ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΣΤ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (ταλάντων) Ευαγγέλιο : 25, 14-30 ΛΑΘΟΣ Η ΥΠΟΤΙΜΗΣΗ ΤΟΥ ΜΙΚΡΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΟΛΙΓΟΥ π. ΓΕΡΑΣΙΜΑΓΓΕΛΟΣ ΣΤΑΝΙΤΣΑΣ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΣΤ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (ταλάντων) Ευαγγέλιο : 25, 14-30 ΛΑΘΟΣ Η ΥΠΟΤΙΜΗΣΗ ΤΟΥ ΜΙΚΡΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΟΛΙΓΟΥ π. ΓΕΡΑΣΙΜΑΓΓΕΛΟΣ ΣΤΑΝΙΤΣΑΣ

Εν ολίγοις

Σκοπός της σημερινή παραβολής των ταλάντων που διηγείται ο ευαγγελιστής Ματθαίος είναι να επιστήσει την προσοχή μας στην συνεχή ετοιμότητα αναμονής του Κυρίου, η οποία δεν πρέπει να μένει αδρανής, αλλά να αποβλέπει σε διαρκή εργασία και αύξηση των όποιων ταλάντων –χαρισμάτων μας έχει προικίσει ο Θεός.

Το μεγαλύτερο μέρος της παραβολής αναφέρεται στη λογοδοσία και τιμωρία του τρίτου δούλου ο οποίος χαρακτηρίζεται ως οκνηρός και πονηρός. Οι δύο πρώτοι δούλοι χαρακτηρίζονται από τον κύριο «αγαθοί» και, «πιστοί» γιατί ενώ πήραν και οι δύο από δύο και πέντε τάλαντα αντίστοιχα τα διπλασίασαν και έτσι έλαβαν ως αμοιβή τον έπαινο : «Ευ δούλε αγαθέ και πιστέ, επί ολίγων ης πιστός επί πολλών σε καταστήσω. Είσελθε εις την χαράν του Κυρίου σου». Ενώ ο τρίτος δούλος έκρυψε το τάλαντο που πήρε, αμέλησε για την αξιοποίηση του με αποτέλεσμα να τιμωρηθεί ανελέητα. Του πήρε το τάλαντο και το έδωσε σ’ αυτούς που αύξησαν τα τάλαντά τους και τον άχρηστο δούλο τον πέταξαν στο σκότος το εξώτερον.

Διερωτάται κανείς: Γιατί ήταν τόσο βαρύ το λάθος εκείνου του δούλου της παραβολής που του αφαίρεσε το τάλαντο και του κόστισε τόσο βαρεία τιμωρία;

Ένα τάλαντο του έδωσε ο κύριος και ένα του επέστρεψε. Γιατί του συμπεριφέρθηκε έτσι ο κύριος του;

Πρώτα- πρώτα του μίλησε πολύ αυστηρά και μετά τον καταδίκασε για πάντα στο σκότος το εξώτερον. Μήπως ο κύριος του ήταν πολύ απαιτητικός; Δεν έβλαψε κανέναν. Το πολύ-πολύ να ζημίωσε τον ίδιο τον εαυτό του.

Κι όμως, η τιμωρία του δούλου αυτού ήταν αυστηρή, γιατί έβλαψε όχι μόνον τον εαυτό του, αλλά μία ολόκληρη κοινωνία. Ίσως φαίνεται περίεργο αυτό, αλλά έτσι έχουν τα πράγματα, αν σκεφθούμε, τι θα γινόταν αν ο καθένας χρησιμοποιούσε μια και μόνη ικανότητα, λ. χ. την καλοσύνη, αυτή που ο καθένας μπορεί να έχει μέσα του και μπορεί να την έχουν όλοι.

Ακούμε πολλούς να λένε: Αν είχα πολλά χρήματα και τι δεν θα έκανα! Μπορεί βέβαια κάτι να έκανε κανείς ή και να μην έκανε τίποτε. Αντί όμως να σκεπτόμαστε έτσι, αν είχαμε πολλά χρήματα, θα ήταν καλύτερα να κάνουμε σήμερα, τώρα, ό, τι μπορούμε. Γιατί μπορεί να μην έχουμε οι περισσότεροι πολλά χρήματα, έχουμε όμως άλλες ευκαιρίες και δυνατότητες να κάνουμε κάτι για τους άλλους.

Μπορεί βέβαια να είναι μικρά ή λίγα και να μην είναι αξιόλογα, αλλά είναι όμως πολύ απαραίτητα και χαρίζουν σε μας και στους άλλους πολλή χαρά και ικανοποίηση. Πολλές φορές λ.χ. μία μικρή υποχώρηση στο πείσμα κάποιου, ή αν δείξουμε υπομονή στα νεύρα του ή της συζύγου μπορούμε να προλάβουμε μία μεγάλη αναταραχή, ακόμη κι ένα διαζύγιο. Ή αν πούμε ένα ευχαριστώ, είναι κι αυτό κάτι. Γιατί αυτό το μικρό μπορεί να δώσει τη δύναμη στον άλλο αντιμετωπίσει την κούραση του ή και τη στενοχώρια του.

Πολλοί μπορούν να πουν , ότι μ’ αυτά τα μικροπράγματα δεν μπορεί ν’ αλλάξει η κοινωνία μας. Σωστό αυτό. Δεν μπορεί να διορθωθεί η κοινωνία μόνο με αυτά. Αλλά αυτά που αναφέραμε αναφέρονται σ’ ένα τομέα της ζωής, την καλοσύνη, για να καταλάβουμε , ότι κάθε φορά πρέπει να προσπαθούμε να κάνουμε ό, τι μπορούμε μικρό ή μεγάλο. Όμως αν ελέγχαμε τον εαυτό μας καθημερινά θα βλέπαμε, ότι κάθε μέρα μπορούμε να κάνουμε κάτι περισσότερο από όσα κάναμε σε πολλά επίπεδα της καθημερινής ζωής μας.

Παντού μας αναμένουν ποικίλες ευκαιρίες. Η ζωή μας είναι ένας στίβος όπου όλοι μικροί και μεγάλοι, πλούσιοι και πτωχοί μπορούν ν’ αγωνισθούν. Διότι η έκφραση της αγάπης προς τους άλλους δεν έχει σχέση με την ηλικία ή το φύλο, φθάνει να μας απασχολεί. Εξ άλλου όπως είπαμε και το ένα τάλαντο φανερώνει τη δυνατότητα που έχει ο καθένας. Αν κάπου μπορούμε να κάνουμε περισσότερα επειδή έχουμε προικισθεί με περισσότερα χαρίσματα, τότε το λίγο δεν είναι αρκετό.

Ένα είναι βέβαιο, ότι μπορούμε να κάνουμε πολλά όχι μόνο στο χώρο της αγάπης, αλλά και σε άλλους τομείς, αν αξιοποιήσουμε τις δυνατότητες μας, επαγγελματικές, καλλιτεχνικές κ.α., γενικά με ό, τι μας χάρισε ο Θεός.

Αναλογιζόμαστε πόσο διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος μας και η κοινωνία μας, αν όλοι είχαμε αξιοποιήσει ό, τι μας είχε δώσει ως τάλαντο-χάρισμα ο Θεός, έστω και το λίγο ή το μικρό, το ελάχιστο, αν δεν το κρύβαμε στο χώμα της αδιαφορίας και της ραθυμίας ή της υποτίμησης;