Κήρυγμα Κυριακῆς τῶν Βαΐων

9 Ἀπριλίου 2017

(Πρός Φιλιππησίους δ΄, 4-9)

Ὁ Ἐρχόμενος.

       Ἡ Ἐκκλησία μας ζεῖ μέ ἔντονη τή νοσταλγία τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ. Γι’ αὐτήν ὁ Ἰησοῦς Χριστός δέν εἶναι μακριά. Εἶναι πολύ κοντά! Ὁ ἐρχομός Του πλησιάζει. Ἀκούει τά βήματα τοῦ ἐπανερχομοῦ Του καί σκιρτᾶ καί ἀγάλλεται. Καί ἡ νοσταλγία αὐτή τῆς Ἐκκλησίας γίνεται ἐντονότερη κάθε χρόνο, καθώς πλησιάζει ἡ Μεγάλη Ἑβδομάδα τῶν Παθῶν καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τίς μεγάλες αὐτές μέρες ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός εἶναι πολύ πιό κοντά στίς ψυχές καί τίς καρδιές ὅλων τῶν πιστῶν. Ἔρχεται γιά νά ἐπαναβεβαιώσει ὅλους γιά τήν ἀπέραντη ἀγάπη Του, ὅπως θά ἔρθει καί  στό τέρμα τῆς ἱστορίας γιά νά ὁλοκληρώσει τό σχέδιο τῆς Θείας Οἰκονομίας.

     Ὕστερα ἀπό σαράντα ὁλόκληρες μέρες πνευματικῆς προετοιμασίας, ὕστερα ἀπό μία ἔντονη συμμετοχή στήν προσευχή, στήν νηστεία καί τήν ἀγάπη τῆς Ἐκκλησίας, ἡ χριστιανική ψυχή ἀναμένει ἀπό σήμερα μέ μεγάλη λαχτάρα τόν ἐρχόμενο Κύριο « ἐπί τό ἑκούσιον πάθος» Του.

   Διότι κάθε χρόνο, τήν Μεγάλη Ἑβδομάδα, ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός ἔρχεται! Ἔρχεται νά συναντήσει αὐτούς πού Τόν ἀγάπησαν καί Τόν περίμεναν μέ «ἀναμμένες τίς λαμπάδες». Ἔρχεται νά ξυπνήσει ὅσους  ἔπιασε  ὁ ὕπνος τῆς ραθυμίας καί τῆς ἀνθρώπινης ἀδυναμίας. Ἔρχεται νά ἀποστομώσει τούς «δεινούς συζητητές» καί νά συντρίψει τούς ἐχθρούς του «ὡς σκεύη κεραμέως». Μά πιό πολύ ἔρχεται νά συγχωρήσει τούς σταυρωτές Του καί νά προσευχηθεῖ γιά αὐτούς στόν Πατέρα Του λέγοντας γιά μία ἀκόμη φορά τό : « Οὐκ οἴδασι τί ποιοῦσι »!   

     Ἡ περίοδος τῆς μεγάλης ἑβδομάδας καί τοῦ Πάσχα γιά μᾶς τούς ὀρθόδοξους εἶναι μία πραγματική ἔλευση τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, μέσα στήν καρδιά τοῦ ἔτους, μέσα στό ξύπνημα τῆς φύσεως, μέσα στίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων, μέσα στό κέντρο τῶν πόλεων καί τῶν χωριῶν μας. Αὐτή τήν ἑβδομάδα ἡ φύση νοιώθοντας  τήν ἔλευση τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ σιωπᾶ καί πενθεῖ. Οἱ βραδινές ὧρες κρατοῦν τήν ἀναπνοή τους, ὥσπου νά τελειώσουν οἱ ἀκολουθίες τοῦ Νυμφίου.

    Τό βράδυ τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς τά πάντα σιγοῦν. Οἱ πολυσύχναστοι δρόμοι ἀδειάζουν γιά νά περάσει ὁ ἐρχόμενος Κύριος στήν Ἐπιτάφιο Ἔξοδό Του καί οἱ πιστοί στό πέρασμα τοῦ προσφέρουμε μύρα καί δάκρυα  εὐγνωμοσύνης. Καί τήν εὐλογημένη νύχτα τῆς Ἀναστάσεως, συγκεντρωμένοι ὅλοι ἔξω ἀπό τό Ἱερό Ναό καί κρατώντας ἀναμμένες τίς λαμπάδες τῆς ψυχῆς μας ὑποδεχόμαστε « τόν Ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν », τό νικητή τοῦ θανάτου. Εἶναι ἡ στιγμή πού ἡ Ἐκκλησία προγεύεται τήν ἔνδοξη Δεύτερη Παρουσία τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ.

