ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ - ΜΕΣΣΙΑΣ

Μοναδική καί συγκλονιστική ἡ ἑορτή τῶν Θεοφανείων!

Ἑορτή, τήν ὁποία ἐξ ἀρχῆς ἑορτάζει καί τιμᾷ ἡ Ἐκκλησία μας, ἀφοῦ στά γεγονότα της ἔχουμε τήν φανέρωση καί τήν προσκύνηση τῆς Ἁγίας Τριάδος.

Αὐτήν τήν ἀλήθεια, τῆς ἀποκαλύψεως τῆς Τριαδικῆς Θεότητος, μᾶς κηρύττουν τό Εὐαγγελικό καί Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα, ἀλλά καί οἱ ἱεροί ὕμνοι, πού θά ἀκούσουμε, καί πανηγυρικῶς θά ἀναμέλψουμε στούς ἱερούς μας ναούς. 

«Ἄξιον καί δίκαιον» τό λοιπόν, ἀδελφοί, νά ἑστιάσουμε, ὅσο τό δυνατόν, τόν νοῦ καί τήν καρδιά μας στίς μεγάλες δογματικές ἀλήθειες, πού μᾶς ἀποκαλύπτει ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, καί πού ἔχουν ἄμεση σχέση μέ τήν καθημερινή μας ζωή, ἀφοῦ, «πρᾶξις, (ἐστί) θεωρίας ἐπίβασις», κατά τόν Ἅγιο Γρηγόριο τόν Θεολόγο.

Εἶναι σέ ὅλους γνωστό, ὅτι οἱ Ἑβραῖοι περίμεναν τόν Μεσσία. Τό πρόσωπο δηλαδή ἐκεῖνο, τό ὁποῖο, σύμφωνα μέ τίς προφητεῖες, θά προσέφερε τήν Σωτηρία. Καί εἶναι πολύ χαρακτηριστικό, πώς, ὅταν ὁ Κύριος συνομιλοῦσε μέ τήν Σαμαρείτιδα, ἐκείνη, σέ κάποια στιγμή, τοῦ εἶπε: «Οἶδα ὅτι Μεσσίας ἔρχεται, ὁ λεγόμενος Χριστός» (Ἰωάν. Δ ́, 25). ''Γνωρίζω δηλαδή, ὅτι ἔρχεται Μεσσίας, ὁ ὁποῖος (στά Ἑλληνικά) λέγεται Χριστός. Ὅταν ἔλθει ἐκεῖνος, θά μᾶς διδάξει ὅλα ὅσα εἶναι ἀναγκαῖα γιά τήν σωτηρία μας''.

Αὐτά εἶπε ἡ Σαμαρείτιδα, ἐκφράζοντας βεβαίως ἀκούσια καί τόν πόθο τῆς σωτηρίας καί τῆς λυτρώσεως, ὄχι μόνο τῶν Σαμαρειτῶν καί τῶν Ἰουδαίων, ἀλλά, δίχως νά τό ἐννοεῖ, τή λαχτάρα ὅλου τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. 

Καί ἡ ἀπάντηση πού ἔλαβε ἀπό τόν Χριστό εἶναι ἄκρως ἀποκαλυπτική: 

«Ἐγώ εἰμι, ὁ λαλῶν σοι»! Αὐτόν δηλαδή πού περιμένετε μέ τόση λαχτάρα, Αὐτός εἶμαι Ἐγώ, πού σοῦ μιλάω αὐτήν τήν στιγμή. Ἐγώ εἶμαι ὁ Μεσσίας.

Ἐγώ εἶμαι ὁ Χριστός, ὁ ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ!

Ἀλλά, πότε ἀκριβῶς ἀνακηρύχθηκε καί ἐπισήμως, αὐτό πού ἤδη ἦταν ὁ Χριστός, δηλαδή Μεσσίας;

Τό θαυμαστό τοῦτο, ἀποκαλυπτικό γιά ὅλη τήν ἀνθρωπότητα, γεγονός, πραγματοποιήθηκε ἀπό τόν ἐπουράνιο Πατέρα στόν Ἰορδάνη ποταμό κατά τήν στιγμή πού ὁ Χριστός ἐβαπτίζετο. Καί, ὅπως ὑπῆρχε ἡ συνήθεια νά χρίονται οἱ Προφῆτες, οἱ Ἱερεῖς καί οἱ Βασιλεῖς τῶν Ἑβραίων, ἔτσι ἀκριβῶς ἐχρίσθη καί ὁ Κύριος Ἰησοῦς. Καί οἱ μέν ἄνθρωποι χρίονταν μέ τό εὐλογημένο ἔλαιον, κατά τήν εἰδική τελετή πού εἶχε καθιερωθεῖ, ἀναλόγως βεβαίως τοῦ ἔργου πού θά ἀνελάμβανε ὁ καθένας.

