''Μη φοβείσθε''

Του Σεβ. Μητροπολίτου Καστορίας κ. Σεραφείμ

Μέσα στην αναστάσιμη χαρά του ιερού Πεντηκοσταρίου, προβάλλονται οι σεμνές μορφές των Αγίων Μυροφόρων, ανδρών και γυναικών.

Είναι τα πρόσωπα εκείνα που στάθηκαν κοντά στον Σωτήρα Χριστό τις ώρες του μαρτυρίου και της θυσίας.

Για τον Ιωσήφ και τον Νικόδημο που έγιναν Χερουβίμ κατά τον ενταφιασμό Του, μόνο μια λέξη αρμόζει στα άγια πρόσωπά τους.

Και η λέξη αυτή είναι η τόλμη: «τολμήσας εισήλθε προς Πιλάτον και ητήσατο το σώμα του Ιησού»1. Δεν ήταν τόσο απλή η πράξη του Ιωσήφ.

Μπορούσε την ώρα εκείνη να του στοιχίσει την περιουσία, την υπόληψη αλλά και αυτή τη ζωή του.

Κι όμως παραμερίζει τους φόβους και με τόλμη προχωρεί εκεί που η συνείδηση τον καλεί.

Αλλά και οι Μυροφόρες γυναίκες «οψέ σαββάτων, τη επιφωσκούση εις μίαν σαββάτων»2, ξημερώνοντας δηλαδή Κυριακή, έρχονται επί το μνημείο για να αλείψουν με μύρα και δάκρυα το Σώμα του Χριστού.

Η ιστορία τους δεν είναι συνηθισμένη. Τα αρώματα δεν είναι προϊόν της ανοιξιάτικης γης. Είναι ιερό απόσταγμα καρδιών που έρχονται να προσφέρουν ότι πολύτιμο διαθέτει η ύπαρξή τους.

Να προσφέρουν μύρα στο Ουράνιο Μύρο που ευωδίασε ολόκληρη την οικουμένη.

Το χαρακτηριστικό τους γνώρισμα είναι η αφοσίωση και η ευγνωμοσύνη στο πρόσωπο του Χριστού. Αλλά ήταν η μειοψηφία...

Μόνες μέσα στο μισοσκόταδο του φρικτού Γολγοθά, στέκονται δίπλα στο Σταυρό του Χριστού όταν ο όμιλος των Μαθητών με πρώτο τον θερμόαιμο Πέτρο Τον έχει εγκαταλείψει.

Μόνες· αλλά πρώτες ευαγγελίζονται το γεγονός της Αναστάσεως και ακούνε από το πρόσωπο του Χριστού το «Χαίρετε»3.

Εκείνες που δοκίμασαν την άφατη οδύνη στο Σταυρό δεν χρειάζεται από τώρα και στο εξής να θρηνούν πλέον τον Θεάνθρωπο.

Έχουν πλέον μέρος και κλήρο στη χαρά και στη δόξα της Αναστάσεως καθώς και στο αιώνιο εγκώμιο της Εκκλησίας.

Ο Γρηγόριος Αντιοχείας γράφει γι’ αυτές τις αγνές υπάρξεις και τις ηρωίδες γυναίκες τα εξής: «Ω παράξενα και παράδοξα θαύματα! Ο Πέτρος, ο πρώτος στρατηγός του Χριστού, εφοβήθη την γλώσσα της παιδίσκης και ηρνήθη ζωντανόν τον Κύριόν του, και γυναίκες τόσο αδύνατες και δειλές ήλθαν να τιμήσουν νεκρό τον διδάσκαλό τους. Ήλθαν να ιδούν τον τάφο· διότι δεν είχαν ακόμη πιστέψει ότι θα αναστηθή. Ήλθαν να ιδούν τον τάφο, ώστε να παρηγορήσουν λίγο την λύπη τους με την θέα του μνήματος. Διότι ο τάφος γνωρίζει να παρηγορή τις πονεμένες ψυχές με τη θέα του, καθώς και το δάκρυ όταν έρχεται»4.

Γι’ αυτό και ο εξαστράπτων Άγγελος, αφού πρώτα τις άφησε να απολαύσουν το ήμερο και ιλαρό βλέμμα του, έπειτα απέβαλλε το φόβο της ψυχής τους5 λέγοντας: «Μη φοβείσθε». «Ιησούν τον εσταυρωμένον ζητείτε· ουκ έστιν ώδε· ηγέρθη γαρ καθώς είπε»6.

1. Μη φοβείσθε. Αυτό το μήνυμα του Αγγέλου προς τις Μυροφόρες είναι συγχρόνως και μήνυμα για τη σύγχρονη και ταραγμένη εποχή μας.

«Μη φοβηθήτε από των αποκτεννόντων το σώμα, την δε ψυχήν μη δυναμένων αποκτείναι»7.

Μη φοβείσθε, όταν στη ζωή σας υπάρχουν εμπόδια και στην καθημερινή βιοπάλη έχετε να αντιμετωπίσετε το κακό, την αμαρτία, τη διαβολή και τη συκοφαντία, την εγκληματικότητα και την καταπάτηση των οικογενειακών αρχών.

