ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(Μθ. 8, 28 - 9, 1)

Παρὰ τὸ ὅτι οἱ ἐπιβουλὲς τῶν δαιμόνων κατὰ τῶν ἀνθρώπων εἶναι πολλές, ὅμως, ἡ δύναμη τοῦ Θεοῦ εἶναι ἰσχυρότερη τῆς κακότητάς τους καὶ ἔτσι ἀναιρεῖ τὶς ἐνέργειές τους. Τὸ μῖσος τῶν δαιμόνων ταλαιπωρεῖ τοὺς ἀνθρώπους ἤδη ἀπὸ τὸν καιρὸ τοῦ παραδείσου. Ἀφ᾽ ὅτου ὁ Σατανᾶς, ἑκουσίως καὶ ἐλεύθερα, ἀποστάτησε ἀπὸ τὸν Θεό, διακατέχεται πρωτίστως ἀπὸ μῖσος γιὰ τὸν Δημιουργό του. Ἐπειδή, ὅμως, ἀδυνατεῖ γιὰ μία κατὰ μέτωπο πολεμικὴ ἐναντίον τοῦ Θεοῦ, μεθοδεύει ἀλλιῶς τὸν ἀγῶνα του˙ προσπαθεῖ νὰ ἀμαυρώσει τὴν τιμὴ καὶ τὴν ὑπόληψη τοῦ Θεοῦ στὰ μάτια τῶν ἀνθρώπων, ἀρχῆς γενομένης ἀπὸ τὴν κακόβουλη συμβουλὴ πρὸς τοὺς πρωτοπλάστους, τοὺς ὁποίους οὐσιαστικὰ ἐνουθέτησε νὰ ἀντιταχθοῦν στὸν Θεό.

Τὴν παρακοὴ τῶν ἀνθρώπων καὶ τὴν ἔκπτωσή τους ἀπὸ τὸν παράδεισο, διαδέχθηκε ἡ εἰδωλολατρεία, ὅπου ἀντὶ νὰ λατρεύεται ὁ Θεὸς ὡς Θεός, προσκυνοῦνταν καὶ λατρευόντουσαν τὰ κτίσματα. Αὐτὴ ἦταν ὄντως νίκη τοῦ δαίμονα, ὅπου μέσα ἀπὸ τὴ λατρεία τῶν πάσης φύσεως εἰδώλων, προσκυνεῖτο ὁ ἴδιος ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους ὡς θεός.

Μὴ ἀρκούμενος σὲ τοῦτο ὁ δαίμονας ἀποπειρᾶται καὶ μερικὲς φορὲς τὸ ἐπιτυγχάνει -γιὰ διάφορους λόγους- νὰ εἰσέλθει στὸν ἄνθρωπο ταλαιπωρῶντας καὶ ἐξευτελίζοντάς τον. Τοῦτο ἀκριβῶς ἀναφέρεται καὶ στὴ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπή. 

Εἰσερχόμενος ὁ Κύριος «εἰς τὴν χώραν τῶν Γεργεσηνῶν», ἔρχεται πρόσωπο μὲ πρόσωπο μὲ δύο ταλαίπωρους δαιμονισμένους. Οἱ δύο ἄνδρες, οἱ ὁποῖοι γιὰ πολλὰ χρόνια ἀποτελοῦσαν κατοικητήριο δαιμόνων, βρισκόντουσαν σὲ μία ἄθλια κατάσταση. Ζοῦσαν μακριὰ ἀπὸ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους καὶ μέσα στὰ μνήματα, ἴδιοι μὲ ζωντανοὺς νεκρούς. Κατὰ τὸν Εὐαγγελιστὴ Ματθαῖο οἱ δύο δαιμονιζόμενοι ἦταν «χαλεποὶ λίαν», δηλαδὴ πολὺ ἐπικίνδυνοι, τόσο ὥστε κανεὶς νὰ μὴν τολμᾶ νὰ περάσει ἀπὸ ἐκεῖνα τὰ μέρη, φοβούμενος γιὰ τὴ ζωή του. Τέτοιου μεγέθους λοιπὸν ἦταν ἡ συμφορὰ τῶν δύο δαιμονισμένων, ἀλλὰ καὶ τόσο μεγάλη ἡ ἀπόδειξη τῆς ἀπανθρωπίας τοῦ ἀρχέκακου ἐχθροῦ τοῦ ἀνθρώπου.

