ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ Κυ­ρια­κὴ τοῦ Ἀσώτου
8 Φεβρου­α­ρί­ου 2015
Α΄ Κορινθ. στ΄ 12-20
«Πάντα μοι ἔξεστιν, ἀλλ’ οὐ πάντα συμφέρει». (Α΄ Κορινθ. στ΄ 12)

Ὅλα ἔχω ἐξουσία νά τά κάνω ἀλλά ὅλα δέν συμφέρουν. Ὅλα ἐπιτρέπεται νά τά κάνω, ἀλλά ἐγώ δέν θά ἐξουσιαστῶ, δέν θά γίνω δοῦλος σέ κανένα, μᾶς λέει, ἀδελφοί μου, ὁ ἀπόστολος Παῦλος, στήν Α΄ πρός Κορινθίους ἐπιστολή. Ὅλα ἔχω ἐξουσία νά τά κάνω, καί τά καλά καί τά ἄσχημα, καί τά μικρά καί τά μεγάλα.

Ὁ ἄνθρωπος πλάσθηκε ἀπό τό Θεό ἐλεύθερος καί τοῦ ἔχει δοθεῖ ἡ δυνατότητα νά διαλέξει ἤ τό δρόμο τῆς ἀρετῆς ἤ τό δρόμο τῆς κακίας. Ὅπως λέει παραστατικά ἡ Ἁγία Γραφή στό βιβλίο Σοφία Σειράχ, ὁ Θεός μπροστά στόν ἄνθρωπο ἔβαλε τή φωτιά καί τό νερό καί ὁ ἄνθρωπος ὅπου θέλει ἁπλώνει τό χέρι του, εἶναι ἐλεύθερος. Ἄν τό βάλει στή φωτιά, θά καεῖ. Ἄν τό βάλει στό νερό, θά δροσιστεῖ. Ποιός θά εἶναι ὑπεύθυνος; Ἀσφαλῶς ὁ ἄνθρωπος πού δέν ἔκανε τή σωστή ἐπιλογή.

Ὅλα ἐπιτρέπονται. Ἀλλά μπαίνει ἕνας περιορισμός πού τόν ἐπιβάλλει ἡ λογική, τόν ἐπιβάλλει ἡ συνείδηση, τόν ἐπιβάλλει ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ. Ὑπάρχουν πράγματα πού βλάπτουν τόν ἄνθρωπο σωματικά ἀλλά καί ψυχικά, γι’ αὐτό πρέπει νά τά ἀποφεύγει. Ὅπως γιά παράδειγμα ἕνας ὁδηγός πού τρέχει μέ τό αὐτοκίνητό του εἶναι ἐλεύθερος νά τρέξει σέ ὁποιοδήποτε σημεῖο τοῦ δρόμου, ἀλλά δέν τό κάνει, διότι τά σήματα τῆς τροχαίας καί οἱ διαγραμμίσεις στό ὁδόστρωμα τόν προειδοποιοῦν ὅτι ἄν περάσει τή γραμμή ἤ δέν ὑπακούσει στά σήματα τότε κινδυνεύει νά συγκρουσθεῖ μέ ἄλλα αὐτοκίνητα καί νά σκοτώσει ἤ νά σκοτωθεῖ. Κατά παρόμοιο τρόπο ὁ κάθε ἄνθρωπος καί μάλιστα ὁ κάθε χριστιανός, ὡς ὁδοιπόρος τῆς ζωῆς, εἶναι μέν ἐλεύθερος νά πάει ὅπου θέλει καί νά κάνει ὅ,τι θέλει, ἀλλά πρέπει νά σκεφθεῖ τίς συνέπειες πού θά ἔχει μία ἐνέργειά του, μία πράξη του, ἕνας λόγος του.

