Κυριακή 20 Μαΐου 2012 – ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ

(Ἰωάνν. θ΄ 1- 38)

*

« Σύ πιστεύεις εἰς τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ;»

«Τοῦ Τυφλοῦ» ὀνομάζεται ἡ σημερινή Κυριακή, εὐλαβεῖς χριστιανοί. Ἔχει πάρει τό ὄνομα ἀπό τό θαῦμα τῆς θεραπείας ἑνός ἐκ γενετῆς τυφλοῦ. Ναί, ἦταν δυστυχισμένος ὁ ἄνθρωπος αὐτός πού μέ τό θαῦμα τοῦ Χριστοῦ ἄνοιξαν τά μάτια του καί εἶδε. Παράλληλα ὅμως ὑπῆρξαν καί μερικοί κακοί ἄνθρωποι, οἱ Φαρισαῖοι, πού «ἔβλεπαν», καί ὅμως ἀπεδείχθη, ὅτι ἦταν τυφλοί. Τί περίεργα πράγματα συμβαίνουν στόν κόσμον αὐτό! Ἔγινε ἕνα θαῦμα καί τό θαῦμα ἀπέδειξεν, ὅτι ἕνας τυφλός, πού δέν ἔβλεπεν, εἶδε. Καί τό ἴδιο θαῦμα ἀποκάλυψε τήν ψυχική τυφλότητα μερικῶν ἀνθρώπων πού νόμιζαν πώς ἔβλεπαν, ἐνῶ στήν οὐσία ἦταν τυφλοί.

Εἶναι μεγάλη ἡ σημερινή Εὐαγγελική περικοπή. Ἔχει πολλές καί συγκλονιστικές φάσεις στήν ὅλη περιγραφή τῆς θεραπείας. Θά ἐπιμείνωμε σέ μερικές μόνο χαρακτηριστικές πράξεις, πού θά μᾶς βοηθήσουν στό θέμα μας. Μετά τήν θεραπεία, ἔφεραν τόν θεραπευθέντα στούς Φαρισαίους, καί αὐτοί ρώτησαν τόν τυφλό, πῶς ἔγινε τό θαῦμα. Οἱ Φαρισαῖοι ἀμέσως βρῆκαν τό «λάθος» : «Αὐτός ὁ ἄνθρωπος, δέν εἶναι ἀπό τόν Θεό, γιατί δέν τηρεῖ τήν ἀργία τοῦ Σαββάτου». Κατόπιν κάλεσαν τούς γονεῖς τοῦ τυφλοῦ καί τούς ρώτησαν! «Εἶναι αὐτό τό παιδί σας;» «Ναί, εἶπαν καί οἱ δύο: Τό παιδί μας εἶναι». «Πῶς ἔγινε καλά;». Οἱ γονεῖς τώρα φοβισμένοι ἀπαντοῦν: «μεγάλος εἶναι στήν ἡλικία, νά ρωτήσετε τόν ἴδιο». Εἶχαν πεῖ οἱ Φαρισαῖοι, ὅτι ὅποιος ὁμολογήσῃ τόν Χριστόν, θά τόν διώξουν ἀπό τήν συναγωγή. Οἱ Φαρισαῖοι καλοῦν πάλι τόν ἴδιο καί τόν ρωτοῦν: «πῶς ἔγινε καί βλέπεις;». Ὁ νέος μέ θάρρος τούς λέγει: «Σᾶς εἶπα καί δέν μέ ἀκούσατε. Μήπως θέλετε νά γίνετε καί σεῖς μαθητές Ἐκείνου; «Οἱ Φαρισαῖοι τοῦ ἀπήντησαν ὑβριστικῶς καί περιφρονητικῶς καί τοῦ εἶπαν: «Σύ ὁ οὐτιδανός, ὁ τιποτένιος εἶσαι μαθητής Ἐκείνου. Ἡμεῖς εἴμεθα τοῦ Μωϋσέως». Σέ νέα παρατήρηση τοῦ νέου, γεμάτοι κακία τοῦ λέγουν: «Σύ γεννήθηκες ὅλος μέσα στήν ἁμαρτία καί σύ τολμᾶς νά μᾶς διδάσκῃς;». Καί τόν ἐξεδίωξαν. Οἱ Φαρισαῖοι ἔχουν μπροστά τους τόν θεραπευθέντα τυφλόν. Ἔχουν μάρτυρες τούς παρόντες, τούς γονεῖς τοῦ παιδιοῦ, ἕνα πλῆθος ἀνθρώπων. Ἀπό ὅλους αὐτούς τούς μάρτυρες ἔβγαινε ἕνα συμπέρασμα: Ἡ ἀλήθεια πού ἦταν μία, ὅτι ὁ νέος θεραπεύτηκε ἀπό τόν Χριστόν. Αὐτοί ὅμως δέν θέλουν νά βλέπουν τήν ἀλήθεια. Εἶναι τυφλοί, λοιπόν. Γιατί δέν βλέπουν, καί ἄς εἶναι τά μάτια τους ἀνοικτά. Ἡ ψυχή τους εἶναι σκεπασμένη ἀπό τό φθόνο καί τό πάθος τοῦ ἐγωϊσμοῦ. Αὐτό τό πάθος τούς κάνει νά μείνουν ἀθεράπευτα τυφλοί σ’ ὅλη τους τήν ζωή.

