Κυριακή του Παραλύτου «Η δύναμη της αγάπης»
Το Ευαγγελικό και το Αποστολικό Ανάγνωσμα της Κυριακής.
Εκείνο τον καιρό ανέβηκε ο Ιησούς στα Ιεροσόλυμα. Εκεί στα Ιεροσόλυμα, κοντά στην πύλη πού λέγεται προβατική, υπάρχει μια δεξαμενή πού στα εβραϊκά τ’ όνομα της είναι Βηθεσδά και έχει γύρω γύρω πέντε υπόστεγα με καμάρες. Κάτω απ’ αυτά τα υπόστεγα ήταν ξαπλωμένοι ένα μεγάλο πλήθος από αρρώστους, τυφλούς, κουτσούς, πιασμένους, πού περίμεναν την κίνηση του νερού. Γιατί ο άγγελος από καιρό σε καιρό κατέβαινε στη δεξαμενή και τάραζε το νερό, όποιος λοιπόν, ύστερα από το τάραγμα του νερού, έμπαινε πρώτος στη δεξαμενή, αυτός γινόταν καλά από οποιαδήποτε και αν είχε αρρώστια. Και ήταν εκεί ένας άνθρωπος, πού τριάντα οχτώ χρόνια βασανιζόταν μέσα στην αρρώστια του. Αυτόν, όταν τον είδε ο Ιησούς ξαπλωμένο και κατάλαβε πώς τώρα και πολύν καιρό έχει εκεί, του λέγει, θέλεις να γίνεις καλά; Του αποκρίθηκε ο άρρωστος. Κύριε, δεν έχω άνθρωπο για να με βάλει στη δεξαμενή, όταν ταραχτεί το νερό. Πάνω στην ώρα πού πάω να μπω εγώ, άλλος πριν από μένα πέφτει στο νερό. Του λέγει ο Ιησούς. Στάσου στα πόδια σου, σήκωσε το κρεββάτι σου και πήγαινε. Και αμέσως έγινε καλά ο άνθρωπος και σήκωσε το κρεββάτι του και περιπατούσε. Και ήταν Σάββατο εκείνη την ήμερα. Έλεγαν λοιπόν οι Ιουδαίοι στον θεραπευμένο, Είναι Σάββατο, δεν σου επιτρέπεται να σηκώσεις το κρεββάτι. Τους αποκρίθηκε, Εκείνος πού μ’ έκανε καλά, εκείνος μου είπε, Σήκωσε το κρεββάτι σου και πήγαινε. Τον ξαναρώτησαν, Ποιος είναι ο άνθρωπος πού σου είπε σήκωσε το κρεββάτι σου και πήγαινε; Άλλα ο θεραπευμένος δεν ήξερε ποιος είναι, γιατί ο Ιησούς χάθηκε μέσα στο λαό πού ήταν εκεί. Ύστερα από όλα αυτά τον βρίσκει ο Ιησούς στο ναό και του λέγει, Κοίταξε, έγινες καλά, μην αμαρτάνεις πια, για να μη σου συμβεί τίποτα χειρότερο. Έφυγε ο άνθρωπος και διαλάλησε στους Ιουδαίους ότι ο Ιησούς είναι αυτός πού τον έκανε καλά. Αποστολικό Ανάγνωσμα
Α΄ Επιστολή Πέτρου
Κεφ. 5, στ. 6 – 14
6. Ταπεινώθητε οὖν ὑπὸ τὴν κραταιὰν χεῖρα τοῦ Θεοῦ, ἵνα ὑμᾶς ὑψώσῃ ἐν καιρῷ.
7. πᾶσαν τὴν μέριμναν ὑμῶν ἐπιρρίψαντες ἐπ’ αὐτόν, ὅτι αὐτῷ μέλει περὶ ὑμῶν,
8. νήψατε, γρηγορήσατε· ὁ ἀντίδικος ὑμῶν διάβολος ὡς λέων ὠρυόμενος περιπατεῖ ζητῶν τίνα καταπίῃ.
9. ᾧ ἀντίστητε στερεοὶ τῇ πίστει, εἰδότες τὰ αὐτὰ τῶν παθημάτων τῇ ἐν κόσμῳ ὑμῶν ἀδελφότητι ἐπιτελεῖσθαι.
10. ῾Ο δὲ Θεὸς πάσης χάριτος, ὁ καλέσας ὑμᾶς εἰς τὴν αἰώνιον αὐτοῦ δόξαν ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ ὀλίγον παθόντας, αὐτὸς καταρτίσει ὑμᾶς, στηρίξει, σθενώσει, θεμελιώσει·
11. αὐτῷ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων· ἀμήν.
12. Διὰ Σιλουανοῦ ὑμῖν τοῦ πιστοῦ ἀδελφοῦ, ὡς λογίζομαι, δι’ ὀλίγων ἔγραψα, παρακαλῶν καὶ ἐπιμαρτυρῶν ταύτην εἶναι ἀληθῆ χάριν τοῦ Θεοῦ, εἰς ἣν ἑστήκατε.
13. ᾿Ασπάζεται ὑμᾶς ἡ ἐν Βαβυλῶνι συνεκλεκτὴ καὶ Μᾶρκος ὁ υἱός μου.
