ΙΔΟΥ Ο ΝΥΜΦΙΟΣ ΕΡΧΕΤΑΙ

Γιά μία ἀκόμη φορά, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἡ ἀνέκφραστη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ μᾶς ἀξιώνει νά ἀκούσουμε καί νά ζήσουμε τά γεγονότα τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Ἑβδομάδος. Ἀπό τήν Κυριακή τῶν Βαΐων τό βράδυ, σ᾽ ὅλους τούς ναούς μας θά ἀκούγεται ὁ συγκλονιστικός ὕμνος: «Ἰδού ὁ Νυμφίος ἔρχεται...».

Βεβαίως, ὅπως βλέπουμε στήν Εὐαγγελική περικοπή, οἱ Ἰουδαῖοι, μέ τούς κλάδους τῶν φοινίκων στά χέρια, ἔτρεξαν μέ ἐνθουσιασμό νά ὑποδεχθοῦν τόν Κύριο Ἰησοῦ στά Ἱεροσόλυμα. Καί ἔκραζαν· «Ὡσαννᾶ, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου, ὁ βασιλεὺς τοῦ Ἰσραήλ» (Ἰωάν. ιβ´, 13).

Δηλαδή: «Δόξα καί τιμή σέ αὐτόν πού ὑποδεχόμαστε. Εὐλογημένος καί δοξασμένος νά εἶναι αὐτός, πού ἔρχεται ἀπεσταλμένος ἀπό τόν Κύριο ὡς ἀντιπρόσωπός του. Αὐτός εἶναι ὁ ἔνδοξος βασιλεύς τοῦ Ἰσραήλ, πού τόσο καιρό περιμέναμε».

Ἔτσι, τήν ἡμέρα ἐκείνη πραγματοποιήθηκε ἐκεῖνο πού, αἰῶνες πρίν, εἶχε προφητεύσει ὁ προφήτης Ζαχαρίας: «Μὴ φοβοῦ, θύγατερ Σιών· ἰδού, ὁ βασιλεύς σου ἔρχεται καθήμενος ἐπὶ πῶλον ὄνου» (Ἰωάν. ιβ´, 15). Δηλαδή: «Μή φοβᾶσαι, Ἱερουσαλήμ, κόρη τοῦ ὄρους Σιών, ἰδού ὁ βασιλεύς σου ἔρχεται, ὄχι ὡς τύραννος καί κατακτητής ἐπάνω σέ ἵππο ἤ σέ ἅρμα πολεμικό, ἀλλά καθήμενος ἐπάνω σέ πουλάρι ὄνου».

Ἄς ἐμβαθύνουμε ὅμως γιά λίγο στόν θαυμαστό αὐτό προφητικό λόγο.

Ὁ προφήτης Ζαχαρίας, ὁ ὁποῖος γεννήθηκε στήν Βαβυλῶνα κατά τήν περίοδο τῆς αἰχμαλωσίας, στό Θ´ Κεφάλαιο τοῦ βιβλίου του κάνει λόγο περί τοῦ θριάμβου τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Στούς πρώτους ὀκτώ στίχους βλέπει τήν νέα γῆ τῆς ἐπαγγελίας. Μοναδικές δηλαδή καί καταπληκτικές ὁράσεις!...Ἐνῷ στούς στίχους θ´ καί ι´ βλέπει τόν ἐλευθερωτή Βασιλιᾶ! 

Ξαφνικά, ὁ ὁρίζοντας τῆς σκέψεώς του εὐρύνεται ὅλως παραδόξως, ὥστε, ἐκ τῶν στενῶν ὁρίων τῆς Παλαιστίνης, μεταπηδᾶ στήν Μεσσιανική πραγματικότητα τῆς παγκοσμίου εἰρήνης, καί μπροστά του ἐμφανίζεται ὁ Βασιλέας, ὁ ὁποῖος θά ἔλθει εἰρηνικός καί ταπεινός. Τό γεγονός ἄλλωστε, ὅτι ὁ Μεσσίας Χριστός εἶναι αὐτός ὁ «Βασιλεύς», γίνεται πλέον φανερό καί πραγματικότητα ἀπό τήν θραμβευτική εἴσοδο τοῦ Ἰησοῦ στά Ἱεροσόλυμα. 

Ὁ Βασιλέας Χριστός εἶναι ὁ ἀπόλυτος καί κυρίαρχος ἄρχοντας οὐρανοῦ καί γῆς! Ὁ Θεός Πατήρ τόν κατέστησε βασιλέα «ἐπὶ Σιὼν ὄρος, τὸ ἅγιον αὐτοῦ». Ἡ ἀναμονή αἰώνων ὁλοκλήρων τῆς ἐλεύσεώς του ἀπό τόν Ἰσραήλ, ἀλλά καί ὁλόκληρο τόν κόσμο, ἀπό «πάντα τά ἔθνη», ἔχει πλέον λήξει. Τό «πλήρωμα τοῦ χρόνου» ἦλθε. Καί τώρα, «ἰδοὺ ἔρχεται»! Βρίσκεται «ἐπὶ θύραις»! «Ἔρχεταί σοι». Ἔρχεται σέ σένα, Σιών (δηλ.Ἐκκλησία). Ὁ προφήτης Ζαχαρίας βλέπει ἐναργῶς τόν Θεό Λόγο πού θά σαρκωθεῖ καί θά γίνει ἐν χρόνῳ ἄνθρωπος. Θά ἔλθει «εἰς τά ἴδια», στήν χώρα ἡ ὁποία, ὡς γῆ τῆς ἐπαγγελίας, ἦταν ξεχωρισμένη πρό πολλοῦ ἀπό τόν Θεό ὡς ἰδιαιτέρως δική του. Γι᾽ αὐτό λοιπόν λέγει, «χαῖρε σφόδρα, θύγατερ Σιών. Κήρυσσε, θύγατερ Ἱερουσαλήμ», καί ἑτοιμάσου νά τόν ὑποδεχθεῖς μέ τό «Ὡσαννᾶ»!

Ἤδη λοιπόν ἡ προφητεία, ἀφοῦ θραύει τά στενά Ἰουδαϊκά ὅρια, μᾶς  μεταφέρει ἐντός τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, δηλαδή τῆς Ἐκκλησίας Του! Δέν περιορίζεται σέ κάποιο ἔθνος ὁ Μεσσίας, ἀλλά ἐλευθερώνει, ὡς Βασιλιᾶς, ὅλους τούς ἀνθρώπους πού εἶναι ὑποδουλωμένοι στήν ἁμαρτία, στόν διάβολο καί στόν θάνατο. (Ἐννοεῖται, ὅτι ἐλευθερώνει ὅσους θέλουν νά ἐλευθερωθοῦν καί ἀποδέχονται τήν Θεότητά Του, καί ἄρα, τήν ἐλευθερία πού προσφέρει).

Ἡ προφητεία, τώρα, παρουσιάζει δυναμικά τό Βασιλικό ἀξίωμα τοῦ Χριστοῦ, τό ὁποῖο φυσικά συνδέεται ἄμεσα, τόσο μέ τό Άρχιερατικό, ὅσο καί μέ τό Προφητικό του ἀξίωμα! Ὁπωσδήποτε, ἡ μεγαλοπρεπής περιγραφή τοῦ Μεσσία τόν καθιστᾶ κατ᾽ ἐξοχήν ἀξιαγάπητο στά συνειδητά μέλη τῆς Ἐκκλησίας Του. Εἶναι τό πρόσωπο, πού λαχταροῦμε καί ἀγαποῦμε. Εἶναι Αὐτός πού προσδοκοῦμε, ἀργά ἤ γρήγορα, νά βρεθοῦμε κοντά Του. Στήν Βασιλεία Του, τῆς ὁποίας «οὐκ ἔσται τέλος».

Καί πάλι, κατά τό ἱερό κείμενο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ὁ Μεσσίας Χριστός εἶναι α) δίκαιος, β) σώζων, γ) πραΰς. Εἶναι ὁ κατ᾽ ἐξοχήν πρᾶος καί ταπεινός, ἀπό τήν ἀρχή ἕως τό τέλος. Ὁ ἴδιος, ἄλλωστε, τό διακήρυξε ξεκάθαρα: «...Πρᾶός εἰμι καὶ ταπεινὸς τῇ καρδίᾳ» (Ματθ. ια´, 29). Καί ἀκριβῶς, ἐπειδή εἶναι ταπεινός καί ἁπλοῦς καί πρᾶος, παρ᾽ ὅλο ὅτι εἶναι «Ὁ Βασιλεύς», γι᾽ αὐτό, εἰσερχόμενος στήν πόλη Του, δέν εἰσέρχεται καθήμενος σέ μεγαλοπρεπῆ ἵππο ἤ σέ κάποιο πολεμικό ἅρμα, ὅπως δηλαδή συνήθιζαν οἱ ἄρχοντες καί οἱ βασιλεῖς τόν καιρό ἐκεῖνο, ἤ καί σήμερα μέ διαφορετικά βεβαίως μέσα, ἀλλά ἔρχεται «ἐπὶ ὑποζύγιον καὶ πῶλον νέον». Ἐπάνω δηλαδή σέ ζῶο πού χαρακτηρίζεται γιά τήν εὐτέλεια, τήν ἀργοπορία στίς κινήσεις του καί ἱκανό νά παρέχει μόνο ὑπηρεσία μεταφορική. Ἔρχεται σέ ἕνα ζῶο πού χρησιμοποιεῖτο ἀπό τίς λαϊκές τάξεις. Ἀπό τούς πτωχούς καί ταπεινούς.

Ἦλθε ὁ Κύριος στήν Ἱερουσαλήμ, καθήμενος «ἐπὶ πῶλον ὄνου», ἐπάνω στόν ὁποῖον εἶχαν ἁπλώσει τά πτωχά ἐνδύματά τους οἱ πτωχοί καί ἁπλοϊκοί μαθητές του. Ἀλλ᾽ ἄς μή λησμονοῦμε, σχετικά μέ τήν ταπείνωσι τοῦ Χριστοῦ, ὅτι ὁ Κύριος, ὅταν ἦλθε στή γῆ, «ἑαυτὸν ἐκένωσε μορφὴν δούλου λαβών» (Φιλιπ. β´, 7) καί ἔζησε μέσα στήν ἐσχάτη πτωχεία! Καί τό σημαντικώτερο, ὅτι ἡ Βασιλεία τοῦ Βασιλέως Χριστοῦ, δέν εἶναι ἐκ τοῦ κόσμου τούτου, ὅπως καί ἡ ταπείνωσις τοῦ Χριστοῦ δέν εἶναι ἐκ τοῦ κόσμου τούτου! 

Ἀγαπητοί μου, ὁ ἰουδαϊκός λαός, ὁ τόσο ἄστατος μέσα σέ ὅλη τήν ἔκταση τῆς ἱστορίας του, ὑποδέχθηκε τόν Βασιλέα τῶν βασιλευόντων, Κύριον Ἰησοῦν, μέ τό «εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου». Δυστυχῶς, ὅμως, ὁ λαός αὐτός, μετά ἀπό λίγες ἡμέρες, παρασυρόμενος ἀπό τό σαπισμένο θρησκευτικό του κατεστημένο, φώναζε στόν Πιλᾶτο, «ἆρον, ἄρον, σταύρωσον αὐτόν» (Ἰωάν. ιθ´, 15). Καί, τό ἀκόμη χειρότερο, εἶπε: «Τὸ αἷμα αὐτοῦ ἐφ᾽ ἡμᾶς καὶ ἐπὶ τὰ τέκνα ἡμῶν» (Ματθ. κζ´, 25)!

Ὅσο δέ γιά ἐμᾶς, δέν ὑπάρχει ἀμφιβολία ὅτι κι ἐμεῖς, σήμερα, ὅπως τότε ὁ ἁπλός λαός τῶν Ἰουδαίων, ζῶντας μέσα στόν ἀενάως παρόντα λειτουργικό χρόνο, ὑποδεχόμαστε μέ τά βαΐα τῶν κλάδων στά χέρια (δηλαδή μέ τά καλά καί θεάρεστα ἔργα μας) τόν Κύριο, ὁ ὁποῖος ἔρχεται «ἵνα σταυρωθῇ»... 

Ἄς προσέξουμε ὅμως, μήπως κι ἐμεῖς παρασυρθοῦμε, στίς ἐπιλογές τῆς ζωῆς μας (ἀπό τά μικρότερα ἕως καί τά μεγαλύτερα), καί καταντήσουμε νά ἀρνηθοῦμε τήν Θεότητά Του καί νά τόν ἀνασταυρώσουμε, μέ ὅ,τι φοβερό αὐτό  συνεπάγεται στή ζωή μας. Διότι, λέγει ὁ Ἀπόστολος «ἀδύνατον γὰρ τοὺς ἅπαξ φωτισθέντας, γευσαμένους τε τῆς δωρεᾶς τῆς ἐπουρανίου, καὶ μετόχους γενηθέντας Πνεύματος Ἁγίου, καὶ καλὸν γευσαμένους Θεοῦ ῥῆμα, δυνάμεις τε μέλλοντος αἰῶνος, καὶ παραπεσόντας, πάλιν ἀνακαινίζειν εἰς μετάνοιαν, ἀνασταυροῦντας ἑαυτοῖς τὸν υἱὸν τοῦ Θεοῦ καὶ παραδειγματίζοντας» (Ἑβρ. στ´, 4-6). Δηλαδή, «Εἶναι ἀδύνατον αὐτούς πού μία φορά φωτίστηκαν, γεύθηκαν τήν δωρεάν τοῦ Θεοῦ, δέχθηκαν τά χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, γεύθηκαν τήν ὀμορφιά τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ καί τίς θαυματουργικές ἐνέργειες πού προμηνύουν πῶς ἔρχεται ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, καί παρ᾽ ὅλα αὐτά ἐπρόδωσαν τήν πίστη τους, εἶναι ἀδύνατον νά τούς κάνουμε νά ξαναεπιστρέψουν στόν Θεό μέ τήν μετάνοια, τήν στιγμή πού μέ τήν συμπεριφορά τους ξανασταυρώνουν καί διαπομπεύουν τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ».

Ἀδελφοί μου, Καλή καί Εὐλογημένη Μεγάλη Ἑβδομάδα.

Εἴθε, τό θεῖον δράμα, πού θά ζήσουμε καί πάλι μέσῳ τῶν ἱερῶν ἀκολουθιῶν στούς ναούς μας, νά συγκλονίσει τήν ὕπαρξή μας καί ὁ «πρᾶος καί ταπεινός Βασιλεύς Ἰησοῦς» νά μᾶς ἀξιώσει νά γευθοῦμε καί τῆς ἐνδόξου Ἀναστάσεώς Του μέσα ἀπό τήν προσωπική μας ἀνάσταση τῆς ψυχῆς! Ἀμήν.

Ἀρχιμ. Ἰωήλ Κωντάνταρος

ΠΗΓΗ