ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

ΑΠΟ ΠΟΥ ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ Η ΣΩΤΗΡΙΑ;

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος στήν Ἐπιστολή του πρός τούς Γαλάτες θίγει –μεταξύ τῶν ἄλλων– ἕνα κορυφαῖο πνευματικό ζήτημα, πού ὀφείλει νά ἀπασχολεῖ ὅλους ὅσοι θέλουμε νά ζοῦμε ἐν Χριστῷ. Ἀπ’ αὐτό προκύπτει ἡ γνώση, μέσῳ τῆς ὁποίας κατακτᾶται ἡ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Πρόκειται γιά τό θέμα τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου καί τοῦ τρόπου μέ τόν ὁποῖο αὐτή ἐπιτυγχάνεται.

Ὅπως συμβαίνει στήν ἐποχή μας, ἔτσι καί στά πρῶτα Ἀποστολικά χρόνια, πολλοί ἦταν οἱ χριστιανοί πού νόμιζαν ὅτι ἡ σωτηρία τῆς ψυχῆς εἶναι καρπός τῆς αὐστηρῆς τήρησης τοῦ Nόμου, πού ὁ Θεός ἔδωσε στούς ἀνθρώπους. Πιστεύουν ὅτι ἐξαρτᾶται ἀπό τή σχολαστική ἐνασχόληση μέ τά τυπικά τῆς χριστιανικῆς ζωῆς, ἡ τυφλή προσκόλληση στά ὁποῖα, ὅμως, ἀπομακρύνει ἀπό τήν οὐσία καί τήν ὄντως ἀλήθεια. Ὁ Παῦλος βάζει τά πράγματα στή θέση τους καί διδάσκει ὅτι ἡ σωτηρία τῆς ψυχῆς εἶναι καρπός ἀληθινῆς καί χειροπιαστῆς πίστης, ἀποκομμένης ἀπό τήν ὑποκρισία καί τό ψέμα, ἀπομακρυσμένης ἀπό τήν αἰχμαλωσία τῶν τύπων, πίστης πού δέν ἀρέσκεται στήν ἐπίδειξη, ἀλλά θερμαίνει τίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων καί τίς κατευθύνει πρός τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.

Ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν

Ἄς δοῦμε πῶς νοεῖται αὐτή ἡ πίστη κατά τήν ὀρθόδοξη ἀντίληψη. 

Κατ’ ἀρχάς, ὡς ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, τεκμήριο τῆς ὁποίας εἶναι ἡ ἀκριβής τήρηση τῶν ἐντολῶν Του. «Ἄνευ τῆς τηρήσεως τῶν θείων ἐντολῶν, οὐ προβαίνει ὁ ἄνθρωπος οὐδέ εἰς μίαν ἀρετήν», κατά τόν ἀββά Ἀγάθωνα. Ὁ Θεός εἶναι πού φροντίζει γιά τό καλό τῶν δημιουργημάτων Του, ἀρκεῖ αὐτά νά Τοῦ ἔχουν δοθεῖ χωρίς ἀναστολές καί ἀμφιβολίες, μέ ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στίς ἐπιλογές καί στά κριτήριά Του. Ὁ Θεός ἀνοίγει δρόμους, παρέχει νοῦ καί κρίση σέ ὅλους γιά νά διακρίνουν τό ἀγαθό καί τό ἁμαρτωλό καί ἀναλόγως νά πορευθοῦν σ’ αὐτή τή ζωή. Κυρίως, εἶναι Ἐκεῖνος πού προσφέρει πάντοτε τόν ἑαυτό Του ὡς ὑπόδειγμα ταπεινῆς, ἄκακης, ἀγαπητικῆς καί ἀνιδιοτελοῦς ζωῆς.

