Κυριακή 13 Mαΐου 2018 (ΤΥΦΛΟΥ) (Ἰωάν. θ΄ 1-38)

Στό σημερινό ἱερό Εὐαγγέλιο ὁ Κύριος θεραπεύει ἕναν τυφλό, γνωστό στούς κατοίκους τῆς Ἱερουσαλήμ. Ἔρχεται πρῶτος ὁ Χριστός πρός τόν τυφλό καί τόν θεραπεύει, πρίν ὁ τυφλός προλάβει νά τόν παρακαλέσει γιά τό θαῦμα, ἀφοῦ ἄλλωστε δέν μπορεἶ νά δεῖ τόν Χριστό.

             Αὐτό συμβαίνει συχνά καί στή ζωή κάθε ἀνθρώπου. Ὁ Κύριος, πού γνωρίζει τήν πνευματική μας ἀδυναμία καί τύφλωση, ἔρχεται πρῶτος νά μᾶς συναντήσει καί νά θεραπεύσει τά μάτια τῆς ψυχῆς μας. Γι’ αὐτό ἄλλωστε ὁ Χριστός ἦλθε στόν κόσμο, γιά νά φωτίσει τούς «ἐν σκότει καί σκιᾷ θανάτου καθημένους». Ὁ Χριστός εἶναι τό πνευματικό φῶς, «τό φωτίζον καί ἁγιάζον πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τόν κόσμον». Εἶναι ὁ ἥλιος τῆς δικαιοσύνης, πού σκορπίζει τίς πνευματικές του ἀκτίνες ὄχι μόνο στούς σωματικά τυφλούς, ἀλλά πολύ περισσότερο σ’ ὅλους ὅσοι ἔχουμε κλειστά τά μάτια τῆς ψυχῆς μας. Ὁ ἴδιος τό διακήρυξε: «Ἐγώ εἰμι τό φῶς τοῦ κόσμου» (Ἰω. η’ 12). Αὐτός μᾶς φωτίζει μέ τή διδασκαλία του, μέ τά θαύματά του, μέ τήν ἁγία ζωή του.

Τό θαῦμα τῆς θεραπείας τοῦ τυφλοῦ εἶναι σύμβολο τοῦ πνευματικοῦ φωτισμοῦ τόν ὁποῖο μεταδίδει ὁ Κύριος. Ὁ τυφλός ἐκείνη τή στιγμή σάν νά ἐκπροσωποῦσε ὅλο τόν κόσμο πού ἦταν βυθισμένος στό πνευματικό σκοτάδι. Καί μᾶς παρακινεῖ αὐτό τό θαῦμα νά προσερχόμαστε στό φῶς τό ἀληθινό, στόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό. Μόνο σ’ αὐτόν θά βρίσκουμε τό φῶς μας, τό δρόμο πρός τήν σωτηρία μας, τή ζωή καί τήν εὐφροσύνη μας.

Ὁ Κύριος θεραπεύει τόν τυφλό μ’ ἕναν τρόπο παράδοξο. Ἐπιχρίει τά μάτια τοῦ τυφλοῦ μέ πηλό. Ὅταν ὅμως τοποθετεῖται πηλός σέ ὑγιῆ μάτια, τυφλώνεται γιά κάποιο διάστημα ὁ ἄνθρωπος. Γιατί λοιπόν ὁ Κύριος προχώρησε στή θεραπεία μέ τήν μέθοδο αὐτή; Πίσω ἀπό αὐτήν τήν πρακτική τοῦ Κυρίου κρύβεται κάτι βαθύτερο, κρύβεται ἕνα μυστήριο. Μέ τή μέθοδο αὐτή ὁ Κύριος συνεσκιασμένα μᾶς ἀποκαλύπτει ὅτι ὁ ἴδιος εἶναι ὁ δημιουργός μας. Χρίει μέ πηλό τά κατεστραμμένα μάτια τοῦ ἐκ γενετῆς τυφλοῦ, γιά νά μᾶς δείξει ὅτι μόνον αὐτός μπορεῖ νά δημιουργεῖ ἐξ ἀρχῆς μάτια, διότι εἶναι ὁ ἴδιος πού ἔπλασε τά μάτια ὅλων τῶν ἀνθρώπων∙ εἶναι ὁ ἴδιος πού ἔπλασε ἀπό πηλό ὅλο τό σῶμα τοῦ Ἀδάμ κατά τή δημιουργία τοῦ κόσμου∙ εἶναι ὁ κτίστης καί δημιουργός ὅλου τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, ὅλης τῆς κτίσεως.

Ἴσως ὅμως διερωτηθεῖ κάποιος: Γιατί ὁ Κύριος δέν θεράπευσε ἀμέσως τόν τυφλό ἀλλά τόν ἔχρισε μέ πηλό καί κατόπιν τόν ἔστειλε στήν κολυμβήθρα τοῦ Σιλωάμ; Δέν μποροῦσε ὁ Κύριος νά ἐπιτελέσει ἀμέσως τό θαῦμα; Ἀσφαλῶς καί μποροῦσε! Ὁ Χριστός κάνει τό πρῶτο βῆμα πρός τό θαῦμα, ζητᾶ ὅμως κι ἀπό τόν τυφλό νά τοῦ δείξει ἐμπιστοσύνη καί νά κάνει τό δεύτερο βῆμα, γιά νά πραγματοποιηθεῖ τό θαῦμα. Ἡ τοποθέτηση τοῦ πηλοῦ στά μάτια τοῦ τυφλοῦ ἦταν τό πρῶτο βῆμα τοῦ Θεοῦ. Αὐτό θά ἔμενε χωρίς ἀποτέλεσμα, ἐάν δέν ἐπακολουθοῦσε τό δεύτερο βῆμα, τό βῆμα τοῦ ἀνθρώπου, ἡ πορεία δηλαδή τοῦ τυφλοῦ πρός τήν κολυμβήθρα τοῦ Σιλωάμ καί ἡ νίψη τῶν ματιῶν του. Διότι ἔπρεπε νά φανεῖ καί ἡ πίστη καί ἡ ὑπακοή τοῦ τυφλοῦ. Ὁ τυφλός δέν ἀντιδρᾶ∙ ὑπακούει καί προχωρεῖ. Καί τό θαῦμα ἀκολουθεῖ.

             Ὁ Θεός λοιπόν ἀποστέλλει τήν χάρη του στόν καθένα μας καί κάνει τήν πρώτη κίνηση. Ἀλλά θέλει κι ἐμεῖς νά κάνουμε τή δεύτερη κίνηση, δηλαδή νά ἀνταποκρινόμαστε στίς ἐπισκέψεις του καί νά ἀποδεχόμαστε τήν χάρη του. Νά γινόμαστε συνεργάτες του, νά προσφέρουμε καί τή δική μας μικρή συμβολή. Τότε ὁ Χριστός θά ἔρχεται καί θά θεραπεύει τήν πνευματική μας τύφλωση καί θά γεμίζει τή ζωή μας μέ φῶς καί χαρά.

ΠΗΓΗ