«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ - Η ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΗ ΜΕΡΙΜΝΑ

21 Ιουνίου 2015

Μας δόθηκε η ευκαιρία και στις προηγούμενες ομιλίες του μηνός αυτού να αναφερθούμε στην σκλαβιά που προκαλούν στον άνθρωπο τα υλικά αγαθά και οι βιοτικές ανάγκες ,όταν γίνουν κύριος σκοπός της ζωής μας. Μας απορροφούν τελείως και δεν αφήνουν καθόλου χρόνο για την πνευματική μας φροντίδα και καλλιέργεια. Το άγχος που καταδυναστεύει την ζωή πολλών από εμάς, τις περισσότερες φορές οφείλεται στην υπερβολική ενασχόληση με τις δουλειές μας και τις περιουσίες μας.

Υπάρχουν βέβαια και κάποια επαγγέλματα που είναι περιζήτητα, παρά την κρίση της εποχής μας, με αποτέλεσμα κάποιοι συνειδητοί επαγγελματίες και να το θέλουν να μη μπορούν να βρουν κάποια ησυχία, όμως πολλοί συνάνθρωποί μας κατέχονται από μία μανία πλουτισμού και δεν βρίσκουν ησυχία στη ζωή τους. Κάποιοι πάλι απέκτησαν μεγάλες περιουσίες και έβαλαν μεγάλους μπελάδες στα κεφάλια τους. Μεγάλα καράβια μεγάλες φουρτούνες, λέει μία πασίγνωστη και πολύ σοφή λαϊκή έκφραση.

Το σημερινό ευαγγέλιο μας ζητάει να απαλλαγούμε από την αγωνιώδη μέριμνα και χωρίς να φθάσουμε στην παντελή αδιαφορία, που είναι το άλλο άκρο, να αποκτήσουμε απόλυτη εμπιστοσύνη στην πρόνοια του Θεού. Ο Θεός φροντίζει για τα πάντα, ακόμη και για τα πετεινά του ουρανού, πόσο μάλλον για τους ανθρώπους για τους οποίους δημιουργήθηκαν τα πάντα.

Η φοβερή ανασφάλεια που βασανίζει πολλούς συνανθρώπους μας δεν είναι μόνο επακόλουθο της δύσκολης οικονομικής κατάστασης που βιώνουμε εδώ και αρκετά χρόνια στον τόπο μας, αλλά τις περισσότερες φορές οφείλεται στην ολιγοπιστία μας. Λησμονούμε ότι δεν είναι τα πάντα στα χέρια μας, υπάρχει και ο Θεός που ενδιαφέρεται για μας. Δεν είναι σωστό να αφεθούμε, θα κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας, δεν θα λησμονούμε όμως ποτέ ότι ο Θεός νοιάζεται για μας. Χωρίς την βοήθεια του Θεού δεν καρποφορεί καμιά ανθρώπινη προσπάθεια. Και αν κάπου επικρατήσει κάποια μεγάλη ή μικρή ευημερία, τίποτα δεν είναι σίγουρο. Κάποια στιγμή κόποι πολλών ετών γίνονται στάχτη μέσα σε λίγα λεπτά και έρχεται ο μεγαλύτερος εχθρός της ανθρώπινης προσπάθειας που λέγεται απελπισία. Έχουμε πάρα πολλά τέτοια παραδείγματα στην ζωή μας.

Ο άνθρωπος όμως που ελπίζει στο Θεό και να πάθει ζημιά, θα βρει πάλι το κουράγιο να ξεκινήσει από την αρχή. Ο ολιγόπιστος πνίγεται μέσα σε μια κουταλιά νερό και σε κάθε αποτυχία που συναντά στην ζωή του νομίζει ότι χάθηκαν τα πάντα.

Το σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα μας τονίζει ότι δεν πρέπει να λησμονούμε την στοργική αγάπη του Θεού, με αποτέλεσμα να μας καταλαμβάνει η εξουθενωτική αγωνία για το αύριο και να χάνουμε έτσι την ψυχική μας ηρεμία και ισορροπία, που έχει ως αποτέλεσμα να αισθανόμαστε ότι δεν έχουμε από κάπου να κρατηθούμε και ότι βρεθήκανε ξαφνικά στο κενό. Αυτό σημαίνει ότι υπερτιμήσαμε τα υλικά αγαθά νομίζοντας ότι μόνο αυτά μας χρειάζονται για να κρατηθούμε στη ζωή.