Αυτές τις ώρες χρειάζεται η τόλμη και η ανδρεία. Όχι απλώς πρέπει να διαμαρτυρηθούμε, αλλά επιβάλλεται να προβάλλουμε το υγιές της υπάρξεώς μας, δηλαδή την πνευματική υγεία την οποία πρέπει να έχουμε και η οποία είναι αποτέλεσμα της παρουσίας της χάριτος του Θεού μέσα στην καρδιά μας.

Η κοινωνία δεν θα αλλάξει με λόγια, αλλά κυρίως με ζωντανά και συνεπή παραδείγματα. Χρειαζόμαστε αγιοπατερικές και πνευματοφόρες μορφές που θα έχουν το θάρρος να ανακαλέσουν σε τάξη τον παρεκτραπέντα πολιτισμό μας και να μας διδάξουν πως το κακό δεν αντιμετωπίζεται με τη βία, αλλά με μύρα και δάκρυα, με θυσία και προσφορά.

2. Μη φοβείσθε. Στη διακονία μας θα πρέπει να έχουμε υπ’ όψιν ότι η συναίσθηση της παρουσίας του Θεού και η υπακοή στο θέλημά Του θα μας βοηθήσουν αποτελεσματικά.

Αν οι άλλοι είναι τολμηροί στη διάπραξη της παρανομίας, του ψεύδους και της αμαρτίας, γιατί άραγε εμείς είμαστε διστακτικοί να ομολογούμε την αλήθεια, την οποίαν κατέχουμε ολόκληρη;

Γιατί άραγε να προσέχουμε μόνο τα εμπόδια και τις δοκιμασίες και να λησμονούμε ότι ο Θεός επεμβαίνει όταν αφήσουμε τον εαυτό μας στην πρόνοιά Του;

Όπως ο λίθος που έκλεινε το μνημείο του Χριστού «αποκεκύλισται» αν και ήταν μέγας σφόδρα κατά τον ιερό Ευαγγελιστή8, έτσι και το κάθε εμπόδιο θα απομακρύνεται από τη ζωή μας «του Κυρίου συνεργούντος»9 .

Δεν πρέπει να είμαστε άτολμοι και δειλοί με την ψευδαίσθηση ότι είμαστε καλοί και με τον τρόπο αυτό να αφήνουμε να κυριαρχούν οι επιτήδειοι, οι πονηροί και οι φαύλοι.

Ο Θεός μάς θέλει ενεργά μέλη του Σώματός Του, δηλαδή τολμηρούς, με παρρησία, με θάρρος, με αγάπη, με ταπείνωση. Μας θέλει τελικά αληθινούς, όπως αληθινά ήταν και τα πρόσωπα των Μυροφόρων.

Ο Γρηγόριος Αντιοχείας, στο εγκώμιο του στις Μυροφόρες, λέει ότι το Άγιο Πνεύμα έκανε τις γυναίκες αυτές να τρέχουν πιο γρήγορα προκειμένου να φθάσουν στο φοβισμένο όμιλο των Μαθητών10.

Αυτό χρειάζεται και στη δική μας ζωή. Έτσι μόνο θα σταματήσει η τραγωδία που ζούμε και το δράμα που βιώνει ο άνθρωπος ζώντας μακριά από το Θεό.

Και θα το πετύχουμε, αν προχωρούμε με τη χάρη του Θεού εκεί όπου το Άγιο Πνεύμα μάς οδηγεί, με ανδρεία και θάρρος, με παρρησία και τόλμη, όπως οι επώνυμες και οι ανώνυμες Μαθήτριες, όπως οι επώνυμοι και οι ανώνυμοι Μαθητές, που αξιώθηκαν να στρώσουν με τα άνθη της αφοσιώσεως και της καθαρότητος τους, της μετανοίας και του πνευματικού αγώνος, τον δρόμο της αγιότητος και του ευαγγελισμού του κηρύγματος της Αναστάσεως σε όλον τον κόσμο.

Βρισκόμαστε σ’ αυτό το πνεύμα των Αγίων Μυροφόρων;

Κινούμαστε στο ίδιο μήκος κύματος;

Χριστός Ανέστη! Αληθώς Ανέστη!

1. Μαρκ. 15,43

2. Μτθ. 28,1

3. Μτθ. 28,9

4. Γρηγορίου Αντιοχείας, «Λόγος εις τας Μυροφόρους...», Πατερικόν Κυριακοδρόμιον, έκδ. Ι.Κ. Αγίου Νικολάου Μπουραζέρη, Άγιον Όρος 2010, σελ. 51

5. Γρηγορίου Αντιοχείας, ο.π., σελ. 53

6. Μτθ. 28,5-6

7. Μτθ. 10,28

8. Μρκ. 16,4

9. Μρκ. 16,20

10. Γρηγορίου Αντιοχείας, ο.π., σελ. 56