ΚΥΡΙΑΚΗ 26 ΜΑΪΟΥ 2019

ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ

(Ιω δ΄ 5-42) (Πραξ. ια΄ 19-30)

Ευλογημένη καρποφορία

«Οι μεν ουν διασπαρέντες από της θλίψεως της γενομένης επί Στεφάνω διήλθον έως Φοινίκης και Κύπρου και Αντιοχείας»

Είναι συγκλονιστική η μαρτυρία του βιβλίου των Πράξεων των Αποστόλων. Η Εκκλησία βρίσκεται σε μια πορεία δημιουργικής και αυξητικής θαυματουργίας. Έστω κι αν τα προβλήματα δεν ήταν λίγα και οι δυσχέρειες αφάνταστες. Οι δοκιμασίες, οι διωγμοί και οι θλίψεις έγιναν τρόπος ζωής για τους πρώτους χριστιανούς. Είχε ξεσπάσει και ο μεγάλος διωγμός μετά από τον λιθοβολισμό του Πρωτομάρτυρα Στεφάνου. Γνώριζαν όμως ότι στην όλη πορεία που διάνυαν, τούς συνόδευε η δύναμη του Θεού. «Ην χειρ Κυρίου μετ’ αυτών και πολύς αριθμός πιστεύσας επέστρεψεν επί τον Κύριον». Το αποτέλεσμα από τον πρώτο μεγάλο διωγμό ήταν η περαιτέρω καρποφορία της πίστεως και η θεμελίωση του οικοδομήματος της Εκκλησίας πέραν των Ιεροσολύμων. Γι’ αυτούς που αγαπούν τον Θεό όλα συμβάλλουν στο καλό.

«Τοις αγαπώσι τον Θεόν πάντα συνεργεί εις αγαθόν». Διασκορπίστηκαν οι απόστολοι έξω από τα όρια της Ιερουσαλήμ και της Παλαιστίνης και έφτασαν ως την Φοινίκη, την Κύπρο και την Αντιόχεια. Το γεγονός ήταν κορυφαίας σημασίας για την εδραίωση της Εκκλησίας και τη μετάγγιση του αναστάσιμου μηνύματός της σε όλο τον κόσμο.

Μέσα από τη θλίψη

Προκύπτουν σίγουρα, αγαπητοί αδελφοί, και κάποια σημαντικά στοιχεία για την μεταλαμπάδευση του χριστιανικού μηνύματος στο νησί μας. Το ευαγγέλιο, όπως και σε κάποιες άλλες περιοχές, πρωτοήλθε στην Κύπρο μέσα από μια μεγάλη θλίψη. Η αναφορά που σηματοδοτεί τη σημαντική αυτή εξέλιξη δίνεται από τον Λουκά στις «Πράξεις των Αποστόλων»: «Οι μεν ουν διασπαρέντες από της θλίψεως της γενομένης επί Στεφάνω διήλθον έως Φοινίκης και Κύπρου και Αντιοχείας, μηδενί λαλούντες τον λόγον ή μή μόνον Ιουδαίοις. Ήσαν δε τινες εξ αυτών άνδρες Κύπριοι και Κυρηναίοι, οίτινες ελθόντες εις Αντιόχειαν ελάλουν προς τους Ελληνιστάς ευαγγελιζόμενοι τον Κύριον Ιησούν. Και ην χειρ Κυρίου μετ’ αυτών, πολύς τε αριθμός πιστεύσας επέστρεψεν επί τον Κύριον». Αυτοί οι ανώνυμοι εργάτες του Ευαγγελίου βλέπουμε να ξεκινούν μετά από μια εμπειρία δίωξης της Εκκλησίας του Χριστού, όπως ήταν ο λιθοβολισμός του Πρωτομάρτυρα Στεφάνου και σε συνθήκες θλίψεως, για να μεταφέρουν την αλήθεια της πίστεως, μεταξύ άλλων, και στο δικό μας νησί.

