«Δεύτε αναβώμεν εις το όρος Κυρίου, και εις τον οίκον του Θεού ημών»

Του Τρυφωνόπουλου Γεώργιου, Θεολόγου για την Romfea.gr

Στην λογική του κόσμου, όπου καταβάζει κάθε άνθρωπο, μειώνοντας τον, με σκοπό να τον καταστήσει μέσο για να δοξασθεί, κάνοντας την ζωή του κόλαση, παραλαμβάνει ο Χριστός τους τρεις μαθητές, τον Πέτρο, τον Ιάκωβο και τον Ιώαννη για να τους ανεβάσει στο όρος Θαβώρ, χαρίζοντας τους την δόξα Του, κοινωνώντας τον παράδεισο Του μαζί τους. 

Μέσα στην απόλυτη ηρεμία, όπου δεσπόζει η σιγή, σε μια στιγμή τυλίγεται μέσα στο Φως της δόξας Του, εμφανίζονται δίπλα του, δεξιά και αριστερά ο Μωυσής και ο Ηλίας αντίστοιχα.

Στον θόρυβο των ανθρώπων, όπου η δόξα και ο θαυμασμό προκαλούν εκκωφαντικούς ήχους, τρόμο και δέος, η δόξα του Χριστού εκπέμπει μια ιλαρότητα, το Φως είναι τόσο γλυκό, χωρίς θορύβους και τυμπανοκρουσίες.

Τίποτα πιο όμορφο και αληθινό δεν είχε αντικρύσει ο Πέτρος, γι’ αυτό ζητά να μείνουν στον Θαβώρ, δεν θέλει χάσει αυτή την εμπειρία, έστω και στο έδαφος πεσμένος, αρκεί να βλέπει τον Ιησού, τον Κύριο της Δόξης, για πάντα, για μια ζωή. 

Οι μαθητές είναι ριγμένοι καταγής, όχι επειδή έχουν φοβηθεί με την κυριολεκτική σημασία του φόβου, απλώς κάτι τους λείπει για ν’ απολαύσουν ολοκληρωμένα το μεγαλείο του Χριστού.

Δεν έχει γίνει η Ανάσταση ακομή, άλλωστε ο θάνατος υπήρξε ένα επεισόδιο, μέσα στην δημιουργία του Θεού , έπεφτε δεν έπεφτε ο άνθρωπος, ο Θεός θα έρχονταν για να τον συνατήσει, ακρίβως επειδή ήταν αδύνατον στον άνθρωπο να φτάσει μόνος στο καθ’ ομοίωσιν, χωρίς τον Θεό.

Έτσι ο θάνατος δεν μπορούσε να υπάρξει αφού είναι παρείσακτος, σ’ αυτήν την σχέση Θεού και ανθρώπου, έπειτα η κοινωνία της Δόξη του Θεού με τον άνθρωπο δεν μπορούσε να έχει φθορά, παρακμή, μα μονάχα ζωή. 

Στο Θαβώριο όρος, ο Χριστός με την Μεταμόρφωση Του, μαρτυρεί πως ο Θεός δεν ανακαλύπτεται από τον άνθρωπο, μέσα από μια σειρά πράξεων και κανόνων, γνωστικά, ως ένα όν ανώτερο, γενικά και αόριστα.

Αλλά, αποκαλύπτει τον Εαυτό Του, ως Πρόσωπο, κοινωνώντας μέσω των Ακτίστων Ενεργειών Του μ’ αυτόν , ως σχέση κι εμπειρία ζωής, που γίνεται βίωμα, ολοκλήρωση και προοπτική ομοιότητος του ανθρώπου μ’ Εκείνον.

Χωρίς αυτή την κοινωνία ο άνθρωπος είναι νεκρός, όσο καλός και να είναι, σε οποιαδήποτε ηθική τελειότητα κι αν έχει φτάσει, αν δεν κοινωνήσει με τον Θεό, δεν γίνεται να ζήσει.

Η Δόξα του Θεού, είτε από τους αγγέλους, είτε από τους ανθρώπους, μαρτυρείται ως κοινωνία. Στα Βιβλικά γεγονότα, ο Θεός υμνείτε από τους αγγέλλους, συνομιλεί και αποκαλύπτεται στους ανθρώπους. Σ’ αυτήν την αμφίδρομη σχέση, δοξάζει και ταυτόχρονα δοξάζεται. 

