβαλε τὰ ἤθη καὶ τὰς παραδόσεις τῶν λαῶν·  ἔγινεν ὁ βράχος, ἐπάνω εἰς τὸν ὁποῖον συνετρίβησαν ὅλοι οἱ φαντασιόπληκτοι ἀρνηταὶ καὶ οἱ ἐχθροὶ τοῦ Σταυροῦ καὶ τῆς ἀλήθειας.
Ἔγινε τὸ μοναδικὸν Βιβλίον τῆς ἀνθρωπότητος, ποὺ ἱκανοποίησε καὶ ἱκανοποιεῖ τὸν ἀμαθῆ, ἀλλὰ καὶ τὸν σοφόν, τὴν πρώτην ἐποχὴν τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἀλλὰ καὶ τὴν μετὰ εἴκοσιν αἰῶνας σημερινήν·  ποὺ ἀφώπλισε καὶ μετέβαλε τοὺς πολεμίους εἰς φλογεροὺς συνηγόρους καὶ ὑπερασπιτάς. Ἔγινε τὸ ἀπαραίτητον βάθρον, ἐπάνω εἰς τὸ ὁποῖον στερεώνονται αἱ κοινωνίαι καὶ οἱ λαοί.  Αὐτὸ τὸ βιβλίον ἡμέρευσε τὰς ἀγρίας φυλάς, μόλις οἱ Ἱεραπόστολοι ἐπάτησαν τὸ πόδι των εἰς τὰς ἀπροσίτους μέχρι τότε χώρας των.
Αὐτὸ ἡγίασε τοὺς μέχρι χθὲς ἁμαρτωλούς.  Αὐτὸ, μὲ τὴν διαύγειαν τῶν ἀληθειῶν Του, διεφώτισε τὸν νοῦν τῶν ἀνθρώπων καὶ ἔλυσε τὰ μεγάλα προβλήματα τῆς ζωῆς. Ὑπῆρχαν ἴσως καὶ στὰ βιβλία τῆς ἀρχαιότητος κάποιες ἀλήθειες σκορπισμένες μέσα στὸ ψέμα.
Ὅσα ὅμως εἶναι γραμμένα εἰς τὴν Ἁγίαν Γραφὴν εἶναι διαμάντια σὲ κουτί, φτιαγμένο ἀπὸ ἀτίμητα πετράδια. Τίποτε δὲν ἠμπορεῖς νὰ πετάξῃς. Οὔτε νὰ προσθέσῃς. Οὔτε νὰ ἀφαιρέσῃς ἀπὸ τὸ περιεχόμενόν της. Μένει ἀναλλοίωτον μέσα στὴ φθορὰ τοῦ χρόνου. Αἱ ἀλήθειά της μοιάζουν μὲ τοὺς χρυσοῦς κρίκους τῆς σωτηρίου ἁλυσίδας, ποὺ ἁπλώνεται, διὰ νὰ ἑνώσῃ ὅλους σὲ μιὰ οἰκογένεια, εἰς τὴν ὁποίαν ὅλοι εἶναι ἀδελφοί, ὅλοι ἀγαπῶνται, ὅλοι συνεγάζονται, ὅλοι εὐδοκιμοῦν.  Καὶ δὲν εἶναι αὐτὰ ὄνειρα καὶ ἀνεφάρμοστα σχέδια.
Τὸ ὁμολογοῦν τὰ μεγαλύτερα πνεύματα τοῦ κόσμου. «Ἐστερήθη τοῦ καλλιτέρου πράγματος, ποὺ ὑπάρχει στὸν κόσμον, ὅποιος ἐστέρησε τὸν ἑαυτόν του τῆς γνώσες τῆς Βίβλου», εἶχε διακηρύξει παλαιὰ ὁ Οὐίλσων, πρόεδρος τῶν Ἠνωμ. Πολιτειῶν. «Σοῦ συνιστῶ νὰ διαβάσῃς ὁλόκληρη τὴ Βίβλο, ἀπὸ τὴν ἀρχὴ ὥς τὸ τέλος. Ἀποκτᾷ κανεὶς τὴν πεποίθησιν, ἄν ὄχι ἄλλο, τοὐλάχιστον ὅτι ἡ ἀνθρωπότης δὲν κατέχει, οὔτε μπορεῖ νὰ ἀποκτήσῃ ἄλλο βιβλίο ἴσης σπουδαιότητος», ἐβεβαίωσε πανηγυρικὰ ὁ Ντοστογιέφσκυ.
«Τὸ Εὐαγγέλιον εἶναι ὁ μυστηριώδης σπόρος, ποὺ θὰ κάμῃ νὰ ξαναβλαστήσῃ ἐπάνω στὴ γῆ ὁ παράδεισος», ἔλεγεν ὁ Μποσυέ.  Θὰ ἐχρειάζοντο πολλαὶ σελίδες διὰ νὰ παραθέσωμεν μέρος μόνον τῶν ὁμολογιῶν, ποὺ ἔκαμε διὰ τὴν Ἁγίαν Γραφήν τὰ ὑπεροχώτερα πνεύματα τῆς ἀνθρωπότητος. Ἡ Βίβλος εἶναι τὸ βιβλίον τῶν μεγαλυτέρων πνευματικῶν κατακτήσεων ἐπὶ τῆς γῆς.

