Κήρυγμα Κυριακῆς 14.06.2015

(Πρός Ρωμαίους Β΄ 10-16)

«Ἡ πράξη τοῦ Νόμου στήν ζωή μας»

Τήν ἀπόσταση πού χωρίζει τήν θεωρία ἀπό τήν πράξη θέλοντας νά γεφυρώσει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς ὑπενθυμίζει τήν προσεχή Κυριακή τήν τρανή ἀλήθεια πώς «οὐ γάρ οἱ ἀκροαταί τοῦ νόμου δίκαιοι παρά τῷ Θεῷ ἀλλ’ οἱ ποιηταί τοῦ νόμου δικαιωθήσονται» (Ρωμ. β΄ 13)

Κι ἐπειδή συχνά καί τώρα καί πάντοτε, ἡ γέφυρα αὐτή σπανίζει, ἄς δοῦμε τό ζήτημα ἀπό πιό κοντά.

Οἱ ἄνθρωποι ἀρέσκονται νά θεωριολογοῦν. Εἴτε δηλαδή νά ἀκοῦνε εἴτε νά ἀναπτύσσουν θεωρίες πάνω σέ ποικίλα θέματα. Ἰδιαίτερα στόν τομέα τῆς θρησκείας πολλοί, οἱ περισσότεροι, εἶναι ἐκεῖνοι πού μέ μεγάλη σχετικά εὐκολία κατατρίβονται, μέ θεωρίες καί λόγια εὐσεβείας, διδάσκοντας συνήθως τούς ἄλλους πώς πρέπει νά συμπεριφέρονται στήν ζωή τους ἤ ἐλέγχοντας ὅλον τόν κόσμο γιά τόν τρόπο πού ἐπιβάλλεται νά χαρακτηρίζει τόν βίο τους. Οἱ ἄνθρωποι συνήθως αὐτοί ἔχουν τήν ἐντύπωση πώς ἀνήκουν σέ μία ξεχωριστή καί προνομιακή τάξη, πού ἀπολαμβάνει τῆς ἰδιαίτερης μεταχειρίσεως ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ μά κι ἔχουν ἀναλάβει «ἐργολαβικά», θά ἔλεγε κανείς τήν διάδοση τοῦ Εὐαγγελίου καί τῶν θεϊκῶν ἐντολῶν. Ἀπό αὐτή τους τήν ἀντίληψη προέρχεται σιγά-σιγά καί μία μεγάλη ὁπωσδήποτε οἰκειότητα μέ τά θεῖα, σέ σημεῖο μάλιστα πού νά ξενίζει τόν ἄλλο κόσμο, πού τυχαίνει ἀπό κοντά νά παρακολουθήσει μερικές θρησκευτικές ἤ ἄλλες ἐκδηλώσεις τῶν ἀνθρώπων αὐτῶν. Στίς περιπτώσεις αὐτές εἶναι φανερό πώς βρισκόμαστε μπροστά σέ θεωρητικούς τῆς θρησκείας πού πολύ συχνά περιορίζονται στό ἔργο τοῦ δασκάλου τῶν ἄλλων, ἀφήνοντας ἀπαίδευτο τόν ἑαυτό τους.Ἔτσι σημειώνονται τά κρούσματα ἐκεῖνα πού τόσο μᾶς θλίβουν σάν διαπιστώνουμε πώς ἄνθρωποι μέ μεγάλα λόγια στό στόμα γιά ἠθικές ἀρχές καί ἰδανικά πιάνονται νά μήν ἐφαρμόζουν οἱ ἴδιοι τίποτε ἀπό ἐκεῖνα πού συμβουλεύουν τούς ἄλλους.

Τό φαινόμενο δέν εἶναι καινούργιο. Θά ἔλεγα πώς συμβαδίζει μέ τήν ἡλικία τοῦ ἀνθρώπου γιατί ἡ κλίση τοῦ καθενός μας εὐνοεῖ τίς θεωρίες πού δέν κοστίζουν καί ἀποστρέφεται τήν πράξη πού ζητάει θυσίες καί προϋποθέτει ἀγῶνες. Στούς θρησκευόμενους κύκλους πολλές φορές διαπιστώνουμε τήν παρουσία ἀνθρώπων πού περιορίζονται στά λόγια, ζώντας μέ τήν ψευδαίσθηση τῆς δικαιώσεώς τους χάρις σ’ αὐτά. Γιατί στό ὄχημα αὐτό ὑπάρχει ὁ κίνδυνος νά σώσουμε ἄλλους μέ τά καλά μας λόγια, καί νά χαθοῦμε ἐμεῖς μέ τήν ἀσυνέπειά μας.

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος πρόσεχε πάντα τήν ἀπόσταση μεταξύ λόγων καί ἔργων. Γι’ αὐτό καί φοβόταν μήπως «ἄλλοις κηρύξας, αὐτός ἀδόκιμος γένηται». ΑΥτή ὅμως ἡ προσοχή τοῦ ἐξασφάλιζε τήν γεφύρωση τῆς ἀποστάσεως καί τήν θεμελίωση τῆς θρησκευτικῆς του ὑποστάσεως παράλληλα στήν θεωρία καί στήν πράξη.

