ΚΥΡΙΑΚΗ Η΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

Απόστολος: Α΄Κορ. α 10-17

Ευαγγέλιο: Ματθ. ιδ΄14-22

11 Αυγούστου 2019

Ο χορτασμός περισσότερων από πέντε χιλιάδες ανθρώπων με πέντε άρτους και δύο ψάρια αποτελεί, αγαπητοί μου αδελφοί, το θαύμα εκείνο διά του οποίου ο Χριστός έδωσε ορατό σημείο της θεϊκής Του δύναμης σε μαζικό επίπεδο. Συνήθως τα θαύματα του Χριστού είναι προσωπικά. Απευθύνονται σε έναν ή δύο ανθρώπους κάθε φορά. Εδώ πρόκειται για ένα θαύμα το οποίο προκαλεί απεριόριστο θαυμασμό και στη συνέχεια ενθουσιασμό τέτοιο, που οι άνθρωποι θα επιχειρήσουν να ανακηρύξουν τον Χριστό ως τον επίγειο βασιλιά τους.

Προκαλεί εντύπωση, εκτός των άλλων, η απάντηση του Χριστού στους μαθητές Του, όταν εκείνοι Τον παρακαλούν να επιτρέψει στους ανθρώπους να πάνε στα γύρω χωριά, καθώς βρίσκονταν σε έρημο τόπο, για να αγοράσουν φαγητά για να φάνε, αφού ήδη η ημέρα είχε περάσει.

«Ου χρείαν έχουσιν απελθείν . δότε αυτοίς υμείς φαγείν» (Ματθ. 14, 16), είναι ο λόγος του Κυρίου. Δεν υπάρχει λόγος να φύγουν, δώστε τους εσείς να φάνε.

Αυτός ο λόγος «ου χρείαν έχουσιν απελθείν» ήταν και είναι ένα σπουδαίο μήνυμα του Χριστού προς όλους τους ανθρώπους. Πρωτίστως, είναι ένα μήνυμα προς όλους όσοι στη ζωή τους έχουν την καλή, την καλοπροαίρετη αναζήτηση. Αυτούς οι οποίοι θέλουν από τον Χριστό και την Εκκλησία την αλήθεια, αλλά νιώθουν ότι οι βιοτικές μέριμνες τους τραβούν προς τον κόσμο, την εργασία, την καθημερινή φροντίδα.

Αυτούς που ζούν τον πειρασμό ότι καλή είναι η πίστη, παρηγορεί για λίγο τον άνθρωπο, του δίνει τη δυνατότητα να βρει την αλήθεια, όμως δεν φτάνει, διότι οι υλικές ανάγκες, η επιθυμία να χαρούμε αυτή την έστω πρόσκαιρη ζωή, είναι πολύ ισχυρή. Ο Χριστός προτρέπει όλους να παραμείνουν κοντά Του. Είναι η πρόνοιά Του, είναι ο φωτισμός και η στήριξη που δίνει σε όσους θέλουν να Τον αποδεχτούν και να Τον κοινωνούν στην καρδιά τους. Είναι η δύναμη που δίνει η παρουσία Του σε όσους ζητούν να αντέξουν στις δυσκολίες της επιβίωσης χωρίς να απελπίζονται, χωρίς να τις καθιστούν άγχος και προτεραιότητα. Είναι η επίγνωση ότι η ζωή, στην οποία έχουμε κληθεί να υπάρχουμε, είναι και μια πρόσκληση μαρτυρίας της όντως αλήθειας που είναι Εκείνος, με τους λόγους, τα έργα, την εμπιστοσύνη, την ελπίδα.

