ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ 22-3-2015

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος σήμερα μέσα ἀπό τὴν ἀποστολική περικοπή μᾶς εἶπε: «Ὅταν ὁ Θεὸς ἔδωσε τὴν ὑπόσχεσή του στὸν Ἀβραάμ, ἐπειδὴ δὲν ὑπῆρχε ἀνώτερος, γιὰ νὰ ὁρκιστεῖ, ὁρκίστηκε στὸν ἑαυτό του, λέγοντας: σοῦ ὑπόσχομαι ὅτι θὰ σὲ εὐλογήσω καὶ θὰ σοῦ δώσω πολλοὺς ἀπογόνους. Ἔτσι πῆρε ὁ Ἀβραὰμ τὴν ὑπόσχεση, καὶ μὲ τὴ μακροθυμία του πέτυχε τὴν ἐκπλήρωσή της. Οἱ ἄνθρωποι ὁρκίζονται σὲ κάποιον ἀνώτερό τους κι ὁ ὄρκος  δίνει γι’ αὐτούς  τέλος σὲ κάθε ἀμφισβήτηση καὶ ὑποδηλώνει ἐπιβεβαίωση. Ἔτσι κι ὁ Θεός, θέλοντας νὰ δείξει πιὸ καθαρὰ σ’ αὐτούς ποὺ θὰ κληρονομήσουν ὅσα ὑποσχέθηκε, ὅτι ἡ ἀπόφασή του ἦταν ἀμετάκλητη, τὴν ἐγγυήθηκε μὲ ὅρκο.

Γιὰ δυὸ, λοιπόν,  ἀμετακίνητα πράγματα, γιὰ τὰ ὁποῖα  εἶναι ἀδύνατο νὰ διαψευστεῖ ὁ Θεός, ἐμεῖς, ποὺ καταφύγαμε σ’ αὐτόν,  ὀφείλουμε νὰ  μείνουμε σταθεροὶ σ’ αὐτὰ ποὺ ἐλπίζουμε. Αὐτή μας ἡ ἐλπίδα μᾶς ἀσφαλίζει καὶ μᾶς βεβαιώνει σὰν ἄγκυρα καὶ μᾶς ὁδηγεῖ στὰ ἐνδότερα τοῦ καταπετάσματος, ὅπου μπῆκε πρὶν ἀπὸ ἐμᾶς καὶ γιὰ χάρη μας ὁ Ἰησοῦς, ἀρχιερέας γιὰ πάντα, ὅπως ὁ Μελχισεδέκ.»

Τὸ σημερινὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα μᾶς μεταφέρει στὴ συγκλονιστικὴ ἐκείνη στιγμὴ ποὺ ὁ Θεὸς συνάπτει διαθήκη μὲ τὸν Ἀβραάμ, ἐπαγγελλόμενος πλούσια εὐλογία καὶ πολλοὺς ἀπογόνους. Κι ὁ Ἀβραὰμ δέχτηκε τὴν ἔνορκη ὑπόσχεση τοῦ Θεοῦ. Οἱ ὑποσχέσεις τοῦ Θεοῦ δὲν δόθηκαν μόνο στὸν Ἀβραὰμ καὶ στοὺς  ἀπογόνους του, ἀλλὰ  σ’ ὅλους τοὺς Ἰσραηλίτες καὶ στὸ νέο Ἰσραήλ, σ΄ ὅλους, δηλαδή,  τοὺς χριστιανούς. Ὁ Χριστὸς καθίσταται ὁ Σωτήρας καὶ ἡ ἐλπίδα ὅλων. Αὐτὴ τὴν ἐλπίδα ὁ Ἀπ. Παῦλος τὴν παρομοιάζει μὲ τὴν ἄγκυρα τῆς ψυχῆς μας. Καὶ λέει ὅτι αὐτὴ μᾶς ἀσφαλίζει ἀπὸ πνευματικοὺς κινδύνους, ἐπειδὴ εἶναι ἀμετακίνητη. Μιλώντας γενικὰ γιὰ ἐλπίδα, ἐννοοῦμε τὴ βεβαιότητα γιὰ κάτι τὸ σημαντικὸ ποὺ θὰ συμβεῖ στὸ ἐγγὺς ἢ ἀπώτερο μέλλον. Κατὰ  τὴν πρὸ Χριστοῦ περίοδο τὸ περιεχόμενο τῆς ἐλπίδας ἦταν ἡ πίστη καὶ ἡ βεβαιότητα γιὰ τὴν ἔλευση τοῦ Μεσσία τοῦ ἀνθρώπινου γένους. Γιὰ τὴ μετὰ Χριστὸ περίοδο ἐλπίδα εἶναι ἡ εἴσοδός μας στὴ βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Αὐτὴ ἡ ἐλπίδα εἶναι γνήσια καὶ αὐθεντικὴ, γιατί πρὶν ἀπὸ ἐμᾶς εἰσῆλθε στὸν οὐρανὸ ὁ ἀναστὰς Χριστός. Ἔπειτα ἡ ἐλπίδα εἶναι ἡ ρίζα τῆς ζωῆς, χωρὶς αὐτὴν ὁ ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ ζήσει. Ὅταν χάσει τὴν ἐλπίδα, χάνει τὴ δύναμη καὶ τὸ κουράγιο τῆς ζωῆς.»

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, χρησιμοποιώντας τὸ παράδειγμα τοῦ Ἀβραὰμ, θέλει νὰ δυναμώσει καὶ νὰ στηρίξει τὴν ἐλπίδα τῶν πιστῶν στὸν Θεὸ καὶ τὶς ὑποσχέσεις του. Γιὰ τὸ λόγο αὐτὸ ἐπικαλεῖται τὸ παράδειγμα τοῦ Ἀβραὰμ καὶ μᾶς θυμίζει τὰ ὅσα τοῦ ὑποσχέθηκε ὁ Θεός ἀλλὰ καὶ πόση πίστη, μακροθυμία, ὑπομονή, ἐλπίδα καὶ ἀδιαμαρτύρητη ὑπακοὴ καὶ συμμόρφωση πρὸς τὸ θεῖο θέλημα ἐπέδειξε ὁ πατριάρχης. Ἑπομένως, ὁ Θεὸς εἶναι πάντα συνεπὴς στὶς ὑποσχέσεις του καὶ εἶναι ἀδύνατο νὰ ἀποδειχθεῖ ψεύτης. Ἔτσι «ἰσχυρὰν παράκλησιν ἔχομεν οἱ καταφυγόντες κρατῆσαι τῆς προκείμενης ἐλπίδος». Ποιὰ ἀκριβῶς εἶναι αὐτὴ ἡ ἐλπίδα; Ἀσφαλῶς πρόκειται γιὰ τὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ποὺ δὲν μποροῦμε νὰ τὴν προσεγγίσουμε διαφορετικὰ παρὰ μόνο μὲ τὴν πίστη καὶ τὴν ἐλπίδα. Ἡ σάρκωση τοῦ Χριστοῦ καὶ τὸ ἀπολυτρωτικό του ἔργο κατέστησε τὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ καὶ τὴ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων παροῦσα στὸ χῶρο καὶ στὸ χρόνο. Ἐν τούτοις εἶναι ἕνα γεγονὸς ποὺ γιὰ νὰ ὁλοκληρωθεῖ, θὰ μεσολαβήσει ὁ θριαμβευτικὸς ἐρχομὸς τοῦ Χριστοῦ ὁ «ὁποῖος θὰ ἀποδώσει ἑκάστῳ κατὰ τὰς πράξεις αὐτοῦ» (Ματθ. 16,27). Ἔτσι, ἡ ἐλπίδα ἐξακολουθεῖ νὰ εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς, ἡ ἐλπίδα ὅλου τοῦ κόσμου. Εἶναι ἡ ἐλπίδα ποὺ δυναμώνει τὴν ζωὴ καὶ τὸν πνευματικό μας ἀγώνα. Ὅταν εἶναι «ζῶσα» (Α΄ Πετρ. 1,3), τότε γίνεται μέσα μας πηγὴ ὑπομονῆς καὶ θάρρους. Ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἐλπίζει στὸν Θεὸ δὲν κάμπτεται μπροστὰ στὶς δυσκολίες καὶ τὶς δοκιμασίες τῆς ζωῆς. Ἐναποθέτει τὴν ἐλπίδα του στὸν Χριστὸ καὶ ἐπικαλεῖται τὴ βοήθειά του μὲ πίστη καὶ ὑπομονή. Ἐφ΄ ὅσον οἱ ὑποσχέσεις τοῦ Θεοῦ παραμένουν ἀμετάκλητες, ἐμεῖς ποὺ καταφεύγουμε στὸν Θεὸ ὀφείλουμε νὰ μείνουμε σταθεροὶ σ’ αὐτὰ ποὺ ἐλπίζουμε. Ὁ Χριστὸς μὲ τὴ θυσία Του ὁδήγησε τὴν ἀνθρωπότητα στὴν ἕνωσή της μὲ τὸν Θεό. Προπορεύτηκε, γιὰ νὰ ἀνοίξει τὸ δρόμο γιὰ μᾶς. Ἡ εἴσοδος αὐτὴ τοῦ Χριστοῦ ὡς πρόδρομου δημιουργεῖ τὴν ἐλπίδα τῶν Χριστιανῶν, ἡ ὁποία ἐλπίδα παρομοιάζεται μὲ τὴν ἄγκυρα ἑνὸς πλοίου. Ἡ ἄγκυρα γαντζώνεται γερὰ καὶ τὸ πλοῖο ποὺ βρίσκεται στὴν τρικυμισμένη ἐπιφάνεια τῆς θάλασσας μένει σταθερό καὶ, ὅσο κι ἂν τὸ κτυποῦν οἱ ἄνεμοι, δὲν πρόκειται νὰ τὸ μετακινήσουν. Χωρὶς ἀμφιβολία ἡ εἰκόνα τῆς ἄγκυρας εἶναι ἡ πιὸ παραστατικὴ παραβολικὴ ἔκφραση τῆς ἐλπίδας.

       Ὁ Ἀπ. Παῦλος παρομοιάζει, λοιπὸν, τὴν ἐλπίδα μας πρὸς τὸν Κύριο μὲ μιὰ ἄγκυρα. Μιὰ ἄγκυρα, ὅμως, ποὺ δὲν βυθίζεται στὸν πυθμένα τῆς θάλασσας ἀλλὰ στὸ ἱερότερο μέρος τοῦ σύμπαντος, στὸν οὐρανό, στὸ θρόνο τοῦ Θεοῦ. Οἱ τρικυμίες, οἱ ἀνεμοθύελλες καὶ οἱ πειρασμοὶ τῆς ζωῆς εἶναι πολλοί, ἀλλὰ ἐμεῖς πρέπει νὰ παλεύουμε καὶ νὰ μὴν ἀντιστεκόμαστε, γιατί μπορεῖ νὰ μὴν ἔχουμε φτάσει στὸν προορισμό μας, ὅμως ἔχουμε ἐκεῖ ἀγκυροβολημένη τὴν ἐλπίδα. Πορευόμαστε ἀκόμα στὴ γῆ κι ὅμως μὲ τὴν βέβαιη ἐλπίδα βρισκόμαστε καὶ ἤδη στὸν οὐρανό. Ἀμήν.-