ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ

(Ἰω. 3, 13-17)

Τὸ ση­με­ρι­νὸ εὐ­αγ­γε­λι­κὸ ἀ­νά­γνω­σμα μᾶς λέ­ει πὼς ὁ Υἱ­ὸς τοῦ Θε­οῦ ἐ­ναν­θρώ­πη­σε γιὰ νὰ σώ­σει τὸν κό­σμο καὶ ὄ­χι γιὰ νὰ τὸν κα­τα­κρί­νει γιὰ τὴν ἁ­μαρ­τί­α του: «οὐ γὰρ ἀ­πέ­στει­λεν ὁ Θε­ὸς τὸν υἱ­ὸν αὐ­τοῦ εἰς τὸν κό­σμον ἵνα κρί­νῃ τὸν κό­σμον, ἂλλ’ ἵ­να σω­θῇ ὁ κό­σμος δι’ αὐ­τοῦ».

Ἐρ­χό­με­νος ὁ Χρι­στὸς στὸν κό­σμο φέ­ρει μί­α καὶ μό­νη κρί­ση. Αὐ­τὴ δὲν εἶ­ναι ἄλ­λη ἀ­πὸ τὴ φα­νέ­ρω­ση τῆς ἁ­μαρ­τί­ας τοῦ ἀν­θρώ­που, λό­γῳ τῆς ἀ­λή­θει­ας ποὺ βρί­σκε­ται πιὰ στὸν κό­σμο. Μπρο­στὰ στὴν ἀ­λή­θει­α, μπρο­στὰ δη­λα­δὴ στὸν ἴ­διο τὸν ἐ­ναν­θρω­πή­σαν­τα Υἱ­ὸ τοῦ Θε­οῦ, ἡ πλά­νη καὶ τὸ ψεῦ­δος ἐ­λέγ­χον­ται καὶ ἀ­πο­κα­λύ­πτον­ται: «Νῦν κρί­σις ἐ­στὶν τοῦ κό­σμου. Νῦν ὁ ἄρ­χων τοῦ κό­σμου ἐκ­βλη­θή­σε­ται ἔ­ξω». Κρί­νε­ται λοι­πὸν ἡ ἁ­μαρ­τί­α φα­νε­ρού­με­νη, κρί­νε­ται καὶ κα­τα­κρί­νε­ται καὶ ὁ διά­βο­λος, αὐ­τός, ὁ ὁ­ποῖ­ος δε­λέ­α­σε καὶ ἔ­ρι­ξε στὴν ἁ­μαρ­τί­α τὸν ἄν­θρω­πο.

Ἡ πε­ρί­ο­δος τῆς Πα­λαι­ᾶς Δι­α­θή­κης πα­ρῆλ­θε. Ὁ παι­δα­γω­γι­κὸς φό­βος ἔ­δω­σε τὴ θέ­ση του στὴν πε­ρί­ο­δο τῆς χά­ρι­τος. Ὁ­δή­γη­σε τοὺς ἀν­θρώ­πους νὰ κα­τα­νο­ή­σουν τὴν ἁ­μαρ­τί­α καὶ τοὺς ὑ­πέ­δει­ξε τὸν μό­νο λυ­τρω­τή, τὸν Υἱ­ὸ τοῦ Θε­οῦ. Ὁ Κύ­ρι­ος, ἔρ­χε­ται στὸν κό­σμο, ὄ­χι ἀ­πει­λῶν­τας καὶ ἐκ­φο­βί­ζον­τας, ἀλ­λὰ πλή­ρης ἀ­γά­πης, ὡς πα­τέ­ρας ποὺ τεί­νει τὸ χέ­ρι στὰ ἀ­γα­πη­τά του παι­διά. Ἡ πα­ρου­σί­α του ση­μαί­νει τὴ δι­κή μας σω­τη­ρί­α, ἀ­φοῦ ἦλ­θε «ἵ­να σω­θῇ ὁ κό­σμος δι’ αὐ­τοῦ». 

Ὁ Χρι­στὸς κα­ταρ­γεῖ μὲ τὸν ἐρ­χο­μό του στὸν κό­σμο ὅ,­τι κα­τα­δυ­νά­στευ­ε τὸν ἄν­θρω­πο, τὴν ἁ­μαρ­τί­α, τὸν θά­να­το, τὸν διά­βο­λο. Αἴ­ρον­τας αὐ­τὲς τὶς πλη­γές, οἱ ὁ­ποῖ­ες προ­κα­λοῦ­σαν πό­νο καὶ δά­κρυ, μᾶς θε­ρά­πευ­σε. Ὅ­πως τό­τε, τὴν πα­λαι­ὰ ἐ­πο­χή, ὅ­ταν οἱ Ἰσ­ρα­η­λί­τες βρι­σκόν­του­σαν στὴν ἔ­ρη­μο, γλύ­τω­ναν ἀ­πὸ τὰ δη­λη­τη­ρι­ώ­δη φί­δια, ἀ­τε­νί­ζον­τας τὸ χάλ­κι­νο φί­δι ποὺ ἔ­στη­σε καθ’ ὑ­πό­δει­ξη τοῦ Θε­οῦ ὁ Μω­ϋ­σῆς, ἔ­τσι καὶ τώ­ρα, ἐ­μεῖς οἱ ἄν­θρω­ποι λυ­τρω­νό­μα­στε ἀ­πὸ τὶς πλη­γὲς τῆς ἁ­μαρ­τί­ας, ἀφ’ ἧς στιγ­μῆς ὁ Χρι­στὸς δι­ὰ τοῦ σταυ­ροῦ κα­τήρ­γη­σε τὸν διά­βο­λο καὶ κα­τα­πά­τη­σε τὸν θά­να­το.

Ἡ σω­τη­ρί­α ποὺ μᾶς προ­σφέ­ρει ὁ Χρι­στὸς βι­ώ­νε­ται ἀ­πὸ τὴ ζω­ὴ αὐ­τή. Στὴ βα­σι­λεί­α τοῦ Θε­οῦ δὲν εἰ­σέρ­χε­ται κα­νεὶς με­τὰ τὸν θά­να­τό του, ἀλ­λὰ τὴ γεύ­ε­ται ἐ­νῷ ἤ­δη βρί­σκε­ται ἐν ζω­ῇ. Προ­ϋ­πό­θε­ση βέ­βαι­α εἶ­ναι νὰ ἀ­πο­δε­χτεῖ τὸν Χρι­στό, νὰ πι­στέ­ψει σ’ αὐ­τὸν καὶ νὰ ἀ­γω­νι­στεῖ ἐν με­τα­νοί­ᾳ νὰ τη­ρή­σει τὶς ἐν­το­λές του καὶ νὰ με­τέ­χει τῶν μυ­στη­ρί­ων τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας. Νὰ ση­κώ­σει τὸν σταυ­ρό του καὶ νὰ δεῖ τὴ ζω­ὴ καὶ τὸν συνάν­θρω­πό του ἀ­γα­πη­τι­κά.

Καὶ ἡ ἀ­γά­πη ση­μαί­νει τε­λι­κὰ μί­μη­ση Χρι­στοῦ. Ἐ­φό­σον λοι­πὸν ὁ Χρι­στὸς δὲν ἦλθε γιὰ νὰ κα­τα­κρί­νει καὶ νὰ κα­τα­κε­ραυ­νώ­σει τὸν ἄν­θρω­πο, ἀλ­λὰ γιὰ νὰ τὸν σώ­σει, τό­τε καὶ ἐ­μεῖς δὲν πρέ­πει νὰ κρί­νου­με καὶ νὰ κα­τα­δι­κά­ζου­με τοὺς ἄλ­λους, καὶ μά­λι­στα στὸ ὄ­νο­μα τοῦ Χρι­στοῦ. Δὲν εἴ­μα­στε ἐ­μεῖς οἱ κα­λοὶ Χρι­στια­νοὶ καὶ κά­ποιοι ἄλ­λοι ὑ­πο­δε­έ­στε­ροι, ὥ­στε ὡς εἰ­σαγ­γε­λεῖς νὰ τοὺς κρί­νου­με καὶ νὰ τοὺς κα­τα­κρί­νου­με γιὰ τὰ σφάλ­μα­τά τους. 

Ὁ Χρι­στια­νὸς εἶ­ναι φῶς στὸν κό­σμο. Ἡ πα­ρου­σί­α του εἶ­ναι ἀ­νά­λο­γη τοῦ ἔρ­γου τοῦ Χρι­στοῦ, δη­λα­δή -τη­ρου­μέ­νων τῶν ἀ­να­λο­γι­ῶν- σω­τη­ρι­ώ­δης. Δὲν κρί­νει αὐ­τὸν ποὺ σφάλ­λει, ἀλ­λὰ συμ­πο­νεῖ καὶ συμ­πά­σχει γιὰ τὸ ὀ­λί­σθη­μά του. Συμ­βου­λεύ­ει, πα­ραι­νεῖ καὶ προ­σεύ­χε­ται γιὰ ὅ­λους, ὥστε καὶ τὸν ἑαυτό του ὀφελεῖ διὰ τῆς ταπείνωσης ποὺ ἐπιδεικνύει, ἀλλὰ καὶ τοὺς συνανθρώπους του ἐνισχύει στὴν κατὰ Χριστὸ ζωή. Ἔτσι, ὅλοι μαζί, ὡς σῶμα Χριστοῦ γευόμαστε τὶς σωτηριώδεις συνέπειες τῆς ἐνανθρώπησης τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ. 

ΠΗΓΗ