Η εκκλησία, διαφοροποιείται από τις θρησκείες, τα φιλοσοφήματα, τα δογμάτα και τις αιρέσεις, προσφέροντας στον άνθρωπο την προοπτική της Θεώσεως.

Μια θρησκευτική οργάνωση ενδιαφέρεται να πείσει τους οπαδούς της να κάνουν το καλό, να ζουν σύμφωνα με προφορικούς και γραπτούς νόμους, για να έχουν την εύνοια του Θεού.

Κι ο Θεός, ένα όν απόμακρό, σαφώς ανώτερο, κλειστός πέρα για πέρα στον άνθρωπο, σαν κύριος θα λατρεύεται και πιστά, ως μια υποχρέωση θα υπηρετείτε.

Όμως η ορθόδοξη εμπειρία, μέσα από την θεολογία των πατέρων, οδηγεί τον άνθρωπο, στον Έναν Θεό, όπου κοινωνείται, ως Πρόσωπο, αφού και ο Ίδιος υπάρχει ως κοινωνία Τριών Προσώπων, μέσα από μια αγαπητική σχέση, στην απόλυτη ελευθερία.

Και δεν διστάζει όπως κενώθηκε λίγο πριν από τον Εαυτό για χάρη του, με την Ενανθρώπηση Του, τώρα, να προσφέρει την Δόξα Του στον άνθρωπο. 

Γι’ αυτό μιλάμε για θέωση κι όχι θεοποίηση. Γίνεται Θεός κατά χάριν μετέχοντας με την θέληση του σ’ αυτήν την Δόξα, όπως εκείνη φανερώθηκε στην Μεταμόρφωση κι όχι μηχανικά, ως μεμονωμένη ενέργεια του Θεού.

Η πορεία προς την θέωση είναι μια διαρκής αναζήτηση του Θεού, δεν μένει στάσιμη, ο άνθρωπος συνεχώς κινείται προς Αυτόν.

Ωστόσο, χρειάζεται ο άνθρωπος ν’ αποβάλλει κάθε σαρκικό, όχι να πολεμήσει την σάρκα, αλλά να πετάξει όλα εκείνα που κατατρώγουν τόσο το σώμα, όσο και την ψυχή του.

Η κάθαρση του νοός είναι το άδειασμα από τους λογισμούς, αυτούς που τον κρατούν κλειστό στο εαυτό του, αδύναμο να κοινωνήσει με τον Θεό και τον κάθε άνθρωπο.

Άλλωστε η αμαρτία, είναι η αδυναμία να ζήσει ο άνθρωπος με τον Θεό και τους άλλους. Η Δόξα του Χριστού παραμένει πάντοτε ίδια, το Φως δεν αλλάζει, ο άνθρωπος επιλέγει ν’ απομακρυνθεί από Εκείνον. Μέσα στην εσωστρέφεια του. 

Το τρίπτυχο, Κάθαρση-Φωτισμός-Θέωση, δεν είναι μια δυτικού τύπου σχολαστική κλίμακα βαθμίδων, αλλά μια κίνηση προς την Ζωή που είναι ο Θεός και προσλαμβάνεται από τον άνθρωπο, ως μετοχή στις Ενέργειες Του.

Όσο ο άνθρωπος αδείαζει από το εγώ, καθαρίζεται από τον εγωισμό του, τόσο περισσότερο φωτίζεται, γεμίζει από τον Θεό, αρχίζει και ζει την πληρότητα, ώσπου επέρχεται η θέωση, ως ένωση κατά χάριν με τον Θεό, σ’ αυτό το σημείο ο άνθρωπος εκπληρώνει το καθ’ ομοίωσιν, τον σκοπό για τον οποίον πλάστηκε, να γίνει θεός με τον Θεό. 

Αυτή και μόνο αυτή, η μοναδική προοπτική του καθ’ ομοίωσιν δίνει άλλο νόημα και περιεχόμενο στην ζωή του ανθρώπου.

Όταν αυτός μπει σ’ αυτή την διαδικασία της θέωσεως, όχι αφηρημένα, αλλά αναζητώντας τον Χριστό ως Πρόσωπο, τότε βάζει την σχέση του με τον καθένα και κάθετι σ’ άλλη τροχιά.

