ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ

Απόστολος: Πράξ. ιστ΄ 16-34

Ευαγγέλιο: Ιω. θ΄ 1-38

13 Μαΐου 2018

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ

του Μητροπολίτη Πάφου Γεωργίου για τη διεξαγωγή εράνου υπέρ των τυφλών 

Πόσο τραγικό είναι, αλήθεια, να εξαρτάται κανείς ολοκληρωτικά από τους άλλους. Να εξαρτάται από εκείνους που του δίνουν για να ζήσει. Να εξαρτάται από τα χέρια τους, τα μάτια και τα πόδια τους. Η γνώση του και η πληροφόρησή του να εξαρτάται αποκλειστικά από το πώς εκείνοι του παριστούν τον κόσμο και του μεταφέρουν τα διάφορα γεγονότα. Έτσι ακριβώς ζούσε και ο εκ γενετής τυφλός της σημερινής ευαγγελικής περικοπής.

Έξι μήνες πριν από την σταυρική Του θυσία, o Κύριος πήγε μαζί με τους μαθητές Του στα Ιεροσόλυμα κατά την εορτή της σκηνοπηγίας και κήρυττε στον περίβολο του ναού, αν και γνώριζε ότι οι άρχοντες των Ιουδαίων ζητούσαν ευκαιρία για να Τον θανατώσουν. Βγαίνοντας από τον ναό είδε έναν τυφλό να κάθεται σε μια γωνιά και να ζητά ελεημοσύνη.

Στην ερώτηση των μαθητών ποιος αμάρτησε, αυτός ή οι γονείς του, ώστε ο άνθρωπος αυτός να γεννηθεί τυφλός, η απάντηση του Χριστού, αρνείται την υπάρχουσα προκατάληψη ότι η σωματική ασθένεια στον άνθρωπο ήταν αποτέλεσμα της προσωπικής αμαρτίας και ταυτόχρονα δίνει μία νέα διάσταση στον πόνο και την ασθένεια, προσδίδοντάς τους σωτηριολογικό περιεχόμενο.

Κανένας προσωπικά δεν αμάρτησε και δεν ευθύνεται για την τυφλότητα του συγκεκριμένου ανθρώπου. Αυτή οφείλεται στην πτωτική κατάσταση και τις συνθήκες ζωής που επέφερε η απομάκρυνση του ανθρώπου από τον Θεό. Ο Χριστός πληροφορεί τους μαθητές Του ότι η αναπηρία του ανθρώπου αυτού θα γίνει αιτία να δοξασθεί το όνομα του Θεού.

Ο Κύριος, χωρίς ο τυφλός να το ζητήσει, φτιάχνει πηλό, χρίει τα μάτια του και τον στέλνει στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ να πλυθεί. Δοκιμάζει την πίστη του τυφλού και ζητάει τη δική του εκούσια και ελεύθερη συμμετοχή στο θαύμα. Ο Θεός κάνει τα πάντα για τη σωτηρία μας. Θέλει, όμως, και την ανθρώπινη συνέργεια, έστω κι αυτή την ελάχιστη. Ο τυφλός με πίστη, υπακούει στην εντολή του Χριστού, πηγαίνει και πλένεται και το θαύμα πραγματοποιείται. Ο πρώην τυφλός όχι μόνο βλέπει σωματικά, αλλά πρωτίστως πνευματικά. Τόσα χρόνια ζούσε όχι μόνο χωρίς να μπορεί να βλέπει και να θαυμάζει τα μεγαλεία του Θεού, αλλά κυρίως χωρίς να βλέπει και να αισθάνεται τον δημιουργό του.

Ο τρόπος αυτός της θεραπείας του τυφλού, μας υπενθυμίζει τον τρόπο

με τον οποίο ο Χριστός δημιούργησε, τον άνθρωπο, πλάθοντάς τον «χούν από

της γής». Ο ίδιος, μπροστά στα μάτια των μαθητών Του, πλάθει, τώρα «εξ΄

υπαρχής» τους οφθαλμικούς βολβούς του εκ γενετής τυφλού πάλι από το

χώμα, αποκαλύπτοντας την δημιουργική Του δύναμη και αποδεικνύοντας την

μεσσιανική Του ιδιότητα.

Κι ενώ ο σωματικά αόμματος βρίσκει τώρα το φως του, οι Γραμματείς

και οι Φαρισαίοι εμμένουν στην πνευματική τους τύφλωση. Επιχειρούν να

εξιχνιάσουν το θαύμα. Αμφισβητούν όχι μόνο τη θαυματουργική ενέργεια,

αλλά κυρίως την πηγή και τον φορέα αυτής της ενέργειας, που είναι ο Ιησούς

Χριστός. Με φθόνο, με κακία και δολοπλοκία ανακρίνουν τον πρώην τυφλό.

Αρνούνται αρχικά το θαύμα, καλούν τους γονείς του τυφλού για να

βεβαιωθούν ότι πράγματι γεννήθηκε τυφλός, και τέλος κατηγορούν τον Χριστό

ως αμαρτωλό και πλάνο, επειδή έφτιαξε πηλό την ημέρα του Σαββάτου.

Στον αντίποδα της συμπεριφοράς των γειτόνων, των Φαρισαίων και των

γονέων του, βρίσκεται ο ίδιος ο θεραπευθείς τυφλός. Ο ίδιος δεν εκφράζει

καμία απορία για το θαύμα. Αντίθετα η όλη συμπεριφορά του χαρακτηρίζεται

από βαθιά βεβαιότητα. Με πολλή απλότητα και ακλόνητη πίστη δέχεται το

θαυμαστό συμβάν ως έχει. Ζει το θαύμα της επέμβασης του Θεού εσωτερικά

και υπαρξιακά.

Ο τυφλός του σημερινού ευαγγελίου δεν χάρηκε τόσο γιατί απέκτησε το

σωματικό του φως, αλλά πρωτίστως γιατί βρήκε και έλαβε το πνευματικό φως.

Γνώρισε τον Χριστό και τον ομολόγησε Θεό αληθινό στους θρησκευτικούς

άρχοντες των Ιουδαίων με κόστος τον χλευασμό και την αποπομπή του από τη

συναγωγή. Γίνεται ο ίδιος ζωντανή μαρτυρία της αλήθειας της πίστεως απέναντι

στην υπαρξιακή άρνηση και την πνευματική πώρωση των Φαρισαίων.

Αποδεικνύεται, παρά την απαιδευσία του, καλύτερος θεολόγος από τους

νομομαθείς Φαρισαίους και τους διδάσκει την αυθεντική ερμηνεία του

θαύματος.

Ο Κύριος, με την θαυμαστή και δραστική επέμβασή Του, φωτίζει τους

πνευματικούς οφθαλμούς του τυφλού της σημερινής ευαγγελικής περικοπής,

επιβεβαιώνοντας εμπράκτως ότι Αυτός είναι το «φως το αληθινόν», που ήρθε

στον κόσμο για να διαλύσει το πνευματικό σκοτάδι της αμαρτίας και του

θανάτου. Ωστόσο, ο φιλεύσπλαχνος Δεσπότης, δεν παραμένει ασυγκίνητος

μπροστά στο τραγικό θέαμα της σωματικής τυφλότητας του πλάσματός Του.

Θεραπεύει ολοτελή τον άνθρωπο. Χαρίζει στον ταλαίπωρο επαίτη την υπέρτατη

ελεημοσύνη, την σωματική όρασή του.

Έτσι, λοιπόν, καλούμαστε κι εμείς, σήμερα που διεξάγεται ο

καθιερωμένος έρανος υπέρ των τυφλών αδελφών μας, να μιμηθούμε τη

Δεσποτική φιλανθρωπία και να συνεισφέρουμε όλοι το κατά δύναμιν, κάνοντας

πράξη την προτροπή του Απ. Παύλου «το υμών περίσσευμα εις το εκείνων

υστέρημα… όπως γένηται ισότης».

Και το τελευταίο κέρμα που προσφέρει ο καθένας γίνεται βοήθεια, ανακούφιση

και παρηγοριά. Η αγάπη όταν, μοιράζεται, πολλαπλασιάζεται και σ’ όποιο δίνει

λίγο, αγόγγυστα και με αγαθή διάθεση στην εικόνα του Θεού, ο Κύριος

αντιδωρίζει πολλαπλάσια τις ευλογίες Του.

Μετ’ ευχών διαπύρων

† Ο Πάφου Γεώργιος

ΠΗΓΗ