Σε οικουμενικές διαστάσεις

Ακόμα, η αναφορά της συμπερίληψης και Κυπρίων στους ιδρυτές της εκκλησίας της Αντιόχειας, κρίνεται πολύ σημαντική γιατί το γεγονός συνδέεται και με το ευρύτερο ζήτημα των απαρχών του Χριστιανισμού στην Κύπρο. Ειδικότερα, η σημαντικότητά του φαίνεται από το ότι η εκκλησία της Αντιόχειας αποτέλεσε το εφαλτήριο του Βαρνάβα και του Παύλου για τη διάδοση του Χριστιανισμού στο νησί. Αλλά και γενικότερα, δεν θα ήταν υπερβολή να ισχυρισθεί κάποιος ότι είναι απ’ εδώ που αρχίζουν ν’ ανοίγουν οι ορίζοντες των οικουμενικών διαστάσεων της Εκκλησίας,  σύμφωνα με την εντολή του αναστημένου Χριστού προς τους μαθητές Του: «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη» (Ματθ. 28,19), όσο «και έσεσθέ μοι μάρτυρες εν τε Ιερουσαλήμ και εν πάση τη Ιουδαία και Σαμαρεία και έως εσχάτου της γης» (Πράξ.1,8). Έτσι, ο ρόλος των πρώτων αυτών Κυπρίων και Κυρηναίων ιεραποστόλων δεν περιορίζεται σ’ ένα τοπικό ή περιφερειακό επίπεδο αλλά προσλαμβάνει ευρύτερες κοσμογονικές προεκτάσεις. Είναι αυτοί που αποτόλμησαν πρώτοι το τεράστιας σημασίας ιστορικό άνοιγμα και προσέδωσαν οικουμενικές διαστάσεις στο χριστιανικό μήνυμα.

Η πραγματικότητα βέβαια αυτή δεν μπορεί παρά να θεωρηθεί στο πλαίσιο του σχεδίου της θείας Οικονομίας και της αποστολής της Εκκλησίας για τη σωτηρία όλων των ανθρώπων. Και αν σήμερα η οικουμενικότητα του κηρύγματος της Εκκλησίας θεωρείται αυτονόητη δεν συνέβαινε το ίδιο και τότε. Έστω και αν ο Χριστός έδωσε σαφή οικουμενική κατεύθυνση στο Ευαγγέλιό Του και άφησε εντολή μετά την ανάσταση για ευαγγελισμό όλων των εθνών: «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος», (Μθ 28,19). Ξεφύτρωναν τότε από το ιουδαϊκό στοιχείο σοβαρές επιφυλάξεις και εμπόδια στο επιχειρούμενο άνοιγμα της Εκκλησίας σ’ όλα τα έθνη. Και όμως μέσα από διωγμούς και θλίψεις αναδύθηκε η δυναμική της οικουμενικότητας της Εκκλησίας.

Εξαγιασμός

Άλλο επακόλουθο και καρπός των διωγμών και των θλίψεων, είναι ο προσωπικός εξαγιασμός και η πνευματική πρόοδος των χριστιανών που περνούν μέσα από την καταδίωξη και την περιφρόνηση. Ο πόνος και η θλίψη επιφέρουν τον εξαγιασμό, όταν αντιμετωπίζονται στο πλαίσιο της πίστης και της ελπίδας και ανεβάζουν πνευματικά τον άνθρωπο σε ενατενίσεις της εμπειρίας του Αναστάντος Κυρίου. Λειτουργούν όπως το πυρακτωμένο σίδερο, που η φωτιά όχι μόνο δεν το σκουριάζει αλλά το καθιστά περισσότερο αστραφτερό και λαμπερό. Οι δοκιμασίες στη ζωή πυρακτώνουν την πίστη και την καθιστούν φάρο που φωτίζει το δρόμο προς την πνευματική τελείωση.

Κανένας, βέβαια, δεν αρνείται ότι οι δοκιμασίες και οι θλίψεις σε περιόδους διωγμών είναι ένας βαρύς σταυρός και βασανιστικό μαρτύριο. Η αγάπη του Θεού όμως μεταβάλλει αυτή την πίκρα σε ανεκλάλητη πνευματική γλυκύτητα. Αυτό απέδειξε και η πορεία όλων ανθρώπων της πίστεως διά μέσου των αιώνων και της ανθρώπινης ιστορίας. Τη ζωή του χριστιανού διαπνέει η βεβαιότητα πως τον θάνατο ακολουθεί η ανάσταση και η φθαρτότητα την αιωνιότητα. Πρόκειται για το θεμέλιο μιας αντοχής που ανεβάζει τον άνθρωπο στα δυσθεώρητα πνευματικά ύψη της θέωσης.

Αγαπητοί αδελφοί, η Πρόνοια του Θεού είναι εκείνη που κατευθύνει τον ρουν της ανθρώπινης ιστορίας. Ακόμα και μέσα από θλίψεις και διωγμούς, από τα πιο αρνητικά γεγονότα που σημαδεύουν την προσωπική και κοινωνική μας ζωή, αναδύεται πάντα το αναστάσιμο μήνυμα που κατευθύνει τον άνθρωπο προς τη σωτηρία του. Είναι αυτό το μήνυμα που πρέπει να μεταλαμπαδεύεται στις ψυχές μας ως βασική προϋπόθεση της εκπλήρωσης ενός ανώτερου προορισμού, στον οποίο μάς έταξε η αγάπη του Αναστάντος Κυρίου. Χριστός Ανέστη!

 Χριστάκης Ευσταθίου, θεολόγος

ΠΗΓΗ