Ὁ Κύριος ὅμως Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Μέγας Ἀρχιερεύς καί ἀπόλυτος Προφήτης, ὁ Βασιλεύς τῶν βασιλευόντων καί Κύριος τῶν κυριευόντων, ἐχρίσθη ὄχι μέ ἕνα ἀνθρώπινο εὐλογημένο ἔλαιον, ἀλλά μέ ὅλο τό ἴδιο τό Ἅγιον Πνεῦμα! Μέ ὅλον τό Ἅγιον Πνεῦμα, τό ὁποῖο «ἐν εἴδει περιστερᾶς» κατέβηκε καί ἔμεινε ἐπάνω Του, ὅταν βαπτιζόταν στόν Ἰορδάνη ποταμό ὑπό τοῦ Ἰωάννου, γιά νά πιστοποιήσει τήν ταυτότητά Του. Ὅτι ἦταν ὁ ἐνανθρωπήσας Υἱός τοῦ Θεοῦ.

Ἀκριβῶς στό σημεῖο αὐτό, ἔχουμε τήν φανέρωση, τήν ἀποκάλυψη, τῆς

Ἁγίας Τριάδος. Τήν ἀποκάλυψη δηλαδή τοῦ Θεοῦ! Ὁ οὐράνιος Πατέρας, ὁ

Γεννήτωρ, τρανώνει τήν μεγάλη ἀλήθεια, γιά νά γίνει γνωστή ἀπ ̓ ὅλους τούς

ἀνθρώπους, ὅτι: «Οὗτός ἐστιν ὁ Υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ᾧ ηὐδόκησα».

Αὐτός δηλαδή εἶναι ὁ Υἱός μου, ὁ ἀγαπητός καί μονάκριβος, μέ τόν ὁποῖον καί

διά τοῦ ὁποίου ἀποφάσισα νά σώσω τόν ἁμαρτωλό καί θανατωμένο ἀπό τήν

πτώση του κόσμο.

Ἔχουμε πλέον ἐδῶ, πρῶτον, αὐτόν τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, τόν

ἐνανθρωπήσαντα Υἱόν τοῦ Θεοῦ, τό δεύτερο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, τόν

Υἱόν καί Λόγον τοῦ Θεοῦ, νά βαπτίζεται καί νά μαρτυρεῖται ἀπό τόν Πατέρα,

δεύτερον, τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, «ὡσεί περιστεράν», νά κατεβαίνει καί νά μένει

ἐπάνω στήν κεφαλή τοῦ Χριστοῦ, κατά τήν στιγμήν τῆς Βαπτίσεως,

συμμαρτυρῶντας καί βεβαιώνοντας τά λόγια τοῦ Πατρός, καί τρίτον, τόν ἴδιο

τόν Θεόν Πατέρα, τόν Γεννήτορα, τοῦ Ὁποίου ἀκούγεται ἡ θεϊκή φωνή, νά

μαρτυρεῖ τόν Υἱό Του, τόν μονογενῆ καί ἀγαπητό, διατρανώνουσα στόν ὁρατό

καί ἀόρατο κόσμο, τήν ἀλήθεια τῆς ἀπολύτου καί μοναδικῆς υἱότητος τοῦ

Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ!

Ὁπωσδήποτε, ἀδελφοί μου, καί ἡ πλέον τολμηρά φαντασία, θά

ἀδυνατοῦσε νά συλλάβει μία τέτοια πραγματικότητα. Γι ̓ αὐτό καί τονίζουμε ὅτι

ἡ πίστις μας δέν εἶναι ἀποκύημα φαντασίας ἤ φιλοσοφίας, δέν εἶναι

ἀνακάλυψις, ἀλλά ἀποκάλυψις τοῦ Θεοῦ!

Ἀπό δῶ καί πέρα, καί μετά τήν τεσσαρακονθήμερη ἀπόλυτη νηστεία στήν

ἔρημο, ὁ Κύριος ἀναλαμβάνει τό δημόσιο ἔργο τῆς Σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων.

Ὁ ἴδιος ὁ προφήτης Ἡσαΐας, ὀκτώ αἰῶνες πρό Χριστοῦ, δηλαδή κατ ̓

ἀλήθειαν τό Πνεῦμα τό Ἅγιον διά τοῦ Προφήτου, εἶχε κηρύξει προφητικά αὐτόν

τόν ἴδιο λόγο τοῦ Θεοῦ Πατρός περί τῆς ἐνανθρωπήσεως καί τῆς ἐπί γῆς πρώτης

παρουσίας τοῦ Υἱοῦ Του, λέγοντας: «Νά ὁ ἀγαπημένος καί μονάκριβος

ἀπεσταλμένος μου γιά τήν σωτηρία τοῦ κόσμου. Ἔρχεται, ἀναμάρτητος

Αὐτός, καί ταπεινός καί πρᾶος καί εἰρηνικός, νά σώσει, καί ὄχι νά ἀπωλέσει,

τούς τσακισμένους καί ἐξαθλιωμένους ἀπό τήν ἁμαρτία ἀνθρώπους. Αὐτός

εἶναι ὁ Μεσσίας καί Σωτήρας, στόν ὁποῖον ἔχουν ἀναθέσει ὅλα τά ἔθνη τήν

ἐλπίδα τῆς σωτηρίας τους» (Ματθ. ΙΒ ́, 18-21).

