“ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ”

ΚΥΡΙΑΚΗ  Ζ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(26 Ἰουλίου 2020)

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

Ἕνα ἀπό τά πολλά θαύματα πού ἔκανε ὁ Χριστός ἦταν ἡ θεραπεία τῶν δύο τυφλῶν, ὅπως μᾶς ἐξιστορεῖ ἡ σημερινή Εὐαγγελική περικοπή. Ἕνα θαῦμα πού ἦταν ἀποτέλεσμα ἱκεσίας και παρακλήσεως δύο δυστυχισμένων ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι κατέφυγαν πρός τόν ἰατρό τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων, τόν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό.

Ὅταν διαπιστώνουν πώς ἀνθρωπίνως εἶναι πλέον ἀδύνατο νά τούς προσφερθεῖ τό ποθούμενο, πού ἦταν ἡ ἴασις καί ἡ θεραπεία τῶν ὀφθαλμῶν τους, προσφεύγουν καί παρακαλοῦν τόν Κύριο. Ἀσφαλῶς προηγουμένως καί γιατρούς ἐπισκέφθηκαν καί ὅλες τίς ἰατρικές συμβουλές καί ὑποδείξεις ἀκολούθησαν πιστά, ὅπως ἄλλωστε πράττει κάθε λογικός ἄνθρωπος. Ὅμως μπροστά στήν ἀνθρώπινη ἀδυναμία, ὅταν πιά οἱ ἴδιοι οἱ γιατροί ὁμολογοῦν λέγοντας : « ἐμεῖς ὃ,τι ἦταν ἰατρικῶς ὀρθό καί ἀνθρωπίνως ἐφικτό τό πράξαμε στό ἀκέραιο, ἀπό δῶ καί πέρα ὅ,τι πεῖ ὁ Θεός», τότε ἀκριβῶς  ἐπεμβαίνει ἡ πανσθενουργός χάρις τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία «τά ἐλλείποντα ἀναπληρώνει καί τά ἀσθενή θεραπεύει»  καί ἡ ἱκανοποίηση τῶν αἰτημάτων εἶναι πλέον ἐφικτή.

Ἡ θεραπεία τῶν δύο τυφλῶν δείχνει στόν ἄνθρωπο τῆς κάθε ἐποχῆς ὅτι ὁ δρόμος πού μᾶς ὁδηγεῖ σέ συνάντηση μέ τόν Κύριο εἶναι ὁ μόνος ἀσφαλής δρόμος γιά τήν πνευματική καί τήν σωματική μας ὑγεία. Ἐμπιστευόμαστε σέ ἀπόλυτο βαθμό τούς λαμπρούς καί ἐξαιρετικούς ἐπιστήμονες γιατρούς μας, πειθαρχοῦμε στίς παραινέσεις καί τίς ἰατρικές συμβουλές τους, προσφεύγουμε ὅμως πάντοτε, πρίν τήν θεραπεία καί μετά ἀπό αὐτήν, στό ἔλεος τοῦ ἁγίου Θεοῦ. Προσευχόμαστε στόν Θεό νά  δώσει τήν φώτιση στούς γιατρούς, ὥστε νά κάνουν ἔγκαιρη καί ἀσφαλῆ διάγνωση, ἡ ὁποία θά ἐπιφέρει ταχύτατα μέ τήν φαρμακευτική καί ἰατρική  περίθαλψη  τήν ἀποκατάσταση τῆς ὑγείας μας..

            Ἐξάλλου, πόσες φορές καθημερινά  βρισκόμαστε σέ πολλές καί διαφορετικές ἀνάγκες; Ἡ πορεία τῆς ζωῆς μας εἶναι γεμάτη ἀπό πικρίες, θλίψεις, ἀσθένειες μικρές καί μεγάλες, ἀνασφάλειες, ἄγχος, περιπέτειες καί κινδύνους. Πολλά ἀπό τά παραπάνω ἄλλοτε μᾶς ρίχνουν στό κρεβάτι τοῦ πόνου, ἄλλοτε μᾶς ἀφαιροῦν τήν διάθεση γιά ἐργασία, ἄλλοτε μᾶς ρίχνουν στό βαθύ σκοτάδι τῆς ἀπόγνωσης, τῆς ἀπελπισίας, τοῦ μαρασμοῦ, τῆς κατάθλιψης  καί μᾶς ὑποχρεώνουν- εἴτε τό θέλουμε εἴτε ὄχι- νά ἀναζητήσουμε βοήθεια, συμπαράσταση καί φροντίδα ἀπό ἄλλους.

