ΤΙ ΕΙΔΟΥΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΕΧΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟΝ ΙΗΣΟΥ;

Κυριακή τοῦ Τυφλοῦ

(Ἰωάν. Θ ́, 1-38)

Μελετῶντας κανείς τά θαύματα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, ἀφ’ ἑνός μέν συγκινεῖται ἀπό τήν ἀγάπη Του καί συγκλονίζεται ἀπό τήν παντοδυναμία Του, ἀφ’ ἑτέρου δέ ἐκπλήσσεται ἀπό τήν κακία καί τήν ψυχική διαστροφή τῶν Φαρισαίων τῆς τότε, ἀλλά καί τῆς κάθε ἐποχῆς.

Ἡ θεραπεία τοῦ ἐκ γενετῆς τυφλοῦ, πού θά ἀκούσουμε τήν Κυριακή στούς Ἱερούς μας Ναούς, εἶναι πολύ χαρακτηριστική. Ἀφοῦ ὁ Ἰησοῦς ξεκαθαρίζει τό θέμα στούς μαθητές Του, ὅτι οὔτε ὁ ἄνθρωπος αὐτός ἦταν ἡ αἰτία, οὔτε οἱ γονεῖς του πού γεννήθηκε τυφλός, ἐνεργεῖ μέ τήν θεϊκή Του παντοδυναμία τήν θαυμαστή θεραπεία.

Ὁ πρώην τυφλός, μετά τήν ἐπίχριση τοῦ πηλοῦ στά μάτια του καί τό νίψιμό του στήν κολυμβήθρα τοῦ Σιλωάμ, καθίσταται ἐντελῶς ὑγιής στό σῶμα καί ἀναγεννημένος στήν ψυχή. Καί ἐνῶ οἱ γείτονες καί οἱ γνωστοί του ἀποροῦσαν καί θαύμαζαν ἄν ἦταν αὐτός, καί ὁ ἴδιος διαβεβαίωνε ὅτι «ἐγώ εἶμαι ὁ πρώην τυφλός», ἐξηγῶντας τόν ὑπερφυσικό τρόπο τῆς θεραπείας του, κάνουν καί πάλι τήν ἐμφάνισή τους οἱ Φαρισαῖοι. «Οὗτος ὁ ἄνθρωπος οὐκ ἔστι παρά τοῦ Θεοῦ, ὅτι τό Σάββατον οὐ τηρεῖ» (Ἰωάν. θ ́, 16), λένε. «Αὐτός ὁ ἄνθρωπος δέν εἶναι ἀπό τόν Θεό, διότι δέν τηρεῖ τό Σάββατο». Ἀλλά πῶς πάλι μπορεῖ ἄνθρωπος ἁμαρτωλός νά πραγματοποιεῖ τέτοια θαύματα χωρίς νά εἶναι σταλμένος ἀπό τόν Θεό; Ἀκούγεται σοβαρός τώρα ὁ ἀντίλογος.

Τό θέμα ἔλαβε διαστάσεις, μέ ἀποτέλεσμα νά κληθοῦν καί οἱ γονεῖς τοῦ πρώην τυφλοῦ γιά νά καταθέσουν τήν μαρτυρία τους. Δυστυχῶς ὅμως, οἱ γεννήτορές του φάνηκαν «ἀνθρωπάκια» καί, ἀπό τόν φόβο καί τήν δειλία πού τούς χαρακτήριζε, «ρίχνουν τό μπαλάκι» καί πάλι στό παιδί τους, γιά νά γλυτώσουν οἱ ἴδιοι τόν χαρακτηρισμό τοῦ «ἀποσυνάγωγου». Πρόκειται γιά τούς ἀνθρώπους πού τούς

βρίσκουμε σέ κάθε ἐποχή καί σέ κάθε τόπο, πού ἐνῶ γνωρίζουν τήν ἀλήθεια προσώπων καί καταστάσεων, γιά νά στεροῦνται «ἀρετῆς καί τόλμης», ἤ γιά νά μή χάσουν «τήν θεσούλα τους» καί νά μή μειωθεῖ ἡ «τιμή τους», ὄχι ἁπλῶς κλείνουν τό στόμα τους, ἀλλά, καί ἄν τό ἀνοίξουν, βαπτίζουν τήν γλῶσσα τους στόν φάρυγγα τοῦ φιδιοῦ γιά νά «χαντακώσουν» τόν συνάνθρωπό τους, πού λογικά θά περίμενε τήν ὑποστήριξή τους.