14. ἀσπάσασθε ἀλλήλους ἐν φιλήματι ἀγάπης. Εἰρήνη ὑμῖν πᾶσι τοῖς ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ· ἀμήν
ΑΠΟΔΟΣΗ
6. Ταπεινώστε, λοιπόν, τους εαυτούς σας κάτω από τη δύναμη του Θεού, για να σας εξυψώσει την ώρα της κρίσεως.
7. Αφήστε όλες σας τις φροντίδες σ’ αυτόν, γιατί αυτός φροντίζει για σας.
8. Να είστε νηφάλιοι κι άγρυπνοι. Ο αντίπαλος σας ο διάβολος περιφέρεται σαν το λιοντάρι που βρυχάται, ζητώντας κάποιον να καταβροχθίσει.
9. Αντισταθείτε σ’ αυτόν, μένοντας ακλόνητοι στην πίστη σας. Να ξέρετε πως τις ίδιες δοκιμασίες υπομένουν κι οι αδερφοί σας χριστιανοί σ’ ολόκληρο τον κόσμο.
10. Ο Θεός όμως, ο οποίος σας μοιράζει τα κάθε λογής χαρίσματα και σας καλεί να πάρετε μέρος στην παντοτινή δόξα του δια του Ιησού Χριστού, μετά την παροδική σας δοκιμασία θα σας αποκαταστήσει και θα σας δυναμώσει πνευματικά, θα σας στηρίξει και θα σας στεριώσει πάνω σε σωστή βάση.
11. Σ’ αυτόν ανήκει η δόξα και η δύναμη παντοτινά. Αμήν.
12. Σας έγραψα τούτη τη σύντομη επιστολή με τη βοήθεια του Σιλουανού, που τον θεωρώ πιστό αδερφό, για να σας διαβεβαιώσω πως αυτά που σας έγραψα είναι η αληθινή χάρη του Θεού, στην οποία έχετε μείνει σταθεροί.
13. Σας στέλνει χαιρετίσματα η εκκλησία από τη Βαβυλώνα, που τη διάλεξε, όπως κι εσάς, ο Θεός. Σας στέλνει χαιρετίσματα ο Μάρκος, ο πνευματικός μου υιός. 14. Χαιρετήστε ο ένας τον άλλο με το αδερφικό φίλημα της αγάπης.
Εύχομαι, όσοι ανήκετε στον Ιησού Χριστό να ειρηνεύετε. *Αμήν.
Ανάπτυξη
Τα αναγνώσμα της σημερινής Κυριακής του Παραλύτου μας αφηγούνται το καθένα από μια συγκινητική διήγηση, που είναι ύμνος στην αγάπη. Το Ιερό Ευαγγέλιο αωαφέρει, ότι στα Ιεροσόλυμα, κοντά στην προβατική πύλη, την πύλη δηλαδή άπ’ όπου περνούσαν τα πρόβατα πού επρόκειτο να θυσιαστούν στο ναό, υπήρχε μία δεξαμενή πού λεγόταν Βηθεσδά. Το νερό αυτής της δεξαμενής είχε μία θαυματουργική Ιαματική ιδιότητα, την οποία αποκτούσε, προσωρινώς, όταν Άγγελος Κυρίου ερχόταν και κινούσε το νερό. Αυτό διαρκούσε πολύ λίγο και κατόπιν το νερό επανερχόταν στην προηγουμένη φυσική κατάσταση, ήταν πάλι απλό νερό όπως όλων των άλλων πηγών. Όποιος λοιπόν μετά την κάθοδο του αγγέλου, προλάβαινε να πέσει πρώτος μέσα στο ταραγμένο νερό, γινόταν υγιής, από οποιαδήποτε ασθένεια από την οποία έπασχε. Έτσι γύρω από το χείλος της κολυμβήθρας, ήταν συγκεντρωμένο ένα πλήθος ασθενών, που έμεναν εκεί ξαπλωμένοι σε κρεβάτια της εποχής. Ανάμεσα στο πλήθος των ασθενών, που περίμεναν να βρουν τη θεραπεία τους, ήταν και ένας παράλυτος. Τριάντα-οχτώ χρόνια περίμενε εκεί με υπομονή. Αυτός λόγω της παθήσεως του, δεν ήταν ευκίνητος. Πάντα κάποιος άλλος τον
