ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 12 ΑΠΡΙΛΙΟΥ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ

12 Ἀπριλίου 2020

(Ἰωάν. ιβ΄ 1 - 18)

Ἕξι ἡμέρες πρὶν ἀπὸ τὸ Πάσχα ἔρχεται ὁ Ἰησοῦς στὴ Βηθανία, ὅπου μένει ὁ Λάζαρος μὲ τὶς ἀδελφές του. Γίνεται ἕνα δεῖπνο στὸ σπίτι τους, ὁ Λάζαρος ,ὁ ὁποῖος μόλις ἔχει ἀναστηθεῖ, παρευρίσκεται ἐκεῖ, ἡ Μάρθα διακονεῖ καὶ ἡ Μαρία κάνει κάτι τὸ ἀξιομνημόνευτο: ἀγοράζει μία μεγάλη ποσότητα ἀπὸ πολύτιμο ἄρωμα, ἀλείφει μὲ αὐτὸ τὰ πόδια τοῦ Χριστοῦ καὶ τὰ σφουγγίζει μὲ τὰ μαλλιά της!

Ὅλο τὸ σπίτι γεμίζει ἀπὸ τὴν εὐωδία τοῦ μύρου.

Πόσο μεγάλη ἀγάπη καὶ εὐγνωμοσύνη κλείνει στὴν καρδιά της ἡ Μαρία τὸ ἀποδεικνύει ἡ πράξη αὐτή. Ἐπιπλέον φανερώνει τὴν πίστη της ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ Θεάνθρωπος, ὁ Θεὸς ποὺ ἔγινε ἄνθρωπος, γιὰ νὰ σώσει τὸν ἄνθρωπο, εἶναι τὸ νοητὸ μύρο ποὺ ἦλθε στὴ γῆ, γιὰ νὰ διώξει τὴν δυσωδία τῶν παθῶν καὶ τῆς ἁμαρτίας. Ἡ Μαρία θέλει νὰ προσφέρει τὴν ὕψιστη δυνατὴ δωρεὰ πρὸς τὸν ἀγαπημένο Ἰησοῦ, τὸν κυρίαρχο τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου, ὁ ὁποῖος λίγο νωρίτερα ἀνέστησε τὸν ἀδελφό της, τὸ Λάζαρο. Γι’ αὐτὸ δὲν ὑπολογίζει τὰ χρήματα, δὲν διστάζει νὰ κάνει μία ἀγαπητικὴ τρέλα, τὰ δίνει ὅλα γιὰ τὸν εὐεργέτη Χριστό. Ἡ Μαρία εἶναι μία «διὰ Χριστὸν σαλή», ποὺ ξεφεύγει ἀπὸ τὸν κοινωνικὸ καθωσπρεπισμὸ καὶ διοχετεύει τὴν ἀγάπη της μαζὶ μὲ τὸ ὑλικὸ μύρο ἐπάνω στὰ πόδια τοῦ Χριστοῦ καὶ χρησιμοποιεῖ τὰ μαλλιά της σὰν πετσέτα, γιὰ νὰ τὰ σκουπίσει. Τὰ ἱερά, τὰ πονεμένα καὶ κουρασμένα πόδια τοῦ Χριστοῦ, ποὺ ἔχουν περπατήσει χιλιόμετρα καὶ χιλιόμετρα στοὺς δρόμους τοῦ Ἰσραήλ, σὲ πόλεις καὶ χωριά, σὲ λαγκαδιὲς καὶ πεδιάδες, ποὺ ἔχουν ὑπομείνει τὸν κάματο τοῦ εὐαγγελισμοῦ τοῦ λαοῦ τῶν Ἰουδαίων, τώρα δέχονται πλουσιοπάροχα τὸ χάδι τῆς ἀνθρώπινης ἀγάπης καὶ ἀποκτοῦν γιὰ λίγο τὴν δόξα καὶ τὴν τιμὴ ποὺ τοὺς ἁρμόζει. Αὐτὰ τὰ ἴδια πόδια ὕστερα ἀπὸ λίγες ἡμέρες θὰ καρφωθοῦν ἀπὸ τοὺς εὐεργετημένους καὶ θὰ ματώσουν ἐπάνω στὸ Σταυρὸ ἀπὸ τὰ καρφιὰ τοῦ ἀβυσσαλέου μίσους τους.

Τὸ σπίτι, λοιπὸν, γεμίζει ἀπὸ τὴν ὀσμὴ τοῦ μύρου. Καὶ τότε εἶναι ποὺ ξεπετάγεται ἀπὸ τὸ βάθος τῆς μιζέριας, τῆς ψευτιᾶς, τῆς κλεψιᾶς καὶ τῆς ἀπάτης τοῦ ἀνθρώπου ἡ φωνὴ τοῦ Ἰούδα τοῦ Ἰσκαριώτη, τοῦ προδότη. «Γιατί δὲν πουλήθηκε αὐτὸ τὸ μύρο γιὰ τριακόσια δηνάρια καὶ τὸ ποσὸ δὲ δόθηκε στοὺς φτωχούς;» Ὁ ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος «τὸν ἀτίμητον οὐκ ἔφριξε πωλῆσαι» κοστολογώντας τὸν Διδάσκαλό του γιὰ τριάκοντα ἀργύρια, ἐκτιμᾶ τὴν τιμὴ τοῦ μύρου καὶ τὴν βρίσκει δεκαπλάσια. Ἔρχεται στὴ συνέχεια τὸ σχόλιο τοῦ εὐαγγελιστῆ Ἰωάννη ὅτι καθόλου δὲ νοιαζόταν ὁ Ἰούδας γιὰ τοὺς φτωχούς, ἀλλ’ ἀντιθέτως ἦταν κλέφτης, εἶχε τὸ κοινὸ ταμεῖο καὶ ἔβαζε στὴν τσέπη του χρήματα ἀπὸ τὶς συνεισφορὲς τῶν μαθητῶν.

Στὸ σημεῖο αὐτὸ ταιριάζει μία παρατήρηση ποὺ μπορεῖ νὰ συγκρατήσει αὐτοὺς ποὺ ἔχουν εὔκολες τὶς κατηγορίες γιὰ ἱερωμένους, ἀνώτερους καὶ κατώτερους. Ἂν ἡ ἀνθρώπινη παθολογία κατάφερε νὰ εἰσχωρήσει στὴν ἱερώτερη ὁμάδα ἀνθρώπων ἐπὶ τῆς γῆς, στὴν ὁποία κεφαλὴ ἦταν ὁ Θεάνθρωπος Χριστός, πόσο μᾶλλον κάτι παρόμοιο δὲν θὰ μποροῦσε νὰ συμβεῖ σὲ ὁποιαδήποτε ἄλλη ὁμάδα ἀφιερωμένων στὸ Θεό, εἴτε αὐτὴ εἶναι ἕνα μοναστήρι, μία ἱεραρχία ἐπισκόπων, μία ἱεραποστολικὴ ἀδελφότητα ἢ κάτι ἀνάλογο; Ἂν ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς ἀνέχθηκε νὰ ἔχει δίπλα του ἕναν κοινὸ κλέφτη, χωρὶς νὰ τὸν ψέξει ἢ νὰ τὸν κατονομάσει, πόσο μᾶλλον ἐμεῖς πρέπει νὰ μὴν κατακρίνουμε εὔκολα ἕναν ἱερέα ἢ ἐπίσκοπο ποὺ νομίζουμε ὅτι ἔχει παραβατικὴ συμπεριφορά.

Πόσο μεγάλη, πόσο φιλάνθρωπη εἶναι ἡ μακροθυμία τοῦ Χριστοῦ! Ἔχει δίπλα του ἕναν τύπο, θὰ λέγαμε, τοῦ κοινοῦ ποινικοῦ δικαίου, ποὺ θέλει νὰ γίνει καὶ δάσκαλος, ποὺ δηλώνει πειραγμένος ἀπὸ τόση σπατάλη καὶ εἶναι κοινωνικὰ εὐαισθητοποιημένος μὲ ἐνδιαφέρον γιὰ τοὺς φτωχούς. Καὶ ὁ Χριστὸς σιωπᾶ! Οὔτε τὸν ἀποδοκιμάζει, οὔτε τὸν ἀποκαλύπτει! Ἀντίθετα λέγει: «Ἄφησε τὴ γυναίκα ἥσυχη! Καλὰ ἔπραξε! Ὅ,τι ἔκανε, τὸ ἔκανε γιὰ τὴν ἡμέρα τοῦ ἐνταφιασμοῦ μου!» Πόσο θεϊκὸ μεγαλεῖο κρύβει ἡ ἀπάντηση αὐτή, πόση ἀνοχή, πόση ἀγάπη! Μέχρι τέλους προσπαθεῖ ὁ γλυκὺς Ἰησοῦς νὰ συνετίσει τὸν σκληρόκαρδο ὑποκριτὴ Ἰούδα ὑπενθυμίζοντάς του τὸν θάνατό Του, λαχταρᾶ νὰ τὸν μαλακώσει, νὰ τὸν κάνει νὰ αἰσθανθεῖ τὸ λάθος του καὶ νὰ μετανοήσει. Γιατί αὐτὸ πάντοτε ἐπιθυμεῖ ἀφάνταστα πολὺ ὁ Χριστός, ὅσο δὲν μποροῦμε νὰ φανταστοῦμε, τὴν μετάνοια καὶ τὴν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου, τοῦ κάθε ἀνθρώπου, ὅσο κακὸς καὶ διεφθαρμένος καὶ ἂν εἶναι αὐτός. Πόσο διαφορετικὰ πράττει ὁ Ἰησοῦς ἀπ’ ὅ,τι πράττουμε ἐμεῖς, ποὺ εἴμαστε ἕτοιμοι νὰ ἐπιτεθοῦμε στὴν παραμικρὴ παραβίαση τοῦ κατὰ τὴ γνώμη μας δικαίου χωρὶς ἴχνος καλοσύνης!

Ἡ Μεγάλη Ἑβδομάδα ξεκινᾶ. Σήμερα τὸ βράδυ οἱ ἐκκλησιὲς θὰ ἀντηχήσουν ἀπὸ τὴν κατανυκτικὴ μελωδία τοῦ ὕμνου: «Ἰδού, ὁ Νυμφίος ἔρχεται ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός!» Ὁ Νυμφίος Χριστὸς στέκεται στὸ μέσον τοῦ ναοῦ ἀμίλητος, ἤρεμος, πράος, γλυκύς, μὲ μάτια γεμάτα ἀγάπη καὶ πόνο. Περιμένει μὲ ἄπειρη μακροθυμία, ἕνα μας νεῦμα, μία κίνηση τῶν ματιῶν καὶ τῆς καρδιᾶς, περιμένει νὰ Τὸν πλησιάσουμε, νὰ γονατίσουμε μπροστά Του καὶ νὰ χύσουμε στὰ πόδια Του τὸ δικό μας πολύτιμο μύρο. Δὲν χρειάζεται νὰ δώσουμε μία περιουσία, γιὰ νὰ τὸ ἀγοράσουμε, γιατί τὸ ἔχουμε ἤδη μέσα μας ἀχρησιμοποίητο. Τὸ δικό μας μύρο εἶναι ἡ μετάνοιά μας! Ἕνα δάκρυ συντριβῆς χυμένο στὰ ματωμένα πόδια τοῦ Χριστοῦ εὐωδιάζει γιὰ Αὐτὸν περισσότερο ἀπὸ ὅλα τὰ μύρα τῆς γῆς, ἀξίζει ὅσο ἡ σωτηρία τῆς ψυχῆς μας, τῆς ὁποίας ψυχῆς ὅλος ὁ κόσμος δὲν εἶναι ἰσοστάσιος. Τίποτε δὲν εἶναι περισσότερο ἐπιθυμητὸ γιὰ τὸ Νυμφίο Χριστό, τίποτε περισσότερο ἐράσμιο καὶ ποθητὸ ἀπὸ τὴ μετανοοῦσα καὶ ἀγαπώσα Αὐτὸν ψυχή. Αὐτὸ τὸ μύρο τῆς μετανοίας ἂς τρέξουμε ὅλοι νὰ τὸ προσφέρουμε στὸν Χριστὸ μας ἀφειδώλευτα καὶ χωρὶς δεύτερη σκέψη, μιμούμενοι τὴ Μαρία, ὅπως καὶ τόσες ἅγιες ψυχές, καὶ τότε θὰ αἰσθανθοῦμε νὰ γεμίζει τὸ σπίτι μας, τὸ νοητὸ καὶ τὸ αἰσθητό, ἀπὸ τὴν ὀσμὴ τοῦ μύρου, ἀπὸ ὀσμὴ εὐωδίας πνευματικῆς. Ἀμήν, γένοιτο!

ΠΗΓΗ