Οι άνθρωποι αναζητούμε νόημα στην καθημερινότητα του

πολιτισμού. Πιστεύουμε πως ο Χριστός και η Εκκλησία δεν μπορούν να

αγγίξουν τις συντεταγμένες αυτής της επίγειας ζωής. Και μόνο η

παρουσία μας κοντά Του, όμως, και στην Εκκλησία αποτελεί μια πράξη

αληθινής αντίστασης, η οποία δείχνει ποιο είναι το νόημα της ύπαρξης: 

να αγαπούμε, να ελπίζουμε, να στεκόμαστε με επίγνωση ποιος είναι ο

κόσμος, ποια η ζωή και τι θέλει ο Θεός που μας δημιούργησε και μας

δίνει την ευκαιρία να αναστηθούμε να κάνουμε για να είμαστε κοντά

Του. Δεν έχουμε λοιπόν ανάγκη να φύγουμε και να αναζητήσουμε

νόημα εκτός της ζωής του Θεού, αφού μόνο αυτή μας δίνει πληρότητα,

μόνο αυτή μας τρέφει προς ζωήν αιώνιον.

«Ου χρείαν έχουσιν απελθείν». Είναι μια συνεχής προτροπή του

Χριστού προς όλους όσοι θέλουμε να είμαστε χριστιανοί, να δώσουμε

στους ανθρώπους τη δική Του τροφή, την αιώνια, χωρίς να αρνηθούμε

να συνδράμουμε και στην υλική τροφή. Να μπορέσουμε να

συνδυάσουμε αρμονικά τόσο την τροφή του πνεύματος όσο και τη

συμβολή, έστω και στο μέτρο του προσκαίρου και εφικτού, και στην

αντιμετώπιση των υλικών αναγκών των ανθρώπων και μάλιστα εκείνων

που διψούν για Θεό. Η Εκκλησία δεν κλείνει την πόρτα της αγάπης σε

κανέναν. Όμως, είναι σημαντικό και οι άνθρωποι, οι οποίοι επιθυμούν

να λάβουν από την Εκκλησία, να μην την βλέπουν μόνο με την

ιδιοτέλεια της πρόσληψης, αλλά και με την επιθυμία της σωτηρίας. Nα

αναζητήσουν Ποιος είναι Αυτός ο Οποίος ωθεί τους χριστιανούς να

αγαπούν και να προσφέρουν όσο μπορούν, από το περίσσευμα ή το

υστέρημά τους.

Ζούμε σε μία εποχή στην οποία οι άνθρωποι απαιτούν από την

Εκκλησία την ύλη. Θεωρούν υποχρεωμένους τους χριστιανούς να

προσφέρουν ό,τι έχουν και δεν έχουν. Λησμονούν ότι η ύλη πρόσκαιρα

καλύπτει τις ανθρώπινες ανάγκες, διότι μόνο αναστέλλει χωρίς να

εξαλείφει τον θάνατο. Εκείνοι οι άνθρωποι που άκουσαν τον Χριστό για

μία ολόκληρη ημέρα έλαβαν την ευλογία να χορτάσουν και την υλική

τους πείνα. Όμως, ο Χριστός αρνήθηκε να θεοποιήσει και να

εκμεταλλευτεί τη δυνατότητα θαυματουργικά να δίνει στους ανθρώπους

την τροφή και διότι δεν θα ήταν ελεύθεροι να Τον αποδεχτούν ή να Τον

απορρίψουν αλλά και διότι θα αλλοτριωνόταν εντελώς το μήνυμα που

ήρθε να δώσει: ότι σώζει η πείνα γι’ Αυτόν ως τον Άρτο της ζωής, ότι έχει

νόημα να λάβεις τα υλικά μόνο όταν μπορείς να τα αξιοποιήσεις προς

όφελος της ύπαρξής σου σε συσχετισμό με την ανάσταση και την

αιωνιότητα.

Αυτό είναι τελικά και το νόημα της αληθινής αγάπης την οποία

προσφέρει ο Θεάνθρωπος σε αντιδιαστολή με τη μερική, πρόσκαιρη και

συναισθηματική αγάπη που ο ανθρωπισμός του κόσμου δίνει. Κι αυτή

βεβαίως χρειάζεται. Δεν λυτρώνει, όμως, και δεν αφυπνίζει αληθινά τον

άνθρωπο, για να κάνει μέσα του την επανάσταση της σωτηρίας, της

αλλαγής, της αντίστασης στον συμβιβασμό της επιβίωσης. Αμήν!

Γεώργιος Σαββίδης

ΠΗΓΗ