Κήρυγμα Κυριακῆς 21.06.2015

(Κυριακή γ΄ Ἐπιστολῶν Ρωμ. ε΄ 1-10)

«Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ στόν Κόσμο»

«Συνίστημι δέ τήν ἑαυτοῦ ἀγάπην εἰς ἡμᾶς ὁ Θεός, ὅτι ἔτι ἁμαρτωλῶν ὄντων ἡμῶν Χριστός ὑπέρ ἡμῶν ἀπέθανεν» (Πρός Ρωμαίους ε΄ 8).

Δέν ὑπάρχει ὑπεροχότερη, προσφιλέστερη καί γλυκύτατη διαβεβαίωση ἀπ’ αὐτήν πού ὁ Ἀπόστολος Παῦλος γράφει στήν πρός Ρωμαίους ἐπιστολή του καί θά διαβάσουμε τήν προσεχή Κυριακή. Εἴμαστε ὄντως ὅλοι ἀποδέκτες τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ καί αὐτό μᾶς τιμᾶ ἰδιαίτερα μᾶς παρηγορεῖ καί μᾶς ἐνδυναμώνει στήν καθημερινότητά μας.

Διαβάζοντας στό βιβλίο τῆς Γενέσεως ὅταν ἔρχεται ἡ ὥρα τῆς Δημιουργίας τοῦ ἀνθρώπου τήν ἕκτη ἡμέρα ὁ Θεός Δημιουργός δέν ἐντέλλεται ἀλλά διαλέγεται. Γιά ὅλα τά ἄλλα δημιουργήματα δίνει ἐντολή καί γίνονται. Γιά τόν ἄνθρωπο συζητεῖ μέ τόν ἑαυτό του, τιμώντας τό πλάσμα τῆς ἀγάπης του καί δίνοντάς του μία ἀποκλειστικότητα πού κρύβεται μέσα στό πρόσωπό του. Γιατί ὁ ἄνθρωπος πάνω ἀπό ὅλα εἶναι πρόσωπο πού μέσα στά ὅρια τῆς προσωπικῆς του ἐλευθερίας ὑπερβαίνει τό σύμπαν καθώς ζωοποιεῖται ἀπό τήν ἴδα τήν πνοή τοῦ Θεοῦ καί τήν χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Αὐτή κίνηση τοῦ Θεοῦ εἶναι ἐνδεικτική τῆς ἀγάπης του πρός τόν ἄνθρωπο πού δέν σταματᾶ, οὔτε μειώνεται καί ὅταν αὐτός ξεγλυστρᾶ ἀπό τήν πατρική του ἀγκαλιά καί πέφτει στίς κακίας τά δίκτυα, Εἶναι σημαντική μία λεπτομέρεια στόν σημερινό λόγο τοῦ ἀποστόλου Παύλου. Ὁ Θεός λέει, χαρακτηριστικά ἔχει τόση ἀγάπη γιά μᾶς πού ἔτι ὄντων ἁμαρτωλῶν Χριστός ἀπέθανε. Δηλαδή ἐνῶ ἤμασταν ἀκόμα ἁμαρτωλοί, συμφιλιωθήκαμε μαζί Του χάρις στήν θυσία τοῦ Χριστοῦ. Δέν περίμενε ὁ Χριστός τήν ἀρετή καί τήν ἐπιστροφή μας γιά νά δείξει τήν ἀγάπη Του. Καί ὅταν ἀκόμα ἐμεῖς μέναμε μακριά Του Ἐκεῖνος μᾶς ἀγαποῦσε, ὅπως πρίν καί ἐφρόντιζε γιά τήν σωτηρία μας.

Κάθε φορά πού κάνουμε λόγο γιά τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, νιώθαμε μέσα μας μίαν ἀνακούφιση γιατί εἴμαστε πλασμένοι νά ἀγαπιώμαστε κι ἀπό τόν Θεό καί ἀπό τούς ὁμοίους μας. Ἡ φαντασία ἑνός Θεό πού μέ σκληρότητα συμπεριφέρεται ἀπέναντί μας, μᾶς κουράζει καί μᾶς λυπεῖ. Εἴμαστε ἁμαρτωλοί καί τό παραδεχόμαστε. Ὅμως σάν τά μικρά παιδιά θέλουμε νά τριβώμαστε στό ἔνδυμα καί στήν ἀγκαλιά Του. Θέλουμε τό στροργικό του χέρι πάνω μας. Καί τότε νιώθουμε πιό ἀσφαλεῖς καί ὀρθοφρονοῦμε. Μᾶς ἀρέσει πιό πολύ ἕνας Θεός Πατέρας γεμᾶτος ἀγάπη ἀπό ἕνα Θεό τιμωρό, ἔστω καί δίκαιο. Ὄχι μόνο γιατί μᾶς τιμᾶ ἡ ἀγάπη Του ἀλλά γιατί τήν ἔχουμε ἀνάγκη, μᾶς εἶναι ὑπαρξιακή ἀναγκαιότητα.

Ὁ Νικόλαος Καβάσιλας, ἕνας ἀπό τούς μυστικούς ὀρθοδόξους θεολόγους μιλώντας γι’ αὐτήν τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ πρός τόν ἄνθρωπο τήν χαρακτήρισε «μανιακόν ἔρωτα καί φίλτρον», θέλοντας νά προσδιορίσει ὅσο γίνεται τήν ἀπολυτότητα, ἀλλά καί τήν καθολικότητα αὐτοῦ τοῦ θεϊκοῦ αἰσθήματος πού μέσα στόν ὀρθόδοξο χῶρο κράτησε πάντα τήν θέση του. Ἄν στόν λατινικό θεολογικό σχολαστικισμό ἐπεκράτησε ἡ εἰκόνα ἑνός Θεοῦ δικαιοδότη, στό δικό μας κλίμα τῆς ὀρθόδοξης ἀνατολῆς ὁ Θεός φάνηκε πάντα φίλος καί ἀδελφός. Ποτέ στόν χῶρο τόν δικό μας δέν ἐμφανίσθηκε τουλάχιστον στήν ἐπίσημη θεολογία μαςμ τυραννικό τό Εὐαγγέλιο καί ποτέ δέν μορφοποιήθηκε μέσα σέ ἀνθρώπινα σχήματα καί νομοτέλειες. Ἡ ὀρθοδοξία ἔμεινε πάντα ἡ θρησκεία τῆς νίκης πάνω στήν κόλαση. Δέν ἔγινε ποτέ ἡ θρησκεία τῆς κολάσεως. Στήν ἀνατολή οἱ προσευχές γιά τήν σωτηρία ὅλων ἀνεξαιρέτως τῶν ἀνθρώπων εἶχαν καί ἔχουν πάντα κεντρική θέση στήν πνευματολογία μας καί στήν ἐσχατολογία μας. Γιατί εἴμαστε βέβαιοι γιά τήν ἀπύθμενη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ γιά ὅλους. Ἔστω κι ἄν εἴμαστε ἀποστάτες καί ἁμαρτωλοί.

Δέν ὠφελεῖ σέ τίποτε τόν πνευματικά ὥριμο ἄνθρωπο ἡ τρομοκρατική νοοτροπία τῆς μεσαιωνικῆς θεολογίας τῆς Δύσεως πού ἔδινε στήν δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ τήν γεύση τῆς ἐκδικήσεως. Γιά μᾶς ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ εἶναι σύμβολο τῆς νίκης μας. Ὁ Θεός εἶναι πλήρωμα κοινωνίας πού ξεχειλίζει καί προσφέρεται σάν χάρις καί ἔλεος καί οἰκτιρμός, ὥστε ἡ σωτηρία μας νά προέρχεται ὄχι ἀπό δική μας ἐνέργεια ἀλλά ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Αὐτό εἶναι δύσκολο νά τό καταλάβουν οἱ νομικιστές τῆς Δύσεως πού περιμένουν τήν ἐξαγορά τῆς θείας εὐσπλαγχνίας μέ τήν ἀνθρώπινη ἀρετή. Πολλές φορές ἡ ἀντίληψη αὐτή γίνεται ἀπάνθρωπη μέσα στήν σκέψη ὁρισμένων χριστιανῶν, πού κρίνουν ἀνελέητα τούς ἄλλους, ἐνῶ μπορεῖ ὁ Θεός μέ τήν ἀγάπη Του νά τούς ἔχει δικαιώσει κιόλας.

Ἄς θυμηθοῦμε τόν μονόλογο τοῦ Μαρμελάντωφ στό «Ἔγκλημα καί Τιμωρία» τοῦ Ντοστογιέφσκι, ὅταν μιλάει γιά τήν ἡμέρα τῆς κρίσεως.

«Καὶ τότε ὁ Χριστὸς θὰ μᾶς πεῖ, ἐλᾶτε καὶ ἐσεῖς. Ὅλοι ἐσεῖς, ἐσεῖς οἱ μέθυσοι, ἐσεῖς οἱ ἀδύνατοι ἐσεῖς οἱ ἀκόλαστοι!... καὶ θὰ μᾶς πεῖ:

Ὄντα ἄθλια, γίνατε σύμμορφοι μὲ τὴν εἰκόνα τοῦ θηρίου καὶ ἔχετε τὴ σφραγίδα του στὸ μέτωπό σας... Ἐλᾶτε ὅμως καὶ σεῖς.

Καὶ τότε οἱ δίκαιοι θὰ διαμαρτυρηθοῦν καὶ οἱ φρόνιμοι θὰ ἀπορήσουν: Μά, Κύριε, πῶς τοὺς δέχεσαι;

Καὶ ὁ Χριστὸς θὰ πεῖ: ἂν τοὺς δέχομαι, κύριοι δίκαιοι, ἂν τοὺς δέχομαι, κύριοι σώφρονες, τὸ κάνω γιατί κανένας ἀπὸ αὐτοὺς δὲν ἔκρινε ποτὲ τὸν ἑαυτὸ τοῦ ἄξιο.

Καὶ θὰ μᾶς ἁπλώσει τὰ χέρια Του, θὰ μᾶς ἀνοίξει τὴν ἀγκαλιά Του καὶ ἐμεῖς θὰ πέσουμε στὰ πόδια Του καὶ θὰ τὰ καταλάβουμε ὅλα.

Ναί, τότε θὰ τὰ καταλάβουμε ὅλα... Ὢ Κύριε, ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου...».

Μέ τήν γλώσσα τῆς ποιητικῆς ἀδείας ἔστω κι ὑπερβολική μᾶς ἔδωσε ὁ ρῶσος λογοτέχνης γεύση τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ.

Ἀγκάλιασέ μας Θεέ μου μέ τήν ἀγάπη σου. Δίδαξέ μας νά ἀγαπᾶμε ὅπως καί Ἐσύ. Ἀμήν.