ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ – 29 ΜΑΡΤΙΟΥ 2015

Ιερά Μητόπολις Σερβίων και Κοζάνης

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

(Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας)

(Μαρκ. ι΄ 32-45)

Πέμπτη Κυριακὴ τῶν νηστειῶν σήμερα, ἀγαπητοὶ μου ἀδελφοί, καὶ ἡ Ἐκκλησία, προβάλλει τόν βίο μιᾶς μεγάλης Ἁγίας, τῆς Ὁσίας Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας. Τό κάνει αὐτὸ διότι πλησιάζει τό τέλος τῆς Μεγάλης Σαρακοστῆς καὶ πρέπει οἱ χριστιανοὶ νὰ φροντίσουν, ὥστε νὰ μετανοήσουν καὶ νὰ καθαρισθοῦν ἀπὸ τήν ἁμαρτία, ἔχοντας σὰν παράδειγμά τους τήν ἑορταζομένη ἁγία. Παράλληλα, ὅμως, προετοιμάζει σιγά – σιγὰ καὶ τήν εἴσοδο μας στὴ Μεγάλη Ἑβδομάδα, μέ σκοπὸ νὰ ζήσουμε, ὅσο γίνεται περισσότερο μυστηριακά, τὶς ἅγιες ἡμέρες τοῦ Πάσχα καὶ νὰ βιώσουμε τήν Ἀνάσταση τοῦ Κύριου σὰν τό μόνο σωτηριολογικό γεγονός.

Σήμερα ἀκούσαμε τήν περικοπὴ ἐκείνη ἀπὸ τό κατὰ Μάρκον Εὐαγγέλιο, ὅπου βλέπουμε τόν Ἰησοῦ Χριστὸ νὰ ἀποκαλύπτει στοὺς μαθητές Του «τὰ μέλλοντα αὑτῷ συμβαίνειν», δηλαδὴ ἐκεῖνα ποὺ πρόκειται νὰ Τοῦ συμβοῦν τώρα ποὺ πήγαιναν στὰ Ἱεροσόλυμα. Αὐτὴ ἡ προαναγγελία τοῦ πάθους, ποὺ ἀναφέρει ὁ Κύριος, εἶναι ἡ τρίτη ποὺ συναντᾶμε στὰ ἱερὰ κείμενα, στὴν ὁποία δὲν μνημονεύει ἁπλῶς ὅτι θὰ παραδοθεῖ ὁ «Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου», ἀλλὰ καθορίζει ρητὰ ὅτι θὰ παραδοθεῖ στοὺς ἄρχοντες τῶν Ἰουδαίων, οἱ ὁποῖοι καὶ θὰ Τόν καταδικάσουν σὲ θάνατο.

Ὁ Κύριος βαδίζει πρὸς τά Ἱεροσόλυμα, πηγαίνει πρὸς τό ἑκούσιο πάθος. Γνώριζε ὅτι μπροστά Του εἶχε τό πικρὸ ποτήρι τοῦ σταυρικοῦ θανάτου καὶ τό βάπτισμα τοῦ φρικτοῦ μαρτυρίου μέσα στὸ Αἷμα Του. Στὸ δρόμο, ποὺ βαδίζουν, προσπαθεῖ νὰ προετοιμάσει τούς μαθητές μὰ παράλληλα καὶ νὰ τούς ἐμψυχώσει. Ἡ πορεία συνεχίζονταν, ὁ Χριστὸς δίδασκε καὶ οἱ μαθητές ἄκουγαν, χωρὶς νὰ κατανοοῦν τὶ ἀκριβῶς ἐπρόκειτο νὰ γίνει. Τούς προλέγει τό σταυρικὸ Του θάνατο, μὰ ἐκεῖνοι, χωρὶς νὰ ἀντιλαμβάνονται τήν τραγικότητα τῆς προφητείας, διαποτισμένοι ἀπὸ τό κοσμικὸ πνεῦμα τῆς φιλοδοξίας, ποθοῦν τιμητικὲς διακρίσεις.

Ἔτσι ὁ Ἰάκωβος καὶ ὁ Ἰωάννης τόν πλησίασαν καὶ Τοῦ ζήτησαν τήν πρωτοκαθεδρία κατὰ τήν ὥρα τῆς ἔνδοξης Βασιλείας Του πάνω στὴ γῆ. Ὅμως ἡ ἀπάντηση τοῦ Κυρίου ἦταν ἁπλὴ καὶ αὐστηρή: «οὐκ οἴδατε τί αἰτεῖσθε», δὲν ξέρετε τὶ ζητᾶτε. Ζήτησαν ἀπὸ τόν Χριστὸ τά πρωτεῖα, ἀλλά, ὁ Κύριος τόνισε ὅτι πρῶτος εἶναι: «ὁ πάντων ἔσχατος καὶ πάντων διάκονος», δηλαδὴ αὐτὸς ποὺ προηγεῖται στὴν ἄσκηση τῆς ἀγάπης καὶ τῆς θυσίας.

