ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΩΤΑ (14.01.2024)

Κυριακή μετά τά Φῶτα

14 Ἰανουαρίου 2024

«ὁ λαός ὁ πορευόμενος ἐν σκότει, εἶδε φῶς μέγα̇ οἱ κατοικοῦντες ἐν χώρᾳ καί σκιᾷ θανάτου, φῶς λάμψει ἐφ’ὑμᾶς» (Ἠσ. θ΄,2)

Λόγια γεμάτα φλόγα καί ἀγαλλίαση, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ἀκούσαμε σήμερα ἀπό τό προφητικό στόμα τοῦ Ἠσαΐου διά τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ματθαίου (4,16). Ὁ προφήτης στέκεται ἀνήσυχος καί βλέπει τό μέλλον σκοτεινό καί ἀβέβαιο. Ὅμως, ξαφνικά διασχίζει τό σκοτάδι αὐτό ἕνα μυστηριῶδες φῶς. Εἶναι γλυκύ καί θεῖο. Οἱ λαοί καταπλήσσονται. Οἱ ἀκτῖνες τοῦ οὐρανίου φωτός φωτίζουν τόν κόσμο. Οἱ καρδιές σκιρτοῦν. Τά πρόσωπα φεγγοβολοῦν. Καινούργια πνοή παντοῦ.

Γύρω, ἐκτός τῶν Ἰουδαίων, παντοῦ ἡ λατρεία τῶν εἰδώλων. Ποῦ εἶχε καταντήσει ὁ ἄνθρωπος! Νά λατρεύει αὐτός, ὁ κατ’εἰκόνα καί ὁμοίωσιν τοῦ Θεοῦ πλασθείς, νά λατρεύει τά ἄψυχα, τόν ἥλιο, τ’ἀστέρια, τίς θάλασσες, τά ζῶα «ἀψύχοις γάρ πεποιθότες εἰδώλοις» (Σοφ. Σολ. ιδ΄, 29). Ἡ ἀνηθικότητα εἶχε κατακτήσει τό σύμπαν. Σωστή «σκιά θανάτου» ἦταν ἁπλωμένη παντοῦ. Τρομερή φθορά τῆς ἀνθρώπινης ἀξιοπρέπειας. Χωρίς ντροπή ὁ ἄνθρωπος. Καταπατοῦσε τήν ἁγιότητα καί τήν τιμιότητα. Ἡ οἰκογένεια ἦταν ἀνύπαρκτη. Ἡ γυναῖκα χωρίς καμμιά ἀξία, ταπεινό ἀντικείμενο στή διάθεση τοῦ ἄνδρα. Ὡς μητέρα δέν εἶχε κανένα δικαίωμα στά παιδιά της. Ἡ κοινωνία ἦταν διαλυμένη. Ἡ ἀγάπη ἦταν ἄγνωστη. Ἡ δικαιοσύνη ἀνύπαρκτη σχεδόν. Οἱ περισσότεροι ἦσαν δοῦλοι. Στίς λίμνες τῶν μεγάρων τῆς Ρώμης ἔτρεφαν τά χρυσόψαρα ἀπό τίς σάρκες τῶν δούλων. Σκοτάδι, λοιπόν, καί σκιά θανάτου παντοῦ. Οἱ μόνοι πού ζοῦσαν κάπως ἀνώτερα ἦσαν οἱ Ἰουδαῖοι. Ἀλλά καί αὐτοί εἶχαν ἀρχίσει νά ξεθωριάζουν. Μόνο τύπους καί σύμβολα εἶχαν. Ἀληθινή ζωή δέν εὕρισκες. Καί ξαφνικά ἀπαστράπτει ὁ οὐρανός. Ἔρχεται τό Φῶς! Τό μέγα Φῶς! «Φῶς ἐκ Φωτός ἔλαμψε τῷ κόσμῳ, Χριστός ὁ Θεός ἡμῶν». «Ἐγώ εἰμι τό Φῶς τοῦ κόσμου» (Ἰω. 8,12) διακήρυξε ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Ἀνέτειλε πάνω στό πρόσωπο τῆς γῆς. «Ἰδού δέδωκά σε...», εἶχε προφητεύσει πάλι ὁ Ἠσαΐας, «εἰς φῶς ἐθνῶν τοῦ εἶναί σε εἰς σωτηρίαν ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς» (Ἠσ. 49,6). Ἦλθε καί ἐπλημμύρισαν οἱ λαοί ἀπό ἀκτῖνες σωτηρίου φωτός. Ἔμαθε ὁ κόσμος τήν ἀλήθεια περί Θεοῦ. Ὕψωσε τά μάτια του ψηλότερα ἀπό τά δημιουργήματα καί ἐλάτρευσε τόν αἰώνιο Δημιουργό. Ἐφωτίσθη ἐπάνω εἰς τό θέμα τῆς ψυχῆς καί τῶν καθηκόντων του. Ἄκουσε γιά τήν ἀρετή καί τή γοητεία τῆς ἠθικῆς. Ἀπέκτησε οἰκογένεια. Ἐστερέωσε τά θεμέλιά της ἐπάνω εἰς τό πνεῦμα. Ἡ γυναῖκα ἐξυψώθη καί ἔγινε ἰσότιμη μέ τόν ἄνδρα. Ἀνεδείχθη ἀπό σκλάβα βασίλισσα τοῦ σπιτιοῦ. Καταργήθηκε ἡ δουλεία. Ἔγιναν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἀδελφοί. Θεμελιώθηκε ἡ δικαιοσύνη. Ἁπλώθηκε ἡ ἀγάπη στόν κόσμο. Ἀνετράπησαν ὅλες οἱ παλιές θεωρίες τῶν φιλοσόφων. Ὑψώθηκε ἐπάνω στά ἐρείπια τοῦ παλαιοῦ κόσμου νέον οἰκοδόμημα, τοῦ ὁποίου ἀρχιτέκτονας ὑπῆρξε ὁ ἴδιος ὁ Χριστός - ὁ ἐνσαρκωθείς Θεός. Ἀπό τότε δέν ὑπάρχουν πλέον σκοτεινές πτυχές στή ζωή. Τά ἐφώτισε τό γλυκύτατο, τό Θεῖο Φῶς, πού ἦλθε ἀπό τόν οὐρανό εἰς τούς «καθημένους ἐν χώρᾳ καί σκιᾷ θανάτου» λαούς. Τί μεγαλύτερη δωρεά τοῦ οὐρανοῦ ἦτο δυνατόν νά ζητήσει ἡ γῆ; Καί ὅμως, πάλι σκοτάδι! Μετά ἀπό τέτοια πλημμύρα φωτός ὁ καθένας θά περίμενε νά ἀγαπήσει ὁ κόσμος τό Φῶς καί νά ποθήσει νά ζήσει διαρκῶς μέσα στό Φῶς. Ὅμως, δέν ἔγινε αὐτό. Ἡ μεγαλύτερη μερίδα τοῦ κόσμου, εἴτε συνειδητά, εἴτε ἀσυνείδητα ἔδιωξε αὐτό τό Φῶς. Δέν τῆς ἄρεσε. Δέν τῆς ἀρέσει ἡ φωτεινή ζωή. «Πᾶς γάρ ὁ φαῦλα πράσσων μισεῖ τὸ φῶς καὶ οὐκ ἔρχεται πρὸς τὸ φῶς, ἵνα μὴ ἐλεγχθῇ τὰ ἔργα αὐτοῦ» (Ἰω. 3,20).