προλάβαινε. Ήταν μόνος και αβοήθητος. Έτσι το μαρτύριο του συνεχιζόταν. Εν τούτοις εξακολουθούσε να ελπίζει, να υπομένει, να παραμένει εκεί. Σαν κάποιον να περίμενε! Κάποιο μυστήριο έκρυβε ή ταλαιπωρία του. Και ήρθε επί τέλους ή στιγμή να λυθεί το δράμα του και τότε βραβεύθηκε η αρετή του. Ήρθε κοντά του ο Χριστός, ο ευεργέτης, του είπε ένα μόνο λόγο, λόγο αγάπης και μ’ εκείνο
το λόγο ο παράλυτος αμέσως έγινε καλά. Ο παραλυτικός αυτός έμεινε εκεί τόσα χρόνια, για να γίνει το δικό μας παράδειγμα, σύμφωνα με την Ευαγγελική διήγηση. Αλλά και στο Αποστολικό ανάγνωσμα ακούμε μια εξαιρετική διήγηση. Στην πόλη Ιόππη, ζούσε μια ευσεβής γυναίκα με το όνομα Ταβιθά, που στα Ελληνικά σημαίνει Δορκάς. Ήταν υπόδειγμα καλοσύνης, αγάπης και ελεημοσύνης. Ήταν το στήριγμα των πτωχών, των χηρών, των ορφανών και όλων των ενδεών. Και όταν πέθανε, έγινε τόσος θρήνος και οδυρμός στην πόλη από τους ευεργετηθέντες, που έχασαν το στήριγμά τους και την αγαπούσαν τόσο, ώστε ο απόστολος Πέτρος, συγκινημένος από αυτή την εικόνα λατρείας του κόσμου προς την ευεργέτιδα, με τη θερμή του προσευχή προς τον Ιησού, την ανάστησε. Η χαρά των ανθρώπων ήταν απερίγραπτη και δόξαζαν το Θεό. Ο Θεός, δια του Αποστόλου Πέτρου, είχε βραβεύσει την αγάπη. Αγάπη! Μια αρετή τόσο γνωστή και συγχρόνως τόσο άγνωστη. Αυτό που διακρίνουμε τόσο στο Ευαγγελικό, όσο και στο Αποστολικό ανάγνωσμα είναι η κυριαρχούσα αγάπη. Του Χριστού στο πρώτο και της Ταβιθά στο δεύτερο. Είναι αποδεδειγμένο ότι όλοι έχουμε ανάγκη από αγάπη. Όχι μόνο οι πτωχοί, οι άρρωστοι, τα ορφανά, τα γηρατειά και γενικά όσοι υποφέρουν, αλλά όλοι ανεξαιρέτως. Όπως δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς τον αέρα, το φως και τη θερμότητα του ήλιου, έτσι δεν μπορεί να ζήσει ο άνθρωπος χωρίς αγάπη πάνω στη γη. «Η δύναμη της αγάπης, είναι φυτευμένη από την αρχή μέσα στην ανθρώπινη ψυχή», γράφει ο Άγιος Νικόλαος Καβάσιλας. Η δύναμη αυτή αποτελεί μέρος της ύπαρξής μας, είναι σφραγίδα του Θεού επάνω μας, ο οποίος «αγάπη εστί» (Α’ Ιωάν. δ 8).
Ήδη στην Παλαιά Διαθήκη, βρίσκεται στην αρχή του δεκαλόγου, αλλά την αληθινή έννοιά της, μας την έδειξε ο Σταυροαναστημένος Χριστός, που είναι η σαρκωμένη αγάπη, που ήρθε στη γη από αγάπη για την σωτηρία του κόσμου και«διήλθεν ευεργετών και ιώμενος πάντας» (πραξ. ι ,38). Ως θείος διδάσκαλος έδωσε πολλές εντολές. Όμως, επέμενε ιδιαίτερα στην «καινή εντολή της αγάπης» (Ιωαν. ιγ 34). Ο Απόστολος Παύλος τονίζει, ότι χωρίς την αγάπη, όλα τα πνευματικά χαρίσματα, όλες οι αρετές, ακόμα και αυτό το μαρτύριο, δεν έχουν καμία αξία. (Α’ Κορινθ. ιγ). Ο δε Άγιος Μάξιμος ο ομολογητής, αναφερόμενος στη δήθεν πνευματική ζωή, που κάνουν μερικοί, χωρίς όμως αγάπη, λέγει «όλα αυτά χωρίς αγάπη, είναι ξένα προς τον Θεό. Δεν υπάρχει τίποτε άλλο τόσο μεγάλο και απαραίτητο, όσο η αγάπη για τους ανθρώπους». Η Αγάπη ήταν παρούσα όταν θεμελιώθηκε ο κόσμος. Η αγάπη πάλι δημιουργήθηκε για δεύτερη φορά, όταν έσωσε τον άνθρωπο ο Χριστός με την Σταυρική του θυσία.