Βέβαια, ὁ θεραπευμένος τώρα πρώην τυφλός, ὄχι ἁπλῶς δέν τά χάνει μέσα στό ἀλλοπρόσαλλο κλῖμα τῆς τρομοκρατίας καί τῆς δειλίας πού ἐπικρατεῖ στήν ἀτμόσφαιρα τοῦ συνεδρίου τῶν Φαρισαίων, ἀλλά μετά παρρησίας, τόσο τήν πρώτη, ὅσο καί τήν δεύτερη φορά πού τόν φώναξαν νά ἀπολογηθεῖ, ὁμολογεῖ τό γεγονός τῆς θεραπείας του ἀπό τόν Χριστό, ἀλλά καί τήν πίστη του στόν Ἰησοῦ. Φτάνει μάλιστα στό σημεῖο, ἀκόμα καί νά εἰρωνευθεῖ τό συνέδριο τῶν Φαρισαίων, ἀφ’ ἑνός μέ τήν φράση του «μή καί ὑμεῖς θέλετε αὐτοῦ μαθηταί γενέσθαι;» (Ἰωάν. θ ́, 27). Δηλαδή, «μήπως καί ἐσεῖς θέλετε νά γίνετε μαθητές Του»; Καί ἀφ’ ἑτέρου, τούς ἐλέγχει μέ τά καυστικά του λόγια: «...Ἐν γάρ τούτῳ θαυμαστόν ἐστιν, ὅτι ὑμεῖς οὐκ οἴδατε πόθεν ἐστί, καί ἀνέωξέ μου τούς ὀφθαλμούς» (Ἰωάν. θ ́, 30).

Δηλαδή, τούς λέει, ἐδῶ βεβαίως εἶναι τό ἀπορίας ἄξιον, ὅτι ἐσεῖς δέν ξέρετε ἀπό ποῦ εἶναι ὁ Ἰησοῦς και, ὅμως, Ἐκεῖνος εἶναι πού μοῦ ἄνοιξε τά μάτια. Μέ δύο λόγια, τούς ἀντιμετωπίζει μέ τέτοια ψυχική διάθεση πού φανερώνεται ἡ ἐλευθερία, τό θάρρος καί ἡ πίστις τοῦ πρώην τυφλοῦ, ἀλλά καί ἡ περιφρόνησις στίς στρεψοδικίες πού προσπαθοῦν νά ἑδραιώσουν οἱ διεστραμμένοι Φαρισαῖοι στόν νόμο τοῦ Θεοῦ...

Τό ὅτι τελικῶς «ἐξέβαλον αὐτόν ἔξω» (Ἰωάν. θ ́, 34), τόν πέταξαν δηλαδή ἔξω ἀπό τήν συναγωγή, τοῦτο εἶναι ἡ πλέον ἐναργής ἀπόδειξις, πού πιστοποιεῖ ὅτι ὁ ἄνθρωπος αὐτός εἶχε πράγματι πιστέψει στόν Ἰησοῦ, ἀπέρριψε τήν θέση τῶν Φαρισαίων ὅτι δέν ἦταν ἐκ τοῦ Θεοῦ καί παρέμενε ἀσυμβίβαστος.

Δέν εἶναι τυχαῖο τό γεγονός, φίλοι μου, ὅτι ὄχι πρίν, ἀλλά ἀφοῦ χαρακτηρίστηκε ἀποσυνάγωγος, ὁ ὑγιής τώρα στούς αἰσθητούς καί πνευματικούς ὀφθαλμούς συνάνθρωπός μας, δέχεται τήν ἐπίσκεψη ἐκ μέρους τοῦ Ἰησοῦ. Ὁπωσδήποτε, στό ἀποκορύφωμα τῆς χαρᾶς του, μετά τήν θεραπεία του, θά αἰσθανόταν τήν ἀγωνία ποῦ καί πῶς θά γνωρίσει τόν εὐεργέτη του. Καί ἔρχεται ἡ εὐλογημένη αὐτή συνάντηση, τήν κατάλληλη στιγμή. Ὅταν οὐσιαστικά τόν ἀρνοῦνται οἱ ἴδιοι οἱ γονεῖς του, ὅταν τό σαπισμένο θρησκευτικό κατεστημένο τοῦ Ἰσραήλ τόν ἀπορρίπτει γιά τήν ἐλευθερία τῆς γνώμης του καί τήν μέ παρρησία ὑποστήριξη τῆς ἀλήθειας καί τήν πίστη του στόν Ἰησοῦ Χριστό, ὅταν φαίνεται ὅτι μένει ἐντελῶς μόνος, τότε ἀκριβῶς τοῦ ἀποκαλύπτεται ὁ ἴδιος ὁ Ἰησοῦς.

Φαίνεται ὅτι γιά νά αἰσθανθοῦμε τήν ἐπίσκεψη τοῦ Ἰησοῦ στήν ζωή μας, εἶναι ἀνάγκη

νά ἀρνηθοῦμε συνειδητά πρόσωπα καί καταστάσεις, τά ὁποῖα εἶναι ἀντίθετα μέ Τόν

Ἴδιο καί τό πανάγιον θέλημά Του. Νά εἴμαστε βέβαιοι, ἀσφαλῶς, ὅτι ἄν ὁ πρώην

τυφλός εἶχε φοβηθεῖ τό θράσος τους καί εἶχε ὑποχωρήσει μπροστά στήν κακία τῶν

Φαρισαίων, ἄν εἶχε ὑποταχθεῖ δουλικῶς, «γιά λόγους ὑπακοῆς», στά ὅσα τοῦ ὑπέβαλε

τό συνέδριο, ἄν εἶχε χάσει τήν ἐλεύθερη προσωπικότητα καί τήν παρρησία τῆς

γνώμης πού τοῦ χάρισε ἡ θεραπεία, ἔ, ναί, τότε δέν θά δεχόταν αὐτήν τήν ἄμεση καί

προσωπική ἐπίσκεψη τοῦ Ἰησοῦ.

Οὐσιαστικά, τοῦτο εἶναι τό ζητούμενο καί ἀπό τόν καθένα μας. Τί εἴδους ἐπικοινωνία

ἔχουμε ἀναπτύξει στήν ζωή μας μέ τόν ἴδιο τόν Ἰησοῦ. Ἀνεξαρτήτως τοῦ ἄν εἶναι

κανείς σωματικά ὑγιής ἤ ὄχι. Ἀνεξαρτήτως τοῦ ἄν μπορεῖ ἤ ὄχι μέ τά μάτια τοῦ

σώματος νά χαίρεται τήν ὑλική δημιουργία, τό ζητούμενο εἶναι: βρίσκεται, ἆρα, σέ

τέτοια πνευματική κατάσταση, ὥστε νά αἰσθάνεται μέ τούς ὀφθαλμούς τῆς ψυχῆς του

τήν παρουσία τοῦ Χριστοῦ μέσα του;

Ἄς τό ὁμολογήσουμε ξεκάθαρα, ἀγαπητοί μου. Ὅσο θά βασανιζόμαστε γιά νά

συμβιβάσουμε τά ἀσυμβίβαστα στήν καθημερινότητα, ὅσο θά ἀγωνιοῦμε μέσα

στήν καρδιά μας γιά νά συνυπάρξουν ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ καί ἡ πονηρία τοῦ

κόσμου, καί ὅσο θά φοβόμαστε νά διαρρήξουμε τούς δεσμούς μέ ὁποιαδήποτε

μορφή προσωπικοῦ πάθους, κοινωνικῆς ἀδικίας ἤ νοσηρῆς πνευματικότητας, νά

εἴμαστε βέβαιοι ὅτι τό μόνο πού θά γευόμαστε τελικῶς, θά εἶναι ἡ πικρία τῆς

κοσμικῆς ἀπορρίψεως καί ἰδιαίτερα ἡ στέρησις τῆς ἐνεργείας τῆς Χάριτος τοῦ

Θεοῦ μέσα μας.

Εἴθε νά ἐπιτρέψουμε στόν Δημιουργό τῶν ὀφθαλμῶν καί στόν Κατασκευαστή

τῶν καρδιῶν νά ρυθμίσει τόν ἐσωτερικό μας ἄνθρωπο, ὥστε ὁ νοῦς νά βλέπει καί

νά ζεῖ τήν μοναδική προσωπικότητα καί αἴσθηση τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, ἡ καρδιά

μας νά φλέγεται ἀπό τήν δική Του ἀγάπη, καί μέ τήν θέλησή μας νά γινόμαστε

ἕτοιμοι τήν κάθε στιγμή, ὥστε νά ἀπορρίπτουμε ὁτιδήποτε ζητᾶ νά μᾶς ἀποκόψει

ἀπό τό Θεανδρικό Του πρόσωπο.

Ἀμήν.

Ἀρχιμ. Ἰωήλ Κωνστάνταρος

ΠΗΓΗ