Ὁ Χριστὸς μιλοῦσε γιὰ πάθος καὶ μαρτύριο καὶ αὐτοὶ ζητοῦσαν κοσμικὲς δόξες καὶ τιμὲς καὶ ὅλα αὐτὰ ἐπειδὴ βρίσκονταν μακριὰ ἀπὸ τό πνεῦμα τοῦ Κυρίου. Ἀργότερα ἔγιναν ταπεινοὶ καὶ θερμοὶ στὸ κήρυγμα καὶ ἅγιοι καὶ μεγάλες προσωπικότητες τῆς Ἐκκλησίας, διότι τούς εἶχε ἀναγεννήσει τό Ἅγιο Πνεῦμα, ἀλλὰ ἴσα μὲ ἐκείνη τὴ στιγμὴ φρονοῦσαν σὰν ἄνθρωποι μὲ ἀδυναμίες.

Ὅμως, ἀδελφοὶ μου, μήπως κι ἐμεῖς, κάποιες στιγμὲς στὴ ζωὴ μας, δὲν βρεθήκαμε στὴν ἴδια κατάσταση καὶ σύγχυση ποὺ βρίσκονταν οἱ μαθητές τοῦ Κυρίου ἐκείνη τήν ὥρα ποὺ βαδίζαν πρὸς τά Ἱεροσόλυμα; Σκεφθήκαμε, ἄραγε, ἂν καὶ πόσο συμμετέχουμε σὲ ὅσα τελεῖ ἡ Ἐκκλησία μας κατὰ τήν περίοδο αὐτὴ τῆς Μεγάλης Σαρακοστῆς; Ποιὰ, δηλαδὴ, εἶναι ἡ δική μας πορεία θυσίας, τό νόημα τῆς ὁποίας συμπεριλαμβάνεται μέσα σὲ ἐκεῖνο ποὺ τόνισε ὁ Κύριος στὴ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπή: «Ὃς ἂν θέλῃ γενέσθαι μέγας ἐν ὑμῖν, ἔσται ὑμῶν διάκονος, καὶ ὃς ἂν θέλῃ ὑμῶν γενέσθαι πρῶτος ἔσται πάντων δοῦλος»;

Θέλεις νὰ εἶσαι μέγας μεταξὺ τῶν ἄλλων; Προσπάθησε προηγουμένως νὰ εἶσαι ὑπηρέτης τους. Θέλεις νὰ εἶσαι πρῶτος; Προσπάθησε νὰ ὑπηρετεῖς τούς ἄλλους μὲ ταπείνωση. Ἂν δὲν μπορεῖς νὰ ζήσεις ἔτσι, τότε δὲν κάνεις θυσία γιὰ τό Θεὸ, ἀλλὰ οὔτε ἔχεις ἀληθινὴ καὶ πραγματικὴ ἀγάπη πρὸς τόν πλησίον. Διότι, θυσία γιὰ τόν χριστιανὸ εἶναι ἡ προσπάθεια νὰ νικήσει τό κακὸ καὶ τήν ἁμαρτία καὶ νὰ ἀγαπήσει τούς ἀδελφοὺς του σὰν τόν ἑαυτό του.

Τό χριστιανικὸ πνεῦμα, ποὺ εἶναι πράγματι μεγαλειῶδες, δὲν βρίσκεται στὴν ἔπαρση, στὴν ἀλαζονεία καὶ στὴν καταπιέση τῶν ἄλλων. Δὲν ἀποδεικνύεται μὲ τοὺς τίτλους καὶ τό θόρυβο, ἀλλὰ ὑπάρχει μόνο στὴν ταπεινόφρονη ἀγάπη, στὴ σεμνή, ἡρωϊκὴ ἐξυπηρέτηση τοῦ πλησίον. Πρὸ Χριστοῦ τό μεγαλεῖο μετριόταν μὲ τό πόσους κανεὶς ἐξουσιάζει. Μετὰ Χριστόν μὲ τό πόσους κανεὶς διακονεῖ. Δηλαδὴ, κριτήριο τῆς ἀγάπης πλέον δὲν εἶναι ἡ δύναμη ἀλλὰ ἡ εἰλικρινὴς διακονία.

Στὸν καιρό μας πολλοὶ χριστιανοί ξεχωρίζουν τὴ ζωὴ ποὺ κάνουν ἀπὸ τήν πίστη τους, ἡ ὁποία ἔτσι γίνεται τελείως θεωρητική. Ὅμως, ἡ πίστη μας εἶναι θυσία καὶ ἡ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας εἶναι βίωμα καὶ ζωὴ μυστηριακή. Ὁ Χριστὸς σήμερα πορεύεται πρὸς τά Ἱεροσόλυμα γιὰ τήν μεγάλη θυσία. Πῶς εἶναι δυνατὸν ἐμεῖς οἱ χριστιανοὶ νὰ περνοῦμε τόν δρόμο τοῦ συμβιβασμοῦ μὲ κάθε τὶ ἀνθρώπινο; Ἂν θέλουμε πραγματικὰ νὰ συμπορευθοῦμε μαζὶ μὲ τόν Χριστό, πρέπει νὰ μάθουμε ὅτι χωρὶς προσωπικὴ θυσία δὲν ὑπάρχει χριστιανικὴ ζωή, ἀσχέτως ἂν μᾶς τρομάζει τό ἄκουσμα αὐτῆς τῆς λέξης.