Ἀδελφοί μου! Νά, τώρα τίθεται ἀμέσως τό ἐρώτημα. Ἐμεῖς σέ ποιά ἀπό τίς δύο κατηγορίες ἀνήκομε; Στήν πρώτη κατηγορία εἶναι οἱ ἄνθρωποι μέ τήν καλή διάθεση. Κατηγοροῦν τήν Ἐκκλησίαν ἀπό ἄγνοια, εἶναι μακράν ἀπό τόν Χριστόν, ἀπό ἄγνοιαν. Μόλις ὅμως κάποιος τούς ἐξηγήση, μόλις μάθουν τήν ἀλήθειαν, ἀμέσως γίνεται τό θαῦμα: ὁ Χριστός τούς δίνει τήν δύναμη καί βλέπουν σωστά τά πράγματα μέσα στήν κοινωνία. Θά χρησιμοποιούσαμε μιά λέξη: οἱ ἄνθρωποι αὐτοί ἔχουν τώρα διαύγειαν, θά λέγαμε. Στήν δεύτερη κατηγορία ἀνήκουν οἱ ἄνθρωποι – οἱ Φαρισαῖοι πάσης ἐποχῆς - ὅπου διάφορα συμφέροντα ἀναμεμειγμένα μέ τά πάθη τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος, ἔχουν δημιουργήσει ἕνα «πλέγμα ἐνοχῆς», ὥστε νά βλέπουν καί ὅμως νά μήν θέλουν νά δοῦν τήν ἀλήθεια, δηλαδή νά μήν θέλουν νά τήν παραδεχθοῦν. Σέ ποιά κατηγορία τοποθετοῦμε τόν ἑαυτόν μας; Αὐτό εἶναι θέμα προσωπικό. Νά προσέξωμε ὅμως, γιατί ἀλλοίμονο ἄν εἴμεθα στήν δεύτερη κατηγορία...

Ἀδελφοί μου, ὑπάρχουν ἄνθρωποι, πού ἔχουν χάσει τό φῶς τῶν ὀφθαλμῶν τους καί ὅμως «βλέπουν» σωστά τήν ζωή, γιατί ὁ ἐσωτερικός κόσμος τους φωτίζεται ἀπό τόν Χριστό. Ὑπάρχουν καί ἄνθρωποι – μέσα σ’ αὐτούς μπορεῖ νά εἴμεθα και μεῖς – πού, ἐνῶ βλέπουν μέ τά μάτια τοῦ σώματος, ἐν τούτοις ὁ σκοτισμός τῆς ψυχῆς των (ἀπό τά πάθη) δέν τούς ἀφήνει νά δοῦν.

Εὔχομαι νά μᾶς χαρίση ὁ Θεός τό φῶς τό δικό Του, γιά νά βλέπομε σωστά.

Γένοιτο!