Ἡ Θεοαγάπη

Ἡ πίστη νοεῖται, ἐπίσης, ὡς ἀγάπη πρός τό πρόσωπο τοῦ Θεοῦ. Αὐτή ἡ ἀγάπη ξεπερνᾶ τό πλαίσιο τοῦ ἀνούσιου θεωρήματος ἤ τοῦ ὑποκριτικοῦ ἰδεολογήματος, ὅταν ἐπαληθεύεται στό πρόσωπο τοῦ κάθε ἀνθρώπου, πού εἶναι ἡ ζωντανή εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. Εἶναι χαρακτηριστική ἡ ἀποστροφή τοῦ ἁγίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ: «Αὐτός πού ἀγαπᾶ τόν Θεό δέν μπορεῖ παρά ν’ ἀγαπᾶ κάθε ἄνθρωπο, ὅπως τόν ἑαυτό του». Ἡ ὁλόθυμη ἀγάπη τοῦ ἀνθρώπου πρός τόν Θεό εἶναι ἔκφραση εὐγνωμοσύνης γιά ὅλα ὅσα Ἐκεῖνος τοῦ χάρισε, γιά τίς χαρές καί τίς ἐπιτυχίες, γιά τή ζωή καί τά ἀγαθά της, ἀλλά καί γι’ αὐτές ἀκόμα τίς θλίψεις καί τίς δοκιμασίες, πού λειτουργοῦν ὡς καθαρτήριο τῆς ψυχῆς γιά ἐκείνους πού τίς ἀναδέχονται ὡς ἐπίσκεψη Θεοῦ.

Ἡ ἐκκλησιαστική ζωή

Ἡ πίστη νοεῖται, ἐπίσης, ὡς συνεπής καί συστηματική συμμετοχή στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας, πού ὁ Κύριος παρέδωσε, γιά τήν ἐμπέδωση τῆς πνευματικῆς ζωῆς καί τήν ὀντολογική ἕνωση μαζί Του. Τά ἱερά Μυστήρια εἶναι αὐτά πού ἐξασφαλίζουν τήν ἀπρόσκοπτη ἐπικοινωνία τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό, ἁγιάζουν καί καθαρίζουν τόν πεπτωκότα ἄνθρωπο, ἐγγυῶνται τήν ὁμαλή καί ἀσφαλῆ πορεία του στούς δρόμους τῆς ζωῆς καί λειτουργοῦν ὡς πρόγευση τῆς οὐρανίου χαρᾶς, τήν ὁποία ὁ Θεός ὑποσχέθηκε στούς πολίτες τῆς Βασιλείας Του.

Ἄς προβληματιστοῦμε ἀπό τά παραπάνω, ἀναλογιζόμενοι τό μέτρο καί τήν ποιότητα τῆς πίστεώς μας. Ἄν εἴμαστε ὀπαδοί τοῦ σχολαστικισμοῦ, ἄς φροντίσουμε ν’ ἀπαλλαγοῦμε ἀπ’ αὐτόν, καθώς εἶναι ξένος πρός τήν Ὀρθόδοξη, περί πίστεως καί ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς, ἀντίληψη. 

Ἄν εἴμαστε προσκολλημένοι στήν τυπολατρία, ἑκουσίως ἤ ἀκουσίως, ἄς συνειδητοποιήσουμε ὅτι ἡ σωτηρία τῆς ψυχῆς μας ἔχει νά κάνει μέ κάτι πιό βαθύ καί οὐσιαστικό: Μέ τόν βαθμό τῆς ἔμπρακτης πίστης μας πρός τόν Θεάνθρωπο Κύριό μας, πού ἐξακτινώνεται στήν ἐμπιστοσύνη στό θέλημά Του καί στήν ἐφαρμογή τῶν ἐντολῶν Του, στήν ἄπειρη ἀγάπη μας πρός τό πρόσωπό Του καί στή συνειδητή βίωση τῶν Μυστηρίων Του.

Ἀρχιμ. Ἐ. Οἰκ.

ΠΗΓΗ