Ἡ θυσία ποὺ ἐμεῖς μποροῦμε νὰ προσφέρουμε στὸν Κύριο, εἶναι ἡ καταπολέμηση τῶν ἀδυναμιῶν μας. Καλούμαστε νὰ νικήσουμε τά πάθη μας, νὰ ἀποβάλουμε τόν ἐγωϊσμό μας καὶ νὰ ὑποτάξουμε τό θέλημά μας στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Μόνον τότε θὰ νοιώσουμε τὶ ὑπέροχος εἶναι ὁ δρόμος ποὺ χαράζουν τά λόγια τοῦ Κύριου: «Ὃς ἐὰν θέλῃ γενέσθαι μέγας ἐν ὑμῖν ἔσται ὑμῶν διάκονος». Ἂς θυμηθοῦμε ἐδῶ τούς ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας, οἱ ὁποῖοι μὲ τήν ταπεινόφρονη ἀγάπη τους καὶ τήν καταπολεμήση τῶν παθῶν τους ζωογόνησαν τὶς ἀνθρώπινες κοινωνίες.

Ἡ Ἐκκλησία, τήν περίοδο αὐτὴ τῆς Μεγάλης Σαρακοστῆς, μᾶς προτρέπει μὲ τό στόμα τοῦ ὑμνωδοῦ: «Δεῦτε οὖν καὶ ὑμεῖς κεκαθαρμέναις διανοίαις συμπορευθῶμεν αὑτῷ καὶ συσταυρωθῶμεν καὶ νεκρωθῶμεν δι’ αὐτὸν ταῖς τοῦ βίου ἡδοναῖς», διότι, ἂν δὲν νεκρώσουμε τίς ἀδυναμίες μας, εἶναι δύσκολο νὰ φθάσουμε στὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Πρέπει νὰ νικήσουμε τά πάθη μας, τὶς ἁμαρτωλὲς ἐπιθυμίες μας, νὰ κλάψουμε γιὰ τά παραπτώματά μας, νὰ καθαρίσουμε τὴ στολὴ τῆς ψυχῆς μας στὸ λουτρὸ τῆς μετάνοιας καὶ τῆς ἐξομολογήσεως καὶ τότε θὰ μπορέσουμε νὰ ἀκολουθήσουμε τόν Χριστὸ στὴ λυτρωτικὴ Του πορεία καὶ θὰ ἀξιωθοῦμε νὰ Τόν δεχθοῦμε μέσα μας μεταλαμβάνοντας τά Ἄχραντα Μυστήρια.

«Τά ἄνω φρονεῖτε», γράφει ὁ θεῖος Ἀπόστολος, διότι ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ δὲν εἶναι «πόσις καὶ βρῶσις» ἀλλὰ εἶναι πνευματικὸς ἀγῶνας, ποὺ γνωρίζει καὶ βρίσκει συνέχεια τὸ Θεό. Ἡ πορεία πρὸς τήν ἀληθινὴ δόξα εἶναι πορεία πρὸς τόν Σταυρὸ καὶ δὲν μπορεῖ κανεὶς νὰ φθάσει στὴν ἀνάσταση χωρὶς πρῶτα νὰ δοκιμάσει τόν πόνο τοῦ Σταυροῦ.

Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, δὲν εἶναι μακριὰ οἱ ἡμέρες τοῦ θείου πάθους. Ὁ Κύριος θὰ μαστιγωθεῖ, θὰ ἐπτυσθεῖ, θὰ γίνει «ὄνειδος ἀνθρώπων καὶ ἐξουθένωμα λαοῦ». Ἡ θυσία Του ἔγινε γιὰ τὴ σωτηρία μας καί γι” αὐτὸ τό λόγο μᾶς συμφέρει νὰ τόν ἀκολουθήσουμε στὴν πορεία Του. Νὰ θυσιάσουμε τόν κακὸ ἑαυτό μας, τά πάθη καὶ τὶς ἀδυναμίες μας καὶ νὰ ἀναζητήσουμε τήν ἄνω Ἱερουσαλήμ καὶ μόνο ἔτσι, μετὰ τήν πρόσκαιρη ζωὴ τῆς θυσίας, θὰ ἔλθει ἡ αἰώνια ζωὴ τῆς λύτρωσης καὶ τῆς σωτηρίας μας. Ἀμήν.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως