Ο δρόμος της σωτηρίας

Του Σεβ. Μητροπολίτη Ζιμπάμπουε Σεραφείμ Κυκκώτη

Στην Ευαγγελική Περικοπή αυτής της Κυριακής ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός τονίζει ότι για να σωθούμε, για να γίνουμε δηλαδή μέτοχοι της Βασιλείας των Ουρανών, πρέπει να τηρούμε τουλάχιστον με καθημερινή συνέπεια δύο σπουδαίες θείες εντολές. Πρώτον, «να αγαπούμε τον Θεόν εξ’ όλης της καρδίας μας, εξ’ όλης της ψυχής μας και εξ’ όλης της διανοίας μας», και δεύτερον, «να αγαπούμε τον πλησίον μας, δηλαδή τον διπλανό μας, όπως τον εαυτόν μας».

Οι δύο αυτές θείες εντολές έχουν μια άμεση σχέση με την έννοια ότι, με την πρώτη εντολή της ακλόνητης πίστεώς μας στον αληθινό Θεό, θεωρούμε ότι ως αποτέλεσμα της τηρήσεως της πρώτης, οδηγούμαστε στη βίωση της δεύτερης να αγαπούμε το διπλανό μας όπως τον εαυτόν μας. Το διπλανό μας δηλαδή πρέπει να τον βλέπουμε ως τον άνθρωπο που έχει δημιουργηθεί «κατ’ εικόνα Θεού» και κατά συνέπεια μέσα από την επικοινωνία μας και την αγάπη μας προς το διπλανό μας και μάλιστα προς αυτόν που μας χρειάζεται, συναντούμε τον Θεόν.

Ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος, στην Πρώτη του Επιστολή (κεφ. 5, 19 –21), τονίζει ότι «όλοι εμείς οι πιστοί αγαπούμε τον Θεόν, επειδή έχουμε γνωρίσει και αισθανθεί ότι πρώτος ο Θεός μάς έχει αγαπήσει. Εάν όμως κάποιος πει ότι αγαπώ τον Θεόν και συγχρόνως μισεί το διπλανό του, είναι ψεύτης. Διότι εκείνος που δεν αγαπά τον διπλανό του, τον οποίο βλέπει καθημερινά, πώς είναι δυνατόν να αγαπά τον Θεόν, που ποτέ δεν έχει δεί; Και αυτή την εντολήν μάς την έχει δώσει ο ίδιος ο Θεός, «εκείνος που αγαπά τον Θεόν να αγαπά το διπλανό του».

Έτσι οι δύο αυτές εντολές, η αγάπη προς τον Θεόν κι η αγάπη μας προς τον συνάνθρωπόν μας, απoτελούν το αναγκαίο μέσον, που θα μας οδηγήσει στον Παράδεισον.

Ο άνθρωπος έχει φύση σχετική. Αυτό σημαίνει ότι, εάν δεν συνειδητοποιήσει ότι εξαρτάται από το Δημιουργό του για να τελειωθεί με τη χάρη του, ακολουθώντας στη ζωή του το θέλημα του Θεού, τότε αναπόφευκτα θα εξαρτάται από ένα υλικό μέρος της δημιουργίας. Τότε θα έχει στη θέση τού Θεού ένα είδωλο, θα γίνει δηλαδή ειδωλολάτρης, υιοθετώντας στη ζωή του μια λανθασμένη θρησκευτικότητα, που στην πορεία της ζωής του θα γνωρίσει την απογοήτευση, την απόγνωση και την απελπισία. Η απομάκρυνση όμως του ανθρώπου από τον Θεόν θα έχει ως αποτέλεσμα να καλλιεργεί για τον εαυτό του την έπαρση και τον εγωϊσμόν με αποτέλεσμα να αδιαφορεί για τον διπλανό του και τελικά να καταντήσει να μισεί τον διπλανό του και να τον πολεμά, να τον αδικεί και να τον συκοφαντεί. Όταν συμβαίνει ο διπλανός του, που δέχεται τον πόλεμο αυτό, να είναι καλός χριστιανός, τον ανέχεται και προσεύχεται γι’ αυτόν που τον αδικεί, να τον φωτίσει ο Θεός και να μετανοήσει. Όταν όμως συμβαίνει να είναι και οι δύο άνθρωποι, που ζούν μακρυά από την αγάπη του Θεού, τότε ο πόνος κι αφανισμός και των δύο μέσα στη δυστυχία τους είναι θέμα χρόνου, που δεν μπορούν να τον αποφύγουν.

Ο σκοπός του Εκκλησιασμού μας κι η μελέτη της Αγίας Γραφής αποβλέπουν στην προετοιμασία μας να συνειδητοποιήσουμε τις ευθύνες μας, που απορρέουν από την χριστιανική μας ταυτότητα.

Η Εκκλησία μας μάς καλεί να μιμηθούμε τη ζωή των αγίων μας. Μας καλεί να μετέχουμε καθημερινά στη ζωή του Χριστού. Όπως δηλαδή ο Ιησούς Χριστός αγωνιούσε για τους ανθρώπους και μάλιστα αυτούς που υπόφεραν και τους επισκεπτόταν και τους φρόντιζε και τους δίδασκε, κατά τον ίδιο τρόπο, πρώτιστα οι κληρικοί μας, αλλά και όλοι μας οφείλουμε να κάνουμε το ίδιο.

Η Εκκλησία μας, όπως και στο παρελθόν, έρχεται πάντοτε να δώσει απάντηση στην παγκόσμια κρίση της εποχής μας, αναλαμβάνοντας με συναίσθηση ευθύνης την ποιμαντική καθοδήγηση του φιλανθρωπικού μας έργου.

Ας αγκαλιάσουμε λοιπόν όλοι μας τις προσπάθειες της Εκκλησίας μας, να συμβάλουμε στην αντιμετώπιση των κοινωνικών προβλημάτων της εποχής μας. Ας ζήσουμε κι εμείς το μεγαλείο της αγάπης, που ζούσαν οι πρώτοι χριστιανοί, το μεγαλείο της προσφοράς και της θυσίας, ο ένας για τον άλλον.