ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 25 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ΄ΛΟΥΚΑ

(Λουκ. η΄ 27 - 39)

 25 Ὀκτωβίου 2020

ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

Τὸ θαῦμα τῆς θεραπείας τοῦ δαιμονιζομένου τῆς χώρας τῶν Γαδαρηνῶν, ποὺ προβάλλει τὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα, μᾶς δίνει ἀφορμὴ νὰ συλλογισθοῦμε πόσο καταστροφικὴ γιὰ τὸν ἄνθρωπο εἶναι ἡ κατοχή του ἀπὸ τὸν πονηρὸ δαίμονα καὶ πόσο εὐεργετικὴ ἀντιθέτως εἶναι ἡ ἐπαφή του μὲ τὸν Σωτήρα Χριστό. Καὶ εἶναι ἡ ἀντίθεση αὐτὴ τόσο κραυγαλέα, ὥστε νὰ εἶναι ἀπορίας ἄξιο πῶς εἶναι δυνατὸν ὁ ἄνθρωπος τὶς περισσότερες φορὲς νὰ προτιμᾶ τὸν Διάβολο καὶ νὰ συντάσσεται μὲ αὐτὸν ἀπορρίπτοντας καὶ καταφρονώντας τὸν Χριστό.

Ἂς ἐξετάσουμε ποιὰ ἦταν ἡ ἐμφάνιση καὶ ἡ ζωὴ τοῦ δαιμονισμένου, ὅπως τὴν περιγράφει ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς. Πρῶτα ἀπὸ ὅλα, «ἱμάτιον οὐκ ἐνεδιδύσκετο», δὲν φοροῦσε ροῦχα, ἀλλὰ περιφερόταν γυμνός. Ἔχει σημασία αὐτὴ ἡ ἐπισήμανση; Βεβαίως καὶ ἔχει! Ἡ ἐνδυμασία χαρακτηρίζει τὸν ἄνθρωπο, τοῦ χαρίζει ταυτότητα καὶ κυρίως αὐτὴ εἶναι ποὺ τὸν κατηγοριοποιεῖ ἠθικὰ καὶ κοινωνικά. Μὲ τὴν πτώση τοῦ Ἀδὰμ χάθηκε ἡ ἀρχέγονη ἀθωότητα καὶ εἰσῆλθε στὴν ἀνθρωπότητα τὸ αἴσθημα τῆς ντροπῆς καὶ τῆς συνεπακόλουθης ἀνάγκης νὰ καλύψει τὴν γύμνωση. Τὰ ροῦχα ἔγιναν ἀναπόσπαστο μέρος τῆς ἐμφάνισης τοῦ ἀνθρώπου καὶ συνδέθηκαν μὲ τὶς κοινωνικὲς ἀρετὲς τοῦ σεβασμοῦ καὶ τῆς ἀξιοπρέπειας. Ἔκτοτε, σὲ μεγάλο βαθμὸ, ὁ ἄνθρωπος «εἶναι αὐτὰ ποὺ φοράει» καὶ ἔτσι διακρίνεται ὁ ἀνώτερος κοινωνικὰ ἀπὸ τὸν κατώτερο, ὁ πλούσιος ἀπὸ τὸν φτωχό, ὁ πολίτης ἀπὸ τὸν στρατιώτη, ὁ ἐπαγγελματίας α΄ ἀπὸ τὸν ἐπαγγελματία β’, κ.ο.κ. Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι φορᾶνε κάτι, ἐπίσημο ἢ πρόχειρο, ἀνάλογα πρὸς τὴν περίσταση. Ὁ δαιμονισμένος, λοιπὸν, μὲ τὸ νὰ πετάει τὰ ροῦχα ἀπὸ ἐπάνω του πράττει ὡς νὰ ἀποβάλλει τὴν ἀνθρώπινη ἰδιότητα καὶ νὰ ὑποβιβάζεται στὴν κατηγορία τοῦ ἀλόγου ζώου, τὸ ὁποῖο δὲν χρειάζεται νὰ ντυθεῖ. Εἶναι ἀναπόφευκτες οἱ σκέψεις ποὺ μᾶς γεννῶνται, ὅταν ἀποβλέπουμε στὴν προκλητικότατη γύμνια, κυρίως τῶν γυναικῶν τῆς ἐποχῆς μας. Ἡ προκλητικὴ ἐνδυμασία, ἢ μᾶλλον ἡ σχεδὸν ἀπουσία ἐνδυμασίας, πού παρατηροῦμε στὴν ἐποχή μας, δὲν ἀποτελεῖ ἀπόδειξη τοῦ δαιμονισμοῦ τῆς κοινωνίας μας, μὲ ὅλες τὶς συνέπειές του; Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ σταθεῖ μία κοινωνία, στὴν ὁποία πολλὲς γυναῖκες, νεότερες καὶ μεγαλύτερες, διαγωνίζονται στὸ νὰ ντύνονται ὅσο προκλητικότερα γίνεται καὶ νὰ ἐμφανίζονται σὲ δημόσιους χώρους, ἀκόμη καὶ στὸ ναὸ  τοῦ Θεοῦ, μὲ ἄσεμνη ἐνδυμασία; Ἂν τὸ προκλητικὸ ντύσιμο μίας γυναίκας φανερώνει τὴν σαθρὴ ψυχική της κατάσταση, ποιὰ ἠθικὴ διαπαιδαγώγηση θὰ μεταδώσει αὐτὴ στὰ παιδιά της, ἂν γίνει μητέρα; Καὶ πρέπει νὰ γνωρίζουμε πὼς τὶς κοινωνίες τὶς χτίζουν ἢ τὶς γκρεμίζουν οἱ γυναῖκες ὡς μητέρες.

Ὁ δαιμονισμένος δὲν ἔμενε σὲ κάποιο σπίτι, ἀλλὰ μέσα στὰ μνήματα. Κάθε φυσιολογικὸς ἄνθρωπος ἐπιζητεῖ μία στέγη γιὰ τὸν ἑαυτό του καὶ τὴν οἰκογένειά του, ἂν ἔχει, καὶ θεωρεῖ ὅτι τὸ σπίτι του εἶναι ἡ φωλιά του, εἶναι τὸ καταφύγιο καὶ ἡ ἀνάπαυσή του. Ὁ πονηρὸς δαίμονας ἀφαιρεῖ ἀπὸ τὸν κατεχόμενο ἀπὸ αὐτὸν ἄνθρωπο τὴν φυσικὴ ἐκζήτηση τῆς θαλπωρῆς τοῦ σπιτιοῦ, τὸν διώχνει ἀπὸ τὸ σπίτι του καὶ τὸν μεταβάλλει σὲ ἀγρίμι, ποὺ δὲν βρίσκει πουθενὰ καὶ ποτὲ ἀνάπαυση. Καὶ σήμερα βλέπουμε ταλαίπωρα νεαρὰ ἄτομα νὰ ἐπαναστατοῦν καὶ νὰ ἀπαρνοῦνται τὴν οἰκογένειά τους καὶ τὸ σπίτι τους, νομίζοντας πὼς ἔτσι θὰ ἀπελευθερωθοῦν ἀπὸ τὰ πατρικὰ «δεσμά», καὶ νὰ ἐντάσσονται σὲ κοινόβια διαφθορᾶς καὶ ἀποκτήνωσης μὲ πιθανότατη κατάληξη τὸν θάνατο. Γιατί κάθε δαιμονισμένος ἀποζητᾶ τὸν θάνατο, τρέφεται ἀπὸ μία αὐξανόμενη θανατολαγνεία καὶ ἀποστρέφεται τὴν ζωή. Ζεῖ μία «ζωὴ» νεκροταφείου. Τέτοια εἶναι ἡ ζωὴ τῆς σύγχρονης παγκόσμιας κοινωνίας, μίας κοινωνίας δαιμονισμένης καὶ νεκρόφιλης, ποὺ κινεῖται ἀπὸ τὸν ἔρωτα τοῦ θανάτου καὶ σκορπίζει θάνατο παντοῦ, μὲ τὰ ἐγκλήματα, μὲ τὶς ἐκτρώσεις, μὲ τὶς αὐτοκτονίες, μὲ τὴν διάχυτη βία καὶ τοὺς πολέμους.

