Κυριακή τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Α ́ Οἰκουμενικῆς Συνόδου

Κατά τήν Ἑβδόμη Κυριακή ἀπό τό Πάσχα, ἔχει ὁρίσει ἡ Ἐκκλησία μας, φίλτατοι ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, νά ἑορτάζουμε καί νά τιμοῦμε τή μνήμη τῶν ἁγίων 318 Πατέρων τῆς Α ́ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, πού συνῆλθε στή Νίκαια τῆς Βιθυνίας τό 325 μ.Χ.. Ἡ Α ́ Οἰκουμενική Σύνοδος καταδίκασε τήν αἵρεση τοῦ Ἀρειανισμοῦ καί θέσπισε τό Σύμβολο τῆς Πίστεως, κοινό γιά ὅλους τούς χριστιανούς, τό ὁποῖο περιέχει συνοπτικά τά κύρια σημεῖα τῆς ὀρθῆς Πίστεως. Ἡ Ἑορτή αὐτή, μιά Κυριακή πρίν τήν Πεντηκοστή, θεσπίστηκε γιά νά τονιστεῖ ἡ θεότητα τοῦ προσώπου τοῦ Χριστοῦ καί ἡ μεγάλη σημασία αὐτῆς τῆς ἀλήθειας γιά ὁλόκληρη τήν Ἐκκλησία.

Τό Εὐαγγελικό Ἀνάγνωσμα τῆς ὡς ἄνω Κυριακῆς, σχετικό μέ τήν ἑορτή, ἀποτελεῖ τό πρῶτο μέρος τῆς Ἀρχιερατικῆς Προσευχῆς τοῦ Κυρίου, δηλαδή τῆς προσευχῆς πού ἀπηύθυνε ὁ Κύριός μας πρός τόν Οὐράνιο Πατέρα, τό βράδυ τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου, λίγο πρίν ἀπό τό ἑκούσιο Πάθος Του. Στήν ἀρχή της ὁ Κύριος λέει ὅτι δόξασε τόν ἐπουράνιο Πατέρα Του στή γῆ: «Ἐγώ σέ ἐδόξασα ἐπί τῆς γῆς».

Πῶς δόξασε ὁ Κύριος τόν Θεό Πατέρα; Ὁ Κύριος δόξασε τόν Θεό Πατέρα Του στή γῆ μέ ὁλόκληρη ἀσφαλῶς τήν παναγία καί ἀναμάρτητο ζωή Του. Τόν δόξασε, ὅμως, καί μέ τή φανέρωση τῆς ἀλήθειας περί Θεοῦ, μέ τή θεία, φωτεινή καί ζωοποιό διδασκαλία Του.

Ὁ ἐνανθρωπήσας Υἱός τοῦ Θεοῦ κατήργησε τή δόξα τῶν ψεύτικων θεῶν, πού λάτρευαν οἱ ἄνθρωποι, ἀποκαλύπτοντας σ’ αὐτούς ποιός εἶναι ὁ ἀληθινός Θεός, ὁ μόνος ἄξιος νά δοξάζεται. Γι’ αὐτό ἄλλωστε ἦλθε στόν κόσμο, ὅπως διεκήρυξε ὁ Ἴδιος, «ἵνα μαρτυρήσῃ τῇ ἀληθείᾳ» ̇ γιά νά ἀποκαλύψει καί κηρύξει τήν ἀλήθεια περί τοῦ Θεοῦ (Ἰω. ιη ́ 37).

Ἐπίσης, ἡ δόξα πού προσέφερε ὁ Χριστός μας ἦταν ἡ δόξα τοῦ Σταυροῦ, ἀλλά καί ἡ δόξα τῆς Ἀναστάσεως. Ἡ δόξα τῆς θυσίας καί ἡ δόξα τῆς νίκης κατά τοῦ θανάτου καί τοῦ ἀρχεκάκου ἐχθροῦ τῆς Ἐκκλησίας, κατά τῶν δαιμόνων τοῦ σκότους. Ἦταν ἡ δόξα τῆς ὑπακοῆς στό θέλημα τοῦ Οὐρανίου Πατρός.

Γι’ αὐτό καί ζητάει ἀπό τόν Οὐράνιο Πατέρα νά ἀντιδοξασθεῖ: «καί νῦν δόξασόν με σύ, πάτερ, παρά σεαυτῷ τῇ δόξῃ ᾗ εἶχον πρό τοῦ τόν κόσμον εἶναι παρά σοί». «Πάτερ», προσεύχεται, «δόξασε τόν Υἱό σου», ἐννοώντας τήν τριήμερο Ἀνάστασή Του, «γιά νά σέ δοξάσει κι ἐκεῖνος καί νά δώσει ζωή αἰώνιο σέ κάθε ἄνθρωπο»... «Γιατί αὐτή εἶναι ἡ αἰώνιος ζωή», συνεχίζει, «τό νά γνωρίζουν οἱ ἄνθρωποι ἐσένα, τόν μόνο ἀληθινό Θεό, καί τόν Ἰησοῦ Χριστό, πού ἐσύ ἀπέστειλες στόν κόσμο».... «καί τώρα δόξασέ με, μέ τή δόξα πού εἶχα μαζί σου, πρίν ἀκόμα τή δημιουργία τοῦ κόσμου. Φανέρωσα τό ὄνομά σου στούς ἀνθρώπους ... καί γνώρισαν ὅτι ἀληθινά εἶμαι Υἱός σου καί πίστεψαν ὅτι ἐσύ μέ ἀπέστειλες».

Δέν ἐπιθυμεῖ ὁ Κύριός μας δόξα ἀνθρώπινη, κοσμική, ἀλλά δόξα

οὐράνια, πνευματική, πού εἶναι καρπός τοῦ Σταυροῦ καί τῆς

ταπεινώσεως. Αὐτό τό ἀπέδειξε, ὅταν ἦλθε στήν ἔρημο σαράντα μέρες καί

ὁ διάβολος Τόν πείραξε σάν ἄνθρωπο. Μαζί μέ ὅλους τούς ἄλλους

πειρασμούς ἀπέκρουσε θαρραλέα καί αὐτόν τῆς φιλοδοξίας. Ὁ

ἐξευτελισμός, ἡ ταπείνωσις, ἡ ἐξουθένωσις, οἱ ὕβρεις, τά χτυπήματα, οἱ

κοροϊδίες, τά ἐμπτύσματα, ἡ χλαμύδα, ὁ κάλαμος, τό ἀκάνθινο στεφάνι,

τά καρφιά, ὁ σταυρός, ὁ θάνατος, ὅλα αὐτά ἦταν ἡ δόξα τοῦ Κυρίου.

Αὐτά ζήτησε, αὐτά πόθησε, γιά νά εἰσέλθει στή θριαμβευτική δόξα τῆς

Ἀναστάσεως.

Ὅλοι οἱ Ἅγιοι, ἀδελφοί μου, ὅπως φυσικά καί οἱ 318 θεοφόροι

Πατέρες τῆς Α’ ἐν Νικαίᾳ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, σ’ αὐτόν τόν κανόνα

στοίχισαν τή δόξα τοῦ Θεοῦ καί τή δόξα τή δική τους. Δόξασαν τόν

Κύριο, ἄλλοι μέ τό αἷμα τους, ἄλλοι μέ τόν θεοφόρο λόγο τοῦ

κηρύγματος, ἄλλοι μέ τήν ἄσκηση καί τήν ἡσυχαστική ζωή, ἄλλοι διά τῆς

προσευχῆς καί τῆς θείας λατρείας καί ἄλλοι διά τῆς γραφίδας καί τῶν

ἱερῶν συγγραμμάτων τους. Ὅλοι, ὅμως, πέρασαν ἀπό σωματικό ἤ ψυχικό

μαρτύριο, ἀπό τή δόξα τῆς σταυρώσεως γιά νά δοκιμάσουν τή δόξα τῆς

Ἀναστάσεως. Ἀπό τή δόξα τοῦ πόνου γιά νά γευθοῦν τή δόξα τοῦ

Παραδείσου.

Πολλοί, μάλιστα, γιά νά μή δοξασθοῦν ἀπό τούς ἀνθρώπους πάνω

σ’ αὐτή τή γῆ, τόσο ἀπέφυγαν τήν κενοδοξία, πού χαλάει κάθε ἀρετή καί

κάθε καλή προσπάθεια, ὥστε ἔφθασαν στό σημεῖο νά κάνουν τόν τρελό,

τόν σαλό. Ὅπως ὁ Ἅγιος Ἀνδρέας ὁ διά Χριστόν σαλός, ὁ Ἅγιος Μάξιμος

ὁ Καυσοκαλυβίτης καί τόσοι ἄλλοι. Ἀλήθεια, ἀδελφοί μου, τί ὕψος

ἀρετῆς! Τί μεγαλεῖο ψυχῆς!

Μή λοιπόν φοβούμεθα, σεβαστοί μου ἀναγνῶστες, τίς θυσίες καί τίς

ταπεινώσεις, διότι αὐτές θά μᾶς ὁδηγήσουν σέ αἰώνιο μεγαλεῖο δόξης καί

τιμῆς. Ἄς δοξάσουμε τόν Πάνσοφο Θεό μας γιά ὅλα. Γιά τά καλά καί τά

ἄσχημα. Καί γιά τίς εὐεργεσίες καί γιά τίς δοκιμασίες. «Δόξα τῷ Θεῶ

πάντων ἕνεκεν» νά λέμε κι ἐμεῖς μαζί μέ τόν Ἱερό Χρυσόστομο. Οἱ δόξες,

πού κυνηγοῦν οἱ ἄνθρωποι, οἱ δόξες τῶν χρημάτων, τῶν κτημάτων, τῶν

ἀξιωμάτων, τῶν θέσεων, τῆς ψεύτικης σαρκικῆς ὀμορφιᾶς, τῆς κοσμικῆς

ἐπιστήμης, εἶναι «πάντα κόνις, πάντα τέφρα, πάντα σκιά».

«Ἐξευτέλισε τόν ἑαυτόν σου», καί μ’ αὐτό θά τελειώσω τίς σύντομες

σκέψεις μου –γράφει ὁ Ἅγιος Ἰσαάκ ὁ Σύρος– «καί θά δεῖς τή δόξα τοῦ

Θεοῦ μέσα σου. Διότι ὅπου βλαστάνει ἡ ταπείνωσις ἐκεῖ ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ

ἀναβρύει».

Ἀρχιμ. Χρυσόστομος Τραϊκάπης

ΠΗΓΗ