Καὶ τώρα;

Καὶ τώρα, ἀφοῦ τὸ αἰώνιον Βιβλίον, ἡ Ἁγία Γραφή, ἔχει τόσας δυνάμεις καὶ δημιουργεῖ τοιαύτας ἀλλαγάς, ποῖον εἶναι τὸ καθῆκόν μας; α) Νὰ τὴν ἔχωμεν ὁπωσδήποτε εἰς τὸ σπίτι μας. Νὰ μὴ λείπῃ οὔτε ἀπὸ τὸν πτωχόν, οὔτε ἀπὸ τὸν πλούσιον, οὔτε ἀπὸ τὸν ἀπαίδευτον, οὔτε ἀπὸ τὸν ἐπιστήμονα. β) Νὰ μὴ τὴν τοποθετήσωμεν ὅμως οὔτε εἰς τὴν βιβλιοθήκην μας, ἁπλῶς διὰ νὰ τὴν ἔχωμεν ἐκεῖ, οὔτε εἰς τὸ εἰκονοστάσι, διὰ νὰ ἁγιασθῇ δῆθεν.
Εἶναι ἁγιασμένη, διότι εἶναι βγαλμένη ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ Θεοῦ.  Τὸ χρέος μας εἶναι νὰ  τὴν μελετῶμεν.  Καθημερινῶς.  Καὶ μὲ σύστημα.  Δὲν εἶναι ἀρκετόν, ὅτι ἀκούομεν τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ εἰς τὴν Θ.Λειτουργίαν. Ἡ ψυχή μας ἔχει ἀνάγκη συχνοτέρας τροφῆς καὶ ἐνισχύσεως.
Τώρα μάλιστα, ποὺ ὑπάρχουν καὶ ἄπειρα ἑρμηνευτικὰ βοηθήματα, ἠμπορεῖ νὰ τὴν ἐξηγήσῃ καὶ ὁ πιὸ ἀγράμματος. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸν θὰ μᾶς φωτίζῃ καὶ θὰ μᾶς στηρίζῃ εἰς τὴν ζωήν.  Θὰ εἶναι φάρος καὶ σωτηρία. γ) Καὶ ὄχι μόνον ἡμεῖς, ἀλλὰ καὶ τὰ παιδιά μας.  Νὰ τοὺς τὴν ἀφήσωμεν ὡς ἱερὰν παρακαταθήκην, μὲ τὴν εὐχὴν νὰ εἶναι ἡ Ἁγία Γραφὴ ὁ ἀχώριστος σύντροφός των εἰς τὴν πορείαν τοῦ βίου των. Θὰ εἶναι ἡ μεγαλυτέρα δωρεά, ποὺ ἠμποροῦμεν νὰ κάμωμεν στοὺς ἀνθρώπους, ποὺ ἀγαποῦμε.
Σκοπὸς μας θὰ εἶναι νὰ γίνῃ τοῦτο: Νὰ κατορθώσωμεν νὰ γράψωμεν, ὄχι πλέον σὲ λίθινες πλάκες, ὅπως τότε ὁ Μωϋσῆς, ἀλλὰ στὴν καρδιά μας, βαθιὰ καὶ ἀναλλοίωτα, τὸν νόμον τοῦ Θεοῦ, τὴν μόνην ἀλήθειαν, ποὺ σώζει... Τὴν μόνην!

Ἀγαπητοί,
Ἐνῷ ἡτοίμαζε τὰς ἀποσκευὰς του ἕνας χριστιανός, εἶπε σ’ ἕνα παρευρισκόμενο φίλο του:
-Ὑπάρχει μιὰ μικρὴ γωνιὰ στὴ βαλίτσα μου καὶ θέλω νὰ βάλω ἐκεῖ ἕνα καθρέπτη, ἕνα ὁδηγό, μιὰ λάμπα, ἕνα τηλεσκόπιο, μιὰ συλλογὴ ποιημάτων, ἀρκετὲς βιογραφίες, μιὰ δεσμίδα παλαιῶν ἐπιστολῶν, ἕνα ὑμνολόγιο, ἕνα δίκοπο μαχαῖρι, μερικὰ βιβλία, ποὺ περιέχουν νόμους καί, νὰ σκεφθῇς, ὅλα αὐτὰ πρέπει νὰ χωρέσουν ἐδῶ σ’ αὐτὸ τὸ τετράγωνο.
-Καὶ πῶς θὰ τὸ κατορθώσῃς αὐτό; Ρώτησεν ἔκπληκτος ὁ φίλος του.
-Πολὺ εὔκολα, ἀπήντησεν. Ἡ Ἁγία Γραφὴ τὰ ἔχει ὅλα αὐτά... Ναί, ἀδελφέ, ἡ Ἁγία Γραφή, ὁ μεγαλύτερος θησαυρὸς τοῦ κόσμου!



Ἐπισκόπου Γεωργίου Παυλίδου
Μητροπολίτου Νικαίας
Λύχνος τοῖς ποσί μου
Λόγοι εἰς τὰ Εὐαγγέλια τῶν Κυριακῶν
(σελ.153-158)
Ἐκδόσεις Β΄
Ἀποστολική διακονία
τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος