ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΘΩΜΑ

Απόστολος: Πραξ. ε΄ 12 - 20

Ευαγγέλιον: Ιωάννου κ' 19 - 31

Κυριακή 26 Απριλίου 2020

Χριστός ανέστη, αγαπητοί μου αδελφοί!

Η αναστάσιμη, διακαινήσιμη εβδομάδα, που θεωρείται σαν μια μέρα, πέρασε. Το μήνυμα της αναστάσεως, το μήνυμα της χαράς που υπόσχεται και την δική μας ανάσταση, παραμένει ζωντανό και έντονο. Οι «κεκλεισμένων τῶν θυρῶν» παρουσίες του Κυρίου, «ὀπτανόμενος αὐτοῖς καί λέγων τά περί τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ», μέχρι την ημέρα της Αναλήψεώς Του, είναι πολλές, στους φοβισμένους μαθητές Του. Γι’ αυτό και ο χαιρετισμός που απευθύνεται από τον Κύριο, είναι «εἰρήνη ὑμῖν», για να συνέλθουν από τη λογική έκπληξή τους, να ξεπεράσουν τους φόβους τους. Αμέσως, με απόλυτη ηρεμία και την μεταδοτική Του νηφαλιότητα, μετά στους εμβρόντητους μαθητές, επιδεικνύει τα χέρια Του, την πλευρά Του, για να αποδείξει ότι είναι αυτός ο Κύριος και Διδάσκαλός τους. Είναι Αυτός, που βασανίστηκε, σταυρώθηκε, ετάφη και αναστήθηκε! Είναι Αυτός που για τρία χρόνια έζησε μαζί τους, περπάτησε και ταλαιπωρήθηκε, συνέφαγε μαζί τους.

Γύρισε πόλεις και χωριά, δίδαξε, παρέδωσε τον νέο νόμο, την Καινή Διαθήκη.

Έμπρακτα σπλαχνικός ως δημιουργός Θεός, ευεργέτησε τα αγαπητά Του πλάσματα. Θεράπευσε πληθώρα ασθενών και αδυνάτων, με τα εξωλογικά θαύματά Του, που έγιναν αφορμή να δοξαστεί το όνομά Του, να πιστέψουν τη θεία Του προέλευση. Σημειώνει ο ευαγγελιστής Ιωάννης, είναι «καί ἂλλα πολλά ὃσα ἐποίησεν ὁ Ἰησοῦς», τα οποία αν γραφούν σε βιβλία, ένα-ένα, «οὐδέ αὐτόν οἶμαι τόν κόσμον χωρῆσαι τά γραφόμενα βιβλία». Είναι τόσα πολλά που έκαμε, που δε θα χωρούσε όλος ο κόσμος από τα βιβλία, που θα τα περιέγραφαν. Συμπλήρωσε λοιπόν, την επί γης παρουσία Του, που υποσχέθηκε. Αλλά τώρα αναστήθηκε!

Χριστός ανέστη!

Αν μπορούσαμε, αγαπητοί μου αδελφοί, να φανταστούμε εκείνη τη κοσμοϊστορική στιγμή! Αν μπορούσαμε ακόμη, να είμασταν παρόντες, να νιώσουμε και μεις, να συμμετάσχουμε στην αγαλλίαση, τη χαρά και τα επιφωνήματα, τών μέχρι πριν από λίγο, πολύ λυπημένων, ίσως απογοητευμένων και κυρίως καταπτοημένων από «τόν φόβον τῶν Ἰουδαίων», μαθητών! Είναι μια θεία, έξω από τα ανθρώπινα, αυτή η σκηνή, αυτό το περιστατικό.

«Εἰρήνη ὑμῖν». Είναι ο χαιρετισμός Του προς τους μαθητές. Πράγματι

χρειάζεται να ειρηνεύσουν. «Καθώς ἀπέσταλκέ με ὁ Πατήρ, κἀγώ πέμπω ὑμᾶς».

Από τη στιγμή αυτή παύουν να είναι οι μαθητές. Μετατρέπονται σε αποστόλους. Η

αποστολή που ανέθεσε ο Πατέρας στο Γιο Του, μεταφέρεται στους μαθητές.

«Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἒθνη». Δεν είναι πλέον Αυτός, που ως Μεσσία,

και ως δικό τους επίγειο βασιλέα, περίμεναν οι Εβραίοι, είναι ο Χριστός σωτήρας,

ο λυτρωτής όλου του κόσμου.

Η δύσκολη και απαιτητική αποστολή, που απευθύνεται εις «πάντα τα

έθνη», χωρίς διακρίσεις και περιορισμούς, ενισχύεται με την εμφύσηση, τη

δύναμη και τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος. Λέγει ο Αναστάς προς τους

μαθητές: «Λάβετε Πνεῦμα Ἃγιον»! Και συμπληρώνει παραδίδοντας σ’ αυτούς, που

θα Τον διαδεχθούν, και την ιερατική εξουσία, συγχωρήσεως των αμαρτιών, που είχε μόνο ο Κύριος. «ἄν τινων ἀφῆτε τὰς ἁμαρτίας, ἀφίενται αὐτοῖς, ἄν τινων κρατῆτε

κεκράτηνται».

Είναι το ιερατείο της Εκκλησίας Του, που λαμβάνει την εντολή Του, να Τον

διαδεχτεί. Θα είναι ο συνεκτικός δεσμός των πιστών οπαδών Του. Η Χριστιανική

Εκκλησία, που μετά την πανηγυρική ίδρυσή της, την Πεντηκοστή ημέρα από την

ανάστασή Του, θα δεχτεί όλους τους πιστούς.

Τους πιστούς που ενώνει η πίστη στην ανάσταση του Κυρίου. Μη μας

διαφεύγει, αγαπητοί μου, ότι βάση της πίστης μας είναι η ανάσταση. Γιατί «εἰ

Χριστός οὐκ ἐγήγερται, ματαία ἡ πίστις ὑμῶν. ἒτι ἐστέ ἐν ταῖς ἁμαρτίαις ὑμῶν». Αν

δεν έχει αναστηθεί ο Χριστός τότε η πίστη μας, είναι χωρίς περιεχόμενο. Θα

μείνουμε βυθισμένοι στις αμαρτίες μας. Αλλά ο Χριστός αναστήθηκε, αγαπητοί

μου! Αναστήθηκε και φανερώθηκε επανειλημμένα στους μαθητές Του και πρώτα

από όλους, στις Μυροφόρες γυναίκες που πήγαν να τελέσουν επικήδεια έθιμα

στον τάφο Του, και που τον βρήκαν άδειο. Και μετά, κατά την πρώτη από τις

εμφανίσεις Του, «τῶν θυρῶν κεκλεισμένων», που έγινε στους φοβισμένους μαθητές

Του, έτυχε να λείπει ο απόστολος Θωμάς. Όταν λοιπόν οι συμμαθητές του,

περιχαρείς και ενθουσιασμένοι, φώναξαν όλοι μαζί «ἑωράκαμεν τόν Κύριον», δεν

πίστεψε. Αν δεν δω τα σημάδια των καρφιών στα χέρια Του και δε βάλω το χέρι

στις τρύπες των χεριών και της πλευράς Του, δεν πρόκειται να πιστέψω. Επτά

μέρες πέρασαν και ο Αναστάς, «τῶν θυρῶν κεκλεισμένων» και πάλι, παρουσιάζεται.

«Εἰρήνη ὑμῖν», ο χαιρετισμός Του. Μετά απευθυνόμενος στον Θωμά: Βάλε το

δάκτυλό σου στα χέρια Μου, είπε, βάλε το χέρι σου στην πλευρά Μου, και παύσε

να είσαι άπιστος, αλλά πιστός. Δε χρειάστηκε τίποτε περισσότερο. Μετανιωμένος

για την αμφιβολία του ο Θωμάς, ομολογώντας την πίστη του στην ανάσταση, αλλά

κυρίως στη θεότητα του Κυρίου, φώναξε χαρούμενος,: «Ὁ Κύριός μου καί ὁ Θεός

μου!».

Και η απάντηση του Κυρίου, που απευθύνεται όχι μόνο στον Θωμά, αλλά

σέ κάθε ένα από εμάς, αγαπητοί μου: «Ὃτι ἑώρακάς με, πεπίστευκας. Μακάριοι οἱ

μή ἰδόντες καί πιστεύσαντες.» Επειδή με έχεις δει, πίστεψες, καλότυχοι εκείνοι

που ενώ δεν Με είδαν, πίστεψαν! Ναι, αγαπητοί μου αδελφοί, είμαστε πράγματι

καλότυχοι, γιατί ενώ εμείς δεν είχαμε την χαρά και την ευλογία, να δούμε με τα

φυσικά, ανθρώπινα μάτια μας, τον Αναστάντα Κύριο, όμως πιστεύουμε. Είμαστε

πιστοί οπαδοί Του. Ανήκουμε στην ευλογημένη από τον Κύριο μας, Χριστιανική

Εκκλησία. Αδέλφια, στο όνομά Του. Μπορεί να μην είχαμε την ευτυχία να

ζήσουμε σ᾽ εκείνη την εποχή, μαζί με τον Χριστό. Έχουμε όμως την δυνατότητα να

Τον γνωρίσουμε με τα μάτια της ψυχής μας. Έχουμε την ευκαιρία να διαβάσουμε

και να ακούμε τον λόγο, τη διδασκαλία Του, και μάλιστα την ιδιαίτερη ευλογία, να

Τον ακούμε να μιλάει στη γλώσσα μας. Επικοινωνούμε μαζί Του με την προσευχή

μας, και είμαστε βέβαιοι ότι μας ακούει. Αλλά το κυριότερο: Μπορούμε να Τον

δεχτούμε μέσα μας, με την Θεία Κοινωνία, που μας ενώνει και μεταξύ μας. Έχει

λοιπόν, ιδιαίτερη σημασία και μεγάλη αξία που πιστεύομε χωρίς χειροπιαστές

αποδείξεις. Αυτή την πίστη θέλει να μας ενισχύσει η σημερινή περικοπή. Γιατί αν

δεν πιστεύουμε στην ανάσταση του Κυρίου μας, ασφαλώς ούτε στη δική μας θα

πιστέψουμε. Και τότε ποιο νόημα θα έχει η ζωή μας χωρίς την ακράδαντη πίστη

μας σε Εκείνον, χωρίς την βεβαιότητα για την κληρονομία της ουράνιας βασιλείας

Του;

Δ.Γ.Σ.

ΠΗΓΗ