Σήμερα τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας ἀλλά καί γενικώτερα ἡ κοινωνία μας μαστίζονται ἀπό ὡραιολογίες πού μέ εὐκολία παρατάσσουν οἱ ἄνθρωποι, ἐνῶ λίγοι εἶναι διατεθιμένοι γιά ἀληθινή δουλειά καί προσφορά πού κοστίζουν. Ἔτσι φθάσαμε στό σημεῖο νά ἔχουμε μπουχτίσει ἀπό τά λόγια καί νά ἀποστρεφόμαστε κάθε ἕνα πού θά ἤθελε νά μᾶς κάνει τόν δάσκαλο. Στίς τέτοιες περιπτώσεις ἔχουμε πρόχειρη τήν δικαιολογία πώς αὐτός πού μᾶς τά λέει, καλό εἶναι νά τά ἐφαρμόσει αὐτός πρῶτος. Ἡ ἔνταση βέβαια εἶναι δικαιολογημένη, ὅμως δέν πρέπει νά φθάσουμε στό ἄλλο ἄκρο καί νά ἀποκλείουμε τήν ἀξία τοῦ προφορικοῦ λόγου, πού φωτίζει καί σώζει. Τό νόημα τῶν λόγων μας σήμερα ἐδῶ εἶναι πώς πρέπει νά ἐπιδιώξουμε τόν συμβιβασμό λόγων καί ἔργων, θεωρίας δηλαδή καί πράξεως. Ἀνάμεσα στά δύο ἀξία μεγαλύτερη ἔχουν βέβαια τά ἔργα, γιατί εἶναι ἡ ἔμπρακτη ἀπόδειξη τῶν ὅσων πιστεύουμε. Ὅμως πῶς θά πιστέψουν οἱ ἄνθρωποι ἄν δέν ἀκούσουν; Καί πῶς θά ἀκούσουν ἄν δέν ὑπάρξει ἐκεῖνος πού θά τούς μιλήσει; Ἄς μήν λέμε ὑπερβολές. Χρειάζονται καί τά λόγια, ὅπως καί τά ἔργα. Κακό εἶναι νά μένουμε στά λόγια μόνο. Αὐτό δέν μᾶς δικαιώνει καί δέν μᾶς ὠφελεῖ.

Ἡ μεγάλη πληθώρα «ἀκροατῶν» τοῦ θείου λόγου καί ἡ σπανιότητα «ποιητῶν» αὐτοῦ ἔχει κι ἕνα ἄλλο ἀποτέλεσμα. Ὑποτιμάει στίς συνειδήσεις τῶν ἀνθρώπων τήν ἀνακαινιστική δύναμη τοῦ Εὐαγγελίου καί προσφέρει ἀβάσιμες δικαιολογίες γιά ὅσους δέν ἔχουν διάθεση γιά ἀγῶνα. Ἔτσι ἐμεῖς πού θρησκεύουμε μέ ἀσυνέπεια γινόμαστε αἰτία νά ἀπομακρύνονται οἱ ἄλλοι καί νά μήν πλησιάζουν στήν πηγή τοῦ «ζῶντος ὕδατος» μία καί στά πρόσωπα καί στίς πράξεις μας βλέπουν τήν σφραγίδα τῆς παλαιᾶς βρώμικης ζωῆς, πού σέ τίποτε δέν ἔχει εὐνοϊκά ἐπηρεασθεῖ ἀπό τό θεῖο λόγο.

Αὐτό τονίζει περισσότερο τήν εὐθύνη μας ὄχι μόνο γιά τό κατάντημά μας, ἀλλά καί γιά τήν κακή ὑπηρεσία πού προσφέρουμε στούς ἀδελφούς μας. Καιρός, λοιπόν, νά ἀνανήψουμε καί νά θελήσουμε νά ἐγκαταλείψουμε τόν εὔκολο δρόμο τῶν λόγων πού δέν συνοδεύονται ἀπό τήν ζωή, καί νά πάρουμε τό ἀνηφορικό μονοπάτι τοῦ ἀγῶνα πού κι ἐμᾶς ἱκανοποιεῖ καί τούς ἄλλους διδάσκει.

Ἀδελφοί, ὅπως καί ὁ Μακαριώτατός μας τόνισε πρίν ἀπό λίγες ἡμέρες, ὁ κόσμος σήμερα χόρτασε ἀπό λόγια. Θέλει νά διαβάσει πάνω στήν ζωή μας κι αὐτά πού πιστεύουμε, κι αὐτά πού διδάσκουμε. Ἀλλιῶς εἶναι προτιμώτερο νά κλείσουμε τό στόμα, γιά νά γλιτώσουμε τουλάχιστον τήν ἀξιοπρέπειά μας.