Βλέπει τον άλλον, ως Χριστό, όλος ο κόσμος γίνεται Χριστός. Παντού ανακαλύπτει τον Παράδεισο, όλοι κι όλα αναγάγονται στον Θεό. Τότε αγαπά αληθινά.

Έχει μια άλλη δυνατότητα, να θεώνει τον κόσμο, να τον επαναφέρει στην προπτωτική κατάσταση. Όπως οι άγιοι, που άνθρωποι με πάθη και αδυναμίες, όμως αναζήτησαν τον Χριστό, άδειασαν, καθάρισαν από το εγώ, φωτίστηκαν και θεώθηκαν κοινωνώντας με τον Θεό και τότε, τα άγρια ζωά, κάθονταν ήρεμα κοντά τους.

Οι ταλαιπωρημένοι άνθρωποι αναπαύονταν πλάι τους. Ο θεωμένος άνθρωπος, αυτός που κοινωνεί με τον Χριστό, Τον εκπέμπει παντού, χωρίς να μιλά, μέσα στην σιγή, αλλοιώνεται εν Χριστώ. Φωτίζει κάθε σκοτεινή μεριά του κόσμου. 

Σήμερα αυτή η βιωτή μας λείπει, οδηγούμαστε στον θάνατο, η αδυναμία για ζωή ζωγραφίζεται όλο και πιο έντονα. Έρχεται όμως η εκκλησία, όχι για να μας κάνει καλούς ανθρώπους.

Ούτε για μας δώσει ένα σύστημα δικαιοσύνης μέσα από νόμους και κανόνες. Αλλά για να μας παραλάβει, ανεβάζοντας μας στο όρος Θαβώρ, στην Δόξα της Μεταμορφώσεως του Χριστού, που είναι η κοινωνία μας μαζί Του. 

Μόνον όταν συνειδητοποιήσουμε ότι ο μοναδικός μας σκοπός και στόχος μέσα στην εκκλησία είναι, όχι να γίνουμε καλοί άνθρωποι, αλλά η μετοχή μας στην Δόξα του Χριστού, σ’ αυτήν την κοινωνία μ’ Αυτόν, υπερβαίνοντας το γεγονός του θανάτου.

Κι όλος ο κόσμος θεώνεται, ακριβώς επειδή ότι κι αν κάνουμε τοποθετείται σ’ αυτήν την αναζήτηση του Χριστού. 

Η προοπτική του καθ’ ομοίωσιν απελευθερώνει τον άνθρωπο από το εγώ. Αποκτά άλλο νόημα η ζωή του, επιδιώκοντας όχι να κυριαρχήσει, να δοξασθεί, αλλά να φωτιστεί, ώστε να θεωθεί, να γίνει ένα με τον Θεό.

Αδειάζει για να γεμίσει από Χριστό, βλέπει τα σκοτάδια του κι αφήνει την πόρτα να μπει λίγακι, σιγά-σιγά το Φως του Χριστού. 

Η ανάβαση στο Όρος Κυρίου, στην Δόξα της Μεταμορφώσεως Αυτού, είναι μια ερωτική αναζήτηση και πόθος για τον Χριστό.

Ελεύθερα ο άνθρωπος κινείται προς Αυτόν και θέλει μονίμως να Τον βλέπει, να μην τον χάσει ποτέ και τότε δημιουργείται αυτός ο υπέροχος φόβος, μην τυχόν και σβήσει το Φως από την ζωή του που είναι ο Ίδιος ο Χριστός.

Να μην προδώσει αυτή την σχέση, και η καρδιά του, ερωτοτροπήσει μ’ άλλον, αλλότριο και ξένο νυμφίο. 

Και ένα είναι σίγουρο ο Χριστός, διατηρεί το Φως της Δόξης Του αναλλοίωτο, ποτέ δεν θα πάψει να ποθεί να κοινωνήσει την Δόξα Του μαζί μας, απλά εμείς πότε φεύγουμε και πότε γυρίζουμε πίσω από τα σκοτάδια της αμαρτίας.

Επειδή ήμαστε άνθρωποι, φτάνει ακόμη κι όταν χαθεί το φως, μέσα στο σκοτάδι να θυμηθούμε, ως άλλοι Άσωτοι, την Δόξα της αγάπη του Πατρος, παίρνοντας τον δρόμο της επιστροφής, αναζητώντας εκ νέου την θέωση, την ένωση μας με τον Χριστό.