ΚΥΡΙΑΚΗ Δ’ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(Μθ. 8, 5-13)

Τὸ ση­με­ρι­νὸ εὐ­αγ­γε­λι­κὸ ἀ­νά­γνω­σμα ἀ­φο­ρᾶ στὴ θε­ρα­πεί­α τοῦ δού­λου τοῦ ἑ­κα­τον­τάρ­χου ἀ­πὸ τὸν Ἰ­η­σοῦ. Ὁ ἑ­κα­τόν­ταρ­χος, πα­ρό­τι ἐ­θνι­κὸς καὶ ἄ­ρα εἰ­δω­λο­λά­τρης, ζη­τά­ει μὲ πί­στη ἀ­πὸ τὸν Κύ­ρι­ο τὴ θε­ρα­πεί­α τοῦ ἑ­τοι­μο­θά­να­του δού­λου του. Ὁ δὲ Χρι­στός, ὡς ὁ Κύ­ρι­ος τῆς ζω­ῆς καὶ τοῦ θα­νά­του, ἱ­κα­νο­ποι­εῖ τὸ αἴ­τη­μά του καὶ προ­σφέ­ρει τὴν ἴ­α­ση.


Τὸ συγ­κε­κρι­μέ­νο πε­ρι­στα­τι­κὸ δεί­χνει τὴ φι­λαν­θρω­πί­α καὶ τὴν πί­στη τοῦ ἑ­κα­τόν­ταρ­χου, καὶ ταυ­τό­χρο­να τὴν ἐ­ξου­σί­α καὶ τὴ δι­και­ο­σύ­νη τοῦ Ἰ­η­σοῦ. Ὁ ἑ­κα­τόν­ταρ­χος ἦ­ταν εἰ­δω­λο­λά­τρης ἀ­ξι­ω­μα­τι­κὸς τοῦ ρω­μα­ϊ­κοῦ στρα­τοῦ καὶ εἶ­χε ὑ­πὸ τὶς δι­α­τα­γές του ἑ­κα­τὸν στρα­τι­ῶ­τες, κα­θὼς ἐ­πί­σης καὶ ἀ­ριθ­μὸ δού­λων. Ἕ­νας ἀ­πὸ αὐ­τοὺς ἦ­ταν καὶ ὁ ἀ­σθε­νὴς τῆς ἐν λό­γῳ δι­ή­γη­σης. Ὁ ἑ­κα­τόν­ταρ­χος ἐ­πι­δει­κνύ­ει πνεῦ­μα φι­λαν­θρω­πί­ας, τὸ ὁ­ποῖ­ο μά­λι­στα ὑ­περ­βαί­νει τὰ συ­νη­θι­σμέ­να τῆς ἐ­πο­χῆς του, ἀ­φοῦ τό­τε οἱ δοῦ­λοι δὲν εἶ­χαν ὁ­ποι­α­δή­πο­τε ἀ­ξί­α, ἀλ­λὰ θε­ω­ροῦν­ταν ὡς ἀ­να­λώ­σι­μα ὑ­λι­κά. Πα­ρό­λα αὐ­τὰ ὅ­μως ὁ ἑ­κα­τόν­ταρ­χος συμ­πο­νεῖ τὸν δοῦ­λο του καὶ προ­σέρ­χε­ται μὲ πί­στη στὸν Ἰ­η­σοῦ, ὥ­στε νὰ τὸν θε­ρα­πεύ­σει.

Ἡ πί­στη τοῦ ἑ­κα­τόν­ταρ­χου εἶ­ναι καὶ αὐ­τὴ κά­τι τὸ πα­ρά­δο­ξο, δι­ό­τι αὐ­τὸς ἦ­ταν ἐ­θνι­κὸς καὶ εἰ­δω­λο­λά­τρης καὶ συ­νε­πῶς ἀ­γνο­οῦ­σε τὸν Νό­μο τοῦ Θε­οῦ, τοὺς Προ­φῆ­τες, τὶς Ἁ­γί­ες Γρα­φὲς καὶ τὶς ἐ­παγ­γε­λί­ες τοῦ Θε­οῦ. Ὅ­μως εἶ­χε ἐ­σω­τε­ρι­κὴ ποι­ό­τη­τα καὶ ἀ­φοῦ ζοῦ­σε στὴν πε­ρι­ο­χὴ τῆς Πα­λαι­στί­νης ἔ­βλε­πε, ἰ­δί­οις ὄμ­μα­σι, τὴν πνευ­μα­τι­κὴ λα­τρεί­α τοῦ Ἰσ­ρα­ὴλ καὶ γι­νό­ταν μάρ­τυς τῆς δι­δα­σκα­λί­ας καὶ τῶν θαυ­μά­των τοῦ Ἰ­η­σοῦ. Γι’ αὐ­τὸ καὶ κα­τα­φεύ­γει σὲ αὐ­τὸν μὲ πί­στη. Ἡ πί­στη του ἦ­ταν συ­νυ­φα­σμέ­νη μὲ τὴν τα­πεί­νω­ση, δι­ό­τι ὅ­ταν ὁ Χρι­στὸς θέ­λη­σε νὰ πά­ει στὸ σπί­τι του γιὰ νὰ θε­ρα­πεύ­σει τὸν δοῦ­λο του ὁ ἑ­κα­τόν­ταρ­χος θε­ώ­ρη­σε ὅ­τι δὲν ἀ­ξί­ζει τέ­τοια τι­μή. Σὲ αὐ­τὸ ἀ­κρι­βῶς τὸ ση­μεῖ­ο ἀ­πο­κα­λύ­πτει τὶς δι­α­στά­σεις τῆς πί­στης του καὶ τὴν ἀν­τί­λη­ψη ποὺ εἶ­χε γιὰ τὴν ἐ­ξου­σί­α τοῦ Ἰ­η­σοῦ. Ζη­τᾶ ἀ­πὸ τὸν Κύ­ρι­ο ἁ­πλὰ νὰ τὸ δι­α­τά­ξει καὶ ὁ δοῦ­λος του θὰ θε­ρα­πευ­ό­ταν.

Εἶ­ναι ὄν­τως ἐκ­πλη­κτι­κὴ ἡ πί­στη τοῦ ἑ­κα­τόν­ταρ­χου, δι­ό­τι ἀ­να­γνω­ρί­ζει στὸ πρό­σω­πο τοῦ Ἰ­η­σοῦ τὸν Ποι­η­τὴ τοῦ οὐ­ρα­νοῦ καὶ τῆς γῆς, ποὺ μό­νο μὲ τὸν λό­γο του δη­μι­ούρ­γη­σε, στε­ρέ­ω­σε καὶ δι­α­κρα­τεῖ τὰ σύμ­παν­τα. Αὐ­τὴ ἡ πί­στη νι­κᾶ τὸν θά­να­το, κλεί­νει τὶς πύ­λες τοῦ Ἅ­δη καὶ ἀ­νοί­γει τὴ θύ­ρα τῆς Βα­σι­λεί­ας τοῦ Θε­οῦ. Αὐ­τὴ ἡ πί­στη εἶ­ναι τὸ ἀ­δι­ά­πτω­το κτῆ­μα ὄ­χι μό­νο τοῦ ἑ­κα­τόν­ταρ­χου, ἀλ­λὰ κά­θε ἐ­χέ­φρο­να ἀν­θρώ­που. Αὐ­τὸς εἶ­ναι ὁ ὄν­τως πλοῦ­τος, ὁ ὁ­ποῖ­ος δὲν χά­νε­ται, ἀλ­λὰ σώ­ζει τὸν ἄν­θρω­πο. Τί­πο­τα ἀ­πὸ τὰ ἀν­θρώ­πι­να, οὔ­τε ἡ πε­ρι­ου­σί­α οὔ­τε τὰ κτή­μα­τα οὔ­τε τὰ χρή­μα­τα οὔ­τε ἡ κοι­νω­νι­κὴ θέ­ση οὔ­τε ἡ ἐ­ξου­σί­α οὔ­τε τὸ σω­μα­τι­κὸ κάλ­λος, δὲν εἶ­ναι μό­νι­μο. Καὶ ὄ­χι μό­νο αὐ­τό, ἀλ­λὰ τὸ κα­θη­με­ρι­νὸ κυ­νή­γι ὅ­λων τού­των δι­α­σκορ­πί­ζει τὶς ἐ­σω­τε­ρι­κὲς δυ­νά­μεις τοῦ ἀν­θρώ­που καὶ ἀν­τὶ αὐ­τὸς νὰ δί­νει τὴν καρ­δί­α του στὸν Θε­ό, τὴ δί­νει στὸ ἐ­φή­με­ρο.