Αλλά το να ομιλεί κανείς για την αγάπη, ισοδυναμεί με το να ομιλεί για τον ίδιο τον Θεό, αφού ο Θεός «Αγάπη εστί»(Ιωαν. δ 8). Και αυτό το καταλαβαίνει καλύτερα κανείς, όσο φτάνει προς την τελειότητα. Ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος, γράφει ότι αγαπώντας κάποιον, τον βοηθάς να γίνει καλύτερος, γιατί σπέρνεις μέσα του τον σπόρο της αρετής. Και ο Άγιος Ιωάννης ο συγγραφέας της Κλίμακος, συμπληρώνει, ότι αγαπώντας τον πλησίον μου, η αγάπη επιστρέφει σε μένα και αλλάζει κι εμένα, και με οδηγεί προς το καλύτερο. Όταν αγαπά κανείς κάποιον, τον βλέπει με διαφορετικά μάτια. Ας είναι ένα παιδί οσοδήποτε άσχημο. Η μητέρα του το αγαπά και το βλέπει τόσο όμορφο, όσο κανένα άλλο. Ο φίλος δεν βλέπει τα ελαττώματα του φίλου του, από αγάπη. Ο ιερός Χρυσόστομος λέγει ότι είναι προτιμότερο να σβήσει ο ήλιος, παρά να στερηθούμε την αγάπη των φίλων. Όμως στην εποχή μας η φιλία και κατ’ επέκταση η αγάπη, γίνεται όλο και πιο σπάνια μεταξύ των ανθρώπων. Γι’ αυτό και οι συγκρούσεις, οι ταραχές, τα εγκλήματα και οι πόλεμοι. Η έλλειψη αγάπης, οδηγεί στην αδικία και την εκμετάλλευση των αδυνάτων από τους ισχυρούς. Η οικογένεια, η φωλιά της χριστιανικής αγάπης, ξεφτίζει όλο και πιο πολύ. Όταν στα μέλη της κυριαρχεί ο εγωισμός και ο ατομισμός, ατονεί η αγάπη και η συνοχή της. Ποιος μισεί πιο πολύ την αμαρτία από τους Αγίους; Κι όμως οι Άγιοι δεν βλέπουν τις αμαρτίες των άλλων, όχι γιατί δεν θέλουν, αλλά διότι δεν μπορούν να τις δουν εξαιτίας της αγάπης. Αυτοί βλέπουν στο ανθρώπινο πρόσωπο ένα μυστήριο τόσο θαυμαστό, ώστε πιστεύουν πως σ’ αυτό υπάρχουν τόσες και τέτοιες δυνατότητες, που μπορούν να ξεπεράσουν κάθε αμαρτωλή κατάσταση. Και οι δυνάμεις αυτές, ενεργοποιούνται και πραγματοποιούνται μόνο με την δύναμη της αγάπης. Εάν, λοιπόν, εφαρμόζουμε την εντολή του Χριστού «Αγαπάτε αλλήλους καθώς ηγάπησα υμάς» τί τεράστια μεταβολή θα γινόταν στην ανθρώπινη κοινωνία! Αν βλέπουμε ότι υπάρχει στον κόσμο και γύρω μας πολύ κακό, τούτο συμβαίνει «διότι εψύγη η αγάπη των πολλών» (Ματθ. κδ 12). Γι’ αυτό ας μιμηθούμε την Ταβιθά, που έκανε τη μοδιστρική βελόνα της κλειδί και άνοιξε την πόρτα του παραδείσου. Τα έργα της αγάπης προς τον πλησίον μας, είναι εκείνα που θα μας κάνουν να ακούσουμε από τα χείλη του Κυρίου μας «εφ’ όσων εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε»(Ματθ. κε 40). Και εάν ρωτήσει κανείς, ποιο είναι το μέτρο της αγάπης, η απάντηση είναι: Κοίταξε τον Σταυρωμένο και την Αναστάντα Χριστό και θα βρεις το δικό του μέτρο της αγάπης, που πρέπει να προσφέρεις, όπως την προσέφερε και η Αγία Ταβιθά και όπως δια του Αποστόλου Πέτρου την επανέφερε στη ζωή ο Θεός. Όπως την προσέφερε ο Χριστός μας στον επί τριάντα οκτώ χρόνια παραλυτικό, έτσι και εμάς θα μας επαναφέρει στην «εν αυτώ» ζωή, αν έχουμε την υπομονή και την ελπίδα στη θεραπεία και στη σωτηρία μας. Και τότε θα ανταμείψει τον καθένα μας με την προσωπική μας ανάσταση. ΑΜΗΝ!
Ευαγγελικό Ανάγνωσμα
Ιωάν Κεφ. Ε, στ. 1 – 15
.- Τῷ καιρῶ ἐκείνῶ ἀνέβη ὁ ᾿Ιησοῦς εἰς ῾Ιεροσόλυμα.
- ἔστι δὲ ἐν τοῖς ῾Ιεροσολύμοις ἐπὶ τῇ προβατικῇ κολυμβήθρᾳ, ἡ ἐπιλεγομένη ἑβραϊστὶ Βηθεσδά, πέντε στοὰς ἔχουσα.
- ἐν ταύταις κατέκειτο πλῆθος πολὺ τῶν ἀσθενούντων, τυφλῶν, χωλῶν, ξηρῶν, ἐκδεχομένων τὴν τοῦ ὕδατος κίνησιν.
- ἄγγελος γὰρ κατὰ καιρὸν κατέβαινεν ἐν τῇ κολυμβήθρᾳ, καὶ ἐταράσσετο τὸ ὕδωρ· ὁ οὖν πρῶτος ἐμβὰς μετὰ τὴν ταραχὴν τοῦ ὕδατος ὑγιὴς ἐγίνετο ᾧ δήποτε κατείχετο νοσήματι.
- ἦν δέ τις ἄνθρωπος ἐκεῖ τριάκοντα καὶ ὀκτὼ ἔτη ἔχων ἐν τῇ ἀσθενείᾳ αὐτοῦ.
- τοῦτον ἰδὼν ὁ ᾿Ιησοῦς κατακείμενον, καὶ γνοὺς ὅτι πολὺν ἤδη χρόνον ἔχει, λέγει αὐτῷ· θέλεις ὑγιὴς γενέσθαι;
- ἀπεκρίθη αὐτῷ ὁ ἀσθενῶν· Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω, ἵνα ὅταν ταραχθῇ τὸ ὕδωρ, βάλῃ με εἰς τὴν κολυμβήθραν· ἐν ᾧ δὲ ἔρχομαι ἐγώ, ἄλλος πρὸ ἐμοῦ καταβαίνει.
