ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Η ΚΑΥΧΗΣΗ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

Ἀκούσαμε σήμερα στό Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα τόν Παῦλο νά καυχᾶται γιά τόν Σταυρό τοῦ Χριστοῦ. Νωρίτερα, εἶχε πεῖ ὅτι δέν ἔχει λόγο νά καυχᾶται οὔτε γιά τούς ἱεραποστολικούς του ἀγῶνες, οὔτε γιά τά παθήματα καί τά μαρτύρια, πού ὑπέστη γιά τήν ἀγάπη τοῦ Ἰησοῦ. Γιά ἕνα πράγμα μόνο μπορεῖ νά καυχηθεῖ: γιά τόν Σταυρό τοῦ Χριστοῦ, τό ζωηφόρο ξύλο!

Σταυρός, τό μέτρο τῆς θείας ἀγάπης

Γιά τούς χριστιανούς, ὁ Σταυρός δέν εἶναι σκάνδαλο ἤ μωρία (Α΄ Κορ. 1,23), ὅπως πρέσβευαν οἱ Ἰουδαῖοι καί οἱ εἰδωλολάτρες ἀντιστοίχως, ἀλλά ἡ μεγάλη μας καύχηση. Αὐτό συμβαίνει γιά τρεῖς κυρίως λόγους: 

Ὁ πρῶτος εἶναι, διότι πάνω στόν Σταυρό ἐκφράστηκε ἡ ἄμετρη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ γιά τόν ἄνθρωπο. Ἦταν τόσο μεγάλη, ὥστε νά προσφέρει θυσία τόν Μονογενῆ του Υἱό, ὥστε κάθε ἄνθρωπος πού θά πιστέψει σ’ Αὐτόν νά ἀποκτήσει τήν αἰώνια ζωή. Εἶναι, λοιπόν, τό μέτρο τῆς ἄπειρης ἀγάπης τοῦ Θεοῦ πρός τόν ἄνθρωπο, μιᾶς ἀγάπης πού, τελικά, δέν ἔχει μέτρο. Ἀλλά οὔτε καί ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ γιά τούς ἀνθρώπους ἔχει μέτρο, διότι «μείζονα ταύτης ἀγάπην οὐδείς ἔχει, ἵνα τις τήν ψυχήν αὐτοῦ θῇ ὑπέρ τῶν φίλων αὐτοῦ» (Ἰωάν. 15,13). Ὁ Χριστός θυσίασε ἑκουσίως τή ζωή Του γιά τήν ἀγάπη τῶν ἀνθρώπων, ὥστε νά μᾶς ἀπελευθερώσει ἀπό τήν τυραννία τοῦ διαβόλου.

Σταυρός, ἡ ἥττα τοῦ θανάτου

Ὁ δεύτερος λόγος εἶναι, διότι ἐπάνω στόν Σταυρό νικήθηκε ὁ θάνατος. Εἶχαν τήν αἴσθηση ἐκεῖνοι πού σχεδίασαν καί ἐκτέλεσαν τό μεγαλύτερο ἔγκλημα ὅλων τῶν ἐποχῶν, ὅτι ἀνεβάζοντας τόν Χριστό πάνω στόν Σταυρό θά ἀπαλλάσσοταν ἀπό τήν παρουσία Του. Τήν ἴδια αἴσθηση εἶχε καί ὁ διάβολος, ὁ ὁποῖος πολλές φορές προσπάθησε νά πειράξει τόν Χριστό καί νά Τόν ρίξει ἀπό τό ὕψος τῆς θεότητάς Του. Νόμιζε ὅτι, ἀνεβαίνοντας ὁ Χριστός στόν Σταυρό, θά νικηθεῖ ἀπό τή δική του δύναμη. Ποῦ νά φανταστοῦν, ὅμως, οἱ ἐκτελεστές τοῦ Χριστοῦ καί ὁ διάβολος, ὅτι ὁ Κύριος ὁδήγησε ἑκουσίως τά βήματά Του στόν Σταυρό. Δέν ἦταν ὁ Χριστός πού ἀκολούθησε τίς ἐξελίξεις, ὑπακούοντας στά σχέδια τῶν ἀνθρώπων γιά Ἐκεῖνον. Ὁ Ἴδιος ὅριζε τίς ἐξελίξεις. Ἑκουσίως ὁδήγησε τόν ἑαυτό Του στόν Σταυρό καί ἔτσι, μέ τόν δικό Του θάνατο, νίκησε τόν θάνατο τοῦ ἀνθρώπου, νίκησε τήν κυριαρχία τοῦ διαβόλου, πού ὁδηγεῖ τόν ἄνθρωπο στόν ψυχικό του ἀφανισμό, στόν πνευματικό του θάνατο. Γι’ αὐτό, ὁ Χριστός «θανάτῳ θάνατον ἐπάτησε», νίκησε τόν θάνατο μέ τόν δικό Του θάνατο.

Σταυρός, προϋπόθεση τῆς Ἀναστάσεως

Ὁ τρίτος λόγος, γιά τόν ὁποῖο ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ εἶναι τό καύχημα τῶν χριστιανῶν, εἶναι τό γεγονός πώς ὁ Σταυρός εἶναι ἡ προϋπόθεση τῆς Ἀναστάσεως. Ἄν ὁ Χριστός δέν ἔπινε τό πικρό ποτήρι τοῦ πόνου καί δέν ὑφίστατο θάνατο ἀτιμωτικό πάνω στόν Σταυρό, τότε δέν θά ὑπῆρχε Ἀνάσταση – καί αὐτό θά ἦταν ἡ μεγαλύτερη τραγωδία τοῦ ἀνθρώπινου γένους. Δέν θά ὑπῆρχε σωτηρία, δέν θά ὑπῆρχε λύτρωση.

Αὐτό εἶναι τό μεγάλο μήνυμα τοῦ Σταυροῦ ὅλες τίς ἐποχές. Ἄν ὁ Χριστός ἀπέθνησκε ὁριστικά στόν Σταυρό, θά ἦταν πανανθρώπινη τραγωδία. Τό γεγονός ὅτι ὁ Χριστός «ἀνέστη ἐκ νεκρῶν» συνιστᾶ τή σωτηρία τοῦ ἀνθρώπινου γένους. 

Γι’ αὐτό, τό μήνυμα πού στέλνει ὁ Θεάνθρωπος μέ τή σταύρωσή Του ἀφορᾶ τόν κάθε ἄνθρωπο, πού σταυρώνεται σ’ αὐτή τή ζωή. Καί ὅλοι μας, μέ τόν ἕνα ἤ τόν ἄλλο τρόπο, σηκώνουμε τόν δικό μας σταυρό. Ὁ Χριστός μᾶς λέει ὅτι «ἐν τῷ κόσμῳ θλῖψιν ἔξετε· ἀλλά θαρσεῖτε, ἐγώ νενίκηκα τόν κόσμον» (Ἰωάν. 16,33). Ἡ προοπτική τοῦ ἀνθρώπου δέν εἶναι σ’ αὐτή τή ζωή, ἀλλά στήν αἰωνιότητα, καί αὐτή ἡ προοπτική δικαιώνεται μέσῳ τοῦ σταυρικοῦ θανάτου καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ. Γι’ αὐτό, κάθε φορά πού οἱ δοκιμασίες τοῦ βίου ἐπιχειροῦν νά καταβάλουν τήν ὕπαρξή μας, νά στρέφουμε τά μάτια τῆς ψυχῆς στόν Σταυρό τοῦ Χριστοῦ. Ἀπό Αὐτόν θά ἀντλοῦμε τή δύναμη καί τήν ἐλπίδα γιά νά ξεπεράσουμε τίς δυσκολίες, νά κατανικήσουμε τά προβλήματα, νά ἀναστηθοῦμε ἀπό τήν πολύμορφη νέκρωση. Ἀμήν!

Ἀρχιμ. Ἐ. Οἰκ.

ΠΗΓΗ