Ἔτσι, τό προαιώνιο σχέδιο τοῦ Θεοῦ περί τῆς σωτηρίας τοῦ ἀποστάτου

ἀνθρώπου, ξεκινᾶ ἐπισήμως μέ τίς προφητικές ρήσεις καί πραγματοποιεῖται

πλέον ἕως τῆς συντελείας τῶν αἰώνων.

Καί γιά νά φανεῖ ἔτι πλέον αὐτή ἡ ἀλήθεια, ὅταν ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός

ἄρχισε τό μεσσιανικό του ἔργο καί ἐδίδασκε μέσα στήν Συναγωγή τῆς Ναζαρέτ,

στούς συμπατριῶτες του δηλαδή, ἀνέγνωσε αὐτήν ἀκριβῶς τήν προφητεία τοῦ

Ἡσαΐα, ὁ ὁποῖος προφήτης ὁμιλεῖ ἀκριβῶς γιά αὐτό τό ἔργο τῆς σωτηρίας τῶν

ἀνθρώπων ὑπό τοῦ Μεσσία.

Ὁ θεόπνευστος Εὐαγγελιστής Λουκᾶς, καταγράφει ἐπακριβῶς τήν

μεσσιανική αὐτή προφητεία στό ἱερό του Εὐαγγέλιο, καταδεικνύοντας ἔτσι, ὅτι

ὁ Χριστός εἶναι ὁ προφητευόμενος καί ἀναμενόμενος Λυτρωτής τοῦ κόσμου.

Ἀλλά, ἄς δοῦμε, εὐθύς ἀμέσως, τήν θαυμάσια αὐτή προφητεία, πού

διαβάζει ὁ ἴδιος ὁ Λυτρωτής Χριστός γιά τόν Ἑαυτό Του μέσα στήν Συναγωγή:

«Τό Πνεῦμα τοῦ Κυρίου μένει καί ἀναπαύεται σέ μένα, τόν Μεσσία, διότι ὁ

Κύριος μέ ἔχρισε καί μ ̓ ἔστειλε νά ἀναγγείλω τό χαρμόσυνο μήνυμα στούς

φτωχούς, καί νά θεραπεύσω τούς ψυχικά συντετριμμένους. Στούς

αἰχμαλώτους νά κηρύξω ἀπελευθέρωση, καί στούς τυφλούς, ὅτι θά βροῦν τό

φῶς τους. Νά φέρω λευτεριά στούς τσακισμένους, νά ἀναγγείλω τοῦ καιροῦ

τόν ἐρχομό, πού ὁ Κύριος θά φέρει σωτηρία στόν λαό Του»! (Λουκ. Δ ́, 18-

19).

Θεοφάνεια λοιπόν. Ἑορτή τῆς Ἐπιφανείας, τῆς φανερώσεως τοῦ Θεοῦ.

Φανέρωσις, ἀποκάλυψις, τῆς Ἁγίας καί Ὁμοουσίου καί Ζωοποιοῦ καί

Ἀδιαιρέτου Τριάδος! Καί μαρτυρία τοῦ Θεοῦ Πατρός καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος

γιά τήν ταυτότητα τοῦ Χριστοῦ.

Μετά τήν Ἁγία Πεντηκοστή, τό ἔργο τῆς Λυτρώσεως ἔχει πλέον

συντελεστεῖ γιά ὅλους τούς ἀπογόνους τοῦ Ἀδάμ, τούς ζωντανούς καί τούς

κεκοιμημένους, καί μαρτυρεῖται στήν ζωή τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας. Γιά

ὅλους, ἀρκεῖ ὅμως ὁ κάθε ἄνθρωπος νά ἀποδεχθεῖ ἐν μετανοίᾳ τό λυτρωτικό

ἔργο τῆς σωτηρίας του, πού τοῦ προσφέρεται ἐντελῶς δωρεάν ἀπό τόν Θεό.