Ὑπάρχουν πράξεις πού ὠφελοῦν τόν ἄνθρωπο καί αὐτές πρέπει νά κάνει, καί πράξεις πού τόν βλάπτουν καί πρέπει νά τίς ἀποφεύγει. Ἐπειδή εἶναι φωτιά πού καίει. Ποιές; Εἶναι τό ψέμα, εἶναι ἡ κλεψιά, εἶναι ὁ ὅρκος, εἶναι ὁ φόνος, εἶναι ἡ πορνεία καί ἡ μοιχεία, εἶναι ἡ λαιμαργία, εἶναι κάθε ἁμαρτία δηλαδή κάθε παρανομία. Ὅσο ἑλκυστική καί ἄν φαίνεται ἡ ἁμαρτία εἶναι φωτιά πού καίει, φίδι πού δηλητηριάζει. Τί κάνει ἡ ἁμαρτία; Ὑπάρχει ἕνα εἶδος ἀετοῦ πού τρέφεται μέ ὄστρακα, μεγάλα κοχύλια τά ὁποῖα εἶναι πολύ σκληρά. Τά πιάνει λοιπόν ὁ ἀετός μέ τά γαμψά του νύχια, τά πηγαίνει πολύ ψηλά καί στό κατάλληλο ὕψος πού ὁ Θεός ἔχει μάθει τόν ἀετό νά φτάσει, τά ἀφήνει καὶ πέφτουν μέ δύναμη πάνω στά βράχια καί σπᾶνε. Κατεβαίνει ὁ ἀετός καί τρώει χωρίς κόπο τό περιεχόμενό τους. Ἔτσι δουλεύει καί ἡ ἁμαρτία. Παίρνει τόν ἁμαρτωλό καί τόν ἀνεβάζει πολύ ψηλά ὥστε νά νομίζει ὅτι εἶναι εὐτυχισμένος. Ξαφνικά, ἔρχεται εἰς ἑαυτόν, ὅπως ὁ ἄσωτος, καί αἰσθάνεται τήν οἰκτρή κατάσταση πού τόν ἔφερε ἡ ἁμαρτία. Εὐτυχῶς ὁ Ἅγιος Θεός περιμένει πάντα τήν ἐπιστροφή μας μέ ἀνοιχτή ἀγκαλιά.

Ὑπάρχουν ὅμως καί μερικά πράγματα πού δέν εἶναι ἁμαρτωλά ἐκ πρώτης ὄψεως. Τό κρασί, ἄς ποῦμε, εἶναι ἁμαρτία; Ἀσφαλῶς ὄχι. Ὁ Θεός δημιούργησε τό ἀμπέλι πού κάνει τά σταφύλια. Σέ μικρή ποσότητα τό κρασί ἐπιβάλλεται καί ἀπό τούς γιατρούς. Ἕνα ποτήρι κρασί ἁγνό εἶναι φάρμακο. Ἀκόμη αὐτό τό ἁγνό καί γλυκό κρασί, τό νάμα, τὸ παίρνει ὁ ἱερέας καί τελεῖ τό μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Ἐκεῖνο πού κατηγορεῖ λοιπόν ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ δέν εἶναι τό κρασί ἀλλά ἡ κακή χρήση του πού ὁδηγεῖ στή μέθη. Ὁ μεθυσμένος ἄνθρωπος δέν ξέρει τί κάνει καί πάνω στό μεθύσι του μπορεῖ νά φτάσει καί στό φόνο. Ὅταν τό κρασί καί τό κάθε οἰνοπνευματῶδες ποτό κυριεύσουν τόν ἄνθρωπο, τόν κάνουν δοῦλο τους, ὁ ἄνθρωπος καταντᾶ ἀλκοολικός.

Ἕνα ἄλλο παράδειγμα εἶναι τό τσιγάρο. Δέν ὑπάρχει νόμος, κανόνας πού νά τό ἀπαγορεύει. Καί ὅμως τό τσιγάρο, ἔχει ἀποδειχθεῖ πλέον ὅτι βλάπτει σωματικά τόν ἄνθρωπο, γιατί προκαλεῖ καρκίνο στούς πνεύμονες, ἀλλά τόν βλάπτει καί ψυχικά γιατί καταργεῖ τήν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου. Πόσες φορές δέν ἀκούσαμε καπνιστές νά λένε: θέλω νά τό κόψω ἀλλά δέν μπορῶ.

Ἀδελφοί μου, ὅλα ἔχω ἐξουσία νά τά κάνω, ἀλλά ὅλα δέν μέ συμφέρουν. Πόσο κερδισμένοι θά ἤμασταν, ἄν τηρούσαμε αὐτό τό λόγο τοῦ Ἀποστόλου! Ἀλλά ὁ ἄνθρωπος ζητάει ἐλευθερία καί δέν θέλει κανένα περιορισμό. Ὅπως ἔλεγε ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ὁ ἄνθρωπος πού δέν θέλει περιορισμούς, μοιάζει μέ ἄλογο πού ἔσπασε τό χαλινάρι του καί ἔπεσε στό γκρεμό. Ἄς μείνουμε λοιπόν δοῦλοι τοῦ Χριστοῦ μας καί ὄχι δοῦλοι τῆς ἁμαρτίας. Ἀμήν.