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος ἀναφωνεῖ: «Καί λέγεται Φῶς (ὁ Χριστός), ἐπειδή εἶναι ἡ λαμπρότητα τῶν ψυχῶν πού καθαρίζονται στό λόγο καί στό βίο. Ἄν ἡ ἄγνοια καί ἡ ἁμαρτία εἶναι σκοτάδι, ἡ γνώση καί ὁ κατά Θεόν βίος θά εἶναι φῶς». Ἄξιον λόγου εἶναι καί ἡ ἀναφορά τοῦ Προφήτου Ἠσαΐα (49,6), ἡ ὁποία ἀναφέρεται στόν Θεό Πατέρα πού ἀπευθύνεται στόν Μεσσία καί τοῦ λέει: «Ἰδού δέδωκά σε εἰς διαθήκην γένους, εἰς φῶς ἐθνῶν τοῦ εἶναί σε εἰς σωτηρίαν ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς».

Χριστιανοί μου!

«Οὕτως γάρ ἠγάπησεν ὁ Θεός τόν κόσμον, ὥστε τόν Υἱόν αὐτοῦ τόν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται» (Ἰω. 3,16). Ὁ Κύριός μας ἐφανέρωσε τήν ἀλήθειά Του. Μᾶς παρέδωσε ἀλάθητο καί αἰώνιο κώδικα ἀληθινῆς ζωῆς, τό Εὐαγγέλιό Του. Μᾶς προσκάλεσε κοντά Του γιά νά Τόν ἀκολουθήσουμε. Γιά νά ζήσουμε τή δική Του ζωή. Μιά ζωή καινούργια, φωτεινή ζωή ἀγάπης καί δικαιοσύνης. Θυσιάστηκε πάνω στό Σταυρό γιά νά ἀποκτήσουμε τή δυνατότητα τῆς σωτηρίας. Γιά νά μπορέσουμε ὁπλισμένοι μέ τή Χάρη τῆς σταυρικῆς Του θυσίας νά ζήσουμε τή γεμάτη χαρά χριστιανική ζωή.

Ἀδελφοί μου,

«τό Φῶς ἐλήλυθεν εἰς τόν κόσμον»̇ εἶναι ὁ Χριστός! Πρέπει νά πετάξουμε τά ὅπλα τοῦ θανάτου, τά μίση, τά πάθη, τίς κακίες καί νά πάρουμε τίς λαμπάδες. Νά γίνουμε λαμπαδηφόροι. Νά διαλυθοῦν τά σκοτάδια τοῦ κακοῦ. Νά γίνει ἀνάστασις καινούργια στίς ψυχές μας. «Καί θά διαβοῦμε σίγουρα καί νύχτες καί σκοτάδια. Γύρω μας μόνο λυτρωμοῦ θ’ ἀφήνουμε σκοτάδια». Γ. Βερίτης. ΑΜΗΝ!

ΠΗΓΗ