Ο άνθρωπος δεν έχει μόνο σώμα, έχει και αθάνατη ψυχή μέσα του που δεν χορταίνει με τα αγαθά και τις απολαύσεις του κόσμου τούτου. Η ψυχή μας αναπαύεται μόνο στο Θεό, τρέφεται από τα λόγια Του και ικανοποιείται όταν αυτά υλοποιούνται και γίνονται πράξεις καθημερινές. Πόσο χαίρεται ο άνθρωπος όταν προσφέρει βοήθεια στον διπλανό του και τον στηρίζει στις δύσκολες στιγμές του! Πόσο ικανοποιείται κανείς όταν εργάζεται τίμια για τις ανάγκες του χωρίς να τον τρώει η αγωνία πως θα τα βγάλει πέρα στην ζωή του!

Πόση χαρά νοιώθει κανείς όταν πλησιάζει τον Θεό και ενώνεται μαζί Του, με το να μετέχει στο μυστήριο της θείας Ευχαριστίας κατάλληλα προετοιμασμένος.

Την Κυριακή στην εκκλησία, όταν μετέχουμε συνειδητά στην λατρεία του Θεού, αφού διώξουμε από μέσα μας όλες τις βιοτικές μέριμνες, αισθανόμαστε όλοι μας αδέλφια μέσα στο ναό, που είναι το σπίτι του πατέρα μας. Μεταλαμβάνουμε όλοι μας από το ίδιο άγιο ποτήριο και γινόμαστε ένα μεταξύ μας και ένα με τον Θεό. Μεγάλο μυστήριο αυτό και μεγάλο χάρισμα ταυτόχρονα. Έχουμε λησμονήσει δυστυχώς ότι κάθε ενορία είναι και μία εκκλησιαστική κοινότητα μέσα στην οποία παρέχεται η δυνατότητα κοινωνίας με τον Θεό και τους συνανθρώπους μας. Σπάνια οι ενορίες μας σήμερα είναι ζωντανές και καλούν τους ανθρώπους να βγουν από την απομόνωση και να γίνουν ζωντανά μέλη του σώματος του Χριστού που είναι η Εκκλησία μας. Οι ζωντανές ενορίες διαθέτουν και ζωντανούς πιστούς με ζωντανή πίστη και συνειδητή σχέση με τον Θεό.

Στην Κυριακάτικη κοινή μας λατρεία ζητάμε όλοι μας την Βασιλεία του Θεού και την δικαιοσύνη Του και έχουμε την βεβαιότητα ότι θα μας δοθούν κατόπιν και τα απαραίτητα για την ζωή μας. Οι κοινές μας συναθροίσεις στο Ναό είναι μεγάλη υπόθεση. Με την τέλεση της Θείας Λειτουργίας μαζί με μας αγιάζεται ολόκληρη η κτίση, έμψυχα και άψυχα. Όλη η πλάση ζωοποιείται και προσφέρει την λατρεία της στον ζωντανό Θεό. Η ζωή μας παίρνει άλλη προοπτική, την προοπτική της αιώνιας ζωής μαζί με τον Πλάστη μας και όλους τους αδελφούς μας.

Κανένας έτσι δεν αισθάνεται μοναξιά και ότι βρίσκεται στο περιθώριο. Κανένας δεν αισθάνεται αβοήθητος αφού ζει κάτω από την σκέπη του Θεού και στηρίζεται από τους αδελφούς του. Κανένας δεν αγωνιά για το αύριο αφού πιστεύει ακράδαντα στην πρόνοια του Θεού.

Όλα αυτά όμως πρέπει να τα ζει κανείς για να τα δεχτεί, διαφορετικά φαίνονται λόγια του αέρα .Είναι απαραίτητο να πλησιάσουμε την Εκκλησία μας χωρίς προκαταλήψεις και να δοκιμάσουμε να ζήσουμε την αγιασμένη της παράδοση με απλότητα και συνέπεια. Ας μην είμαστε δίψυχοι με το ένα πόδι στην Εκκλησία και το άλλο στον κόσμο.( Κόσμος είναι το κοσμικό φρόνημα και όχι οι αδελφοί μας).

Ας ζήσουμε ειλικρινά την ζωή του Θεού και των Αγίων μας και τότε θα διαπιστώσουμε από προσωπική εμπειρία ότι αυτά δεν είναι λόγια, αλλά μια ζωντανή πραγματικότητα.