ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ

Απόστολος: Γαλ. στ΄ 11-18

Ευαγγέλιο: Ιωάν. γ΄ 13-17

10 Σεπτεμβρίου 2017

«Καθώς Μωυσής ύψωσε τον όφιν εν τη ερήμω, ούτως υψηθήναι δει τον υιόν του ανθρώπου» (Ιωάν. γ΄ 14).

Σε μια προτύπωση, αλλά και σε μια αναγκαιότητα αναφέρεται σήμερα ο Ιησούς. Αναφέρεται σε μια προτύπωση της δικής του υψώσεως πάνω στο Σταυρό. Είναι η ύψωση του χάλκινου φιδιού, μέσα στην έρημο από το Μωϋσή, σαν έκφραση του ελέους του Θεού προς τους μετανοημένους Ιουδαίους. Όμως, την ίδια στιγμή αυτή η ύψωση αποτελούσε προτύπωση της υψώσεως του Υιού του Θεού, του Ιησού, πάνω στο Σταυρό σαν έκφραση της αγάπης, του Θεού αλλά και με στόχο τη σωτηρία όλων των λαών και όλων των ανθρώπων που με πίστη θα προσφεύγουν σ’ αυτόν.

Ενώ, λοιπόν, η ύψωση του Χάλκινου φιδιού προφύλασσε από το φυσικό θάνατο κάθε Ιουδαίο που με πίστη θα ατένιζε σ’ αυτό, η Ύψωση του Ιησού πάνω στο Σταυρό θα έσωζε από την αμαρτία και τον αιώνιο θάνατο και θα χάριζε την αιώνια ζωή σε κάθε άνθρωπο που με πίστη θα κατέφευγε σ’ Αυτόν.

Κατά τον Απόστολο Παύλο «Η σωτήρια αυτή επέμβαση του Θεού απευθύνεται, δια μέσου της πίστεως στον Ιησού Χριστό, σε όλους τους ανθρώπους και ο Θεός σώζει όλους όσοι πιστεύουν χωρίς να κάνει διάκριση Ιουδαίων και εθνικών. Γιατί όλοι αμάρτησαν και βρίσκονται μακριά από τη δόξα του Θεού. Ο Θεός όμως τους δικαιώνει χωρίς αντάλλαγμα με τη χάρη του. Γι’ αυτό έστειλε τον Ιησού Χριστό να μας ελευθερώσει από την αμαρτία. Ο Θεός τον όρισε να γίνει με το σταυρικό του θάνατο, ο εξιλασμός των αμαρτιών διά της πίστεως δείχνοντας την αγάπη του και συγχωρώντας τις αμαρτίες που έγιναν στο παρελθόν εξαιτίας της ανεκτικότητάς του. Έτσι ο Θεός φανερώνει την αγάπη του τον έσχατο αυτό καιρό, και δείχνει καθαρά ότι είναι δίκαιος και δικαιώνει όσους πιστεύουν στον Ιησού» (Ρωμ. γ΄ 22-26).

Τα πιο πάνω επιβεβαιώνουν την αναγκαιότητα για σωτηρία του ανθρώπου, αλλά την ίδια στιγμή φανερώνουν και την αδυναμία του να σωθεί με τις δικές του δυνάμεις. Έτσι, αυτή την αναγκαιότητα, αυτό το «δει», αυτό το πρέπει το αναλαμβάνει ο Ιησούς σαν αντιπρόσωπος, αλλά και σαν αντικαταστάτης του κάθε ανθρώπου. Το ότι ο Ιησούς είχε την ίδια ανθρώπινη φύση με μας, αλλά χωρίς την αμαρτία, εξηγεί και το πώς ως υιός του ανθρώπου έπαθε ως αντιπρόσωπός μας.

Κίνητρο αυτής της θυσίας η αγάπη του Θεού προς τον άνθρωπο, αλλά και ο στόχος διπλός. Πρώτο, «ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται», για να μη χαθεί όποιος πιστεύει σ’ αυτόν και δεύτερο για να έχει ο άνθρωπος ζωή αιώνια. Έτσι το αποτέλεσμα της πίστεως παρουσιάζεται με διπλή μορφή, αρνητική «μη απόληται» και θετική να «έχη ζωήν αιώνιον». Αυτό δε το «έχη ζωήν αιώνιον» δεν αναφέρεται τόσο στη διάρκεια του χρόνου, όσο ιδιαίτερα στην ποιότητα της ζωής, που είναι η συμμετοχή στην ποιότητα της ζωής, που είναι η συμμετοχή στη ζωή του Θεού και του Χριστού.

Όμως πέραν από το κίνητρο και πέραν από το στόχο αυτής της αναγκαιότητας της Υψώσεως του Ιησού πάνω στο Σταυρό παραμένει μπροστά μας η προτύπωση αλλά και η εικόνα της διπλής Υψώσεως. Της Υψώσεως του χάλκινου φιδιού και της Υψώσεως του Ιησού πάνω στο Σταυρό. Μέσα από την προτύπωση, στο πρόσωπο του νεκρού φιδιού, του χάλκινου φιδιού, παρουσιάζεται ηττημένο, νεκρό και δημόσια εκτεθειμένο αυτό το ομοίωμα του φιδιού, η ίδια η αμαρτία.

Κι όμως μέσα από την «ταπείνωση» του Σταυρού οδηγείται προς τη δόξα της Αναστάσεως προσφέροντας ζωή και ανάσταση στους ανθρώπους. Είναι πολύ εκφραστικό το τελευταίο αντίφωνο της Μεγάλης Πέμπτης που ψάλλεται αμέσως μετά την Σταύρωση. «Ο Σταυρός σου, Κύριε, ζωή και ανάστασις υπάρχει τω λαώ σου». 

Κατά συνέπεια, ο Σταυρός του Κυρίου δεν είναι ένα στίγμα που προκαλεί ντροπή, είτε για τον ίδιο είτε για μας. Ο Σταυρός του Κυρίου έγινε για μας πρόξενος ζωής και πηγή αθανασίας. Πολύ εκφραστικός ένας ύμνος της Μεγάλης Πέμπτης το βράδυ: «Εξηγόρασας ημάς εκ της κατάρας του νόμου τω τιμίω σου αίματι· τω Σταυρώ προσηλωθείς και τη λόγχη κεντηθείς την αθανασίαν επήγασας ανθρώποις· Σωτήρ ημών δόξα σοι».

Αδελφοί μου, δεν είναι θαυμαστή μόνο η αποκάλυψη της αναγκαιότητας της Υψώσεως του Υιού του Θεού πάνω στο Σταυρό.

Θαυμαστό είναι και το κίνητρο, η αγάπη, η ανιδιοτελής αγάπη. Από τη στιγμή, λοιπόν, που αυτή η αναγκαιότητα έγινε πράξη και η πράξη ερμηνεύτηκε σαν έργο αγάπης, δεν μας αφήνει κανένα περιθώριο να την υποτιμήσουμε, πολύ δε περισσότερο να την απορρίψουμε. Αντίθετα μας προσκαλεί, όχι μόνο να την αποδεχθούμε, αλλά και να υποκλιθούμε σ’ αυτήν με σεβασμό και αγάπη. Ας τον ευχαριστήσουμε θερμά μέσα από την πίστη μας και ιδιαίτερα μέσα από την έμπρακτη αγάπη μας προς τους «ελάχιστους» αδελφούς του. Αμήν.

Θεόδωρος Αντωνιάδης

ΠΗΓΗ