Κήρυγμα Κυριακής Σαμαρείτιδος (Ιωάν. Δ΄ 5 – 42) π. Σπυρίδων Πετεινάτος

Κήρυγμα Κυριακής Σαμαρείτιδος (Ιωάν. Δ΄ 5 – 42) π. Σπυρίδων Πετεινάτος

Δεν είναι τυχαία η συνάντησις του Κυρίου με την Σαμαρείτιδα,
που μας περιγράφει το ευαγγελικό κείμενο. Έρχεται στη Συχάρ, 

κάθεται στο πηγάδι του Ιακώβ για να αναζητήση ένα χαμένο για τον

 Ουρανό πρόβατο. Η χάρις και η αγάπη του Θεού περιβάλλει και

 δικαίους και αδίκους. « Θέλει πάντας σωθήναι και εις επίγνωσιν

 αληθείας ελθείν ».
Έτσι μόλις η Σαμαρείτις φθάνη στο πηγάδι, της ζητάει νερό και 

βρίσκει αφορμή να της αποκαλύψη έκτακτες θείες αλήθειες,

 να της υπενθυμίση το όχι καλό παρελθόν της και να της συστήση

 μετάνοια και επανόρθωσι.
Και μήπως η Σαμαρείτις είναι η μόνη περίπτωσις που 

ο Σωτήρ επήγε ζητώντας τον παραστρατημένο; ΟΧΙ. Τι έγινε με

\ τον Ζακχαίο; Τον καλεί ο ίδιος να κατέβη από την συκομορέαν. 

Τι έγινε με τον Τελώνη Ματθαίο; 

Πηγαίνει εκεί που ήταν, στο τελώνιον.

 Την τελευταία ώρα δεν εκάλεσε και τον ληστή; 

 Και ο Σαύλος πήγαινε στη Δαμασκό για να καταδιώξη τους

 χριστιανούς χωρίς να ξέρη ότι ο ίδιος διώκεται από την θεία χάρι. 

Ενώ τον Αυγουστίνο μ΄ένα ρητό της Αγίας Γραφής τον 

ελευθερώνει από τα σιδηρά δεσμά της αμαρτίας.
Πόσα και πόσα είναι τα γνωστά και πόσα περισσότερα είναι 

τα άγνωστα σ΄εμάς παραδείγματα, όπου η θεία χάρις καταδιώκει,

 ούτως ειπείν, τον άνθρωπο και τον επιεπισκέπτεται με μύριους 

τρόπους! Κάθε ψυχή έχει να διηγηθή και τη δική της ιστορία.

 Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην άκουσε κάποτε τον θείο

 κτύπο στην πόρτα της ψυχής του. 

« Ιδού έστηκα επί την θύραν και κρούω »! 

Με έναν καλό λόγο, με ένα πνευματικό βιβλίο, 

με ένα κήρυγμα, με μια δοκιμασία, ο Θεός καταδιώκει 

τον άνθρωπο.
Πώς όμως αντιμετωπίζει ο άνθρωπος τις θεϊκές αυτές επισκέψεις; 

Πολλοί με τελεία αδιαφορία. 

Οι κρούσεις του Θεού ηχούν εις « ώτα μη ακουόντων ».

 Απαθείς και αδιάφοροι αφήνουν τον Μεγάλο Επισκέπτη έξω

 από την πόρτα της ψυχής τους να κτυπάη, να περιμένη 

λιγώτερο ή περισσότερον καιρό. 

Μην ξεχνάμε ότι το πόμολο της πόρτας είναι από μέσα 

και πρέπει ο άνθρωπος ελεύθερα, όταν ακούση την κλήσι, 

να ανοίξη διάπλατα της καρδιάς, τα θυρόφυλλα.
Πόσα δεν είδαν και πόσα δεν άκουσαν οι Γραμματείς, οι Φαρισαίοι,

 οι Νομοδιδάσκαλοι; Όλα αυτά ήταν προσκλήσεις της θείας Χάριτος.

 Και όμως τις απέκρουσαν. Και το αποτέλεσμα; 

« Απώλοντο εν ταις αμαρτίαις αυτών ».
Πόσες και εμείς προσκλήσεις του Θεού προς ανάνηψι και 

μετάνοια δεν παρερχόμεθα; Έρχετι μια θλίψις, ένας θάνατος,

 μια οικονομική στενοχώρια. Είναι οι στιγμές που ο Θεός 

κτυπάει την πόρτα και μας ζητάει να αλλάξουμε ζωή, 

εμείς όμως αφήνουμε κλειστή την πόρτα, διώχνουμε τη θεία Χάρι. 

Έρχεται άλλοτε ένας φίλος, μας καλεί σε μια συνάντησι που

 ακούγονται του Θεού τα λόγια, αμέσως του λέμε: άφησέ με, 

δεν θέλω ν΄ακούω τέτοια πράγματα: Και μένουμε θεληματικά

 στον δρόμο της απωλείας. Και καυχώμεθα ίσως γιατί ζούμε στο 

τέλμα του κακού.
Υπάρχουν όμως και οι μυριάδες που ανοίγουν την καρδιά τους στα 

θεία κτυπήματα. Και δέχονται την δροσιά της θείας Χάριτος.

 Είναι οι ψυχές, που δεν σκληρύνθηκαν από το κακό και την απάτη 

της αμαρτίας. Σαν τα ηλιοτρόπια στρέφονται προς τον Ήλιο της θείας

 Χάριτος για να φωτίζωνται από το λαμπρό και ζωογόνο φως της.
Τέτοια ψυχή ήταν και η Σαμαρείτις. Ανοίγει την καρδιά της στα

 θεία κελεύσματα. Ακούει με προσοχή τα λόγια του Κυρίου και όταν 

πληροφορείται ότι συζητητής της ήταν ο αναμενόμενος Μεσσίας,

 αλλάζει ζωή και γίνεται ιεραπόστολος, που προσκαλεί και τους 

συμπατριώτας της να τον γνωρίσουν.
Το ίδιο συμβαίνει και στην κάθε ψυχή, που θα δεχθή την επίσκεψι

 του Θεού. Νοιώθει την ηθική κατάπτωσι που έχει κυλήσει, πλένει 

με τα μυστήρια τον ρύπο του κακού και γίνεται κήρυκας της νέας 

εν Χριστώ ζωής!