Κυριακή των Βαίων.
«Ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου, ὁ βασιλεὺς τοῦ Ἰσραήλ» (Ιω. 12, 13).
Ο Κύριός μας μετά την ανάσταση του Λαζάρου στη Βηθανία, συνοδευόμε-νος από τους μαθητές του και πλήθος λαού, ανεβαίνει στα Ιεροσόλυμα. Κό-σμος πολύς τον υποδέχεται θριαμβευτι-κά με τα βαία των φοινίκων στα χέρια, στρώνοντας κλαδιά και ρούχα στο δρόμο και φωνάζοντας το «ὡσαννά, εὐλογη-μένος ὁ ἐρχό¬μενος ἐν ὀνόματι Κυρίου, ὁ βασιλεὺς τοῦ Ἰσραήλ».
Ο κόσμος θεωρεί τον Χριστό σαν κοσμικό, επίγειο βασιλέα ο οποίος θα εγκαταστήσει τον θρόνο του στην Ιερή Πόλη, θα ενώσει κάτω από το σκήπτρο του τον υπόδουλο λαό και θα υποτάξει με τη δύναμή του τους κατακτητές. Ό-μως ο Κύριος πορεύεται καθισμένος «ἐπὶ πῶλον ὄνου». Πορεύεται προς το μαρτύ-ριο και το θάνατο. Θρόνος του θα γίνει ο Σταυρός. Δύναμη και δόξα του θα είναι η σταυρική του θυσία (γι' αυτό στις ορ-θόδοξες παραστάσεις της Σταυρώσεως η επιγραφή πάνω, στην κορυφή του Σταυρού, δεν γράφει Ιησούς Ναζωραίος Βασιλεύς Ιουδαίων αλλά ο Βασιλεύς της δόξης). Με αυτή τη δύναμη της σταυρι-κής θυσίας θα κατανικήσει τον διάβολο και θα ελευθερώσει τον άνθρωπο.
Τι ήταν ο Χριστός; Τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος, δηλαδή εντελώς α-ναμάρτητος. Και ως αναμάρτητος δεν είχε καμιά σχέση με το θάνατο. Ο θάνα-τος είναι συνέπεια της αμαρτίας. Επο-μένως ο Κύριος που όχι μόνο δεν αμάρ-τησε αλλά και δεν μπορούσε να αμαρ-τήσει ήταν ελεύθερος από το θάνατο. Και όμως παραιτείται από το δικαίωμά του να ζήσει, θυσιάζει τη ζωή του θελη-ματικά για τη σωτηρία του ανθρώπου, για τη δική μας σωτηρία.
Παρόμοια ως δημιουργός του κό-σμου είχε κάθε δικαίωμα να απολαμ-βάνει τα καλά και ωραία της δημιουργί-ας του· τα πουλιά και τα δένδρα, τα λου-λούδια και τον ουρανό, τα πάντα. Και όμως αντί αυτών και αντί όλων των ευ-εργεσιών, υλικών και πνευματικών, προς τους ανθρώπους καταδέχεται, με τη θέλησή του, «τούς εμπτυσμούς, τά ραπίσματα, τά κολαφίσματα, τάς ὕβρεις, τούς γέλωτας, τήν πορφυράν χλαίναν, τόν κάλαμον, τόν σπόγγον, τό ὄξος, τούς ἥλους, τήν λόγχην, καί πρό πάντων, τόν σταυρόν». Και επειδή όλα αυτά και τον θάνατο τα έπαθε, επαναλαμβάνουμε, όχι διότι ήταν υποχρεωμένος να τα πά-θει αλλά διότι ήθελε για μας να τα πά-θει, γι' αυτό και δικαίως αναστήθηκε και χάρισε στην πεσμένη ανθρώπινη φύση αντί της φθοράς την αφθαρσία και αντί του θανάτου την αθανασία και επί πλέ-ον μας άφησε υπόδειγμα ζωής. Δηλαδή το πως πρέπει και εμείς να ζούμε. Εμείς που είμαστε ενωμένοι μαζί του, καθώς με το άγιο Βάπτισμα και την κοινωνία του Σώματος και του Αίματός του γίνα-με και είμαστε μέλη του δικού του Σώ-ματος, της Εκκλησίας του.