Καί τοῦτο, διότι, ναί μέν ὁ Θεός Πατέρας, διά τοῦ Υἱοῦ Του, Θεανθρώπου

πλέον Κυρίου Ἰησοῦ, καί ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι, παρέχει σέ ὅλην τήν ἀνθρωπότητα

τήν σωτηρία τῆς Λυτρώσεως, ἀλλά, δυστυχῶς, ὁ ἄνθρωπος, συμβαίνει νά κάνει

κακή χρήση τῆς ἐλευθερίας του καί τοῦ αὐτεξουσίου του, καί σέ ἀρκετές τῶν

περιπτώσεων νά ἐπιλέγει τήν ἄρνηση τοῦ Θεοῦ.

Ἄρνηση ὅμως τοῦ Θεοῦ, συνεπάγεται ἄρνηση τῆς ζωῆς, καί τελικῶς, τήν

ἐπιλογή τῆς κολάσεως. Ἡ ἄρνηση τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, συνεπάγεται μία

φρικτή καί ἀνέκφραστη ἀρνητική κατάσταση, πού ξεκινᾶ ἀπό τήν «ἐλεύθερη

ἐπιλογή» τοῦ κακοῦ, καί περνᾶ στήν αἰωνιότητα.

Τό δέ πλέον τραγικό, γιά τόν ἀποστάτη καί ἀνόητο ἄνθρωπο, εἶναι ὅτι,

τελικῶς ἡ κόλαση εἶναι αὐτή ἡ ἴδια ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ στήν ἀρνητική της

ἀποδοχή, λόγῳ τοῦ ὅτι ὁ Θεός οὐδέποτε παύει νά ἀγαπᾶ τό πλάσμα Του. Γι ̓

αὐτό, οὐδέποτε παύει νά ὑφίσταται καί ἡ αἰωνιότητα τῆς κολάσεως, ἐπειδή

οὐδέποτε παύει νά ὑφίσταται καί νά ἐνεργεῖ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ σέ ὅλα Του τά

πλάσματα τά ὁποῖα, ὅταν βιώνουν τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ σάν κόλαση, σημαίνει

ὅτι ἔχουν ἀπομακρυνθεῖ ἀπό τόν Θεό καί ἀρνοῦνται τήν ἀγάπη Του.

Ἀλλά, δόξα τῷ Θεῷ, ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, δόξα τῷ Θεῷ, ἐμεῖς πιστεύουμε

καί ὁμολογοῦμε τόν Σωτῆρα καί Λυτρωτή Κύριό μας Ἰησοῦν Χριστόν. Καί

«Κρατῶμεν τῆς ὁμολογίας» (Ἑβρ. Δ ́, 14). Παρά τίς ἀδυναμίες καί ἀστοχίες

μας, βρισκόμαστε ἐντός τῆς Κιβωτοῦ τῆς Σωτηρίας. Εἴμαστε μέλη τοῦ Σώματος

τοῦ Χριστοῦ. Ἀνήκουμε στήν Ἁγία μας Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ζοῦμε ἐν

μετανοίᾳ καί ἔχουμε ἰσχυρή τήν ἐλπίδα, ὅτι ὁ ἐνανθρωπήσας καί νηπιάσας καί

ἐν Ἰορδάνῃ βαπτισθείς ''διά τήν ἡμῶν σωτηρίαν'' Κύριος Ἰησοῦς Χριστός,

τελικῶς θά μᾶς χαρίσει καί τήν Οὐράνια Βασιλεία Του.

Θά κλείσουμε, παραθέτοντας τούς λόγους γιά τούς ὁποίους βαπτίσθηκε ὁ

Χριστός, ἀπό τίς ἀπαντήσεις πού δίνει ὁ κορυφαῖος θεολόγος τοῦ 8ου αἰῶνος, ὁ

Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός. Λέει ὁ Ἅγιος:

«α) Βαπτίζεται ὁ Χριστός, ὄχι διότι Αὐτός ἔχει ἀνάγκην καθάρσεως,

ἀλλά γιά νά δείξει ὅτι ἐγώ χρειάζομαι κάθαρση.

β) Γιά νά συντρίψει τά κεφάλια τῶν δαιμόνων στό νερό,

γ) Γιά νά ἁγιάσει τόν Ἰωάννη τόν Πρόδρομο καί Βαπτιστή,

δ) Γιά νά ἐκπληρώσει τόν Νόμο,

ε) Γιά νά ἀποκαλύψει στούς ἀνθρώπους τό μυστήριο τῆς Ἁγίας

Τριάδος,

στ) Γιά νά γίνει γιά μᾶς τύπος καί ὑπογραμμός καί στό βάπτισμα»!

Ἀδελφοί μου, χαίρετε ἐν Κυρίῳ πάντοτε.

Ἔτη φωτισμένα, ἅγια, εἰρηνικά, καί κατά πάντα εὐλογημένα, καί

κυρίως ἀγωνιστικά!

Ἀρχιμ. Ἰωήλ Κωνστάνταρος

ΠΗΓΗ