- λέγει αὐτῷ ὁ ᾿Ιησοῦς· ἔγειρε, ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει.
- καὶ εὐθέως ἐγένετο ὑγιὴς ὁ ἄνθρωπος, καὶ ἦρε τὸν κράβαττον αὐτοῦ καὶ περιεπάτει. ἦν δὲ σάββατον ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ.
- ἔλεγον οὖν οἱ ᾿Ιουδαῖοι τῷ τεθεραπευμένῳ· σάββατόν ἐστιν· οὐκ ἔξεστί σοι ἆραι τὸν κράβαττον.
- ἀπεκρίθη αὐτοῖς· ὁ ποιήσας με ὑγιῆ, ἐκεῖνός μοι εἶπεν· ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει.
- ἠρώτησαν οὖν αὐτόν· τίς ἐστιν ὁ ἄνθρωπος ὁ εἰπών σοι, ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει;
- ὁ δὲ ἰαθεὶς οὐκ ᾔδει τίς ἐστιν· ὁ γὰρ ᾿Ιησοῦς ἐξένευσεν ὄχλου ὄντος ἐν τῷ τόπῳ.
- μετὰ ταῦτα εὑρίσκει αὐτὸν ὁ ᾿Ιησοῦς ἐν τῷ ἱερῷ καὶ εἶπεν αὐτῷ· ἴδε ὑγιὴς γέγονας· μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μὴ χεῖρόν σοί τι γένηται.
- ἀπῆλθεν ὁ ἄνθρωπος καὶ ἀνήγγειλε τοῖς ᾿Ιουδαίοις ὅτι ᾿Ιησοῦς ἐστιν ὁ ποιήσας αὐτὸν ὑγιῆ.
Εκείνο τον καιρό ανέβηκε ο Ιησούς στα Ιεροσόλυμα. Εκεί στα Ιεροσόλυμα, κοντά στην πύλη πού λέγεται προβατική, υπάρχει μια δεξαμενή πού στα εβραϊκά τ’ όνομα της είναι Βηθεσδά και έχει γύρω γύρω πέντε υπόστεγα με καμάρες. Κάτω απ’ αυτά τα υπόστεγα ήταν ξαπλωμένοι ένα μεγάλο πλήθος από αρρώστους, τυφλούς, κουτσούς, πιασμένους, πού περίμεναν την κίνηση του νερού. Γιατί ο άγγελος από καιρό σε καιρό κατέβαινε στη δεξαμενή και τάραζε το νερό, όποιος λοιπόν, ύστερα από το τάραγμα του νερού, έμπαινε πρώτος στη δεξαμενή, αυτός γινόταν καλά από οποιαδήποτε και αν είχε αρρώστια. Και ήταν εκεί ένας άνθρωπος, πού τριάντα οχτώ χρόνια βασανιζόταν μέσα στην αρρώστια του. Αυτόν, όταν τον είδε ο Ιησούς ξαπλωμένο και κατάλαβε πώς τώρα και πολύν καιρό έχει εκεί, του λέγει, θέλεις να γίνεις καλά; Του αποκρίθηκε ο άρρωστος. Κύριε, δεν έχω άνθρωπο για να με βάλει στη δεξαμενή, όταν ταραχτεί το νερό. Πάνω στην ώρα πού πάω να μπω εγώ, άλλος πριν από μένα πέφτει στο νερό. Του λέγει ο Ιησούς. Στάσου στα πόδια σου, σήκωσε το κρεββάτι σου και πήγαινε. Και αμέσως έγινε καλά ο άνθρωπος και σήκωσε το κρεββάτι του και περιπατούσε. Και ήταν Σάββατο εκείνη την ήμερα. Έλεγαν λοιπόν οι Ιουδαίοι στον θεραπευμένο, Είναι Σάββατο, δεν σου επιτρέπεται να σηκώσεις το κρεββάτι. Τους αποκρίθηκε, Εκείνος πού μ’ έκανε καλά, εκείνος μου είπε, Σήκωσε το κρεββάτι σου και πήγαινε. Τον ξαναρώτησαν, Ποιος είναι ο άνθρωπος πού σου είπε σήκωσε το κρεββάτι σου και πήγαινε; Άλλα ο θεραπευμένος δεν ήξερε ποιος είναι, γιατί ο Ιησούς χάθηκε μέσα στο λαό πού ήταν εκεί. Ύστερα από όλα αυτά τον βρίσκει ο Ιησούς στο ναό και του λέγει, Κοίταξε, έγινες καλά, μην αμαρτάνεις πια, για να μη σου συμβεί τίποτα χειρότερο. Έφυγε ο άνθρωπος και διαλάλησε στους Ιουδαίους ότι ο Ιησούς είναι αυτός πού τον έκανε καλά. Αποστολικό Ανάγνωσμα
Α΄ Επιστολή Πέτρου
Κεφ. 5, στ. 6 – 14
6. Ταπεινώθητε οὖν ὑπὸ τὴν κραταιὰν χεῖρα τοῦ Θεοῦ, ἵνα ὑμᾶς ὑψώσῃ ἐν καιρῷ.
