ΚΥΡΙΑΚΗ Α΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ ΣΥΝΑΞΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ 12 ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ (Μτθ. θ΄ 36, ι΄ 1-8) εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Σερβιών και Κοζάνης

ΚΥΡΙΑΚΗ Α΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ ΣΥΝΑΞΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ 12 ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ (Μτθ. θ΄ 36, ι΄ 1-8) εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Σερβιών και Κοζάνης

Περιστατικά σάν τήν ἀποστολή τῶν δώδεκα μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ, πού ἀκούσαμε στή σημερινή εὐαγγελική περικοπή, ποιά σημασία μποροῦν νά ἔχουν στόν καιρό μας; Τό πολύ πολύ νά τά μνημονεύουμε σάν γεγονότα πού συνέβησαν κάποτε, ν’ ἀποτελοῦν δηλαδή γιά μᾶς ἁπλή ἱστορική γνώση. Μία ἁπλή ἱστορία, χωρίς βαθύτερη σημασία. Κι ὅμως καμιά διήγηση, κανένα γεγονός, κανένας λόγος τοῦ Εὐαγγελίου δέν εἶναι χωρίς ἰδιαίτερη σημασία.

Ἡ ἀποστολή τῶν δώδεκα μαθητῶν φαίνεται νά εἶναι διπλή, σύμφωνα μέ τή διήγηση τοῦ εὐαγγελιστῆ Ματθαίου: τό κήρυγμα καί ἡ φιλανθρωπία. «Ὅπου πᾶτε, νά κηρύττετε λέγοντας πώς ἔφτασε ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Νά θεραπεύετε τούς ἀρρώστους, νά γιατρεύετε τούς λεπρούς, νά ἀνασταίνετε τούς νεκρούς, νά κάνετε καλά τους δαιμονισμένους» (Μτθ. ι΄ 7-8). Μέ αὐτά τά λόγια ὁ Ἰησοῦς περιγράφει καί τή δική του ἀποστολή, πράγμα πού σημαίνει ὅτι οἱ μαθητές συμμετέχουν στή δράση τοῦ Ἰησοῦ, στή διδαχή καί τή φιλανθρωπία του, τήν ἀγάπη του δηλαδή γιά τόν ἄνθρωπο. Περιγράφει, ὅμως, καί τό ἔργο καί τή θέση τοῦ καθενός μας μέσα στήν Ἐκκλησία. Τό καθένα, βέβαια, ἀπό αὐτά τά δύο, τό κήρυγμα καί ἡ φιλανθρωπία, ἔχει ξεκαθαρισμένο δικό του περιεχόμενο.

Ἄς δοῦμε πρῶτα τό κήρυγμα: Τί εἶναι τό θεῖο κήρυγμα; Πρέπει νά ξέρουμε, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ὅτι κάθε κήρυγμα δέν εἶναι τό κήρυγμα τῆς Ἐκκλησίας. Τό κήρυγμα τῆς Ἐκκλησίας εἶναι αὐτό ἀκριβῶς πού εἶπε ὁ Ἰησοῦς στούς δώδεκα μαθητές του, ὅταν τούς ὅρισε τή διακονία τους: «ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ». Ὄχι γνώση καί σοφία τοῦ κόσμου˙ οὔτε λόγος καί τέχνη ἀνθρώπινη˙ οὔτε κοινωνιολογία ἤ πολιτική ἤ καθηκοντολογία ἤ ἱστορίες κι ἀνέκδοτα ἀπό τή ζωή. Τό κήρυγμα τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

Τό ἴδιο ἰσχύει καί γιά τή φιλανθρωπία. Κάθε δράση δέν εἶναι ἡ δράση τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ δράση τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ φιλανθρωπία. Ὄχι κοινωνική πρόνοια οὔτε ἄλλη κοινωνική δραστηριότητα, ἀλλά φιλανθρωπία˙ δηλαδή ἀγάπη πρός τόν ἄνθρωπο. Γιατί ἡ κοινωνική πρόνοια καί δραστηριότητα, πού εἶναι τόσο ἔντονες στόν τόπο μας τελευταία ἐξαιτίας τῆς λεγόμενης οἰκονομικῆς κρίσης, δέν εἶναι φιλανθρωπία, δέν εἶναι ἀγάπη πρός τόν ἄνθρωπο.

Ἡ κρίση πού διερχόμαστε δέν εἶναι οἰκονομική, ἀλλά κοινωνική, ἠθική. Καί εἶναι εὐκαιρία νά ἀσκήσουμε τή φιλανθρωπία. Δηλαδή, νά μήν κατακρίνουμε τούς ἀδελφούς, νά μήν ἐπικεντρωνόμαστε στά λάθη τους˙ νά φροντίζουμε νά μήν τούς στενοχωροῦμε, ἀλλά νά τούς ἐνθαρρύνουμε˙ νά μήν κρίνουμε κανέναν, νά δικαιολογοῦμε τούς πάντες, νά ἔχουμε καλό λογισμό˙ νά μπαίνουμε στή θέση τους, νά δείχνουμε κατανόηση στά λάθη τους, νά μήν ἀσχολούμαστε μέ τή ζωή τους˙ νά εἴμαστε πάντοτε διακριτικά δίπλα τους, καί στή χαρά καί στόν πόνο τους.

Ὁ Θεός, ἀγαπητοί ἀδελφοί, μᾶς καλεῖ ὅλους καί μᾶς ἐπιφορτίζει μέ μία ἀποστολή, μέ μία διακονία. Στίς μέρες μας, βέβαια, οἱ ἄνθρωποι μοιάζουν σάν θωρακισμένοι. Δέν τούς διαπερνᾶ, δέ φτάνει στήν καρδιά τους ἡ κλήση καί τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ πέφτει πάνω τους κι εἶναι σά νά ἐξοστρακίζεται, σά νά διώχνεται. Κι αὐτό γιατί μάθαμε νά ζητοῦμε ἀνταλλάγματα γιά ὅλα. Οἱ ἀπόστολοι, ὅμως, δέ ζήτησαν τίποτα ἀπολύτως. Ἁπλά ἔδειξαν ὑπακοή στό θέλημα τοῦ Χριστοῦ: νά κηρύττουν τή βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί ν’ ἀγαποῦν τούς ἀνθρώπους.

Μακάρι κι ἐμεῖς ν’ ἀκούσουμε τήν κλήση πού μᾶς ἀπευθύνει ὁ Θεός καί ν’ ἀναλάβουμε μέ ὑπακοή τή διακονία πού μᾶς ἀναθέτει, γιά τήν προκοπή μας καί γιά τή σωτηρία μας. Ἀμήν.