Ἐπίσης, στίς σημερινές ἐποχές ἐξ αἰτίας τῶν ὀδυνηρῶν  ἀποτελεσμάτων μιᾶς οἰκτρῆς πολιτικῆς πού ἀσκεῖται ἀπό τούς ἔχοντες ἐξουσία, βρεθήκαμε σέ μεγάλα οἰκονομικά ἀδιέξοδα. Ἡ ἀνέχεια αὐξήθηκε καί τά χρέη “ἔπνιξαν” πολλούς συνανθρώπους μας. Οἱ ἀδικίες εἰς βάρος τῶν πολλῶν περίσσεψαν.

Ἄν προσθέσουμε σέ ὅλα τά παραπάνω καί τά οἰκογενειακά δράματα, θά διαπιστώσουμε τήν οἰκτρή καί θλιβερή εἰκόνα τῆς ἐποχῆς μας. Πόσα ὄνειρα καί πόσες ἐλπίδες διαψεύδονται μέσα στόν ἱερό θεσμό τῆς οἰκογένειας! Ὁ σύντροφος τοῦ βίου λησμονεῖ τίς ὑποχρεώσεις του, ὁδηγεῖται σέ παρεκτροπές, γίνεται ἐριστικός  καί τυραννικός μέσα στό σπίτι του. Ἡ σύντροφος ἔχει αὐτομοληθεῖ καί ἀναζητᾶ νέα ἤθη καί νέους διεξόδους ἀπό τά “ δεσμά” τῆς συζυγίας καί τοῦ γάμου. Τά παιδιά βιώνοντας τήν ὁλοένα αὐξανομένη ἀπομάκρυνση τῶν γονέων, παρασύρονται σέ δρόμους ἀποστασίας, γίνονται ὄργανα τῆς ἀναρχικῆς προπαγάνδας, ἀρνοῦνται, ὑβρίζουν καί ἐγκαταλείπουν τά πατρικά σπίτια.

Τί μπορεῖ νά κάνει ὁ ἄνθρωπος γιά ὅλα αὐτά τά συμπτώματα τῆς παρακμής; Πῶς μπορεῖ νά τά ἀντιμετωπίσει;. Ποιό εἶναι τό γιατρικό, τό φάρμακο τῆς θεραπείας; Οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι, ὁμοιοπαθεῖς μ' αὐτόν, δέν εἶναι σέ θέση ἤ δέν ἔχουν διάθεση νά τόν βοηθήσουν. Ταπεινώνεται ἐνώπιον αὐτῶν. Ζητᾶ ἀπελπιστικά βοήθεια, χύνει ποτάμι δακρύων γιά τήν κατάστασή του ἀλλά ἡ ἀδιαφορία τῶν συνανθρώπων του τόν καταρρακώνει. Ἐξάλλου, οἱ ἄνθρωποι πού εἶναι πνευματικά τυφλοί  ἀναζητοῦν ἕναν ὑλιστικό τρόπο ἀντιμετώπισης τῶν διαφόρων καταστάσεων πού  προσκαίρως ὠφελεῖ!

Τότε λοιπόν, ὅταν ἔχει χαθεῖ κάθε ἐλπίδα γιά ουσιαστική ἀνθρώπινη βοήθεια, τότε μόνη καταφυγή τοῦ ἀνθρώπου μένει ὁ Θεός. Ἔρχεται ἡ στιγμή τῆς ἀπόλυτης ἐγκατάλειψης στό πρόσωπο τοῦ ἑνός καί μοναδικοῦ, διαχρονικοῦ γιατροῦ τῶν ψυχών και σωμάτων, τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Θλιβόμενος καί ἀπελπισμένος ὁ ἄνθρωπος θυμᾶται τό χωρίο τῶν Ψαλμῶν: «μή πεποίθατε ἐπ' ἄρχοντας, ἐπί υἱούς ἀνθρώπων,οἷς οὐκ ἔστι σωτηρία».Τότε βρίσκει μέσα στήν ψυχή του τήν παρηγορητική καί ἐνθαρρυντική ἀλήθεια: «μακάριος, οὗ ὁ Θεός Ἰακώβ βοηθός αὐτοῦ, ἡ ἐλπίς αὐτοῦ ἐπί Κύριον τόν Θεόν αὐτοῦ......τόν ποιοῦντα κρῖμα τοῖς ἀδικουμένοις, διδόντα τροφήν τοῖς πεινῶσι...» (Ψαλμ. ρμε΄ 5,7). Τότε,ἀπό τά βάθη τῆς ψυχῆς του ὁλόθερμη ἀνεβαίνει ἡ προσευχή του πρός τόν Κύριο καί Θεό του καί ἐπαναλαμβάνει μέ πίστη τόν στίχο τοῦ ψαλμωδοῦ « Κύριε, εἰς τό βοηθῆσαί μοι σπεῦσον» (Ψαλμ.ξθ΄2). Ἀμήν.

π. Γ.Β.

ΠΗΓΗ