Με τέτοια διάθεση, με τέτοιο σταυ-ρικό φρόνημα ας περάσουμε τη ζωή μας, ιδιαίτερα δε την Μ. Εβδομάδα που μας έρχεται. Δηλαδή όχι μόνο να αποφεύ-γουμε την αμαρτία, το οποίο είναι βασι-κό και απαραίτητο, όχι όμως και αρκετό. Χρειάζεται ακόμη, αφ’ ενός μεν να πα-ραιτούμαστε, να αφήνουμε χάριν των άλλων αυτά που φαίνεται ότι τα δικαι-ούμαστε και μας δίνουν ανάπαυση και μας προκαλούν ευχαρίστηση, αφ’ ετέρου δε να δεχόμαστε ευχαρίστως αυτά που έχουν κόπο και πόνο, αυτά που μας φαίνονται δυσάρεστα. Έτσι χτυπιέται και με τη χάρη του Θεού εξαλείφεται η φιλαυτία, η αρρώστια αυτή που μπήκε στη ζωή του ανθρώπου μετά την πτώση του και από την οποία προέρχονται όλα τα άλλα πάθη και οι ποικίλες αμαρτίες. Έτσι αρχίζει να ανατέλλει μέσα μας η ζωή της αγιότητας και η ομοιότητά μας με το Χριστό.
Εισέρχεται λοιπόν στα Ιεροσόλυμα ο Κύριος και πηγαίνει για να πάθει, να σταυρωθεί αλλά και να αναστηθεί. Και η Εκκλησία όλες αυτές τις μέρες παρα-κολουθεί, και βοηθά και εμάς να παρα-κολουθήσουμε με τα κατάλληλα ανα-γνώσματα, τους ύμνους και την εν γένει λατρευτική ζωή, την πορεία αυτή του Χριστού προς το πάθος και τον θρίαμβο.
Οι τρεις πρώτες ημέρες της Μεγά-λης αυτής Εβδομάδος είναι προπαρα-σκευαστικές. Οι ακολουθίες των ημερών αυτών ονομάζονται "του Νυμφίου". Ο Χριστός είναι ο Νυμφίος της Εκκλησίας αλλά και της κάθε ψυχής. Η κάθε χρι-στιανική ψυχή είναι νύμφη του Χριστού. Ποιο το χαρακτηριστικό της πραγματι-κής νύμφης; Η αγάπη της προς το νυμ-φίο. Είναι τόσο δυνατή που την κάνει να μη έχει μάτια για άλλον. Έτσι και εμείς, όλον τον πόθο και όλη την αγάπη μας να στρέψουμε προς τον Χριστό. Και σε αυτό αποβλέπει όλη η χριστιανική α-σκητική ζωή με τη νηστεία την προσευ-χή, την άσκηση της αγάπης, τις θείες Λειτουργίες.
Την Μ. Δευτέρα «μνείαν ποιούμεθα του παγκάλου Ιωσήφ», ο οποίος αποτε-λεί προτύπωση του Χριστού. Φθονήθηκε από τους αδελφούς του, ρίχτηκε σε λάκ-κο, πουλήθηκε, όμως βασίλευσε της Αι-γύπτου και έθρεψε το λαό.
Την Μ. Τρίτη διαβάζεται η παραβο-λή των δέκα παρθένων για να μας προ-τρέψουν να έχουμε εγρήγορση και να φροντίσουμε να στολίσουμε τις ψυχές μας με το λάδι των αρετών, της χάριτος του Αγίου Πνεύματος, για να μπορέ-σουμε να μπούμε στον ουράνιο νυμφώ-να.
Μ. Τετάρτη. Θυμόμαστε την πόρνη που άλειψε με μύρο τον Κύριο για να μάθουμε πόσο μεγάλο πράγμα είναι η μετάνοια.
Την Μ. Πέμπτη εορτάζουμε τον ιερό νηπτήρα, το μυστικό Δείπνο, δηλαδή την παράδοση της θείας Ευχαριστίας και την προδοσία.
