ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ (14-09-2025)

 ΓΡΑΠΤΟΝ ΘΕΙΟΝ ΚΗΡΥΓΜΑ

Στό κήρυγμα τῆς προηγουμένης Κυριακῆς, ἀγαπητοί μου, ὁμιλήσαμε γιά τόν Τίμιο Σταυρό ὡς τό διηνεκές καί ἀκατάλυτο σέμνωμα τῆς Ἐκκλησίας. Ἐκεῖ τονίσαμε ὅτι ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ συνιστᾶ τό καύχημά μας, διότι διά μέσου ἐκείνου πραγματοποιήθηκε ἡ καταλλαγή, δηλ. ἡ συμφιλίωση καί ἡ εἰρήνευση, τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό. Αὐτό εἶναι συνυφασμένο μέ τό μυστήριο τοῦ Σταυροῦ, ἀλλά ἀποτελεῖ καί ἐκεῖνο -τό μυστήριο-, δηλαδή α) τήν ἐκδήλωση τῆς ἀγαθότητας καί φιλανθρωπίας τοῦ Θεοῦ πρός τόν ἄνθρωπο, ἐφόσον «οὕτω γὰρ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον, ὥστε τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἔδωκεν» (Ἰω. 3, 13-17), καί β) τήν κένωση τοῦ Θεοῦ Λόγου, ἅπαξ καί «ἐκένωσεν ἑαυτὸν μορφὴν δούλου λαβών» (Φιλ. α΄, 7) χωρίς βέβαια νά παύσει νά εἶναι Θεός.

Στό σημερινό κήρυγμά μας, ἄς μᾶς ἐπιτραπεῖ νά ἀναφερθοῦμε ἐνδεικτικά σέ δύο γεγονότα πού προεικόνιζαν καί φανέρωναν τό Μυστήριο τοῦ Σταυροῦ στήν Παλαιά Διαθήκη. Μάλιστα, πολλοί ἀνά τούς αἰῶνες Πατέρες βρῆκαν ἀρκετές προτυπώσεις τοῦ Σταυροῦ σέ σχετικά γεγονότα ἐκείνης. Ὅπως σημειώνει ὁ Ἅγ. Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς: «Ὁ τοῦ Χριστοῦ σταυρὸς προανεκηρύττετο καὶ προετυποῦτο ἐκ γενεῶν ἀρχαίων» (PG 151, 124).

Ἕνα γεγονός προτυπώσεως τοῦ Σταυροῦ εἶναι ἡ διάβαση τῆς Ἐρυθρᾶς Θαλάσσης ἀπό τόν Ἰσραηλιτικό λαό, πού ἔπρεπε νά γίνει ἐν τάχει ὑπό τήν καθοδήγηση τοῦ Μωϋσῆ, διότι οἱ Αἰγύπτιοι μετέβαλλαν τίς ἀποφάσεις τους καί σκέφθηκαν νά ἀνατρέψουν τήν ἀποχώρηση τῶν Ἰσραηλιτῶν ἀπό τήν χώρα τους. Στήν καίρια ἐκείνη στιγμή, ὁ Μωϋσῆς σηκώνοντας τήν ράβδο του, «ἐξέτεινε (σ.σ. κατακόρυφα)...τὴν χεῖρα ἐπὶ τὴν θάλασσαν...καὶ ἐσχίσθη τὸ ὕδωρ καὶ εἰσῆλθον οἱ υἱοὶ Ἰσραήλ» (Ἔξ. 14, 15-25). Στήν συνέχεια, ὅταν πέρασε ὁ Ἰσραηλιτικός λαός, λέει ἡ ὑμνογραφία τῆς Ἐκκλησίας, ὁ Μωϋσῆς χτύπησε, ὁριζοντίως, τήν θάλασσα καί ἕνωσε τά δύο σχισθέντα μέρη ἐκείνης, σχηματίζοντας ἔτσι τό σημεῖο τοῦ Σταυροῦ, καί καταπνίγοντας τά ἅρματα τοῦ Φαραώ.

Ἐκ παραλλήλου, ὅταν οἱ Ἀμαληκίτες, λαός πολεμικός καί ἄγριος, ἐπετέθησαν κατά τῶν Ἰσραηλιτῶν, ἐκεῖνοι ἦταν ἀναγκασμένοι νά πολεμήσουν. Κατά τήν κρίσιμη ἐκείνη περίσταση, ὁ Μωϋσῆς ἀνῆλθε σέ ὕψωμα. Ἐκεῖ ἐξέτεινε τά χέρια του πρός τά πλάγια, σχηματίζοντας τό σχῆμα τοῦ σταυροῦ. Ἐνόσῳ διαρκοῦσε ἡ στάση ἐκείνη, οἱ δυνάμεις τοῦ Ἰσραήλ νικοῦσαν, ἐνῶ, ὅταν ὁ Μωϋσῆς, λόγῳ κοπώσεως, ἀναγκαζόταν νά κατεβάσει τά χέρια του, οἱ ἰσραηλιτικές δυνάμεις ἡττῶντο (Ἔξ. 17, 8-16). Γι’ αὐτό ὁ Ἀαρών καί ὁ Ὤρ κρατοῦσαν ἐκτεταμένα τά χέρια τοῦ Μωϋσῆ καί ἔτσι οἱ Ἰσραηλίτες ἐνίκησαν τούς Ἀμαληκίτες.

Καί στίς δύο περιπτώσεις φαίνεται ὅτι ὁ τύπος τοῦ Σταυροῦ ἦταν ἐκεῖνος πού ἔσωσε τούς Ἑβραίους. Γι’ αὐτό μποροῦμε νά ὁμιλοῦμε γιά μέθεξη, δηλ. μετοχή – κοινωνία, τοῦ μυστηρίου τοῦ Σταυροῦ, ἀφοῦ ἄλλοι δι’ αὐτοῦ λυτρώνονται καί ἄλλοι καταδικάζονται, ὑπογραμμίζοντας τόν πραγματικό καί ἀναπότρεπτο χαρακτήρα τῆς δύναμης τοῦ Σταυροῦ. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ἐπιμαρτυρώντας τήν μεθεκτή ποιότητα τῆς ἐνέργειας – δυνάμεως τοῦ Σταυροῦ, λέγει: «Ὁ λόγος γὰρ ὁ τοῦ σταυροῦ τοῖς μὲν ἀπολλυμένοις μωρία ἐστί, τοῖς δὲ σῳζομένοις ἡμῖν δύναμις Θεοῦ ἐστι» (Α’ Κορ. 1, 18).

Σέ τελευταία ἀνάλυση, ὁ Σταυρός ἐνεργοῦσε καί στήν Παλαιά Διαθήκη, ἤδη ἀπό τήν δημιουργία τοῦ κόσμου καί πρίν τήν Σταύρωση καί μετά ἀπ’ ἐκείνη, ὡς μυστήριο μέ τή σημασία τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Ἄς μεριμνοῦμε καί ἄς πασχίζουμε νά μετέχουμε τῆς σωτήριας ἐνέργειας τοῦ Σταυροῦ, μέ τήν θυσιαστική ἀγάπη πρός τόν Θεό, ὥστε νά συγκαταριθμούμαστε στήν χωρία τῶν σωσμένων καί ὄχι τῶν ἀπολλυμένων.

Ἱεροδιάκονος Ἱερόθεος Κρητικός

ΠΗΓΗ