ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΙΝ

Απόστολος: Γαλ. β΄ 16-20

Ευαγγέλιο: Μαρκ. η΄ 34-θ΄1

17 Σεπτεμβρίου 2017

Κυριακή μετά τη μεγάλη Δεσποτική εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού η σημερινή, αγαπητοί μου αδελφοί, και η Αγία μας Εκκλησία, μας διακρατεί στο εορταστικό κλίμα της μεγάλης εκείνης εορτής. 

Τόσο οι μεθέορτοι ύμνοι όσο και τα αναγνώσματα περιφέρονται γύρω από τον Σταυρό του Κυρίου τον οποίο ο ίδιος ο Κύριος μας καλεί, όσοι θα τον ακολουθήσουμε, με την ελεύθερη βούλησή μας με την οποία είμαστε προικισμένοι, «όστις θέλει…», να αναλάβουμε το βάρος του διωγμού, των θλίψεων, του μαρτυρίου, ακόμα και του θανάτου.

Προϋπόθεση για επιτυχή ένωση με τον Χριστό είναι η απάρνηση του παλαιού εαυτού μας και η πλήρης ένταξη στη μέριμνα του Θεού.

Ουδείς επίγειος άρχοντας, ηγέτης ή οποιοσδήποτε πολιτικός, τόλμησε να εξαγγείλει πρόγραμμα και να θέσει όλα όσα αναφέρει ο Κύριος.

Φαίνονται αρνητικά όλα αυτά στα μάτια των ανθρώπων του κόσμου τούτου.

Και όμως πολλά τα εκατομμύρια που ακολούθησαν αυτό το πρόγραμμα, έδωσαν ότι καλύτερο είχαν για την αγάπη του Χριστού, τη διάδοση του Ευαγγελίου και την καλώς νοούμενη υπηρεσία του συνανθρώπου και έγιναν αιώνια και ασφαλή πρότυπα για όλους τους Χριστιανούς όλων των εποχών.

Οι διωγμοί, οι φυλακίσεις, το μαρτύριο είναι δεδομένα. Ο Κύριος πολλές φορές μίλησε και προειδοποίησε για όλα όσα θα υποστούν οι πιστοί και έθεσε παράδειγμα τον ίδιο τον εαυτό του: «ει εμέ εδίωξαν και υμάς διώξουσιν…». Και κατά τον λόγο του Αποστόλου Παύλου «δια πολλών θλίψεων δει ημάς εισελθείν εις την βασιλείαν των ουρανών…» συνεχιστής και αυτός του δρόμου που έδειξεν ο Κύριος.

Αυτή είναι η κατάληξη όλων αυτών των παθημάτων. Η απόκτηση της ουράνιας βασιλείας και η ποθούμενη από όλους τους ανθρώπους σωτηρία της ψυχής.

Αυτή είναι και η επιθυμία του Θεανθρώπου Ιησού. Γι’ αυτό από άκρα ταπείνωση έγινε άνθρωπος με όλα τα ιδιώματα εκτός της αμαρτίας. Γι’ αυτό ανέβηκε στον σταυρό για να σώσει τον πεσόντα από την χάρη του Θεού άνθρωπο.

Κέντρο του ενδιαφέροντος του Θεανθρώπου η ανθρώπινη ψυχή της οποίας δεν υπάρχει αντάλλαγμα και αποτελεί την προσωπικότητα του κατ’ εικόνα Θεού πλασθέντος ανθρώπου. Η ψυχή που είναι το εμφύσημα του Θεού κατά την πλάση του ανθρώπου, είναι μοναδική και ανεκτίμητη. «Τι δώσει άνθρωπος αντάλλαγμα της ψυχής αυτού»; Ερωτά ο Κύριος. Ο δε Άγιος Νεόφυτος ο Έγκλειστος παρατηρεί ότι μιαν μόνη ψυχή έλαβεν ο άνθρωπος και αν την χάσει δεν υπάρχει δυνατότητα να αποκτήσει άλλη.

Ούτε και αν κερδίσει τον κόσμο όλο.

Οι άνθρωποι με το κοσμικό φρόνημα, συνήθως, υπολογίζουν τα κέρδη και τις ζημιές με κριτήρια υλικά. Ο Κύριος όμως μιλά για την αξία της αθάνατης και αιώνιας ψυχής, γι’ αυτό και τα αληθινά κέρδη και οι ζημιές κρίνονται μέσα στην αιωνιότητα και με ανάλογα μέτρα.

Συνεχείς είναι και οι αναφορές στην υμνολογία της Εκκλησίας μας, οι ικεσίες για την σωτηρία της ψυχής. Και είναι αυτονόητο αυτό γιατί η ψυχή ζητά από μόνη της και ποθεί τη σωτηρία. Δεν την συγκινεί κανένα από τα αγαθά του κόσμου όσο και αν από λανθασμένες επιλογές καταλογίζουμε στη ψυχή πράγματα που δεν την αφορούν. «Ψυχή, έχεις πολλά αγαθά κείμενα εις έτη πολλά…», όπως αναφέρει, με κριτήρια κοσμικά, ο άφρων πλούσιος της γνωστής παραβολής.

Αυτά αφορούν την υλική υπόσταση του ανθρώπου ο οποίος, απαραίτητα, πρέπει να επιμελείται της ψυχής που είναι άφθαρτη και μένει εις τον αιώνα.

Αυτή ήταν και η προσπάθεια της Αγίας Σοφίας που τιμάται σήμερα μαζί με τις τρεις θυγατέρες της. Την δωδεκάχρονη Πίστη, την δεκάχρονη Ελπίδα και την εννεάχρονη Αγάπη. Τις ανέθρεψε με την αγάπη στον Τριαδικό αληθινό Θεό. Τότε η ομολογία πίστης στον Χριστό στοίχιζε ακόμα και τη ζωή. Και όταν βρέθηκε στο κρίσιμο δίλημμα να κερδίσουν τα αγαθά του κόσμου τούτου ή τον θάνατο, κατά τη γνώμη των τυράννων, χωρίς δεύτερη σκέψη διάλεξαν να απολέσουν τη ζωή τους υπέρ του Χριστού και να κερδίσουν την αιωνιότητα.

Πρώτη η Πίστη υπέμεινε το μαρτύριο και δικαίωσε το όνομά της.

Δεύτερη η Ελπίδα, που πίστευαν οι τύραννοι ότι θα δειλιάσει και θα αποστατήσει, βλέποντας το μαρτύριο της αδελφής της. Το αντίθετο∙ στάθηκε δυνατή μέχρι τέλους και πιστή στον Χριστό και την ουράνια βασιλεία του.

Τρίτη η μικρότερη, η Αγάπη, ξεπέρασε το νεαρό της ηλικίας της και δεν δείλιασε μπροστά στο φρικτό μαρτύριο. Κέρδισε, μαζί με τις αδελφές της, τον στέφανο του μαρτυρίου και είναι κοντά στον ποθούμενο Νυμφίο Χριστό.

Τέλος, η ηρωική μητέρα, Αγία Σοφία, για μέρες πολλές θρηνεί πάνω από τον κοινό τάφο των θυγατέρων της και αφήνει την τελευταία της πνοή εκεί που είδε να σφαγιάζονται τα παιδιά της. Αναχωρεί από την μάταιη ζωή για να συναντήσει τις αγιασμένες θυγατέρες της και αυτή στεφανωμένη στη θριαμβεύουσα Εκκλησία. Ταυτόχρονα ζει η μνήμη της αιώνια στην στρατευόμενη Εκκλησία, που είναι η θύρα από την οποία διέρχεται κάθε πιστός και κερδίζει τη Βασιλεία του Θεού, της οποίας είθε κληρονόμοι να γίνουμε όλοι, αδελφοί μου. Αμήν.

Πρωτ. Ιωάννης Παντόπιος

ΠΗΓΗ