     Ἡ Μεγάλη Ἑβδομάδα ἀρχίζει. Ἄς προσπαθήσουμε, ἀδελφοί, νά αἰσθανθοῦμε βαθύτερα ἀπό σήμερα τόν ἐρχόμενο Κύριο Ἰησοῦ Χριστό     « ἐπί τό ἑκούσιον πάθος » Του.

     Ἀλλά ἡ Ἐκκλησία πιστεύει ὅτι ὁ Κύριος θά ἔρθει καί στό τέρμα τῆς ἱστορίας.

    Ὁ χρόνος κυλᾶ. Οἱ αἰῶνες περνοῦν καί ἡ ἱστορία γράφεται μέ τούς πόνους, τά δάκρυα καί τίς ἁμαρτίες τῆς ἀνθρωπότητας. Ὅμως ἡ Ἐκκλησία γνωρίζει καί πιστεύει ὅτι στό τέρμα ὅλης αὐτῆς τῆς περιπέτειας θά ἔρθει ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός. Κάθε φορά πού ἀπαγγέλλουμε  τό σύμβολο τῆς Πίστεως, ὁμολογοῦμε τήν πίστη μας αὐτή «εἰς ἕνα Κύριον Ἰησοῦν... πάλιν ἐρχόμενον ». Ὁ Ἴδιος μᾶς βεβαίωσε ὅτι     «θά ἔλθει πάλι» (Ἰωάν. ιδ΄, 3). Καί στήν Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννου ἐπανειλημμένως δηλώνει ὅτι εἶναι « ὁ ὧν καί ὁ ἦν καί ὁ ἐρχόμενος » (α΄, 4) καί ὅτι « ἔρχεται ταχύ »(γ΄, 11).

  Ἀπό ὅλα ὅσα θά ἔρθουν στό μέλλον, τό πιό σημαντικό εἶναι ὁ ἐρχόμενος Ἰησοῦς Χριστός. Γι’ αυτό καί τόν περιμένουν ὅλοι καί ὅλα. Τόν περιμένει ἡ πιστεύουσα ἀνθρωπότης γιά νά τήν ἀπαλλάξει ἀπό τήν ἀστάθεια, τή ρευστότητα καί τήν ἀβεβαιότητα τῆς ζωῆς. Τόν περιμένει ἡ Ἐκκλησία γιά νά νικήσει ὁριστικά τούς ἐχθρούς τοῦ ἀνθρώπου, τό θάνατο καί τόν διάβολο, καί νά δώσει ὁριστικό τέρμα στήν περιπέτεια τῆς ἱστορίας. Τόν περιμένει ἡ κτήση γιά νά τήν «ἐλευθερώσει ἀπό τή δουλεία τῆς φθορᾶς» (Ρωμ. η΄, 21) καί νά τήν ἀνακαίνισει σέ « οὐρανόν καινόν καί γῆν καινήν » (Ἀποκ. κα΄, 1).

Ἡ Ἐκκλησία περιμένει τόν Κύριο σάν κριτή, ἐλευθερωτή καί ἀνακαινιστή. Ὁ Κύριος θά ἔρθει γιά νά ἀποδώσει δικαιοσύνη, ἐλευθερία καί ἀνανέωση στόν ἄνθρωπο, στή ζωή, στόν κόσμο. Ὁ ἐρχόμενος  Κύριος θά ἐγκαινιάσει  μία καινούργια ἡμέρα τῆς δημιουργίας, τήν ὄγδοη, τήν ἀτελεύτητη δηλαδή μέρα τῆς αἰωνιότητας.

     Ὅσο μετέχει ἡ Ἐκκλησία στόν πόνο καί τήν ταλαιπωρία τῆς ἱστορίας, τόσο αὐξάνει καί ἡ λαχτάρα καί ἡ νοσταλγία της γιά τόν ἐρχόμενο Κύριο Ἰησοῦ Χριστό. Γι’ αὐτό καί ὅλο τό χρονικό διάστημα πού μεσολαβεῖ ἀπό τό σήμερα μέχρι τή Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἡ Ἐκκλησία θά ζεῖ μέ τήν ἐπίκληση τοῦ ἐρχομοῦ Του : «ἔρχου, Κύριε,   Ἰησοῦ», καθώς καί μέ τή διαβεβαίωσή Του : « Ναί, ἔρχομαι ταχύ ! » (Ἀποκ. κβ΄, 20).

ΠΗΓΗ