Κατανοῶντας οἱ δαίμονες ποῖον εἶχαν μπροστά τους, ταράσσονται καὶ διαμαρτύρονται καὶ τρέμουν γιὰ τὴν ἐπικειμένη τιμωρία: «τί ἡμῖν καὶ σοί, Ἰησοῦ υἱὲ τοῦ Θεοῦ;», λένε στὸν Κύριο, διὰ τοῦ στόματος τῶν δαιμονισμένων, «ἦλθες ὧδε πρὸ καιροῦ βασανίσαι ἡμᾶς;». Οἱ δαίμονες δειλιάζοντας, δέονται νὰ μὴν βασανισθοῦν καὶ προκρίνουν ἀντὶ τῆς ἀβύσσου, δηλαδὴ τῆς ἑτοιμασμένης τιμωρίας γιὰ αὐτούς, τὴν εἴσοδό τους στὴν ἀγέλη τῶν χοίρων, ποὺ ἔβοσκαν στὴν περιοχή. Ἡ ἐν λόγῳ παράκληση τῶν δαιμόνων, νὰ τοὺς ἐπιτρέψει δηλαδὴ ὁ Χριστὸς τὴν εἴσοδό τους στὴν ἀγέλη τῶν χοίρων, ἀποδεικνύει τὴν ἀδυναμία τους. Παράλληλα, ἐκ τοῦ ἀποτελέσματος, δηλαδὴ τῆς πτώσης ὅλης τῆς ἀγέλης τῶν χοίρων ἀπὸ τὸν κρημνὸ στὴ θάλασσα, ἀναδεικνύεται καὶ ἡ κακότητά τους, ἀφοῦ δὲν φείδονται οὐδενὸς ἐκ τῆς δημιουργίας τοῦ Θεοῦ, οὔτε ἀνθρώπου οὔτε ζώου.

Παρόλα αὐτά, ἡ κακότητα, ἡ ἀπανθρωπιὰ καὶ ἡ ἔχθρα τῶν δαιμόνων, ἀναιροῦνται ἀπὸ τὴν ἀκαταγώνιστη ἰσχὺ τοῦ Κυρίου, τὴν ἀγαθότητα, τὴ φιλανθρωπία, τὴν κηδεμονία καὶ τὴν πρόνοιά του. Τίποτα ἀπὸ τὴ δημιουργία δὲν θὰ ὑφίστατο ἐὰν ὁ δαίμονας εἶχε τὴν ἀπόλυτη ἐλευθερία νὰ ἐνεργεῖ ὅπως ἤθελε. Πολεμῶντας τὸν Δημιουργὸ ἐπιζητεῖ τὸν ἀφανισμὸ τῆς καλῆς λίαν δημιουργίας εἴτε ἀνθρώπων εἴτε τοῦ ὑπολοίπου κόσμου.

Μέσα ἀπὸ τὴν εὐαγγελικὴ διήγηση φαίνεται αὐτὴ ἡ μεγάλη δωρεὰ τοῦ Θεοῦ. Ἤδη μὲ τὴν ἐνανθρώπηση τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ ἄρχεται ἡ κατάπτωση τῆς ἐξουσίας τοῦ Σατανᾶ. Ἡ ἐπικουρία τοῦ Θεοῦ προσφέρεται δαψιλῶς γιὰ τὴν ἀπαλλαγὴ τοῦ πλάσματος ἀπὸ τὴ φθορά. Στὴν προκειμένη περίπτωση, οἱ πρώην δαιμονισμένοι ἀπὸ ἀκοινώνητοι, ἐχθρικοὶ καὶ ἄγριοι, ὑφίστανται τὴν ἀνάπλαση ἀπὸ τὸν Χριστό. Ἐλευθερώνονται ἀπὸ τὸν δαίμονα, ἡσυχάζουν, ἠρεμοῦν καὶ ἀποκτοῦν κοινωνία μὲ τὸν Χριστὸ καὶ τοὺς ὑπολοίπους ἀνθρώπους.

Ἡ ἐν λόγῳ εὐαγγελικὴ διήγηση μπορεῖ νὰ θεωρηθεῖ μία περίληψη τῆς ἱστορίας τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ πλάνη τοῦ Σατανᾶ φθείρει τὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν καταδυναστεύει ἐξαθλιώνοντας τὴν καλὴ λίαν δημιουργία. Ἡ ἔλευση, ὅμως, τοῦ ἀγαθοῦ, ἀλλὰ καὶ παντοδύναμου Θεοῦ, ἀναπλάθει τὸ πλάσμα, ἐκμηδενίζοντας τὸν δαίμονα. Ἐδῶ ἀκριβῶς ἔγκειται καὶ ἡ δική μας ἐλπίδα˙ πιστεύοντας στὸν Κύριο καὶ ἀγωνιζόμενοι ἐν ταπεινώσει μέσα στὴν Ἐκκλησία, θωρακιζόμαστε ἔναντι κάθε δαιμονικῆς ἐπιβουλῆς.

ΠΗΓΗ