Τα πνεύματα της πονηρίας [Ε’ Ματθαίου] (12.7.2020)

Την περασμένη Κυριακή, αδελφοί χριστιανοί, είδαμε μέσα από την διήγηση του Ευαγγελίου την θεραπεία του παράλυτου δούλου του εκατόνταρχου και διδαχθήκαμε την δύναμη της πίστης και ότι ο θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός έχει την δύναμη να επεμβαίνει στην δημιουργία και να θεραπεύει κάθε σωματική ασθένεια. Σήμερα μάς διδάσκει ότι πέραν του ορατού και αισθητού κόσμου υπάρχει και ο αόρατος, ο πνευματικός κοσμος, τον οποίο επίσης ορίζει και εξουσιάζει, ως Θεός και δημιουργός, «ποιητής ουρανού και γης, ορατών τε πάντων και αοράτων».

Εκείνο τον καιρό, μάς λέει ο ευαγγελιστής Ματθαίος [1], καθώς ήλθε ο Ιησούς στη χώρα των Γεργεσηνών, βγήκαν από τα μνημεία και τόν συνάντησαν δυο δαιμονισμένοι τόσο φοβεροί, που ήταν αδύνατο να διέλθει κάποιος από εκείνη την οδό. Και ιδού, τόν φώναξαν λέγοντας: -Τί υπάρχει ανάμεσα σε εμάς και σε εσένα, Ιησού, υιέ του Θεού; ήρθες εδώ πριν την ώρα σου για να μάς βασανίσεις; Και υπήρχε λίγο πιο μακρια μια αγέλη χοίρων που έβοσκε, οι δε δαίμονες παρακαλούσαν τον Χριστό λέγοντας: -Αν μάς βγάλεις, επίτρεψέ μας να πάμε στην αγέλη των χοίρων. Και τούς είπε: -Πηγαίνετε. Αυτοί τότε, αφού βγήκαν από τους ανθρώπους, απήλθαν στην αγέλη των χοίρων, η οποία μονομιάς όρμησε από τον γκρεμό στην θάλασσα και πνίγηκαν στα νερά. Τότε οι χοιροβοσκοί έφυγαν και πήγαν στην πόλη και ανήγγειλαν ό,τι είχε συμβεί με τους δαιμονισμένους. Και ιδού, ολόκληρη η πόλη βγήκε να συναντήσει τον Ιησού, και τον παρακάλεσαν να φύγει από τα όριά τους. Και αφού μπήκε στο πλοίο, πέρασε ο Χριστός απέναντι και ήλθε στην πόλη του.

Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι, ακόμα και ανάμεσα στους χριστιανούς, οι οποίοι πιστεύουν ότι δεν υπάρχει διάβολος και δαίμονες και θεωρούν το καλό και το κακό ως δυο αφηρημένες ιδέες, οι οποίες αντιμάχονται στον κόσμο. Ο Θεός όμως δεν είναι μια ιδέα αφηρημένη ή μια δύναμη αόριστη, αλλά ο όντως ών, αυτός που υπάρχει πάντα κι από μόνος του, ο μόνος αγαθός και η πηγή του αγαθού, ο δημιουργός του κόσμου, του ορατού για τα δικά μας μάτια και του αόρατου. Και ο μεν υλικός κόσμος υποτάσσεται στις εντολές του Θεού, ο πνευματικός όμως, δηλαδή οι άγγελοι και ο άνθρωπος ως το συναμφότερον ψυχής και σώματος, πλάστηκαν αυτεξούσιοι και ελέυθεροι. Έτσι, είτε ακολουθούν τις εντολές του Θεού και γίνονται κοινωνοί της αγάπης και της χάριτός του, είτε αντιστρατεύονται τον Θεό και στερούμενοι με τον τρόπο αυτό την αγαθότητα του Θεού γίνονται φορείς της κακίας. Και αν ο Θεός είναι αγάπη και δημιουργία και ζωή, καθένας που αρνείται τον Θεό οδηγείται στο μίσος, στην καταστροφή και στο σκοτάδι.

Αυτό είναι ολοφάνερο στο παράδειγμα των δαιμονισμένων της σημερινής παραβολής. Αποξενωμένοι από τους ανθρώπους, ακοινώνητοι, άγριοι, περιφέρονταν στα μνήματα σαν σκιές, σαν ζωντανοί νεκροί, και προξενούσαν ζημιά σε όποιον τολμούσε να διαβεί από εκείνον τον τόπο. Αλλά και όταν οι δαίμονες βγήκαν από εκείνους και πήγαν στην αγέλη των χοίρων, φανέρωσαν με τον πλέον παραστατικό τρόπο πόσο μισούν την δημιουργία του Θεού και με πόση μανία επιχειρούν να την αφανίσουν. Φανέρωσαν επίσης ότι τίποτα δεν μπορούν να κάνουν και κανέναν δεν μπορούν να πειράξουν, εάν δεν τούς το επιτρέψει ο Θεός. Αυτό φαίνεται ακόμη πιο παραστατικά στην ιστορία του Ιώβ, όπου κάθε φορά ο διάβολος, πριν πάει να πειράξει τον δίκαιο Ιώβ, πηγαίνει και παίρνει την άδεια του Θεού.

Γιατί όμως, αδελφοί χριστιανοί, ο Θεός επιτρέπει στον διάβολο να μάς πειράζει; γιατί δεν τον δένει, ώστε να καταστεί ανενεργός; Γιατί σέβεται την ελεύθερη βούληση των κτισμάτων του. Όπως δηλαδή δεν επεμβαίνει στην δική μας ελεύθερη βούληση και μάς ανέχεται και μακροθυμεί, περιμένοντας ελεύθερα να επιστρέψουμε κοντά του, το ίδιο πράττει και με τον διάβολο, τού δίνει παράταση και περιθώριο μετανοίας. Αυτό μάλιστα που πρέπει να έχουμε υπ` όψη μας είναι ότι ο διάβολος και οι δαίμονες τον περισσότερο καιρό μάς πειράζουν στο επίπεδο των λογισμών, δηλαδή των σκέψεων και της φαντασίας. Οι σκέψεις που μάς παρακινούν σε ενέργειες αντίθετες με το θέλημα του Θεού, στον θυμό, στο μίσος, στην αποξένωση από τους ανθρώπους, στην αδιαφορία για τα πνευματικά, δεν είναι σκέψεις δικές μας αλλά ψίθυροι δαιμονικοί, σαν εκείνα τα λόγια που έριξε ο αρχέκακος όφις στην Εύα, για να παραβεί την εντολή του Θεού.

Ο αγώνας μας και η πάλη μας είναι κυρίως κόντρα στα πνεύματα της πονηρίας. Κι αν μάς φαίνεται δύσκολος, ας θυμόμαστε δύο ή τρία πράγματα. Πρώτον, ότι καμία δύναμη, επίγεια και επουράνια, δεν μπορεί να μάς βιάσει να πράξουμε κάτι, αν εμείς δεν το θελήσουμε‧ ούτε ο ίδιος ο Θεός δεν παραβιάζει την ελεύθερη βούλησή μας. Δεύτερο, ότι όσο δυνατές κι αν είναι οι επιθέσεις του διαβόλου, ο Χριστός είναι πιο ισχυρός και εξουσιάζει ακόμα και τους δαίμονες και σώζει όλους όσους τόν επικαλούνται με πίστη, διά της προσευχής. Και τρίτο, αν η πρώτη αμαρτία του ανθρώπου αλλά και του διαβόλου είναι η υπερηφάνεια, τότε το φάρμακο που διαλύει τις επιθέσεις του πονηρού δεν είναι άλλο από την ταπεινοφροσύνη. Είδα τις παγίδες του διαβόλου απλωμένες στην γη, λέει ο Μέγας Αντώνιος, και αναρωτήθηκα, ποιός άραγε μπορεί να τις διαβεί; και άκουσα φωνή να μού λέει: -Η ταπεινοφροσύνη.

Τούτη την θεοδίδακτη αρετή αν τηρήσουμε, αδελφοί χριστιανοί, ακολουθώντας το παράδειγμα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και όλων των αγίων, θα διέλθουμε με ασφάλεια το πέλαγος του παρόντος βίου και θα γεμίσει από τώρα η καρδιά μας με την αγάπη του Θεού και την χάρη του Χριστού και την κοινωνία του Αγίου Πνεύματος. Αμήν.

------------------

1. Ματθ. η’ 28-34, θ΄ 1.

ΠΗΓΗ