``ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ ``

ΚΥΡΙΑΚΗ Ι` ΜΑΤΘΑΙΟΥ

Κυριακή 13 Αυγούστου 2017

Είναι αδελφοί μου τραγική η εικόνα που καταθέτει σήμερα ο  Ιερός Ευαγγελιστής Ματθαίος στην λατρευτική μας σύναξη. O Κύριος κατεβαίνει με τους μαθητές του από το Θαβώρ μετά το γεγονός της Μεταμορφώσεως και συναντά μέσα στον όχλο που τον περιμένει, ένα δυστυχισμένο πατέρα ο οποίος γονατιστός προσφέρει στο Χριστό, την κατάσταση του δαιμονόπληκτου παιδιού του και την απογοήτευση του αφού οι μαθητές του δεν μπόρεσαν να το θεραπευόσουν.  Ο Κύριος ελευθερώνει το παιδί από την τυραννική παρουσία του διαβόλου, ελέγχει την απιστία των μαθητών του και τονίζει τα δύο μεγάλα πνευματικά εφόδια που ενισχύουν την πίστη και τον πιστό, την προσευχή και την νηστεία.

Ίσως εμείς θεωρήσουμε ότι η κατάσταση που το παιδί βίωνε με την επήρεια του διαβόλου είναι κάτι ξένο, κάτι πολύ μακριά από την δική μας τη ζωή. Αξίζει όμως να προσέξουμε τα συμπτώματα που παρουσίαζε ο παιδί στην καθημερινότητα του. Όπως ο πατέρας λέει στο Χριστό το πονηρό πνεύμα έριχνε το παιδί πότε στο νερό και πότε στη φωτιά. Δηλαδή ο νέος αυτός άνθρωπος ζούσε καθημερινά στην ακρότητα. Οι πατέρες της Εκκλησίας μας βλέπουν στις ακρότητες οποιασδήποτε μορφής και πτυχής της ζωή του ανθρώπου την παρουσία και τον επηρεασμό του διαβόλου. Οι ακρότητες, μας βγάζουν έξω από την αγάπη, έξω από τη σύνεση, έξω από τη λογική, έξω από την ίδια μας την ζωή και από τη σχέση μας με τους  άλλους  τους ανθρώπους. Οι ακρότητες σήμερα δημιουργούν αποστάσεις μεταξύ των συγγενών, χωρίζουν συζύγους, απομακρύνουν τα παιδιά από τους γονείς. Η ακρότητα είναι παιδί της έπαρσης και γι’ αυτό έχει συγγενική σχέση με τον διάβολο. Το δαιμονόπληκτο παιδί πέφτει μία στο νερό και μία στη φωτιά. Έτσι και ο άνθρωπος των ακροτήτων. Από την ψυχρότητα της αγάπης που δημιουργεί εύκολα μεταβαίνει στην θερμότητα του θυμού. Του πάθους. Μπορεί να παγώσει ψυχές και να κάψει ζωές.  Το πολικό ψύχος και ο βασανιστικός καύσωνας είναι το κλίμα που δημιουργεί ο διάβολος σε ψυχές που τον δέχονται και με τον τρόπο της ζωής τους συνεργάζονται με αυτόν.

Σύγχρονος αγιορείτης ασκητής έλεγε ότι ο διάβολος δεν έχει στόμα, χέρια, πόδια για να εκφράσει την κακότητα του αλλά του δανείζουμε εμείς με ευκολία τη γλώσσα μας για να μιλήσει, τα χέρια μας για να πράξει και τα πόδια μας για να κινηθεί. Χρειάζεται λοιπόν να συνειδητοποιήσουμε από τις ακρότητες μας, την ψυχρότητα της ψυχής και την θερμότητα των παθών ότι και εμείς δεν απέχουμε από την κατάσταση του δαιμονόπληκτου παιδιού. Η Συνειδητοποίηση θα μας οδηγήσει στο Χριστό, όπως  οδήγησε και τον τραγικό πατέρα. Ο Κύριος είναι η πηγή της αγάπης και του ελέους όπου μπορούμε να γευτούμε την θεραπεία μας. Εκεί θα ζητήσουμε το έλεος του. Για αυτό το έλεος του Θεού σημειώνει ένας ποιητής μας “Το έλεος σου πέλαγος και οι οικτιρμοί σου πλήθος”. Μέσα στο πλήθος των οικτιρμών του Θεού σωζόμαστε, μέσα στο πέλαγος του ελέους του αναβαπτιζόμαστε. Έτσι ελευθερωνόμασταν από την ακρότητα την δαιμονική και επανερχόμαστε στην ισορροπία και  την αρμονία την Θεϊκή. Εκείνο που ζητά από το Χριστό έλεος είναι η πίστη που κυοφορείται μέσα στην ψυχή. Ο Κύριος δεν ακούει τη φωνή του θελήματος, τη φωνή του συμφέροντος αλλά την φωνή της πίστεως. Η πίστη ενισχύεται από την προσευχή και τη νηστεία. Όταν κάποιον αγαπώ, επιθυμώ να του μιλώ, να του εκφράζω την αγάπη μου, να επικοινωνώ με αυτόν. Πως είναι δυνατόν να λέω ότι πιστεύω στο Χριστό και να μην επικοινωνώ με Αυτόν.  Η πίστη λοιπόν τρέφεται από την προσευχή και ενισχύεται. Η νηστεία είναι ένας απλός καθημερινός τρόπος για να πω στο Χριστό ότι τον σκέφτομαι και τον αγαπώ. Έτσι η προσευχή τρέφει την πίστη και τρέφεται από αυτήν και η νηστεία ως άσκηση ενισχύει την πίστη αφού αποδυναμώνει την εμπιστοσύνη στο εγωιστικό μας θέλημα.

Με ταπείνωση να προσεγγίσουμε τον Χριστό. Με πίστη να ζητήσουμε το έλεος του. Με αγάπη να προσευχόμαστε και να νηστεύουμε για να μπορούμε να βγάζουμε τα βουνά εκείνα που ως εμπόδια μας κλείνουν τον δρόμο προς τον Θεό, προς τον αδελφό, προς την σωτηρία μας.

ΠΗΓΗ