ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΙΝ (21-9-2025)

ΓΡΑΠΤΟΝ ΘΕΙΟΝ ΚΗΡΥΓΜΑ

Στά προηγούμενα κηρύγματά μας περί τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, ἀναφερθήκαμε, ἀγαπητοί μου, στό Μυστήριο τοῦ Σταυροῦ καί στήν καταλλαγή τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό. Λέγοντας, βέβαια, καταλλαγή τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό δέν ἐννοοῦμε ὅτι ὁ Θεός εἶναι ἐχθρός τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλά ὁ ἄνθρωπος ἀντιμάχεται τόν Θεό, ἀπομακρυνόμενος ἀπό ἐκεῖνον. Ὁ Θεός θέλησε «ἀποκαταλλάξαι τὰ πάντα εἰς αὐτόν, εἰρηνοποιήσας διὰ τοῦ αἵματος τοῦ σταυροῦ αὐτοῦ, δι’ αὐτοῦ εἴτε τὰ ἐπὶ τῆς γῆς εἴτε τὰ ἐν τοῖς οὐρανοῖς» (Κολ. 1, 20), κατά τό δή λεγόμενον νά συμφιλιώσει τά πάντα πρός τόν ἑαυτό του καί νά εἰρηνεύσει μέ τό αἷμα του τόσο τούς ἀνθρώπους μεταξύ τους καί μέ τόν Θεό, ὅσο καί τούς ἐν οὐρανοῖς ἀγγέλους μέ ὅλους ἐμᾶς τούς ἀνθρώπους, προσέτι νά ἐξαλείψει «τὸ καθ’ ἡμῶν χειρόγραφον τοῖς δόγμασιν ὃ ἦν ὑπεναντίον ἡμῖν, καὶ αὐτὸ ἦρεν ἐκ τοῦ μέσου προσηλώσας αὐτὸ τῷ σταυρῷ» (Κολ. 2, 14), πού σημαίνει ὅτι ἐξαφάνισε τελείως τό καταδικαστικό γιά ἐμᾶς γραμμάτιο τῆς ἐνοχῆς μας καί, ἀφοῦ τό ἔβγαλε ἀπό τό μέσο, τό κάρφωσε στόν Σταυρό, ὅπου καί μέ τό αἷμα του τό ἔσβησε.

Ἐντούτοις, ὁ Τίμιος Σταυρός δέν συνιστᾶ ἁπλῶς ἕνα μέσο ἤ ἕνα σύμβολο μέ τό ὁποῖο ἐπετεύχθησαν τά ἀνωτέρω, ἀλλά ἀποτελεῖ τήν συνιστώσα καί τήν συνισταμένη, ταυτόχρονα, τοῦ χριστιανικοῦ βίου. Προκειμένου νά ἀντιληφθοῦμε αὐτό, ἄς ἀναφερθοῦμε σήμερα στήν ἐνδότερη διάσταση τοῦ Μυστηρίου τοῦ Σταυροῦ, δηλαδή πῶς ἐμεῖς γευόμαστε αὐτό τό μυστήριο στήν ζωή μας ὡς ἀγάπη καί κένωση πρός τόν Θεό καί τούς συνανθρώπους μας.

Σημειώνει ὁ Ἀββάς Ἰσαάκ ὁ Σύρος ὅτι: «δύο τρόποι εἰσί, τοῦ ἀνελθεῖν ἐν τῷ σταυρῷ· ὁ εἷς, ἡ σταύρωσις τοῦ σώματος· καί ὁ δεύτερος, τό ἀνελθεῖν εἰς θεωρίαν. Καί ὁ μέν πρῶτος, ἐκ τῆς ἐλευθερίας τῶν παθῶν· ὁ δέ δεύτερος, ἐκ τῆς ἐνεργείας τῶν ἔργων γίνεται τοῦ πνεύματος». Ὁ μέν πρῶτος τρόπος καί ἐνέργεια τοῦ Σταυροῦ, δηλ. ἡ σταύρωση τοῦ σώματος, γίνεται μέ τήν θυσιαστική ἀγάπη πρός τόν Θεό καί τούς ἀδελφούς μας, μέ τήν ὑπομονή στίς θλίψεις καί τίς πικρίες τῆς παρούσης ζωῆς, καί ἐν γένει μέ τήν ἑκούσια σταύρωση καί νέκρωση τοῦ σαρκικοῦ φρονήματος καί τῆς ἁμαρτίας. Ὁ δέ δεύτερος τρόπος καί ἐνέργεια τοῦ Σταυροῦ συνδέεται μέ τήν θεωρία καί θεοπτία τῆς ἄκτιστης δόξας τοῦ Θεοῦ καί ἔγκειται στήν ἀέναη παραμονή τῆς νοερῆς ἐνέργειας τοῦ ἀνθρώπου στήν προσευχή μέ τήν νοερά καρδιακή προσευχή.

Ἀγαπητοί μου, πάντοτε ὁ Σταυρός τοῦ Κυρίου καί κυρίως ἡ ἐσωτερική πλευρά τοῦ Μυστηρίου τοῦ Σταυροῦ, ὅπως τήν παρουσίασε ὁ Ἀββάς Ἰσαάκ ὁ Σύρος, ἐπολεμεῖτο ἀπό τόν κόσμο. Γι’ αὐτό καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος γράφει ὅτι «νῦν δὲ καὶ κλαίων τοὺς ἐχθροὺς τοῦ σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ, ὧν τό τέλος ἀπώλεια, ὧν ὁ θεὸς ἡ κοιλία καὶ ἡ δόξα ἐν τῇ αἰσχύνῃ αὐτῶν, οἱ τὰ ἐπίγεια φρονοῦντες!» (Φιλ. 3, 18-19). Νά, λοιπόν, οἱ τά ἐπίγεια φρονοῦντες, ὁ κόσμος, ἀποτελεῖ τόν ἐχθρό τοῦ Σταυροῦ, τόν πολέμιο τῆς σταυρικῆς εὐαγγελικῆς ζωῆς. Δυστυχῶς, ὁ κόσμος ἔχει εἰσχωρήσει καί στό Ἐκκλησιαστικό Σῶμα, ἀλλοιώνοντας τό Εὐαγγελικό κήρυγμα. Κι ἐμεῖς τείνουμε νά γίνουμε κόσμος, ἄν δέν ἔχουμε καταστεῖ ἤδη, ἐκδιώκοντας τόν Σταυρό τοῦ Χριστοῦ καί κυνηγώντας τήν εὐζωία καί τήν εὐημερία τῆς παρούσης ζωῆς. Κι ὅμως ὁ Χριστός μᾶς προσκαλεῖ, μέ τά λόγια: «ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι» (Λκ. 8, 34).

Ἱεροδιάκονος Ἱερόθεος Κρητικός

ΠΗΓΗ