Κυριακή 8.3.2015

(Κυριακή Β΄ Νηστειῶν Ἑβρ. α΄ 10-β΄ 3)

          Πολλοί εἶναι ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι ἀμφισβητοῦν τήν ἱστορική ἀλήθεια τῶν λόγων τῆς Βίβλου, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ὅμως τούς ἀπαντᾶ μέ τήν σημερινή Ἀποστολική περικοπή. Λέγει δηλαδή γράφοντας πρός τούς Ἑβραίους γύρω ἀπό τό σπουδαῖο θέμα τῆς σωτηρίας μας ὅτι εἶναι βεβαία, γιατί «ἀρχήν λαβοῦσα λαλεῖσθαι διά τοῦ Κυρίου ὑπό τῶν ἀκουσάντων εἰς ἡμᾶς ἐβεβαιώθη».

          Ἀνάμεσά μας ὑπάρχουν ἄνθρωποι πού δέν ἔτυχε νά μελετήσουν σέ βάθος τά ζητήματα πού θίγονται στήν Ἁγία Γραφή συνηθίζουν νά ἀποφαίνονται, μακρυά ἀπό κάθε ἰδέα θεοπνευστίας της, πώς τό περιεχόμενό της εἶναι γέννημα, ὅπως λένε, τῶν ἐθνικοκοινωνικῶν συνθηκῶν τῆς ἐποχῆς της, πράγμα πού πιό ἁπλά σημαίνει πώς δέν
ὑπάρχει ὄχι ἱστορική βάση μά σχεδόν οὔτε ἱστορικός πυρήνας σέ ὅσα μᾶς ἔχουν παραδοθεῖ μέ τά ἱερά μας κείμενα. Ἄλλοι πάλι ἀπό αὐτούς, ἔχοντας μονόπλευρα μελετήσει τά πράγματα καί κυρίως ἔχοντας ἐπηρεασθεῖ ἀπό τά συγγράμματα μιᾶς σειρᾶς ἀρνητῶν καί ὀρθολογιστῶν, πού μερικές φορές ἦταν καί οἱ θεολόγοι τῆς Δύσεως, ἔφθασαν στόν ἴδιο παρανομαστή, διαγράφοντας μέ μία μονοκονδυλιά τήν ἱστορικότητα τῆς χριστιανικῆς ἀλήθειας. Στήν τελευταία τούτη περίπτωση ὑπάγονται οἱ μαρξιστές πού πρεσβεύουν μαζί μέ ἄλλους ὁμοιούς τους πώς τά εὐαγγέλια ἐκφράζουν ταξικούς ἀγῶνες καί περιγράφουν τήν πάλη τῶν τάξεων. Τό περίεργο εἶναι πώς τέτοιες θεωρίες ἀναμασᾶνε καί ὁρισμένοι δικοί μας, μέ μαρξιστική ἀπόκλιση.

          Δέν θά σταθοῦμε ὅμως ἐδῶ πού ἡ ὅλη κατάσταση δείχνει ἔλλειψη ἐπιστημονικῆς συνειδήσεως καί θά περιοριστοῦμε στήν οὐσία τοῦ προβλήματός μας. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος μᾶς βεβαιώνει ὅτι ὑπῆρχαν στήν ἐποχή του αὐτόπται καί αὐτήκοοι μάρτυρες τοῦ Κυρίου πού μέ τά ἴδια τους τά μάτια εἶδαν καί μέ τά ἴδια τους τά αὐτιά ἄκουσαν τίς θεόπνευστες ἀλήθειες πού βγῆκαν ἀπό τό θεῖο στόμα Του καί πού μέ πιστότητα καί βεβαιότητα παρέδωσαν στούς ὑπόλοιπους χριστιανούς τῶν πρώτων ἐκείνων χρόνων. Ἡ πληροφορία εἶναι σημαντική γιατί γράφεται καί δέν δίνεται μέσα στά ἴδια ἱστορικά πλαίσια, στά ὁποῖα καί ἀναφέρεται, πράγμα πού, ὅπως εἶναι αὐτονόητο προσφέρει τήν δυνατότητα τοῦ ἀντίλογου καί τῆς ἀμφισβήτησης. Παρά ταῦτα πουθενά δέν ὑπάρχει ἔστω καί μία μαρτυρία, ὅτι αὐτό πού λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἀμφισβητήθηκε κατά τήν ἱστορικότητά του ἀπό σύγχρονούς του, πού θά εἶχαν στήν διάθεσή τους ἀρκετά ἐπιχειρήματα γιά νά καταδείξουν τήν ὑποτιθέμενη πλάνη ἤ καί τό ἐνδεχόμενο δόλο τοῦ Ἀποστόλου.

          Ὡστόσο ἡ παράδοση σέ μᾶς τῆς ἀλήθειας ἀρχικά μέ τό σῶμα τοῦ Κυρίου καί ἔπειτα μέ τό στόμα τῶν πρώτων ἀκροατῶν του, πού ἦταν οἱ Ἀπόστολοι βεβαιώνεται καί ἀπό μία ἄλλη σκοπιά πού ἐκμηδενίζει κάθε ὑποψία πλάνης ἤ δόλου. Καί ἡ σκοπιά αὐτή εἶναι ἐκείνη πού στηρίζεται στήν ἁγνότητα τῶν προθέσεών τους καί στήν ἔλλειψη κάθε ἰδιοτέλειας συμφέροντος μέσα τους. Ἡ ζωή τῶν Ἀποστόλων, πού ἔγιναν «αὐτόπται καί ὑπηρέτες τοῦ λόγου» ἦταν γεμάτη ἀπό πράξεις εὐγενικῆς καρδιᾶς, ἀπό ἁγνότητα προθέσεων καί ἀπό ἁγιότητα. Δέν εἶναι σέ κανένα τίμιο κριτή εὔκολο νά ἀμφισβητήσει τούτη τήν ἀλήθεια γιατί μαζί της θά κινδύνευε νά ἀμφισβητήσει τήν ἀλήθεια καί τήν δικαιοσύνη.

          Γιά μᾶς τούς πιστούς τό γεγονός ὅτι γιά τήν σωτηρία μας μίλησε ὁ Λυτρωτής Χριστός κι ἔπειτα οἱ στενοί του συνεργάτες εἶναι ἀρκετό γιά νά παραδεχθοῦμε δηλαδή νά πιστέψουμε χωρίς ὅρια μέ βεβαιότητα στά λόγια τῆς Γραφῆς καί νά εὐθυγραμμισθοῦμε μαζί τους. Τό γεγονός ἐξ ἄλλου πώς γιά τήν σωτηρία μας δέν μίλησαν οἱ Ἄγγελοι, ἀλλά ὁ Ἴδιος ὁ Λόγος, παρέχει τό μέτρο τῆς σοβαρότητος τοῦ κηρύγματος αὐτοῦ, πού ἀναφέρεται στό αἰώνιο καί στό τωρινό μας μέλλον. Νά γιατί ὅταν στήν ἴδια του ἐπιστολή ὁ Ἀπόστολος Παῦλος διερωτᾶται μέ ἀπορία «πῶς ἡμεῖς ἐκφευξόμεθα τηλικαύτης ἀμελήσαντες σωτηρίας». Ναί τά λόγια τῆς Γραφῆς πού συνδέονται μέ τήν μεγάλη ὑπόθεση τῆς σωτηρίας μας, δέν παίρνουν κοινωνιολογικές ἤ πολιτικές ἤ οἰκονομολογικές ἑρμηνεῖες. Εἶναι λόγια αὐθεντικά τοῦ οὐρανοῦ, πού μέ ἱστορικά βεβαιομένες συνθῆκες δόθηκαν στήν ἀνθρωπότητα γιά νά γίνουν ὁδοδεῖκτες πορείας πρός τά ἐμπρός καί πρός τά ψηλά.

          Καί δέν είναι βέβαια τίμιο πράγμα νά θέλουμε νά ἀμφισβητήσουμε τήν ἱστορικότητα τῶν προσώπων ἤ τήν ἀλήθεια θέσεων ἐπειδή δέν μποροῦμε ἤ δέν θέλουμε νά ἐφαρμόσουμε στήν ζωή μας αὐτά πού τά πρόσωπα δίδαξαν καί οἱ θέσεις ἐπιβάλλουν.

          Στό διάβα τῆς πορείας τοῦ κόσμου δέν θά λείψουν ποτέ οἱ ἀμφισβητίες. Ὑπῆρχαν καί θά ὑπάρχουν. Σέ μᾶς ἐναπόκειται νά παρασυρθοῦμε ἤ νά ἀντισταθοῦμε. Γιατί ὁ σημερινός λόγος τοῦ Ἀποστόλου Παύλου εἶναι καταπέλτης. Ὅ, τι πιστεύουμε ὅ, τι διαβάζουμε εἶναι δοσμένο ἀπό χέρια γνωστά, ἔντιμα καί ἱερά. Ἡ διαβεβαίωση εἶναι κατηγορηματικά καί πειστικά.

          Ποιός ἔπειτα ἀπ’ αὐτά, θά μποροῦσε νά κρίνει ἐπιπόλαια καί ἀμελέτητα τήν Ἁγία Γραφή;