7. πᾶσαν τὴν μέριμναν ὑμῶν ἐπιρρίψαντες ἐπ’ αὐτόν, ὅτι αὐτῷ μέλει περὶ ὑμῶν,
8. νήψατε, γρηγορήσατε· ὁ ἀντίδικος ὑμῶν διάβολος ὡς λέων ὠρυόμενος περιπατεῖ ζητῶν τίνα καταπίῃ.
9. ᾧ ἀντίστητε στερεοὶ τῇ πίστει, εἰδότες τὰ αὐτὰ τῶν παθημάτων τῇ ἐν κόσμῳ ὑμῶν ἀδελφότητι ἐπιτελεῖσθαι.
10. ῾Ο δὲ Θεὸς πάσης χάριτος, ὁ καλέσας ὑμᾶς εἰς τὴν αἰώνιον αὐτοῦ δόξαν ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ ὀλίγον παθόντας, αὐτὸς καταρτίσει ὑμᾶς, στηρίξει, σθενώσει, θεμελιώσει·
11. αὐτῷ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων· ἀμήν.
12. Διὰ Σιλουανοῦ ὑμῖν τοῦ πιστοῦ ἀδελφοῦ, ὡς λογίζομαι, δι’ ὀλίγων ἔγραψα, παρακαλῶν καὶ ἐπιμαρτυρῶν ταύτην εἶναι ἀληθῆ χάριν τοῦ Θεοῦ, εἰς ἣν ἑστήκατε.
13. ᾿Ασπάζεται ὑμᾶς ἡ ἐν Βαβυλῶνι συνεκλεκτὴ καὶ Μᾶρκος ὁ υἱός μου.
14. ἀσπάσασθε ἀλλήλους ἐν φιλήματι ἀγάπης. Εἰρήνη ὑμῖν πᾶσι τοῖς ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ· ἀμήν
ΑΠΟΔΟΣΗ
6. Ταπεινώστε, λοιπόν, τους εαυτούς σας κάτω από τη δύναμη του Θεού, για να σας εξυψώσει την ώρα της κρίσεως.
7. Αφήστε όλες σας τις φροντίδες σ’ αυτόν, γιατί αυτός φροντίζει για σας.
8. Να είστε νηφάλιοι κι άγρυπνοι. Ο αντίπαλος σας ο διάβολος περιφέρεται σαν το λιοντάρι που βρυχάται, ζητώντας κάποιον να καταβροχθίσει.
9. Αντισταθείτε σ’ αυτόν, μένοντας ακλόνητοι στην πίστη σας. Να ξέρετε πως τις ίδιες δοκιμασίες υπομένουν κι οι αδερφοί σας χριστιανοί σ’ ολόκληρο τον κόσμο.
10. Ο Θεός όμως, ο οποίος σας μοιράζει τα κάθε λογής χαρίσματα και σας καλεί να πάρετε μέρος στην παντοτινή δόξα του δια του Ιησού Χριστού, μετά την παροδική σας δοκιμασία θα σας αποκαταστήσει και θα σας δυναμώσει πνευματικά, θα σας στηρίξει και θα σας στεριώσει πάνω σε σωστή βάση.
11. Σ’ αυτόν ανήκει η δόξα και η δύναμη παντοτινά. Αμήν.
12. Σας έγραψα τούτη τη σύντομη επιστολή με τη βοήθεια του Σιλουανού, που τον θεωρώ πιστό αδερφό, για να σας διαβεβαιώσω πως αυτά που σας έγραψα είναι η αληθινή χάρη του Θεού, στην οποία έχετε μείνει σταθεροί.
13. Σας στέλνει χαιρετίσματα η εκκλησία από τη Βαβυλώνα, που τη διάλεξε, όπως κι εσάς, ο Θεός. Σας στέλνει χαιρετίσματα ο Μάρκος, ο πνευματικός μου υιός. 14. Χαιρετήστε ο ένας τον άλλο με το αδερφικό φίλημα της αγάπης.
Εύχομαι, όσοι ανήκετε στον Ιησού Χριστό να ειρηνεύετε. *Αμήν.
Ανάπτυξη
Τα αναγνώσμα της σημερινής Κυριακής του Παραλύτου μας αφηγούνται το καθένα από μια συγκινητική διήγηση, που είναι ύμνος στην αγάπη. Το Ιερό Ευαγγέλιο αωαφέρει, ότι στα Ιεροσόλυμα, κοντά στην προβατική πύλη, την πύλη δηλαδή άπ’ όπου περνούσαν τα πρόβατα πού επρόκειτο να θυσιαστούν στο ναό, υπήρχε μία δεξαμενή πού λεγόταν Βηθεσδά. Το νερό αυτής της δεξαμενής είχε μία θαυματουργική Ιαματική ιδιότητα, την οποία αποκτούσε, προσωρινώς, όταν Άγγελος Κυρίου ερχόταν και κινούσε το νερό. Αυτό διαρκούσε πολύ λίγο και κατόπιν το νερό επανερχόταν στην προηγουμένη φυσική κατάσταση, ήταν πάλι απλό νερό όπως όλων των άλλων πηγών. Όποιος λοιπόν μετά την κάθοδο του αγγέλου, προλάβαινε να πέσει πρώτος μέσα στο ταραγμένο νερό, γινόταν υγιής, από οποιαδήποτε ασθένεια από την οποία έπασχε. Έτσι γύρω από το χείλος της κολυμβήθρας, ήταν συγκεντρωμένο ένα πλήθος ασθενών, που έμεναν εκεί ξαπλωμένοι σε κρεβάτια της εποχής. Ανάμεσα στο πλήθος των ασθενών, που περίμεναν να βρουν τη θεραπεία τους, ήταν και ένας παράλυτος. Τριάντα-οχτώ χρόνια περίμενε εκεί με υπομονή. Αυτός λόγω της παθήσεως του, δεν ήταν ευκίνητος. Πάντα κάποιος άλλος τον
προλάβαινε. Ήταν μόνος και αβοήθητος. Έτσι το μαρτύριο του συνεχιζόταν. Εν τούτοις εξακολουθούσε να ελπίζει, να υπομένει, να παραμένει εκεί. Σαν κάποιον να περίμενε! Κάποιο μυστήριο έκρυβε ή ταλαιπωρία του. Και ήρθε επί τέλους ή στιγμή να λυθεί το δράμα του και τότε βραβεύθηκε η αρετή του. Ήρθε κοντά του ο Χριστός, ο ευεργέτης, του είπε ένα μόνο λόγο, λόγο αγάπης και μ’ εκείνο
το λόγο ο παράλυτος αμέσως έγινε καλά. Ο παραλυτικός αυτός έμεινε εκεί τόσα χρόνια, για να γίνει το δικό μας παράδειγμα, σύμφωνα με την Ευαγγελική διήγηση. Αλλά και στο Αποστολικό ανάγνωσμα ακούμε μια εξαιρετική διήγηση. Στην πόλη Ιόππη, ζούσε μια ευσεβής γυναίκα με το όνομα Ταβιθά, που στα Ελληνικά σημαίνει Δορκάς. Ήταν υπόδειγμα καλοσύνης, αγάπης και ελεημοσύνης. Ήταν το στήριγμα των πτωχών, των χηρών, των ορφανών και όλων των ενδεών. Και όταν πέθανε, έγινε τόσος θρήνος και οδυρμός στην πόλη από τους ευεργετηθέντες, που έχασαν το στήριγμά τους και την αγαπούσαν τόσο, ώστε ο απόστολος Πέτρος, συγκινημένος από αυτή την εικόνα λατρείας του κόσμου προς την ευεργέτιδα, με τη θερμή του προσευχή προς τον Ιησού, την ανάστησε. Η χαρά των ανθρώπων ήταν απερίγραπτη και δόξαζαν το Θεό. Ο Θεός, δια του Αποστόλου Πέτρου, είχε βραβεύσει την αγάπη. Αγάπη! Μια αρετή τόσο γνωστή και συγχρόνως τόσο άγνωστη. Αυτό που διακρίνουμε τόσο στο Ευαγγελικό, όσο και στο Αποστολικό ανάγνωσμα είναι η κυριαρχούσα αγάπη. Του Χριστού στο πρώτο και της Ταβιθά στο δεύτερο. Είναι αποδεδειγμένο ότι όλοι έχουμε ανάγκη από αγάπη. Όχι μόνο οι πτωχοί, οι άρρωστοι, τα ορφανά, τα γηρατειά και γενικά όσοι υποφέρουν, αλλά όλοι ανεξαιρέτως. Όπως δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς τον αέρα, το φως και τη θερμότητα του ήλιου, έτσι δεν μπορεί να ζήσει ο άνθρωπος χωρίς αγάπη πάνω στη γη. «Η δύναμη της αγάπης, είναι φυτευμένη από την αρχή μέσα στην ανθρώπινη ψυχή», γράφει ο Άγιος Νικόλαος Καβάσιλας. Η δύναμη αυτή αποτελεί μέρος της ύπαρξής μας, είναι σφραγίδα του Θεού επάνω μας, ο οποίος «αγάπη εστί» (Α’ Ιωάν. δ 8).
Ήδη στην Παλαιά Διαθήκη, βρίσκεται στην αρχή του δεκαλόγου, αλλά την αληθινή έννοιά της, μας την έδειξε ο Σταυροαναστημένος Χριστός, που είναι η σαρκωμένη αγάπη, που ήρθε στη γη από αγάπη για την σωτηρία του κόσμου και«διήλθεν ευεργετών και ιώμενος πάντας» (πραξ. ι ,38). Ως θείος διδάσκαλος έδωσε πολλές εντολές. Όμως, επέμενε ιδιαίτερα στην «καινή εντολή της αγάπης» (Ιωαν. ιγ 34). Ο Απόστολος Παύλος τονίζει, ότι χωρίς την αγάπη, όλα τα πνευματικά χαρίσματα, όλες οι αρετές, ακόμα και αυτό το μαρτύριο, δεν έχουν καμία αξία. (Α’ Κορινθ. ιγ). Ο δε Άγιος Μάξιμος ο ομολογητής, αναφερόμενος στη δήθεν πνευματική ζωή, που κάνουν μερικοί, χωρίς όμως αγάπη, λέγει «όλα αυτά χωρίς αγάπη, είναι ξένα προς τον Θεό. Δεν υπάρχει τίποτε άλλο τόσο μεγάλο και απαραίτητο, όσο η αγάπη για τους ανθρώπους». Η Αγάπη ήταν παρούσα όταν θεμελιώθηκε ο κόσμος. Η αγάπη πάλι δημιουργήθηκε για δεύτερη φορά, όταν έσωσε τον άνθρωπο ο Χριστός με την Σταυρική του θυσία.
Αλλά το να ομιλεί κανείς για την αγάπη, ισοδυναμεί με το να ομιλεί για τον ίδιο τον Θεό, αφού ο Θεός «Αγάπη εστί»(Ιωαν. δ 8). Και αυτό το καταλαβαίνει καλύτερα κανείς, όσο φτάνει προς την τελειότητα. Ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος, γράφει ότι αγαπώντας κάποιον, τον βοηθάς να γίνει καλύτερος, γιατί σπέρνεις μέσα του τον σπόρο της αρετής. Και ο Άγιος Ιωάννης ο συγγραφέας της Κλίμακος, συμπληρώνει, ότι αγαπώντας τον πλησίον μου, η αγάπη επιστρέφει σε μένα και αλλάζει κι εμένα, και με οδηγεί προς το καλύτερο. Όταν αγαπά κανείς κάποιον, τον βλέπει με διαφορετικά μάτια. Ας είναι ένα παιδί οσοδήποτε άσχημο. Η μητέρα του το αγαπά και το βλέπει τόσο όμορφο, όσο κανένα άλλο. Ο φίλος δεν βλέπει τα ελαττώματα του φίλου του, από αγάπη. Ο ιερός Χρυσόστομος λέγει ότι είναι προτιμότερο να σβήσει ο ήλιος, παρά να στερηθούμε την αγάπη των φίλων. Όμως στην εποχή μας η φιλία και κατ’ επέκταση η αγάπη, γίνεται όλο και πιο σπάνια μεταξύ των ανθρώπων. Γι’ αυτό και οι συγκρούσεις, οι ταραχές, τα εγκλήματα και οι πόλεμοι. Η έλλειψη αγάπης, οδηγεί στην αδικία και την εκμετάλλευση των αδυνάτων από τους ισχυρούς. Η οικογένεια, η φωλιά της χριστιανικής αγάπης, ξεφτίζει όλο και πιο πολύ. Όταν στα μέλη της κυριαρχεί ο εγωισμός και ο ατομισμός, ατονεί η αγάπη και η συνοχή της. Ποιος μισεί πιο πολύ την αμαρτία από τους Αγίους; Κι όμως οι Άγιοι δεν βλέπουν τις αμαρτίες των άλλων, όχι γιατί δεν θέλουν, αλλά διότι δεν μπορούν να τις δουν εξαιτίας της αγάπης. Αυτοί βλέπουν στο ανθρώπινο πρόσωπο ένα μυστήριο τόσο θαυμαστό, ώστε πιστεύουν πως σ’ αυτό υπάρχουν τόσες και τέτοιες δυνατότητες, που μπορούν να ξεπεράσουν κάθε αμαρτωλή κατάσταση. Και οι δυνάμεις αυτές, ενεργοποιούνται και πραγματοποιούνται μόνο με την δύναμη της αγάπης. Εάν, λοιπόν, εφαρμόζουμε την εντολή του Χριστού «Αγαπάτε αλλήλους καθώς ηγάπησα υμάς» τί τεράστια μεταβολή θα γινόταν στην ανθρώπινη κοινωνία! Αν βλέπουμε ότι υπάρχει στον κόσμο και γύρω μας πολύ κακό, τούτο συμβαίνει «διότι εψύγη η αγάπη των πολλών» (Ματθ. κδ 12). Γι’ αυτό ας μιμηθούμε την Ταβιθά, που έκανε τη μοδιστρική βελόνα της κλειδί και άνοιξε την πόρτα του παραδείσου. Τα έργα της αγάπης προς τον πλησίον μας, είναι εκείνα που θα μας κάνουν να ακούσουμε από τα χείλη του Κυρίου μας «εφ’ όσων εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε»(Ματθ. κε 40). Και εάν ρωτήσει κανείς, ποιο είναι το μέτρο της αγάπης, η απάντηση είναι: Κοίταξε τον Σταυρωμένο και την Αναστάντα Χριστό και θα βρεις το δικό του μέτρο της αγάπης, που πρέπει να προσφέρεις, όπως την προσέφερε και η Αγία Ταβιθά και όπως δια του Αποστόλου Πέτρου την επανέφερε στη ζωή ο Θεός. Όπως την προσέφερε ο Χριστός μας στον επί τριάντα οκτώ χρόνια παραλυτικό, έτσι και εμάς θα μας επαναφέρει στην «εν αυτώ» ζωή, αν έχουμε την υπομονή και την ελπίδα στη θεραπεία και στη σωτηρία μας. Και τότε θα ανταμείψει τον καθένα μας με την προσωπική μας ανάσταση. ΑΜΗΝ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου