2020 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 5 - ΚΥΡΙΑΚΗ Ε ΝΗΣΤΕΙΩΝ

ΒΑΔΙΖΟΝΤΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΑΣΧΑ (Μαρκ. 10, 32-45)

†ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ ΜΕΛΕΤΙΟΥ

(Διασκευή ομιλίας στη Βρυσούλα, στις 31/3/1996)

Πολύτιμη η μνήμη του θανάτου

Βρισκόμαστε στην τελευταία Κυριακή προ της Μεγάλης Εβδομάδος. Μετά από μια βδομάδα θα αρχίσουν οι εορτές των Παθών του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.

Εμείς βέβαια το ξέρουμε ότι ο Χριστός καταδικάσθηκε, σταυρώθηκε, πέθανε στο Σταυρό και τάφηκε. Νωρίς την τρίτη ημέρα αναστήθηκε. Αυτή είναι η πίστη μας. Αλλά όταν ο Χριστός ζούσε επάνω στη γη, οι περισσότεροι άνθρωποι, εκείνοι που τον πίστευσαν από τα θαύματά Του και από την διδασκαλία Του, πίστευαν ότι πρέπει να φτειάξει στον κόσμο το ωραιότερο κράτος. Μία Βασιλεία δικαιοσύνης, πλούτου, καλωσύνης. Μία αληθινή Βασιλεία του Θεού πάνω στη γη.

Όμως ο Χριστός τους μιλούσε από την αρχή και συνεχώς για τον θάνατό Του. Εμείς δεν θέλουμε να μιλάμε για τον θάνατό μας, παρότι είμαστε θνητοί. Και οπωσδήποτε θα πεθάνουμε. Και είμαστε «υπό κρίσιν». Και πρέπει να σκεπτόμαστε, πως στο δικαστήριο του Θεού δεν θα κατακριθούμε, αλλά θα ελεηθούμε. Είναι λάθος μας που δεν μας αρέσει να μιλάμε για τον θάνατό μας. Γιατί όσο πιο πολύ ο άνθρωπος σκέπτεται τον θάνατό του, σκέπτεται ότι θα «εισέλθει εις κρίσιν» και ότι θα δικαστεί, τόσο περισσότερο ετοιμάζει τον εαυτό του και στο δικαστήριο που θα γίνει την ημέρα της δευτέρας Παρουσίας, δεν θα έχει κάτι που να τον καταδικάζει. Αλλά και αν έχει τίποτε, θα φροντίσει από τώρα να το εξαλείψει με τη μετάνοια, με τα καλά έργα και θα τύχει του ελέους του Θεού.

Η εδώ ζωή και η εκεί ζωή

Ο Χριστός λοιπόν, μιλάει για τις τελευταίες ημέρες Του. Λέγει: «Βαδίζουμε για την Ιερουσαλήμ. Εκεί ο Υιός του Θεού θα συλληφθεί. Θα παραδωθεί εις τους άρχοντες των Εβραίων. Θα τον καταδικάσουν σε θάνατο. Θα τον παραδώσουν σε ειδωλολάτρες. Θα τον σταυρώσουν. Θα τον θάψουν. Αλλά την τρίτη ημέρα θα αναστηθεί». Εμείς, τι θα γίνει αύριο, δεν το ξέρουμε. Τα μέλλοντα, προσπαθούμε να τα φαντασθούμε. Ο Χριστός μιλάει για το μέλλον Του ξεκάθαρα. Εμείς, άμα αρχίσει άλλος να μας μιλάει για τον θάνατό μας, νευριάζουμε. Ο Χριστός μιλάει για τον δικό Του θάνατο με ακρίβεια και τον περιγράφει με ειρήνη στην ψυχή.

Γιατί; Γιατί ο Θεός ξέρει, ο Χριστός ξέρει τι θα συμβεί.

Ο Χριστός δεν ήλθε στον κόσμο όπως ήλθαμε εμείς με περιορισμένη δύναμη και γνώση. Εμείς είμαστε σε ένα συνεχή προβληματισμό. Δεν ξέρουμε πού βαδίζουμε, για να ελέγχεται η συνείδησή μας κάθε φορά και να αποφασίζουμε κάθε φορά εμείς μόνοι μας, αν κάνουμε το καλό ή κάνουμε αμαρτίες, για να έχει η κάθε πράξη μας αξία και να είναι άξια να αμειφθεί από τον Θεό.

Γιατί ο Θεός μας έφτειαξε όχι δένδρα, όχι ζώα, αλλά όντα πνευματικά. Δηλαδή να πιστεύουμε στον «έσω» άνθρωπο περισσότερο από τον «έξω». Να πιστεύουμε στη δικαιοσύνη και στην καλωσύνη περισσότερο από ό,τι στο φαΐ και στα επίγεια αγαθά. Και να πιστεύουμε και να καταλαβαίνουμε ότι σκοπός και αποστολή μας δεν είναι μόνο η ζωή αυτή. Αλλά μετά τον θάνατό μας πηγαίνουμε, όχι όπως όλα τα ζώα στην ανυπαρξία, αλλά πηγαίνουμε στην αιώνια ζωή, που είναι ανώτερη και τελειότερη από τη ζωή την οποία έχουμε τώρα.

Η τωρινή ζωή είναι κάτι το ανάλογο, με τη ζωή που είχαμε στην κοιλιά της μητέρας μας. Ζούμε και εκεί, και το καταλαβαίνει καλύτερα η κάθε μητέρα, πόσο ζει το παιδί που έχει στην κοιλιά της.

Η αιώνια ζωή πάλι είναι κάτι το ανάλογο με τη ζωή που έχουμε και απολαμβάνουμε μετά από την γέννηση.

Ζει το παιδί μέσα στην κοιλιά της μητέρας του. Αλλά ούτε αισθάνεται τόσα, ούτε βλέπει τόσα, ούτε χαίρεται τόσα, ούτε γνωρίζει τόσα, ούτε έχει αυτούς τους πλατιούς ορίζοντες που έχουμε εμείς. Που μπορούμε να τρέχουμε από την μια άκρη της γης στην άλλη και να πετάμε στους ουρανούς με τα μέσα που έχουμε σήμερα. Και επί πλέον μπορούμε να επικοινωνούμε με ολόκληρο τον κόσμο. Με τους κοντινούς μας με τη φωνή. Και με τους μακρινούς με άλλα μέσα τα οποία παρέχει ο σύγχρονος πολιτισμός που είναι καρπός και δωρεά του Θεού. Του Θεού που μας δημιούργησε και μας έκανε όχι ζώα προορισμένα για σφαγή, αλλά όντα πνευματικά με τη δυνατότητα να κυριαρχούμε στον κόσμο, επειδή είμαστε κάτι το ανάλογο με τους αγγέλους.

Για μας ήλθε ο Χριστός στον κόσμο. Για να μη μας αφήσει να γοητευόμαστε από κείνα που γοητεύονται και τα ζώα, φαΐ, ηδονή, χαρά του σώματος. Αλλά να καταλαβαίνουμε ότι χαρά της ψυχής είναι η ανταπόκρισή μας στην πνευματική μας αποστολή. Ήλθε λοιπόν ο Χριστός για να μας βοηθήσει με το παράδειγμά Του και την διδασκαλία Του, να ζήσουμε ανθρώπινα, θεάρεστα, πνευματικά. Για να αξιωθούμε να πάμε κοντά Του. Αφού μας έφτειαξε να είμαστε «κοντά Του». Να είμαστε δηλαδή όντα πνευματικά, όμοιοι με τους αγγέλους. Με μια διαφορά: ότι έχουμε και σώμα. Και μας έφτειαξε να ζήσουμε αιώνια κοντά Του, όπως οι άγγελοι, όταν θα πάμε μετά τον θάνατο στην αιώνια ζωή.

Έπαθε για να μας δώσει δύναμη και όπλο

Αλλά ο Χριστός ήλθε να κάνει και κάτι άλλο. Να μας δώσει δύναμη να αντιστεκόμαστε στο κακό που μας περιτριγυρίζει και προέρχεται από τον εαυτό μας, από τα πάθη μας και από τις παγίδες του διαβόλου. Και για να μας δώσει αυτή την δύναμη, ήλθε με την απόφαση, εκ των προτέρων ειλημμένη, προαιώνια απόφαση και βουλή του Θεού, να πάθη για μας για να μας δώσει δύναμη και όπλο.

Δύναμη για την ψυχή μας και για το σώμα μας το αίμα Του το ζωοποιό. Το τίμιο σώμα Του και το άγιο αίμα Του.

Και όπλο εναντίον του διαβόλου τον τίμιο Σταυρό.

Γι' αυτό ο Χριστός όταν δινόταν ευκαιρία, μιλούσε στους μαθητές Του με γαλήνη, με χαρά και με ικανοποίηση και τους έλεγε: «Μετά από λίγο πάμε στην Ιερουσαλήμ. Εκεί θα με πιάσουν και θα με πάνε στους αρχιερείς των Εβραίων. Αυτοί θα με καταδικάσουν σε θάνατο. Θα με παραδώσουν στον Πιλάτο, στους ειδωλολάτρες, που οι Εβραίοι δεν ήθελαν να ακούν ειδωλολάτρες. Και θα με μισήσουν τόσο που θα με σταυρώσουν. Και θα πεθάνω στο Σταυρό. Αλλά μη φοβόσαστε. Την τρίτη ημέρα θα αναστηθώ. Ο Θεός θα τα νικήσει όλα. Γιατί ήλθα εδώ στη γη, να νικήσω το κακό και την αμαρτία. Και το αποτέλεσμα της αμαρτίας που είναι ο θάνατος».

Όποιος νικήσει την αμαρτία θα νικήσει και τον θάνατο. Και θα αναστηθεί στην αιώνια ζωή. Ενώ όποιος δεν νικήσει την αμαρτία, θα νικηθεί από την αμαρτία και θα μείνει στο θάνατο. Την ημέρα της αναστάσεως δεν θα αναστηθεί για αιώνια ζωή, αλλά για μια κατάσταση πού ονομάζεται στην Αγία Γραφή «δεύτερος θάνατος», αιώνιος θάνατος. Και στην απλή γλώσσα τον λέμε αιώνια καταδίκη και κόλαση αιώνια.

Μας έδωσε λοιπόν ο Χριστός με τον Σταυρό Του και με τα πάθη Του δύο όπλα. Την Θεία Κοινωνία και τον τίμιο Σταυρό. Μας μιλούσε γι’ αυτά πριν πεθάνει, σαν τα είχε μπροστά Του. Γιατί ο Θεός είναι παντογνώστης. Εμείς πιθανολογούμε, ψάχνουμε να βρούμε. Και όταν μας πιάνει μανία να δούμε το μέλλον κάνουμε τις χειρότερες ανοησίες. Πάμε στα μέντιουμ, πάμε σε παραψυχολόγους και πουλάμε την ψυχή μας, γιατί μέσα σε όλα αυτά μάγισσες, μέντιουμ, παραψυχολογία δουλεύει ένας και μόνο: ο διάβολος. Και μας κοροϊδεύει και εμείς στη λαχτάρα μας να μάθουμε τι θα γίνει αύριο, δίνουμε και τα χρήματά μας και πουλάμε και την ψυχή μας.

Ο αληθινά μεγάλος

Στη συνέχεια ο Χριστός είπε: «Εγώ ήλθα για να υπηρετήσω τον κόσμο. Να εργαστώ για την σωτηρία του». Και ενώ έλεγε αυτά τα λόγια, πήγαν δύο μαθητές Του και του ζητούσαν αξιώματα. Να τους βάλλει, ο ένας να κάθεται στα δεξιά Του και ο άλλος στα αριστερά Του. Να πιάσουν τα μεγάλα πόστα. Ο Χριστός τους είπε: «Κάνετε ένα μεγάλο λάθος. Η Βασιλεία μου, δεν είναι Βασιλεία εξουσίας και δυνάμεως. Αλλά είναι Βασιλεία ταπεινώσεως και καλωσύνης. Εγώ ήλθα να υπηρετήσω τον κόσμο. Και όσοι θέλετε να είσαστε κοντά μου, να έχετε την διάθεση να υπηρετείτε τους αδελφούς σας». Όσο πιο πολύ ένας άνθρωπος ταπεινώνει τον εαυτό του και υπηρετεί τους άλλους, τόσο πιο μεγάλος θα γίνει στην Βασιλεία των ουρανών.

Θέλεις λοιπόν αδελφέ μου να γίνεις μεγάλος στον Παράδεισο; Στη Βασιλεία των Ουρανών;

Έρχεσαι σε επικοινωνία με έναν άλλον άνθρωπο...

Δείξε υποχωρητικότητα, δείξε καλωσύνη, μη θυμώνεις. Μη θέλεις να επιβάλλεις την δική σου γνώμη.

Μπορείς; Υπηρέτησέ τον λίγο.

Μπορείς να τον υπηρετήσεις περισσότερο; Να ταπεινώσεις λίγο περισσότερο τον εαυτό σου; Μέγας θα γίνεις στην Βασιλεία των ουρανών.

Όσο περισσότερο ένας άνθρωπος ταπεινωθεί, τόσο περισσότερο θα εξυψωθεί. Σου κάνει ένας άνθρωπος τον ζόρικο και τον έξυπνο; Μη θυμώνεις. Μην οργίζεσαι. Μην βρίζεις. Σιώπησε. Συμβούλευσε, υποχώρησε, με καλωσύνη και με πραότητα. Πας στο σπίτι σου κάνε ένα Σταυρό. Παρακάλεσε τον Θεό να γίνει και σε σένα και στους άλλους ανθρώπους ειρήνη. Και θα γίνεις μεγάλος στη Βασιλεία του Θεού. Θέλεις να δοξασθείς; Όπλο για δόξα είναι ο Σταυρός του Χριστού. «Όπλον ειρήνης αήττητον τρόπαιον». Πάρε τον Σταυρό στα χέρια σου και προχώρει με την δύναμη του Σταυρού. Αμήν.-

ΠΗΓΗ