Την Μ. Παρασκευή τα άγια και σω-τήρια και φρικτά Πάθη, προ πάντων δε τον Σταυρόν και τον θάνατον. Η αποκο-ρύφωση της ταπείνωσης και της αγά-πης. Ο βασιλεύς της δόξης με όλο το με-γαλείο της θείας αγάπης.
Το Μ. Σάββατο εορτάζομεν τήν θε-όσωμον Ταφήν, καί τήν εις Άδου Κάθο-δον.
Κυριακή του Πάσχα. Ο θρίαμβος της Αναστάσεως.
Οι απειθείς και μέχρι σήμερα απει-θούντες Ιουδαίοι ουδέποτε κατάλαβαν, παρά τις φωνές των προφητών, ότι ο Μεσσίας είναι παθητός, γι’ αυτό και έ-μειναν και μένουν μακριά του. Αλλά και πολλοί χριστιανοί ουδέποτε κατάλαβαν ότι «ἡ ὀδός τοῦ Θεοῦ είναι σταυρός κα-θημερινός» γι' αυτό και πνευματικά α-ποτυγχάνουν. Εμείς όμως ας καταλά-βουμε καλά αυτό που λέει ο άγ. Μακά-ριος, ότι δηλαδή δεν είναι δυνατόν χωρίς παθήματα και την τραχεία και στενή και τεθλιμένη οδό να εισέλθει κάποιος στην πόλη των αγίων και να αναπαυθεί και να συμβασιλεύσει με τον βασιλέα Χριστό.
«Δεῦτε» λοιπόν «καὶ ἡμεῖς, κεκα-θαρμέναις διανοίαις, συμπορευθῶμεν αὐτῷ, καὶ συσταυρωθῶμεν, καὶ νεκρω-θῶμεν δι’ αὐτόν, ταῖς τοῦ βίου ἡδο¬ναῖς, ἵνα καὶ συζήσωμεν αὐτῷ… ἐν τῇ Βασι-λείᾳ τῶν οὐρανῶν». Αμήν.
«Ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου, ὁ βασιλεὺς τοῦ Ἰσραήλ» (Ιω. 12, 13).
Ο Κύριός μας μετά την ανάσταση του Λαζάρου στη Βηθανία, συνοδευόμε-νος από τους μαθητές του και πλήθος λαού, ανεβαίνει στα Ιεροσόλυμα. Κό-σμος πολύς τον υποδέχεται θριαμβευτι-κά με τα βαία των φοινίκων στα χέρια, στρώνοντας κλαδιά και ρούχα στο δρόμο και φωνάζοντας το «ὡσαννά, εὐλογη-μένος ὁ ἐρχό¬μενος ἐν ὀνόματι Κυρίου, ὁ βασιλεὺς τοῦ Ἰσραήλ».
Ο κόσμος θεωρεί τον Χριστό σαν κοσμικό, επίγειο βασιλέα ο οποίος θα εγκαταστήσει τον θρόνο του στην Ιερή Πόλη, θα ενώσει κάτω από το σκήπτρο του τον υπόδουλο λαό και θα υποτάξει με τη δύναμή του τους κατακτητές. Ό-μως ο Κύριος πορεύεται καθισμένος «ἐπὶ πῶλον ὄνου». Πορεύεται προς το μαρτύ-ριο και το θάνατο. Θρόνος του θα γίνει ο Σταυρός. Δύναμη και δόξα του θα είναι η σταυρική του θυσία (γι' αυτό στις ορ-θόδοξες παραστάσεις της Σταυρώσεως η επιγραφή πάνω, στην κορυφή του Σταυρού, δεν γράφει Ιησούς Ναζωραίος Βασιλεύς Ιουδαίων αλλά ο Βασιλεύς της δόξης). Με αυτή τη δύναμη της σταυρι-κής θυσίας θα κατανικήσει τον διάβολο και θα ελευθερώσει τον άνθρωπο.