Ὁ Χρι­στὸς ἐν­τυ­πω­σι­ά­ζε­ται ἀ­πὸ τὴν πί­στη τοῦ ἐ­θνι­κοῦ ἑ­κα­τόν­ταρ­χου καὶ τοῦ προ­σφέ­ρει, «ὡς ἐ­ξου­σί­αν ἔ­χων», τὸ δῶ­ρο τῆς ζω­ῆς, θε­ρα­πεύ­ον­τας τὸν δοῦ­λο του. Στρέ­φε­ται ὅ­μως καὶ πρὸς τὸ πλῆ­θος τῶν Ἰ­ου­δαί­ων ποὺ τὸν ἀ­κο­λου­θοῦ­σαν καὶ τοὺς λέ­ει ὅ­τι αὐ­τοὶ δὲν ἔ­χουν τέ­τοια πί­στη. Δυ­στυ­χῶς οἱ Ἰ­ου­δαῖ­οι ἐ­πα­να­παύ­ον­ταν στὴν κα­τα­γω­γή τους, ὡς τέ­κνα Ἀ­βρα­άμ, θε­ω­ρῶν­τας ὅ­τι ἔ­τσι ἔ­χουν ἤ­δη ἐ­ξα­σφα­λι­σμέ­νο τὸ εἰ­σι­τή­ρι­ο πρὸς τὸν Θε­ό. Κατ’ ἐ­πέ­κτα­ση ἀρ­νοῦν­ταν νὰ ἀ­πο­δε­χθοῦν τὴν ἐκ­πλή­ρω­ση τῶν ἐ­παγ­γε­λι­ῶν στὸ πρό­σω­πο τοῦ Χρι­στοῦ. Πα­ρό­λο ποὺ ἀ­να­τρά­φη­καν μὲ τὸν Νό­μο, τοὺς Προ­φῆ­τες καὶ τὸν λό­γο τοῦ Θε­οῦ, ἀ­γνό­η­σαν τὴν πραγ­μα­τι­κό­τη­τα τῆς πα­ρου­σί­ας, τῆς δι­δα­σκα­λί­ας καὶ τῆς θαυ­μα­τουρ­γι­κῆς ἐ­ξου­σί­ας τοῦ Ἰ­η­σοῦ. Τὸ ἀ­πο­τέ­λε­σμα ἦ­ταν νὰ τὸν προ­δώ­σουν καὶ νὰ τὸν σταυ­ρώ­σουν.

Ἔ­τσι οἱ Ἰ­ου­δαῖ­οι δὲν πα­ρα­μέ­νουν τέ­κνα τοῦ Θε­οῦ, ἀλ­λὰ ἀ­πορ­ρί­πτον­ται καὶ τὴ θέ­ση τους παίρ­νουν ὅ­σοι στρα­φοῦν μὲ ἐμ­πι­στο­σύ­νη στὸν Χρι­στό, τὸν ἀ­πο­δε­χθοῦν ὡς Θε­ὸ καὶ βέ­βαι­α τη­ρή­σουν τὶς ἐν­το­λές του. Συ­νε­πῶς καὶ ἐ­μεῖς, ναὶ μὲν εἴ­μα­στε βα­πτι­σμέ­νοι Χρι­στια­νοὶ καὶ τέ­κνα Θε­οῦ, ὅ­μως ἡ τε­λι­κή μας σω­τη­ρί­α θὰ ἐ­ξαρ­τη­θεῖ ἀ­πὸ τὴν ἔμ­πρα­κτη πί­στη μας πρὸς τὸν Χρι­στὸ καὶ τὴ φι­λαν­θρω­πί­α ποὺ θὰ ἐ­πι­δεί­ξου­με στὸν φτω­χὸ καὶ κα­τα­φρο­νη­μέ­νο.