Κυριακή 22.3.2015

(Κυριακή Δ΄ Νηστειῶν Ἑβρ. 13-20)

«Βεβαιότητα καί ἐλπίδα»

Ταξιδεύοντας στό μέγα πέλαγος τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς δίνει τήν ἄγκυρα ἡ ὁποία μᾶς ἐξασφαλίζει τήν βεβαιότητα καί τήν ἐλπίδα. Βεβαιότης καί ἐλπίς πού προέρχονται ἀπό τόν οὐρανό ὡς βάλσαμο στήν ψυχή, τήν ταλαιπωρημένη ψυχή τοῦ κάθε ἀνθρώπου. Καί ἐμεῖς βεβαίως τά δεχόμαστε διότι προέρχονται ἐξ οὐρανοῦ καί μᾶς σταθεροποιοῦν στόν πνευματικό μας ἀγώνα καί μᾶς ἐξασφαλίζουν τήν κατάκτηση τοῦ στόχου μας.

Σ’ αὐτόν ἐδῶ τόν κόσμο ἡ πορεία τοῦ ἀνθρώπου μοιάζει τῆς μικρῆς σχεδίας πάνω στ’ ἀφρισμένα κύματα τοῦ πελάγου. Πολλές φορές ἡ λογοτεχνία κι ἡ ποίηση, θέλοντας νά μιλήσουν γι’ αὐτῆς τῆς ζωῆς τό πικρό περιεχόμενο ὁμιλοῦν γι’ ἀρμένισμα στίς θάλασσες, χαροπάλεμα μέ τά κύματα, καραβοτσάκισμα στ’ ἁλμυρά βράχια, ναυάγια καί λιμάνια. Ἔτσι μέ παραστατικές εἰκόνες παρουσίασαν τήν πικρή ἀλήθεια καθώς ξεπροβάλλει πίσω ἀπό τήν καθημερινή πραγματικότητα.  

Ὁ καθένας μας πάνω στήν σχεδία του παλεύει ἀπεγνωσμένα νά τά καταφέρει νά σταθεῖ στόν ἀφρό, νά προχωρήσει μπροστά νά φτάσει στό τέρμα. Πόσοι ὅμως ἀλήθεια τά καταφέρνουν. Καί πόσοι δέν μπατάρουν στήν μέση τοῦ δρόμου καί δέν χάνονται στήν δίνη πού δημιουργοῦν τά ρεύματα πού τούς περικυκλώνουν ἐκεῖ καταμεσίς τῆς θάλασσας.

Μιλᾶμε βέβαια παραβολικά. Τήν ζωή μας τούτη παρομοιάζουμε μέ ὠκεανό πού πρέπει νά τόν διαπλεύσουμε. Καί τήν ὕπαρξή μας μέ τήν μικρή σχεδία πού πρέπει νά ἀντέξει στα κύματα καί νά φθάσει στόν ὄρμο τῆς γαλήνης της. Δέν εἶναι βέβαια τοῦ παρόντος νά ξεδιαλύνουμε τό φρικτό ἐρώτημα πού ξεπηδάει αὐθόρμητα σέ τέτοιες στιγμές καί ζητάει ἐξήγηση γιά τή δομή αὐτῆς τῆς ζωῆς μας καί γιά τίς δυσκολίες πού τήν κάνουν νά φαίνεται τόσο φοβερή καί ἐπικίνδυνη ὅσο τό φουρτουνιασμένο πέλαγος. Ἄλλοτε εἴχαμε τήν εὐκαιρία ν’ ἀσχοληθοῦμε μ’ αὐτό τό θέμα. Σήμερα χρειάζεται νά σταθοῦμε σέ μία ἄλλη λεπτομέρεια πού κι αὐτή ἔχει τεράστια σημασία. Κι αὐτή εἶναι πώς σ’ αὐτό μας τό ταξίδι μποροῦμε, σάν θέλουμε, νά ἔχουμε μαζί μας τουλάχιστον μία ἄγκυρα πού ἔχει τήν δύναμη σέ δύσκολη φάση νά μᾶς κρατήσει σταθερά στήν ἐπιφάνεια καί νά μᾶς σιγουρέψει ἀπό τόν κίνδυνο τοῦ ἀφανισμοῦ.

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος τήν ἄγκυρα αὐτή τήν ὀνομάζει ἐλπίδα καί προσδιορίζει τό περιεχόμενό της. Εἶναι ἐλπίδα πού στηρίζεται στόν οὐρανό καί ἀπό ἐκεῖ ἀντλεῖ τήν δύναμη γιά στερέωση καί ἀσφάλεια τῆς μοναχικῆς μας σχεδίας. Γνωστή καί ἀπό τά παλαιά χρόνια ἡ ἐλπίδα, φαίνεται νά εἶναι τό πιό πολύτιμο ἐφόδιο, πού ἀπέμεινε στόν ἄνθρωπο. Αὐτή μαλακώνει τόν πόνο καί δυναμώνει τήν θέληση. Αὐτή ἐπίσης σταθεροποιεῖ τίς δυνάμεις μας καί ἀπαλύνει τήν πίκρα μας. Αὐτή χαρίζει ἐπάνω μας τήν ἀπαντοχή καί μικραίνει τίς συνέπειες τοῦ κακοῦ πού μᾶς παραδέρνει. Καί ὅταν ὅλοι καί ὅλα μᾶς ἐγκαταλείπουν, τελευταία μένει ἡ ἐλπίδα δίπλα μας, πιστός σύντροφος ἕτοιμος νά ἀνοίξει μπροστά μας τήν αὐλαία τοῦ κόσμου γιά νά μᾶς χαρίσει νέες εὐάρεστες ἐμπειρίες.

Ὡστόσο οἱ ἐλπίδες αὐτές πού εἶναι γέννημα ψυχικό μας καί ἀνάγκη ἐπιτακτική γιά τήν ὕπαρξή μας ἀποδεικνύονται πολλές φορές φροῦδες. Τότε ἐφαρμόζεται ὁ λόγος ἐκείνων πού ὀνόμαζαν τίς ἀνθρώπινες ἐλπίδες «τῶν γργορούντων ἐνύπνια». Ναί, μάταιες κι ἀνεκπλήρωτες ἐλπίδες, πού μένουν ὄνειρα ἀπατηλά «σκιάς ἀσθενέστερα». Μά ἡ ἐλπίδα γιά τήν ὁποία μᾶς μιλᾶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος δέν μοιάζει μ’ αὐτές τίς ἐλπίδες. Ἡ ἐλπίδα τοῦ Ἀποστόλου Παύλου εἶναι ζωντανή παρουσία στήν ζωή μας. Εἶναι θεμελιωμένη ὄχι στό συναίσθημα καί στήν ψυχολογική ἀναγκαιότητα. Εἶναι ἡ ἐλπίδα πρός τόν Θεό σάν κυβερνήτη τῆς ζωῆς μας, σάν πατέρα προσωπικό μας. Αὐτή ἡ ἐλπίδα εἶναι ἐκείνη πού «οὐ καταισχύνη» αὐτούς πού τήν ἔχουν, ἀλλά ἀντίθετα τούς δικαιώνει τίς πρoσδοκίες καί τούς ἀμείβει στήν σταθερότητα.

     Πόσο διαφoρετική γίνεται ἡ ποντοπόρα ἐξέλιξή μας μέσα στόν κόσμο σάν ἔχουμε τήν ἄγκυρα τῆς ἐλπίδος αὐτῆς. Καί τί ἀσφάλεια καί βεβαιότητα δέν νοιώθουμε καθώς παλεύουμε μέ τά κύματα καί βρεχόμαστε ἀπ’ αὐτά πάνω στήν σχεδία μας. Μπορεῖ οἱ συνθῆκες νά εἶναι δύσκολες καί οἱ κίνδυνοι πολλοί. Ὅμως ἡ ἄγκυρα αὐτή στήν κατάλληλη στιγμή ρίχνεται γιά ν’ ἀκινητοποιήσει σωτήρια τό πόστο μας καί νά ἀποτρέψει τόν καταποντισμό μας. Στ’ ἀλήθεια δέν θά μποροῦσε νά βρεθεῖ πιό ἐπιτυχημένη εἰκόνα γιά νά παρουσιάσει τίς δυνατότητες τῆς ἐλπίδος μας στό Θεό ἀπ’ αὐτήν ἐδῶ.

     Κι εἶναι γιά ὅλους μας παρήγορον νά ξέρουμε πώς διαθέτουμε τό ἀκαταμάχητο αὐτό ὅπλο γιά νά ἀγωνισθοῦμε μέ σθένος καί νά βγοῦμε νικητές στόν ἀγώνα αὐτόν τῆς ζωῆς.

     Δέν εἶναι δύσκολο νά ἐφοδιασθοῦμε μέ τήν ἄγκυρα αὐτήν. Γιά νά μποροῦμε μέ διαφορετικό μάτι ν’ ἀντικρύζουμε τήν πραγματικότητα. Γιά νά ἔχουμε μαζί μας τήν σωτηρία μας.