Τι ήταν ο Χριστός; Τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος, δηλαδή εντελώς α-ναμάρτητος. Και ως αναμάρτητος δεν είχε καμιά σχέση με το θάνατο. Ο θάνα-τος είναι συνέπεια της αμαρτίας. Επο-μένως ο Κύριος που όχι μόνο δεν αμάρ-τησε αλλά και δεν μπορούσε να αμαρ-τήσει ήταν ελεύθερος από το θάνατο. Και όμως παραιτείται από το δικαίωμά του να ζήσει, θυσιάζει τη ζωή του θελη-ματικά για τη σωτηρία του ανθρώπου, για τη δική μας σωτηρία.
Παρόμοια ως δημιουργός του κό-σμου είχε κάθε δικαίωμα να απολαμ-βάνει τα καλά και ωραία της δημιουργί-ας του· τα πουλιά και τα δένδρα, τα λου-λούδια και τον ουρανό, τα πάντα. Και όμως αντί αυτών και αντί όλων των ευ-εργεσιών, υλικών και πνευματικών, προς τους ανθρώπους καταδέχεται, με τη θέλησή του, «τούς εμπτυσμούς, τά ραπίσματα, τά κολαφίσματα, τάς ὕβρεις, τούς γέλωτας, τήν πορφυράν χλαίναν, τόν κάλαμον, τόν σπόγγον, τό ὄξος, τούς ἥλους, τήν λόγχην, καί πρό πάντων, τόν σταυρόν». Και επειδή όλα αυτά και τον θάνατο τα έπαθε, επαναλαμβάνουμε, όχι διότι ήταν υποχρεωμένος να τα πά-θει αλλά διότι ήθελε για μας να τα πά-θει, γι' αυτό και δικαίως αναστήθηκε και χάρισε στην πεσμένη ανθρώπινη φύση αντί της φθοράς την αφθαρσία και αντί του θανάτου την αθανασία και επί πλέ-ον μας άφησε υπόδειγμα ζωής. Δηλαδή το πως πρέπει και εμείς να ζούμε. Εμείς που είμαστε ενωμένοι μαζί του, καθώς με το άγιο Βάπτισμα και την κοινωνία του Σώματος και του Αίματός του γίνα-με και είμαστε μέλη του δικού του Σώ-ματος, της Εκκλησίας του.
Με τέτοια διάθεση, με τέτοιο σταυ-ρικό φρόνημα ας περάσουμε τη ζωή μας, ιδιαίτερα δε την Μ. Εβδομάδα που μας έρχεται. Δηλαδή όχι μόνο να αποφεύ-γουμε την αμαρτία, το οποίο είναι βασι-κό και απαραίτητο, όχι όμως και αρκετό. Χρειάζεται ακόμη, αφ’ ενός μεν να πα-ραιτούμαστε, να αφήνουμε χάριν των άλλων αυτά που φαίνεται ότι τα δικαι-ούμαστε και μας δίνουν ανάπαυση και μας προκαλούν ευχαρίστηση, αφ’ ετέρου δε να δεχόμαστε ευχαρίστως αυτά που έχουν κόπο και πόνο, αυτά που μας φαίνονται δυσάρεστα. Έτσι χτυπιέται και με τη χάρη του Θεού εξαλείφεται η φιλαυτία, η αρρώστια αυτή που μπήκε στη ζωή του ανθρώπου μετά την πτώση του και από την οποία προέρχονται όλα τα άλλα πάθη και οι ποικίλες αμαρτίες. Έτσι αρχίζει να ανατέλλει μέσα μας η ζωή της αγιότητας και η ομοιότητά μας με το Χριστό.
Εισέρχεται λοιπόν στα Ιεροσόλυμα ο Κύριος και πηγαίνει για να πάθει, να σταυρωθεί αλλά και να αναστηθεί. Και η Εκκλησία όλες αυτές τις μέρες παρα-κολουθεί, και βοηθά και εμάς να παρα-κολουθήσουμε με τα κατάλληλα ανα-γνώσματα, τους ύμνους και την εν γένει λατρευτική ζωή, την πορεία αυτή του Χριστού προς το πάθος και τον θρίαμβο.
Οι τρεις πρώτες ημέρες της Μεγά-λης αυτής Εβδομάδος είναι προπαρα-σκευαστικές. Οι ακολουθίες των ημερών αυτών ονομάζονται "του Νυμφίου". Ο Χριστός είναι ο Νυμφίος της Εκκλησίας αλλά και της κάθε ψυχής. Η κάθε χρι-στιανική ψυχή είναι νύμφη του Χριστού. Ποιο το χαρακτηριστικό της πραγματι-κής νύμφης; Η αγάπη της προς το νυμ-φίο. Είναι τόσο δυνατή που την κάνει να μη έχει μάτια για άλλον. Έτσι και εμείς, όλον τον πόθο και όλη την αγάπη μας να στρέψουμε προς τον Χριστό. Και σε αυτό αποβλέπει όλη η χριστιανική α-σκητική ζωή με τη νηστεία την προσευ-χή, την άσκηση της αγάπης, τις θείες Λειτουργίες.
Την Μ. Δευτέρα «μνείαν ποιούμεθα του παγκάλου Ιωσήφ», ο οποίος αποτε-λεί προτύπωση του Χριστού. Φθονήθηκε από τους αδελφούς του, ρίχτηκε σε λάκ-κο, πουλήθηκε, όμως βασίλευσε της Αι-γύπτου και έθρεψε το λαό.
Την Μ. Τρίτη διαβάζεται η παραβο-λή των δέκα παρθένων για να μας προ-τρέψουν να έχουμε εγρήγορση και να φροντίσουμε να στολίσουμε τις ψυχές μας με το λάδι των αρετών, της χάριτος του Αγίου Πνεύματος, για να μπορέ-σουμε να μπούμε στον ουράνιο νυμφώ-να.
Μ. Τετάρτη. Θυμόμαστε την πόρνη που άλειψε με μύρο τον Κύριο για να μάθουμε πόσο μεγάλο πράγμα είναι η μετάνοια.
Την Μ. Πέμπτη εορτάζουμε τον ιερό νηπτήρα, το μυστικό Δείπνο, δηλαδή την παράδοση της θείας Ευχαριστίας και την προδοσία.
Την Μ. Παρασκευή τα άγια και σω-τήρια και φρικτά Πάθη, προ πάντων δε τον Σταυρόν και τον θάνατον. Η αποκο-ρύφωση της ταπείνωσης και της αγά-πης. Ο βασιλεύς της δόξης με όλο το με-γαλείο της θείας αγάπης.
Το Μ. Σάββατο εορτάζομεν τήν θε-όσωμον Ταφήν, καί τήν εις Άδου Κάθο-δον.
Κυριακή του Πάσχα. Ο θρίαμβος της Αναστάσεως.
Οι απειθείς και μέχρι σήμερα απει-θούντες Ιουδαίοι ουδέποτε κατάλαβαν, παρά τις φωνές των προφητών, ότι ο Μεσσίας είναι παθητός, γι’ αυτό και έ-μειναν και μένουν μακριά του. Αλλά και πολλοί χριστιανοί ουδέποτε κατάλαβαν ότι «ἡ ὀδός τοῦ Θεοῦ είναι σταυρός κα-θημερινός» γι' αυτό και πνευματικά α-ποτυγχάνουν. Εμείς όμως ας καταλά-βουμε καλά αυτό που λέει ο άγ. Μακά-ριος, ότι δηλαδή δεν είναι δυνατόν χωρίς παθήματα και την τραχεία και στενή και τεθλιμένη οδό να εισέλθει κάποιος στην πόλη των αγίων και να αναπαυθεί και να συμβασιλεύσει με τον βασιλέα Χριστό.
«Δεῦτε» λοιπόν «καὶ ἡμεῖς, κεκα-θαρμέναις διανοίαις, συμπορευθῶμεν αὐτῷ, καὶ συσταυρωθῶμεν, καὶ νεκρω-θῶμεν δι’ αὐτόν, ταῖς τοῦ βίου ἡδο¬ναῖς, ἵνα καὶ συζήσωμεν αὐτῷ… ἐν τῇ Βασι-λείᾳ τῶν οὐρανῶν». Αμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου