ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΡΟΝΑΞΙΑΣ

«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΙΝ

21 Σεπτεμβρίου 2025

(Γαλ.β΄, 16-20)

Η ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΜΑΣ ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Καρπός τῆς θυσίας τοῦ Χριστοῦ πάνω στο Σταυρό εἶναι ἡ δικαίωση τοῦ τοῦ ἀνθρώπου!   

Ἡ δικαίωση τοῦ ἀνθρώπου ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ διαφέρει ἀπό τή δικαίωση στίς σχέσεις μεταξύ τῶν ἀνθρώπων. Οὔτε οἱ ἀνθρώπινοι νόμοι, πού εἶναι ἀναγκαῖοι γά τήν εὔρυθμη λειτουργία τῆς κοινωνίας, ἀλλά οὔτε καί οἱ ἀνθρώπινες ἀρετές, πού καλλιεργοῦν τό χαρακτῆρα καί διαμορφώνουν τή προσωπικότητα τοῦ ἀνθρώπου, μποροῦν νά μᾶς δικαιώσουν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Ὁ άπ. Παῦλος τονίζει αὐτό, ἀναφερόμενος στίς τυπικές διατάξεις τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου: «οὐ δικαιοῦται ἄνθρωπος ἐξ ἔργων νόμου»(Γαλ.β΄,16). Δηλ. ὁ ἄνθρωπος δέν δικαιώνεται ἐνώπιον τοῦ Θεoῦ μέ τή τήρηση τῶν διατάξεων τοῦ νόμου, πού παρερμήνευαν καί αὐτές τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ πού δόθηκαν στό Μωϋσῆ.

Ἡ πίστη στό Χριστό  δικαιώνει τόν ἄνθρωπο

Ἐπειδή ἡ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ διαφέρει κατά πολύ ἀπό τή δικαιοσύνη τῶν ἀνθρώπων ὁ ἀπ. Παῦλος μᾶς λέγει ὅτι ὁ ἄνθρωπος δικαιώνεται ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ «διά πίστεως Ἰησοῦ Χριστοῦ»(Γαλ.β΄,16). Δηλ. παραπέμπει τή δικαίωσή μας στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Ἡ στάση μας, ἡ θέση μας ἀπέναντι στό Χριστό εἶναι ἐκείνη πού προσδιορίζει τή σχέση μας με τό Θεό. Ἡ φράση τοῦ Κυρίου: «τί λένε γιά μένα ὅτι εἶμαι οἱ ἄνθρωποι;» εἶναι καθοριστική γιά τή δικαίωσή μας. Ἄν ἐκλαμβάνεται ὁ Ἰησοῦς ὡς πνευματικός διδάσκαλος, διδάσκαλος ἠθικῆς ἤ προφήτης ἤ ὡς κοινωνικός ἀναμορφωτής αὐτό δέν εἶναι ἀρκετό νάπαράσχῃ δικαίωση στή συνείδηση και  κατά συνέπεια σέ ὅλη τήν ὕπαρξη τοῦ ἀθρώπου.

Πρέπει νά πιστέψουμε ὅτι ὁ Χριστός εἶναι Θεός, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, ὅπως ὁμολογεῖται διά στόματος τοῦ ἀπ. Πέτρου καί τοῦ ἀπ. Φιλίππου μέσα στό Εὐαγγέλιο. Αὐτό ἐννοεῖ καί ὁ ἀπ. Παῦλος λέγοντας: «ἡμεῖς εἰς Χριστόν Ἰησοῦν ἐπιστεύσαμεν, ἵνα δικαιωθῶμεν» (Γαλ.β΄,16).

Ὅπως ἡ πίστη τοῦ Ἀβραάμ στόν ἀληθινό Θεό λογίσθηκε ὡς δικαιοσύνη, δηλ. δικαίωσε τόν Πατριάρχη ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, καθ’ ὅμοιον τρόπον ἡ πίστη μας στό Χριστό μᾶς δικαιώνει ἀπέναντι τοῦ Θεοῦ.

            Ὁ σταυρός τοῦ Χριστοῦ σφραγίδα δικαιώσεως

Στό ἐρώτημα γιατί μόνο ὁ Χριστός δικαιώνει τό κάθε ἄνθρωπο ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ ὀ Ἀπόστολος ἀπαντᾶ: «Χριστῷ συνεσταύρωμαι»(Γαλ.β΄,19). Καί ὅπως ἐρμηνεύει ὁ ἁγ. Διονύσιος Ἀεροπαγ.: «καθώς ὁ Χριστός ἐσταυρώθη δι’ ἐμέ, οὔτω καγώ ἀμοιβαίως Χριστῷ συνεσταύρωμαι». Με ἄλλα λόγια τό ἐπίκεντρο τῆς δικαιώσεως τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ὁ Σταυρός τοῦ Κυρίου, ἡ σταυρική του θυσία. Ἐκεῖ κρίθηκε ἡ ἀδικία τῆς ἁμαρτίας καί στή θέση της ἔλαμψε ἡ θεῖα δικαισύνη. Πάνω στο Σταυρό δημιουργήθηκαν καινούργια σταθμά πού καθορίζουν τήν ἔννοια τῆς δικαιοσύνης.

Ἡ ὁμολογία τοῦ ληστῆ: «μνήσθητί μου Κύριε» κατήργησε τή μέχρι τότε ἀντίληψη περί δικαίου. Διότι οὔτε ἡ ἠθική τοῦ ληστῆ μέτρησε, οὔτε ἀσφαλῶς ἡ καταδίκη του. Ἐκεῖνο πού μέτρησε καί κάλυψε τήν ἄνομη βιοτή τοῦ ληστῆ στή πορεία τῆς ζωῆς του ἦταν ἡ ἀναγνώριση τοῦ Χριστοῦ ὡς Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ καί ἡ ἀξία τῆς σταυρικῆς Του θυσίας. Πού, ἄν καί ἄδικη, ἔγινε ὅμως πράξη δικαιοσύνης καί μυστήριο σωτηρίας ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ. Καί ἡ πίστη στό Χριστό ὄχι μόνο δικαίωσε τό ληστή ἀλλά καί τόν ἔκανε κάτοικο τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ: «σήμερον μετ’ἐμοῦ ἔσῃ ἐν τῷ παραδείσῳ».

Γιά τό λόγο αὐτό καί ὁ Ἀπόστολος μᾶς δικαιολογεῖ γιατί συσταυρώθηκε μέ τό Χριστό: «ἵνα Θεῷ ζήσω»(Γαλ.β΄,19). Ἡ ἀναγνώριση τοῦ Χριστοῦ ὡς Θεοῦ καί ἡ συμμετοχή στη θυσία Του πί τοῦ Σταυροῦ δικαιώνει καἰ ζωοποιεῖ τόν ἄνθρωπο ἐν Χριστῷ. Καλύπτει κάθε δίψα γιά δικαίωση, κάθε ἐλπίδα ζωῆς, προεκτείνει τό πρόσκαιρο τῆς ζωῆς σέ αἰωνιότητα τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ. Ἀλλάζει στή κυριολεξία ὅλη τήν ὑπαρξιακή ὑπόσταση τοῦ ἀνθρώπου.

Ἡ ἐν Χριστῷ δικαίωσις ζωή αἰώνιος         

Τήν ἀλήθεια αὐτή τήν καταθέτει ὡς πραγματική ἐμπειρία ὁ Παῦλος λέγοντας: «ζῶ δε οὐκέτι ἐγώ∙ ζεῖ δε ἐν ἐμοί Χριατός»(Γαλ.β΄,20). Τό ὅτι πίστεψε στό Χριστό καί συσταυρώθηκε μαζί Του, τόσο στό μυστήριο τοῦ ἁγίου βαπτίσματος ὅσο καί στή προσωπική του ζωή, ὑποτάσσοντας τό θέλημά του στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, τόν ἀξίωσε νά ζεῖ μέσα στή χάρη τῆς δικαιώσεως τοῦ Κυρίου καί νά ταυτίζεται κατά χάριν ἡ ζωή του ὁλόκληρη μέ τή ζωή τοῦ Χριστοῦ. Ἡ ζωή τοῦ Χριστοῦ να γίνεται και ζωή δική του.

Αὐτή ἡ ἐμπειρία βιώνεται ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ διότι στόν Υἱό τοῦ Θεοῦ ἀναπαύεται ἡ χάρη τοῦ Παρακλήτου. Καί ὅποιος ζεῖ μέσα στή χάρη τοῦ Παρακλήτου συμμετέχει στήν αἰωνιότητα καί μακαριότητα τοῦ Θεοῦ. Τή ζωή πού ζεῖ μέ τό σῶμα του ὁ Ἀπόστολος, δέν τήν ζῆ πιά σύμφωνα μέ τή ματαιότητα τῶν σαρκικῶν ἐπιθυμιῶν καί παθῶν ἀλλά σύμφωνα μέ τό φωτισμό καί τή δύναμη τῆς πίστεως στόν Υἱό τοῦ Θεοῦ, τό Χριστό. Γιατί Ἐκεῖνος ἔδειξε τήν ἀληθινή Του ἀγάπη σ’ αὐτόν καί παρέδωσε τόν ἑαυτό Του στό Σταυρό γιά χά στό.

Ὅ,τι ἔζησε σἄν ἐμπειρία ὁ ἀπ. Παῦλος ἀποτελεῖ καί ἐμπειρία κάθε χριστιανοῦ μέσα στο σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Γιατί ἐκεῖ τελεῖται ἡ ἀναίμακτη θυσία τοῦ Χριστοῦ πού σώζει καί δικαιώνει τούς πιστούς ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ.

Στήν πρός Ρωμαίους ἐπιστολή του ὁ ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν Παῦλος γρἀφει:

 «εἰ Θεός ὁ δικαιών τίς ὁ κατακρίνων»! Δηλ. ἐφ΄ ὅσον ὁ Θεός εἶναι αὐτός πού ἔχει την δύναμη καί την ἐξουσία να δικαιώσῃ πραγματικά τον ἄνθρωπο, ποιός μπορεῖ νά ἀμφισβητήσει το κύρος τῆς δικαιοσύνης του!

Ἡ εξουσία και ἡ δύναμη τοῦ Θεοῦ να δικαιώνει τον ἄνθρωπο δεν ἐδράζεται μόνο στη θεική του παντοδυναμία (δηλ. το δίκαιο τοῦ ἰσχυρωτέρου) ἀλλά ὅπως πάλι γράφει ὁ ἀπόστολος : «τοῦ ἰδίου Υἱοῦ οὐκ ἐφείσατο ἀλλα ὑπέρ ἡμῶν πάντων παρέδωκεν αὐτόν».Δηλ. ἡ θυσία τοῦ ἀναμάρτητου Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ πάνω στο Σταυρό ἔδωσε το πλῆρες δικαίωμα στον Θεό να δικαιώνει τον ἄνθρωπο σύμφωνα με το θείο Αὐτοῦ θέλημα. Πού ἤταν θέλημα θανάτου, θανάτου δε Σταυροῦ. Ἡ ἐπιθυμία τοῦ Θεοῦ νά δικαιώσει τόν ἄνθρωπο μέσα ἀπό τό πλήρωμα τῆς ἀγάπης Του ἀποτυπώνεται πάνω στό Τίμιο Σταυρό! Καί ἀπό το Σταυρό ἐρρανίζεται το θεῖο δικαίωμα να δικαιώνει τον ἄνθρωπο.

«Οὐδέν ἄρα κατάκριμα τοῖς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ μή κατά σάρκαν περιπατοῦσιν ἀλλά κατά πνεῦμα»! Ὁ ἀπόστολος συμπεραίνει ὅτι ὅσοι κάνουμε πνευματική ζωή σύμφωνα με την ὀρθόδοξη πίστη μας στο Χριστό και την Ἐκκλησία ἀναμφισβήτητα ἔχουμε ἔχουμε δικαιωμένη τη συνείδηςή μας ἀπέναντι σέ ἐκείνους πού παρασύρονται ἀπό τη κοσμική ζωή και διαβιώνουν ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας.

ΠΗΓΗ