Ἄλλο ἕνα χαρακτηριστικό τοῦ δαιμονισμένου ἦταν ἡ ὑπερφυσικὴ δύναμη καὶ ἡ ἀγριότητα. Κανεὶς δὲν μποροῦσε νὰ τὸν τιθασεύσει, οὔτε νὰ τὸν δέσει μὲ ἁλυσίδες, γιὰ νὰ μὴν ἐπιτίθεται στοὺς ἀνθρώπους. Ὁ δαίμονας τοῦ ἔδινε τὴν δύναμη νὰ σπάζει τὰ δεσμά του καὶ νὰ τρέχει ἐδῶ καὶ ἐκεῖ. «Ἠλαύνετο ὑπὸ τοῦ δαίμονος» εἶναι ἡ φράση τοῦ Εὐαγγελίου, δηλαδὴ τὸν εἶχε καβαλήσει ὁ δαίμονας σὰν ἄλογο καὶ τὸν ἔτρεχε ἀσυγκράτητα χωρὶς σκοπὸ καὶ χωρὶς νόημα. Αὐτὴ τὴν καταστροφικὴ συμπεριφορὰ παρατηροῦμε σὲ πολλούς, νέους κυρίως, τῆς ἐποχῆς μας, οἱ ὁποῖοι δίνουν μεγάλη σημασία στὴν σωματικὴ δύναμη, πιστεύουν πὼς θὰ καταξιωθοῦν, ἂν ἐξασκήσουν σωματικὴ βία στὸν ἀντίπαλό τους, καὶ ἄγονται καὶ φέρονται ἀπὸ τὶς παράλογες ἐπιθυμίες τους χωρὶς φραγμοὺς καὶ ἀναστολές. Πιστεύουν πὼς μὲ τὸ νὰ ἱκανοποιοῦν ὅλες ἀνεξαίρετα τὶς ἐπιθυμίες τους φθάνουν στὴν ἀκρότατη μορφὴ ἐλευθερίας, χωρὶς νὰ καταλαβαίνουν τὰ δύστυχα παιδιὰ πὼς ἔτσι καθίστανται ὑποχείρια τῶν παθῶν καὶ τῶν δαιμόνων καὶ ὑποδουλώνονται ὅλο καὶ περισσότερο!

Μία λεπτομέρεια τῆς συμπεριφορᾶς τοῦ δαιμονισμένου μπορεῖ, ἐπίσης, νὰ μᾶς προβληματίσει. Πρόκειται γιὰ τὴν προτίμηση τοῦ πονηροῦ πνεύματος νὰ κατευθύνει τὸν κατεχόμενο ἄνθρωπο σὲ ἔρημους τόπους. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ὁ δαίμονας μισεῖ τὴν ἔστω καὶ ἁπλὴ κοινωνικότητα, ἀποφεύγει τὴν συναναστροφή, θέλει νὰ κρατᾶ τὸν ἄνθρωπο καταδικασμένο στὸ μαρτύριο τῆς μοναξιᾶς, σὰν μοναχικὸ θηρίο. Προσπαθεῖ νὰ καταστρέψει κάθε ἴχνος ἀλληλεγγύης καὶ κατανόησης, κάθε ὑπόνοια συμπάθειας καὶ ἀγάπης, γι’ αὐτὸ καὶ προβάλλει τὴν ἀτομικὴ ζωὴ καὶ ἐπιτυχία, χωρὶς μοίρασμα τῶν ἀγαθῶν μὲ τὸν συνάνθρωπο ὡς μεῖζον ἰδανικό. Ὡς ἐκ τούτου, ἡ κοινωνία μᾶς ἔχει πλημμυρίσει ἀπὸ μοναξιὰ καὶ μελαγχολία, παρὰ τὰ ἑκατομμύρια τῶν κατοίκων τῶν πόλεων, παρὰ τὰ δισεκατομμύρια τῶν κατοίκων τοῦ πλανήτη μας. «Ἔρημος τόπος" εἶναι ἡ χώρα τοῦ μοναχικοῦ ἐγωισμοῦ, ὅπου ὁ ἄλλος εἶναι ἀνεπιθύμητος καὶ δυνάμει ἐχθρός.

Ὅπου, λοιπὸν, ἐπενεργεῖ τὸ πονηρὸ πνεῦμα ἐπικρατεῖ ἡ κόλαση καὶ ὁ ἄνθρωπος βασανίζεται οἰκτρά. Τὸ ἐντελῶς ἀντίθετο συμβαίνει ὅπου ἔρχεται νὰ μείνει ὁ Χριστός. Ἐκεῖ εἶναι ὁ παράδεισος, ἐκεῖ ἀνθίζει κάθε ἀγαθό, ἐκεῖ βασιλεύουν ἡ παντοτινὴ εἰρήνη καὶ ἡ χαρά. Ὁ ἄνθρωπος ἐπανευρίσκει τὴν χαμένη του ἀξία καὶ ἐπανέρχεται στὴν προπτωτικὴ κατάσταση τοῦ Ἀδάμ. Ἔτσι βλέπουμε τὸν δαιμονισμένο τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελικοῦ ἀναγνώσματος, μετὰ τὴν θαυματουργικὴ ἀπαλλαγή του ἀπὸ τὰ δαιμόνια, "ἱματισμένον καὶ σωφρονοῦντα παρὰ τοὺς πόδας τοῦ Ἰησοῦ". Φοράει ροῦχα μετὰ ἀπὸ καιρὸ καὶ σωφρονεῖ, ἔχει σώας τὰς φρένας, ἔχει ἐπανέλθει στὴν ἀνθρώπινή του μορφὴ καὶ ἀποπνέει τὸ ἄρωμα τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ. Ἔχει ξαναγεννηθεῖ μὲ τὴν "ἄνωθεν γέννησιν" τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ τὸ γεγονὸς αὐτὸ μαρτυρεῖται καὶ ἀπὸ τὴν ἐμφάνισή του. Τὸ πρόσωπό του λάμπει καὶ γίνεται πνευματικὰ ἑλκυστικό. Αὐτὸ τὸ φωτεινὸ πρόσωπο εἶναι χαρακτηριστικὸ ὅλων τῶν Ἁγίων της Ἐκκλησίας μας, ἀλλὰ καὶ κάθε χριστιανοῦ κατὰ τὸ μέτρο τῆς πνευματικῆς του προκοπῆς. Ὁ γνήσιος χριστιανός, αὐτὸς ποὺ ἀγωνίζεται καὶ θέτει ὡς ἐπίκεντρο τῆς ζωῆς του τὸν Χριστό, ἀποδεικνύεται ἀπὸ τὴν ἐμφάνισή του, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ὅλη ἐν γένει τὴν συμπεριφορά του. Εἶναι "ἱματισμένος καὶ σωφρονῶν".   Κάθεται δίπλα στὰ πόδια τοῦ Χριστοῦ σὰν ἀρνάκι καὶ εὐφραίνεται ἀπὸ τὴν θέρμη τῆς ἀγάπης Του. Δὲν θέλει νὰ φύγει ἀπὸ κοντά Του, Τὸν παρακαλεῖ νὰ μείνει γιὰ πάντα μαζί Του. Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ θέλει νὰ φύγει κανεὶς ἀπὸ τὸν παράδεισο;

Ἂς παρακαλέσουμε τὸν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστὸ νὰ μᾶς ἀπαλλάξει ἀπὸ τὶς παντοειδεῖς ἐπήρειες τοῦ Διαβόλου καὶ νὰ μᾶς θεραπεύσει ἀπὸ τὶς πνευματικὲς ἀσθένειες ποὺ μᾶς βασανίζουν, ἔτσι ὥστε νὰ βροῦμε καὶ ἐμεῖς μία θέση "παρὰ τοὺς πόδας Του" καὶ νὰ ζοῦμε πάντοτε ἑνωμένοι μὲ Αὐτὸν καὶ στὴν παροῦσα πρόσκαιρη ζωή, ἀλλὰ καὶ στὴν μέλλουσα αἰώνια! Ἀμήν, γένοιτο!

ΠΗΓΗ