ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΤΥΡΙΝΗΣ

(Μθ. 6, 14-21)

Αὔ­ρι­ο ξε­κι­νά­ει ἡ πε­ρί­ο­δος τῆς ἁ­γί­ας καὶ με­γά­λης Τεσ­σα­ρα­κο­στῆς. «Τὸ στά­δι­ο τῶν ἀ­ρε­τῶν ἠ­νέ­ω­κται, οἱ βου­λό­με­νοι ἀθλῆ­σαι εἰ­σέλ­θε­τε», ψάλ­λει ἡ Ἐκ­κλη­σί­α μας, κα­λῶν­τας μας σὲ ἀ­γῶνα πνευ­μα­τι­κό.

Ὁ ἀ­λη­θι­νὸς Χρι­στια­νὸς πρέ­πει πάν­το­τε νὰ βρί­σκε­ται σὲ ἐ­γρή­γορ­ση πνευ­μα­τι­κή, ἰ­δι­αί­τε­ρα, ὅ­μως, τὴν πε­ρί­ο­δο τῆς με­γά­λης Τεσ­σα­ρα­κο­στῆς. Αὐ­τὴ τὴν πε­ρί­ο­δο λοι­πὸν ὁ κά­θε Χρι­στια­νὸς πρέ­πει νὰ προ­σέ­χει τὶς πα­γί­δες καὶ τοὺς πει­ρα­σμοὺς τοῦ δια­βό­λου. Στὸν ἀ­γῶνα αὐ­τὸ ὁ Χρι­στια­νὸς ἐ­νι­σχύ­ε­ται μὲ τὴν πί­στη, τὴν προ­σευ­χή, τὴν ἐ­λε­η­μο­σύ­νη καὶ τὴ νη­στεί­α.

Ὁ Κύ­ρι­ος πα­ρέ­χει τὴ χά­ρη τοῦ Πα­να­γί­ου Πνεύ­μα­τος καὶ συγ­χω­ρεῖ τὶς ἁ­μαρ­τί­ες μας, μὲ τὴν προ­ϋ­πό­θε­ση, ὅ­μως, ὅ­τι καὶ ἐ­μεῖς ἀ­γω­νι­ζό­μα­στε νὰ τη­ρή­σου­με τὸ θέ­λη­μά του. Ἡ οὐ­ρά­νι­α μα­κα­ρι­ό­τη­τα δὲν κερ­δί­ζε­ται χω­ρὶς τὴ δι­κή μας θέ­λη­ση, χω­ρὶς τὴν εἰ­λι­κρι­νῆ μας με­τά­νοι­α, χω­ρὶς τὸν πνευ­μα­τι­κό μας ἀ­γῶ­να καὶ κυ­ρί­ως χω­ρὶς ἡ καρ­δί­α μας νὰ ξε­χει­λί­ζει ἀ­πὸ ἀ­γά­πη καὶ συγ­χω­ρητι­κό­τη­τα γιὰ τοὺς συ­ναν­θρώ­πους μας. Εἰ­δι­κὰ τὸ θέ­μα τῆς ἀ­γά­πης, εἶ­ναι πο­λὺ ση­μαν­τι­κὸ ἀ­φοῦ κα­θο­ρί­ζει οὐ­σι­α­στι­κὰ καὶ τὴν ἄ­φε­ση τῶν δικῶν μας ἁ­μαρ­τι­ῶν καὶ κατ᾽ ἐ­πέ­κτα­ση ἐ­πη­ρε­ά­ζει τὴν ἴ­δια τὴ σω­τη­ρί­α μας.

Πι­ὸ συγ­κε­κρι­μέ­να, ἡ χρι­στια­νι­κὴ ἀ­γά­πη, δη­λα­δὴ ἡ ἀ­γά­πη ποὺ ὅ­λοι μας, κα­θὸ βα­πτι­σμέ­νοι Χρι­στια­νοί, πρέ­πει νὰ ἐ­πι­δει­κνύ­ου­με, δὲν πρέ­πει νὰ πε­ρι­ο­ρί­ζε­ται στὴν οἰ­κο­γέ­νει­α, τοὺς φί­λους καὶ τοὺς γνω­στούς, ἀλ­λὰ νὰ προ­σφέ­ρε­ται ἀ­δι­ά­κρι­τα πρὸς ὅ­λους τοὺς ἀν­θρώ­πους. Ἀ­κό­μη καὶ αὐ­τοὺς ποὺ ἐν­δε­χο­μέ­νως μᾶς λύ­πη­σαν, μᾶς ἔ­βλα­ψαν, μᾶς ἀ­δί­κη­σαν, μᾶς ζήμι­ω­σαν, μᾶς συ­κο­φάν­τη­σαν. Αὐ­τὴ εἶ­ναι ἡ ὁ­δὸς ποὺ ὁ Θε­ὸς ἐ­πι­θυ­μεῖ νὰ πο­ρευ­τοῦ­με, γι᾽ αὐ­τὸ καὶ λέ­ει: «Ἐ­ὰν γὰρ ἀ­φῆ­τε τοῖς ἀν­θρώ­ποις τὰ πα­ρα­πτώ­μα­τα αὐ­τῶν, ἀ­φή­σει καὶ ὑ­μῖν ὁ πα­τὴρ ὑ­μῶν ὁ οὐ­ρά­νι­ος˙ ἐ­ὰν δὲ μὴ ἀ­φῆ­τε τοῖς ἀν­θρώ­ποις τὰ πα­ρα­πτώ­μα­τα αὐ­τῶν, οὐ­δὲ ὁ πα­τὴρ ὑ­μῶν ἀ­φή­σει τὰ πα­ρα­πτώ­μα­τα ὑ­μῶν».

Αὐ­τὴ εἶ­ναι ἡ ὁ­δὸς τῆς συγ­χω­ρη­τι­κό­τη­τας. Ὁ Θε­ὸς τῆς ἀ­γά­πης, τοῦ ἐ­λέ­ους, τῆς εὐ­σπλα­χνί­ας καὶ τῆς εἰ­ρή­νης, συγ­χω­ρεῖ καὶ ἐ­λε­εῖ καὶ εὐ­σπλα­χνί­ζε­ται, ἀν­τα­πο­κρι­νό­με­νος στὴ δι­κή μας προ­θυ­μί­α νὰ συγ­χω­ρή­σου­με τοὺς ἄλ­λους. Ἡ συγ­χώ­ρη­ση τῶν δι­κῶν μας σφαλ­μά­των ἀ­πὸ τὸν Θε­ὸ ἐ­ξαρ­τᾶ­ται ἀ­πὸ τὸ ἐ­ὰν ἐ­μεῖς συγ­χω­ροῦ­με τοὺς ἄλ­λους. Ὅ­σο πα­ρά­δο­ξο καὶ νὰ ἀ­κού­γε­ται γιὰ τὴ ση­με­ρι­νὴ πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, ὅ­που ὅ­λα κρί­νον­ται μὲ βά­ση τὴν ἐ­ξου­σί­α, τὴν ἐ­πι­βο­λή, τὴν αὐ­το­προ­βο­λή, τὴν ἐ­ξου­θέ­νω­ση τοῦ ἄλ­λου, ἐν­τού­τοις εἶ­ναι αὐ­τὸ ποὺ ὁ ἴ­διος ὁ Θε­ὸς θέ­τει ὡς προ­ϋ­πό­θε­ση σω­τη­ρί­ας. Ὁ Χρι­στι­α­νι­σμὸς βρί­σκε­ται στὸν ἀν­τί­πο­δα τῆς κο­σμι­κῆς ἀν­τίληψης τῶν πραγ­μά­των. Γιὰ τὸν κό­σμο ἰ­σχύ­ει καὶ ἔ­χει ἀ­πε­ρι­ό­ρι­στη ἀ­ξί­α ἡ ὑ­πε­ρη­φά­νεια, ὁ ἐ­γω­ι­σμός, ἡ ἐκ­δί­κη­ση. Ὁ Χρι­στι­α­νι­σμός, ὅ­μως, ὡς ἡ ἐν Χρι­στῷ ζω­ή, μι­λᾶ, κη­ρύτ­τει καὶ ζη­τᾶ τὴν ἐ­φαρ­μο­γὴ τῆς κα­ταλ­λα­γῆς καὶ τῆς συγ­χω­ρη­τι­κό­τη­τας τῶν ἀν­θρώ­πων.

Ὅ­λοι εἴ­μα­στε ἔ­νο­χοι ἔ­ναν­τι κά­ποιων ἀν­θρώ­πων. Ἀ­πὸ ἀ­προ­σε­ξί­α, ἀ­πὸ ἐ­πι­πο­λαι­ό­τη­τα, ἀ­πὸ ἀ­μέ­λει­α, ἴ­σως καὶ ἀ­πὸ ἀ­δυ­να­μί­α, σφάλ­λου­με σὲ κά­τι. Ἄλ­λος λί­γο ἄλ­λος πο­λύ. Ἐ­μεῖς ἐ­πη­ρε­ά­ζου­με κά­ποιους καὶ κά­ποιοι ἄλ­λοι κά­νουν λά­θη εἰς βά­ρος ἄλ­λων. Ἔ­τσι ὁ Θε­ὸς ἔρ­χε­ται καὶ φι­λάν­θρω­πα κά­νει μί­α συμ­φω­νί­α μα­ζί μας λέ­γον­τάς μας, τρό­πον τι­νά: «ἐ­γὼ θὰ σᾶς συγ­χω­ρέ­σω, ἐ­φό­σον καὶ ἐ­σεῖς συν­δι­αλ­λα­γῆ­τε καὶ συγ­χω­ρέ­σε­τε, ἐ­γὼ θὰ εἶ­μαι ἐ­λε­ή­μων ἀ­πέ­ναν­τί σας, ἐ­φό­σον εἶ­στε καὶ ἐ­σεῖς ἀ­πέ­ναν­τι τῶν ἀ­δελ­φῶν σας, ἐ­γὼ θὰ ξε­χά­σω τὰ σφάλ­μα­τά σας, ἐ­φό­σον ξε­χά­σε­τε καὶ ἐ­σεῖς αὐ­τὰ τοῦ πλη­σί­ον σας, ἐ­γὼ δὲν θὰ λά­βω ὑ­πό­ψη τὴν ἐκ μέ­ρους σας πα­ρά­βα­ση τοῦ νό­μου μου, φτά­νει καὶ ἐ­σεῖς νὰ δεί­ξε­τε ἀ­γά­πη, ἐ­πι­εί­κει­α, συμ­πό­νια στὸν συ­νάν­θρω­πό σας, ἐ­γὼ θὰ σᾶς ἀ­να­παύ­σω, ἐ­φό­σον καὶ ἐ­σεῖς δὲν μι­σή­σε­τε αὐ­τὸν ποὺ σᾶς φταί­ει».

Αὔ­ρι­ο ἄρχεται τὸ στά­δι­ο τοῦ πνευ­μα­τι­κοῦ ἀ­γώ­να˙ ἂς μὴν ὀ­λι­γω­ρή­σου­με. Ἂς ἀ­γω­νι­στοῦ­με, ὡς στρα­τι­ῶ­τες Χρι­στοῦ, τὸν ἀ­γῶ­να τὸν κα­λό, ὥ­στε νά «κα­θαρ­θῶ­μεν τὰς αἰ­σθή­σεις». Ἂς ἐκ­ζη­τή­σου­με τὸ θεῖ­ο ἔ­λε­ος μὲ τὴ νη­στεί­α, τὴν ἐγ­κρά­τει­α, τὴν προ­σευ­χή, τὴν τα­πεί­νω­ση. Ἂς προ­σφύ­γου­με σὲ εἰ­λι­κρι­νῆ ἐ­ξο­μο­λό­γη­ση, ἂς ἐγ­κολ­πω­θοῦ­με τὴν ἐ­λε­η­μο­σύ­νη καὶ κυ­ρί­ως τὴν ἀ­δι­ά­κρι­τη ἀ­γά­πη πρὸς τὸν πλη­σί­ον καὶ τὴ συγ­χω­ρη­τι­κό­τη­τα καὶ τὴν ἀ­νε­κτι­κό­τη­τα γιὰ τὰ ἐν­δε­χό­με­να σφάλ­μα­τά του πρὸς τὸ πρό­σω­πό μας.

Τοι­ου­το­τρό­πως, ἀ­φοῦ δι­α­τρέ­ξου­με τὸ στά­δι­ο τῶν ἀ­ρε­τῶν, θὰ κα­ταν­τή­σου­με ἐ­πά­ξι­α καὶ νι­κη­φό­ρα εἰς τὴν τρι­ή­με­ρο Ἀ­νά­στα­ση τοῦ Κυ­ρί­ου καὶ Θε­οῦ καὶ Σω­τῆ­ρος ἡ­μῶν.